ประทับใจเพื่อนสนิทสมัยม.ปลาย (งานตะพาบครั้งที่ 242)

ถ้าจะพูดถึงช่วงเวลาที่แย่สุด หดหู่ที่สุด ไม่อยากใช้ชีวิตที่สุดก็ต้องนี่เลย ตอนม.4 เป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดในชีวิต เพราะโดนเพื่อนในห้องแกล้งทุกวัน ไม่ได้แกล้งกันเล่นๆ แต่แกล้งกันจริงจัง ถึงขนาดโดนล็อกกระเป๋านักเรียน โดนเอารองเท้าไปซ่อน ไม่ใช่เรื่องน่าสนุก

การกลั่นแกล้งในโรงเรียนเราเชื่อว่ามันมีทุกยุคทุกสมัย ไม่อยากใช้คำว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะมันไม่ใช่เรื่องปกติ มันไม่ควรจะต้องเกิดกับใครทั้งนั้น แต่เราก็ไม่มีหนทางที่จะหยุดยั้งการกลั่นแกล้ง หรือการบูลลี่กันตรงนี้ได้

ทางโรงเรียนก็ไม่มีคุณครูที่จะคอยสอดส่องดูแลพฤติกรรมนักเรียนได้อย่างทั่วถึง ถ้าไม่มีนักเรียนคนไหนหรือคนที่โดนไปบอก คุณครูก็ไม่รู้

ดังนั้น เพื่อนจึงเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าได้เพื่อนสนิทดี ก็จะพาเราผ่านพ้นเรื่องราวต่างๆ มาได้ แต่ถ้าได้เพื่อนสนิทที่ไม่สนใจ เราก็จะโดดเดี่ยว

เราโชคดีที่ได้เพื่อนสนิทตอนม.ปลายดี ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่โดดเดี่ยว เวลาโดนอะไรก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ คอยช่วย ถ้าไม่ได้เขา เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะมีชีวิตอยู่ยังไง

คนอื่นไปโรงเรียนด้วยความสุข ขณะที่เราไปโรงเรียนด้วยความทุกข์ และมีความรู้สึกว่าไม่น่าย้ายโรงเรียนมาเลย ถ้าเราไม่มีแม่คอยรับฟัง ไม่มีเพื่อนคอยช่วยในยามคับขัน เราต้องแย่สุดๆ อาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้ (ช่วงม.4 น่าจะเป็นช่วงที่เราน่าจะเป็นโรคซึมเศร้ามากที่สุด แต่ก็ไม่เป็นเพราะมีแม่และเพื่อนคอยรับฟังและช่วยเหลือ)

เราจึงประทับใจเพื่อนสนิทของเราที่ชื่อว่าแอล ที่คอยช่วยเหลือเราเสมอมา ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะผ่านวันร้ายๆ มาได้ยังไง

เราโชคดีที่โดนแกล้งแค่ปีเดียว พอขึ้นม.5 พวกกลุ่มที่แกล้งเราก็แตก บางคนลาออก ทำให้ไม่มีใครมาแกล้งเราอีก ถ้ากลุ่มนี้ยังรวมตัวกันอยู่ เราคงโดนแกล้งจนถึงม.6 เราคิดว่าอย่างนั้น

การที่เรายอมคน การที่เราไม่สู้คน ไม่ได้ถือว่าเป็นข้อดี ถ้าเราสู้คนได้ มันน่าจะเป็นผลดีกับเรามากกว่า เราคงไม่โดนแกล้งยาวนานถึงหนึ่งปีเต็ม เพราะคนอื่นๆ ในห้องไม่มีใครโดนอย่างเรา ถึงเราจะเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามา แต่ก็มีคนอื่นที่เป็นนักเรียนใหม่เหมือนกัน แต่เขาไม่โดน เพราะถ้าโดน เขาก็คงเล่นกลับ หรือสู้กลับ แต่เราไม่ เรานิ่ง เราเฉย เรายอม ทำให้เราโดนแกล้ง โดนเอาเปรียบอย่างยาวนาน เราคิดว่านี่เป็นข้อเสียของเรา

เราอยากให้การกลั่นแกล้งในโรงเรียนมันหมดไป ไม่ใช่แต่เฉพาะในโรงเรียนของเรา อยากให้เป็นทุกโรงเรียน จะได้ไม่มีใครรู้สึกว่าไม่อยากมาโรงเรียน หรือมาโรงเรียนแล้วต้องพะวงในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง

ถ้าคุณครูทุกคนสามารถสอดส่องพฤติกรรมนักเรียนในห้องได้ทุกคนก็เป็นเรื่องดี เพราะมันจะช่วยป้องกันปัญหาที่เกิดขึ้นได้ รวมถึงนักเรียนแต่ละคนถ้ามีน้ำใจคอยช่วยเหลือกัน ปัญหาต่างๆ ก็คงจะลดน้อยลงไป

แต่ในสังคมขณะนี้ เราก็คาดหวังไม่ได้ คาดหวังอย่างเดียว คือ ขอให้ทุกคนมีสติ ถ้าเจอปัญหา หรือเจอการกลั่นแกล้ง ก็ขอให้มีสติในการตอบโต้ หรือถ้าจะวางเฉย ก็ขอให้วางเฉยได้อย่างไม่ทุกข์

เรารู้มันเป็นเรื่องยากที่จะทำ แต่ถ้าทำได้ มันจะทำให้การใช้ชีวิตของเราไม่เป็นทุกข์กับสิ่งที่เจอ เราจะไม่เป็นโรคซึมเศร้า หรือรู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้ เพราะสิ่งที่คุณเจอ มันเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งในชีวิต เชื่อเถอะว่าสักวันมันจะต้องผ่านพ้น ไม่มีใครเจอเรื่องร้ายๆ ไปตลอดชีวิตหรอก

ขอให้เชื่อว่าในอนาคตยังมีสิ่งที่ดีๆ รอเราอยู่ เราจะไม่รู้สึกหดหู่กับชีวิตที่เราเป็น ที่เราเจอ

ขอให้จับมือคนข้างๆ ถ้าไม่มีคนข้างๆ ก็ขอให้สร้างพลังใจให้แข็งแกร่งเข้าไว้

สิ่งที่เราเจอ มันจะเป็นประสบการณ์ เป็นประสบการณ์ที่หาซื้อไม่ได้ ถ้าเราผ่านมันไปได้ เรื่องทุกข์ยากลำบากใดๆ ก็เป็นเรื่องเล็กๆ แล้ว

ขอให้ทุกคนเจอคนดีๆ ในชีวิต และขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลาลำบากไปให้ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ

ส่วนเรื่องการกลั่นแกล้งกันในโรงเรียน เราก็หวังว่าในอนาคต มันจะไม่มีเรื่องเหล่านี้ (แต่ก็ได้แต่หวัง) ยังไงก็ขอให้ทุกคนมีสติในการใช้ชีวิต จะได้ไม่เป็นโรคซึมเศร้าหรือคิดทำร้ายตัวเองไปเสียก่อน

ชีวิตยังอีกยาวไกลนะคะทุกคน ใช้ชีวิตอย่างมีสติค่ะ แล้วคุณจะผ่านทุกเรื่องในชีวิตมาได้อย่างแน่นอน

Create Date : 11 ธันวาคม 2562 Last Update : 11 ธันวาคม 2562 17:16:05 น. Counter : 2798 Pageviews.		0 comments
Share Tweet