ความจริงที่อยากบอก
เป็นเวลา 4 ปีแล้วที่เราพาตัวเองมาอยู่ในบล็อกแก๊งหลังจากที่อกหักจากคนในห้องกลอนพันทิป เราอยากบอกว่าไม่มีวันไหนที่เราไม่เข้าไปดูห้องกลอนในพันทิป เราดูมันทุกวันด้วยความคิดถึง คิดถึงเพื่อน คิดถึงความสนุกสนาน คิดถึงร้อยกรองที่มีหลากหลาย
แต่ละคนสร้างงานที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งจะพอรู้กันว่าคนนี้จะแต่งกลอนสไตล์นี้ บางคนเป็นกลอนรัก บางคนเป็นกลอนอกหัก ซึ่งแน่นอนว่าเราก็ไม่พลาดที่จะแจม ช่วงอกหักแรกๆ อารมณ์จะมาเต็ม เพราะยังปล่อยวางไม่ได้ เวลาเขียน ใจมันก็จะมีแต่ความคับแค้นโกรธเคืองว่าทำไมเราต้องมาเจ็บอยู่คนเดียวด้วย แต่งกลอนไปด้วยความร้อนใจซึ่งไม่ได้เป็นสิ่งดี หลังๆ เลยต้องเอาตัวออกห่างให้มากที่สุด
แต่ถึงจะห่างอย่างไร ใจมันก็ไม่ลืม (จะให้ลืมได้ยังไงในเมื่อเราไม่เคยหยุดที่จะเข้าห้องกลอน) สิ่งที่เขาเคยทำไว้ก็ยังคงอยู่ในความคิด การที่เราไม่เลิกคิด การที่เราไม่สลัด ทำให้เรายังเจ็บปวดซ้ำๆ
ความเจ็บปวดมันถอนออกยากเหลือเกิน เราต้องใช้เวลานานมากกว่าที่จะค่อยๆ ถอนมันได้ กว่าที่เราจะแต่งกลอนอกหักได้โดยที่ไม่รู้สึกเจ็บปวด
เราอยากขอบคุณกาลเวลาที่ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เดี๋ยวนี้เราสามารถที่จะแต่งกลอนอกหักโดยที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดได้แล้วนะ
ถ้าในอนาคตเราโพสต์กลอนอกหักลงในบล็อกก็ไม่ต้องตกอกตกใจไป บางทีเราแค่แต่งกลอนแจมในกระทู้คนอื่น
ตอนนี้เรามีคนรักเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว รู้จักกันมาก็เกือบจะ 3 ปี (16 กุมภาพันธ์นี้ก็ 3 ปีเต็มแล้ว) เพราะฉะนั้นตอนนี้หัวใจเราก็ไม่ว่าง และก็ไม่โดดเดี่ยวเดียวดายอีกต่อไป เรื่องแต่งกลอนอกหักก็สามารถทำได้โดยไม่เจ็บปวดใจ
ห้องกลอนพันทิป ณ เวลานี้เราก็สามารถเข้าไปโดยไม่เจ็บปวดหัวใจแล้ว พอเราวาง มันก็ว่างโดยอัตโนมัติ มันอยู่ที่ว่าเราจะวางหรือไม่วาง ถ้าเราวางมันก็ว่าง แต่ถ้าไม่วาง มันก็คงจะทุกข์ใจอยู่อย่างนั้น เราไม่ควรปล่อยให้ความทุกข์อยู่กับเรานานเกินไป ควรปล่อยให้หัวใจตัวเองนั้นมีความสุขบ้าง
ถ้าหากยังมีความทุกข์อยู่ ก็ต้องถามตัวเองว่า 4 ปีมาแล้ว ยังแบกอยู่อีกหรือ มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องแบกแล้ว ปล่อยวางมันลงให้ได้ แล้วกลับไปในที่ที่เคยจากมาบ้าง
เพื่อนก็คิดถึงเรา เราก็คิดถึงเพื่อน เพราะฉะนั้นอย่าปิดกั้นตัวเองอีกเลย ปล่อยใจให้เป็นอิสระ แล้วทำในสิ่งที่อยากทำเถอะ
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
