เฝ้าดู
มี 3 คนที่ช่วงนี้ฉันเฝ้าดูอยู่ คือ น้องชาย คนรักของฉัน และลูกฉัน
ในส่วนของน้องชาย ฉันก็เฝ้าดูเฟซบุ๊กเขาทุกวัน เพราะน้องชายเป็นไบโพลาร์ และไม่ยอมกินยารักษา ช่วงนี้ก็เป็นช่วงแมเนีย ช่วงคึกคักของเขา ฉันก็เฝ้าดูว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติหรือเปล่า แต่น้องชายก็ยังคงสรรเสริญพระเจ้า เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนว่าเขาปกติ แต่ลึกๆ แล้ว ฉันคิดว่าเขาน่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ในใจ เพราะเมื่อเดือนก่อน เขาก็ร้องไห้กับพ่อ และระบายสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจให้พ่อฟัง ซึ่งนั่นก็เป็นผลพวงมาจากโรค เขาคิดอะไรของเขาไปเอง เหมือนเราเองก็คิดอะไรไปเองเช่นกันในตอนที่เรามีอาการทางจิต หรือหวาดระแวง ถ้าน้องได้ทานยา มันก็น่าจะดีขึ้น แต่ในเมื่อน้องไม่ทาน มันเลยต้องเฝ้าระวัง เพราะไม่รู้ว่าวันไหน มันจะเกิดเหตุ
การนับถือพระเจ้ามันช่วยเยียวยาได้ แต่มันไม่ได้รักษาโรคให้หาย ถ้าการนับถือพระเจ้าสามารถรักษาโรคให้หายได้ คนป่วยทางจิตก็น่าจะหันมานับถือพระเจ้ากันหมด
ตอนนี้ทางบ้านก็ต้องให้ยาน้ำผสมกับน้ำให้น้องกิน แต่เราก็ไม่รู้ว่าน้องกินไหม หรือน้องรู้ไหม เพราะเราอยู่คนละบ้าน เราก็ได้แต่ตามอ่านสิ่งที่น้องเขียน สิ่งที่น้องโพสต์ในเฟซบุ๊ก
แม่เราก็มาอยู่กับเรากับครึ่งนึง อยู่กับน้องครึ่งนึง ไม่ได้มาอยู่บ้านเราเต็มสัปดาห์ เพราะทางนู้นก็น่าห่วง น้องเราก็ต้องพบหมอทุกสัปดาห์ เพราะไม่กินยา (จริงๆ ถ้ากินยา ก็ไม่ต้องพบหมอบ่อย)
เราก็ห่วงเรื่องในอนาคตนี่แหละ ถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง โรคไบโพลาร์นี่ เวลาน้องมีอาการหนักๆ นี่น่ากลัวมากเลยนะ แต่อย่างไรก็ต้องหาทางรับมือให้ได้ ก็เป็นเรื่องของอนาคตละนะ ตอนนี้ยังไม่เกิด ก็อย่าเพิ่งไปกังวล
ส่วนคนที่สอง คนรักของเรา เราก็เฝ้าดูทวิตเตอร์ ถ้าวันไหนเขาล็อกทวิตเตอร์เป็นส่วนตัว หรือลบที่รีทวีตไปจนหมด เราก็เป็นกังวล เพราะเขาเองก็บอกว่าเขาก็มีอาการของโรคทางจิตเวชเหมือนกัน เราก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในอาการไหน จะถามทางไลน์ เขาก็ไม่ตอบ ก็ได้แต่เดาไป จนเห็นเขาโพสต์ภาพในไอจี ถึงได้รู้ว่าเขายังสบายดีอยู่ เราก็หมดห่วง
ส่วนคนสุดท้าย คนนี้ไม่ได้ป่วยอะไรเลย แต่โพสต์เอามัน และฉันก็บ้าคลิกเข้าไปดู คนที่ฉันจะพูดถึง คือ ลูกของฉันเอง (เรซซิ่งของแม่แพท) จะว่าฉันบ้าก็ได้นะ เพราะฉันเห็นอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นเห็น คิดอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นคิด เพราะฉันคิดว่าลูกฉันมีหลายล็อกอิน และวันๆ ก็จ้องหาจังหวะโพสต์นู่น นั่น นี่ เมื่อวานก็กระหน่ำโพสต์เรื่องเกม ฉันก็เข้าไปดูแล้วก็ขำ เออ เขาก็สนุกของเขาเนอะ
วันนี้ฉันก็รอดูอีกว่าเขาจะโพสต์อะไร เวลาเข้าหน้าแรกของบล็อก ฉันมักจะหาสิ่งที่ล็อกอินหมายเลขโพสต์ก่อน แล้วก็ดูชื่อหัวข้อ จากนั้นถ้ามีอะไรน่าสนใจ ฉันก็จะเข้าไปอ่านข้างใน พออ่านข้างใน ฉันก็ยิ้ม ฉันก็ยิ้มได้ทุกทีแหละ
จะว่าฉันบ้าก็ได้ แต่ฉันว่าลูกของฉันนี่แหละที่เป็นคนโพสต์
สำหรับลูกของฉัน ฉันไม่ห่วงกังวลอะไร เพราะฉันรู้ว่าเขาดูแลตัวเองได้ แต่ที่เขาทำ เพราะเขากำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง เรียกร้องความยุติธรรม
ก็อยากจะบอกว่าไม่ต้องเรียกร้องหรอก ความยุติธรรมมันไม่มีอยู่จริง ถ้ามีอยู่จริงๆ ผลอะไรบางอย่างก็คงออกมาตามอย่างที่ควรจะเป็น
เพราะฉะนั้นทำไปก็เปล่าประโยชน์ เก็บแรงไว้นอนพักดีกว่า พิมพ์อย่างนี้เหมือนเราไม่อยากสนใจ แต่จริงๆ เราเคยสนใจแล้ว แต่มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ก็ต้องยอมรับว่าบางอย่างมันก็อยู่นอกเหนือการควบคุม
ถ้าอะไรบางอย่างจะทำให้บางคนมีความสุข ก็ให้มันเป็นอย่างที่มันเป็นเถอะ
ความสุขของคนเรามันแตกต่างกัน บางคนมีความสุขกับการได้รางวัล แต่บางคนก็มีความสุขกับการนอนอยู่เฉยๆ ใครมีความสุขอะไรก็ขวนขวาย และทำสิ่งนั้น
ถ้าเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็ขอให้เขาได้คิดขึ้นมาเอง ไม่ใช่เราไปทำให้เขารู้สึกเสียใจ เพราะบางทีเขาก็อาจจะมีความหวังเหลืออยู่แค่นี้
เพราะฉะนั้น บางอย่างก็ต้องปล่อยวางอะนะลูกนะ
ถ้าเหนื่อยก็พักบ้าง ก็อยากบอกแค่นี้
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
