งานตะพาบครั้งที่ 239 นี้ โจทย์คือ กลับมานะคิดถึง ให้เขียนถึงคนที่หยุดเขียนบล็อกไปแล้ว แล้วเราอยากให้เขากลับมา สำหรับเรา เราคิดถึงคุณลุงชาติ
สมาชิกหมายเลข 3016924 loongchat.bloggang.comเราชื่นชมในการถ่ายภาพของคุณลุง เรารู้สึกว่าคุณลุงมีความอดทนมากในการถ่ายภาพแต่ละภาพ โดยเฉพาะภาพแมลง เพราะต้องใช้เวลาในการเฝ้ารอกว่าที่มันจะเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลงตัวมันเอง ถ้าไม่ใช่คนที่อดทน ใจเย็น ก็คงไม่สามารถทำงานนี้ได้
คุณลุงชาติยังสอนวิธีการใช้ Photoshop ในการปรับแต่งรูปภาพ เราจำได้ว่าในตอนนั้น เราได้บุ๊กมาร์กหน้านั้นไว้ด้วย แล้วก็บอกคุณลุงชาติว่า ถ้าว่างๆ หนูจะลองฝึกทำ แต่มาจนถึงวันนี้ ก็ยังไม่ได้ลองฝึกทำเลยค่ะคุณลุง จะบอกว่าไม่มีเวลาก็คงไม่ใช่ มันก็พอมีเวลาอยู่บ้าง แต่หนู(เรา)ก็เอาเวลาไปทำอย่างอื่น
ในปี 59 – 60 เรายังไม่ได้ปิดคอมเมนต์ ดังนั้น เมื่อเราไปเยี่ยมบล็อกใคร เขาก็จะมาคอมเมนต์ตอบ คอมเมนต์ที่เราชื่นชอบและรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ก็ยังเป็นคอมเมนต์จากคุณลุงชาติ เรารู้สึกว่าคุณลุงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นนะ รู้สึกสบายใจที่ได้คุย ไม่มีเรื่องให้เครียด หรือเป็นเพราะเราก็ไม่เคยคุยเรื่องเครียดๆ กันก็เป็นได้
ในวันที่คุณลุงประกาศหยุดการเขียนบล็อก วันนั้นเราก็ใจหายนะ และก็บอกกับคุณลุงว่าเราจะตามไปดูคุณลุงต่อ ไม่ว่าคุณลุงจะไปเขียนที่ไหน ซึ่งเราก็ตามไปดูต่อจริงๆ นะ แต่ก็จะเป็นในช่วงนั้น หรือช่วงเวลาที่คิดถึงคุณลุง แต่ในปีนี้ เรายังไม่ได้ตามเลย ไม่รู้ว่าคุณลุงเป็นยังไงบ้าง แต่เราก็คิดว่าคุณลุงน่าจะสบายดี และคุณลุงก็คงจะมีความสุขในการทำสิ่งที่ตัวเองรัก
เราก็ไม่ได้อยากขอให้คุณลุงกลับมาหรอก ถ้าคุณลุงกลับมาแล้วคุณลุงจะไม่สบายใจ เราว่าให้คุณลุงอยู่ในที่ทางที่คุณลุงมีความสุขกว่านั่นแหละดีแล้ว
บางครั้งการที่เราเขียนบล็อกเงียบๆ คนเดียวโดยไม่มีใครรู้จักก็เป็นความสุขดี เพราะมันทำให้เราสงบกาย สงบใจ พักจิต พักใจเราไปด้วย ไม่ต้องวุ่นวายกับใครมาก ก็ดีไปอีกแบบ
เราเองปิดคอมเมนต์ก็เพราะแบบนี้แหละ ยิ่งป่วยทางใจด้วยแล้ว ยิ่งต้องพักใจมากๆ คุณลุงชาติคงไม่รู้แน่ๆ ว่าตอนนี้เราป่วยอยู่ หนูป่วยเพราะบล็อกค่ะคุณลุง หนูอยากฟ้องจังเลย หนูคิดถึงคุณลุงนะคะ แล้วบางทีหนูก็รู้สึกว่าหนูอยากหายไปแบบคุณลุงด้วย แต่หนูยังไม่สามารถ ถ้าหนูเด็ดขาดแบบคุณลุงได้คงดี
ตอนนี้เรื่องโหวตที่คุณลุงเขียนถึงในบล็อกสุดท้าย มันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่นะคะคุณลุง มันไม่มีทางเปลี่ยนได้ ก็ได้แต่ทำใจยอมรับมันนะคะคุณลุง ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป มันก็ยังเหมือนเดิม หนูก็ได้แต่มองดู และทำใจวางเฉยค่ะ
สุดท้ายนี้อยากบอกอีกครั้งหนึ่งว่าหนูคิดถึงคุณลุงมากๆ แต่หนูจะไม่ชวนให้คุณลุงกลับมานะคะ คุณลุงจะได้ไม่ต้องหนักใจ เพราะถ้าคุณลุงอยากจะกลับมา คุณลุงก็คงจะกลับมานานแล้ว
หนูเองก็อยู่ตรงนี้ด้วยใจที่เฉยชา มันชินจนชาไปแล้วล่ะค่ะคุณลุง ถ้าวันไหน หนูมีภาระที่มากขึ้น หนูก็คงจะหายไปจากบล็อกเหมือนกัน
เพราะถ้าเหนื่อย มันก็ถึงเวลาพักนะคุณลุง และการเลิกเล่นบล็อก มันก็คงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
สุดท้ายท้ายสุด ขอให้คุณลุงมีความสุขอยู่กับปัจจุบัน มีความสุขในการทำสิ่งที่ตัวเองรัก และได้แบ่งปันอยู่ในพื้นที่ที่คุณลุงรู้สึกมีความสุขตลอดกาล ตลอดไปนะคะ
ถึงจะไม่มีโอกาสได้เจอกัน แต่หนูรัก เคารพ และคิดถึงคุณลุงเสมอค่ะ
ดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณลุง
จาก... แตงเองค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [