หนึ่งปีผ่านกับการเป็นโรคทางจิต
ที่ไม่คิดชีวิตจะเป็นหนอ
ถูกกักตัวสิบแปดวันในรอพอ
มีสองหมอเข้ามาช่วยดูแล
 
หมอที่หนึ่งรักษาโรคหวาดระแวง
แต่ยาใหม่นั้นแรงทำให้แพ้
ลิ้นนั้นแข็งกลืนลำบากประสาทแย่
หมอที่สองเลยมาแลดูกันไป
 
หมอที่สองทางสมองเรานั้นปลื้ม
ไม่เคยลืมเหมือนเราโดนเล่นคุณไสย
คิดเป็นคุณสีเมจิกอยู่ร่ำไป
มาทุกเช้าเมื่อไหร่ตื่นเต้นทุกที
 
ชีวิตเราอยู่โรง’บาลไม่เหมือนบ้าน
อยู่คนเดียวนานนานไม่ได้พี่
ต้องมีพยาบาลมาคลุกคลี
กิจกรรมมากมีให้ทำกัน
 
เล่นดนตรีเข้าจังหวะทำอาหาร
และมีการเล่นโยคะให้สุขสันต์
บางวันมีเข้ากลุ่มพูดคุยกัน
กับเรื่องราวที่ผ่านผันประสบมา
 
กว่าจะได้เจอพ่อแม่ก็ช่วงเย็น
ก็จะเป็นอย่างนี้ประจำหนา
พ่อแม่ได้กินขนมที่ทำมา
อบอุ่นทุกเวลาที่ได้เจอ
 
เมื่อถึงคราวที่ได้กลับก็ดีใจ
ถามอะไรก็ตอบได้สม่ำเสมอ
เหมือนว่าเราสิ้นแล้วความมึนเบลอ
แต่ความจริงนะเธอยังมีอยู่
 
ยังคิดถึงเรื่องการเมืองอยู่บ้างนะ
ตอนที่กอดลาเพื่อนน่ะก็คิดอยู่
แต่ถ้าดูภายนอกคงไม่รู้
เพราะเราดูปกติเหมือนไม่มีอะไร
 
ตอนถึงบ้านก็คิดว่าเราสำคัญ
คนเขาพูดถึงเรากันอย่างยกใหญ่
ในละครก็มีเรื่องเรานั้นไง
เพื่อนชิดใกล้ก็ยังอยู่ในละคร
 
จำได้เลยว่าเป็นเรื่องเพลิงพรางเทียน
เป็นนางเอกอย่างแนบเนียนด้วยจิตหลอน
ประกบคู่กับเต้ยพงศกร
เป็นละครที่อยู่ในความทรงจำ
 
แบงค์ก็มาเป็นพระรองอย่างโคตรหล่อ
ปรากฏตัวในจออย่างเลิศล้ำ
หัวหน้าห้องเรานี้เท่อยู่ประจำ
ช่างน่าขำคิดไปได้ไงเออ
 
ก็ยังมีอีกมากอยากจะกล่าว
เป็นเรื่องราวที่อยากนำเสนอ
อยากจะอ่านหรือไม่อ่านแล้วแต่เธอ
แค่อยากเขียนนะเออสนุกดี




ขอบคุณรูปภาพจากอินเทอร์เน็ต




Cr. Youtube :: แบ่งใจ Ost.เพลิงพรางเทียน - จั๊ก ชวิน