สำรวจตัวเองก่อนไปพบหมอ (พบหมอวันที่ 31 ตุลาคม)
สิ่งที่หมอจะถามก็คือเรื่องเกี่ยวกับในบล็อกแน่นอน เพราะเราเป็นโรคทางจิตเวช (โรคหวาดระแวง) เหตุเกิดก็มาจากบล็อก
ก็อยากจะบอกว่าในตอนนี้เราไม่ค่อยเอาใจจดจ่อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว บล็อกบางบล็อกที่เมื่อก่อนเราเคยเข้าประจำ ตั้งใจอ่าน เข้าวันละหลายรอบ เราก็ไม่ค่อยได้เข้าแล้ว ใจมันไม่ได้ไปอยู่ตรงนั้นแล้ว (วันนี้บล็อกนั้นเราก็ไม่ได้เข้านะ) ไม่รู้มันเป็นเพราะเบื่อ หรือเป็นเพราะยา แต่ยามันก็ไม่น่าจะช่วยอะไรขนาดนั้น น่าจะเป็นเพราะเบื่อ ความสนใจมันเลยเป็นศูนย์
ตอนนี้ที่เราทำอยู่ ณ ปัจจุบัน เมื่อเสร็จจากงานบ้าน หรือว่างจากการดูแลยาย เราก็มาเขียนนิยาย ตอบปัญหาในพันทิปบ้าง
และที่เราโพสต์บล็อกอยู่ในปัจจุบัน ก็จะเป็นในส่วนของความรักของเรา เราเองหันมาดูแลให้ความสนใจในเรื่องตรงนี้มากขึ้น เพราะคนที่เรารักก็ป่วยเป็นโรคทางจิตเวชเหมือนกัน เราจึงอยากให้กำลังใจ และอยากบอกว่าเราอยู่เคียงข้าง เราอยู่ตรงนี้เสมอ ถึงเราอาจจะไม่ค่อยได้คุยกันนักเพราะต่างคนต่างมีภารกิจและป่วยด้วยกันทั้งคู่ ก็อยากบอกว่าเรายังอยู่ตรงนี้เสมอ ถ้าเราจะทำอะไรให้ได้ เราก็จะทำ
เรื่องบล็อกในส่วนอื่นๆ หรือส่วนที่มีคนอยากให้เราช่วย เราก็อยากบอกว่าเราช่วยอะไรไม่ได้ละนะ เพราะเราต้องรักษาใจเราเอง เพื่อจะได้ดูแลคนรอบข้างในชีวิตของเราต่อ คนในบล็อกก็ยังไม่ใช่คนที่เราอยู่ด้วยจริงๆ เราเองก็คิดว่าเราช่วยมามากแล้ว (เพราะช่วยนี่แหละถึงป่วย) เราจึงคิดว่าแต่ละคนก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง
เรื่องอะไรที่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม และมันก็ยังไม่ยุติธรรมอยู่ ก็ปล่อยๆ มันไปเถอะ มันทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องยอมรับว่าสังคมเราเป็นแบบนี้ สังคมนอกบล็อกกับสังคมในบล็อกมันก็เหมือนกันๆ ล่ะ มันคือสังคม สังคมที่เราจะต้องเรียนรู้ เรียนรู้ว่ามันมีอย่างนี้ด้วย เรียนรู้แล้วก็วางเฉย ใครอยากแก้ก็แก้ไปแล้วกัน เราไม่ไหวละ ต้องปล่อยวางละ
และจริงๆ ถ้าเราไม่อกหัก เราก็ไม่มาที่นี่ด้วย ถ้าไม่อกหัก ไม่มีความรัก ป่านนี้เราก็คงอยู่ในห้องกลอน คงไม่ได้มาเรียนรู้ มาพบเจอ หรือมาป่วยอะไรจากตรงนี้
เพราะฉะนั้น คนที่อยู่ตรงนี้ต้องเป็นคนแก้ ถ้าอยากแก้ มันไม่ใช่หน้าที่เรา เราเพียงแค่ผ่านมา และวันหนึ่งอาจจะผ่านไป
ก็อยากบอกไว้ตรงนี้ว่าเรื่องบล็อก เราปล่อยวางแล้ว เราเข้าน้อยลงด้วย ไม่ยึดติดแล้ว
ตอนนี้เราอารมณ์เฉยๆ ถ้าหมอถามก็คงจะบอกว่า “เฉยๆ กับบล็อกแล้วค่ะ” ค่อนไปทางเบื่อด้วย ก็คงประมาณนี้
ตอนนี้ไม่ทุกข์ ไม่สุข อารมณ์มันอยู่กลางๆ ก็พยายามรักษาอารมณ์ให้อยู่ในระดับนี้เพื่อจะได้ดูแลคนอื่นในชีวิตจริงต่อไป
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
