Bloggang.com : Stand by bowky : เพราะน้องน้ำ...จึงค้นพบ

เพราะน้องน้ำ...จึงค้นพบ

จากสถานการณ์น้องน้ำเข้ามาเยี่ยมเยือนพี่กรุงเป็นเวลาแรมเดือน ทำให้ฉันค้นพบอะไรหลาย ๆ อย่างในตัวเอง ...

อันดับแรก เมื่อน้องน้ำบุกที่สำนักงานฉัน สูงระดับเกินกว่าเมตรทำให้ฉันต้องหยุดทำงานเป็นแรมเดือน งานทุกอย่างที่เตรียมไว้ถูกชะงักและถูกยกเลิกไปอย่างไม่มีกำหนด ฉันจำเป็นต้องหยุดงานและนอนแก่วอยู่ที่บ้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้ง ๆ ที่ยังมีงานทำ แต่รู้สึกเหมือนราวกับชีวิตตัวเองตกงาน เพราะในแต่ละวันมันผ่านไปอย่างไร้ค่า ไร้จุดหมาย สิ่งยั่วยวนภายในบ้านมันเยอะซะจนฉันไม่มีสมาธิจะเขียนงาน หรืออ่านหนังสือที่อยากอ่าน หรือเพราะใจฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะต่อสู้กับช่องทีวี ติดตามสถานการณ์ข่าวไม่เว้นแต่ละชั่วโมง เฟสบุ๊คที่ต้องคอยอ่านข่าวคราว อัพเดทจากเพื่อน ๆ อยู่เสมอ นี่ยังไม่รวมเกมส์ที่ฉันกำลังติดหนึบอยู่บนหน้าเฟสบุค โทษใครไม่ได้เลยนอกจากหัวใจของตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอ

เมื่อต้องอยู่บ้านนาน ๆ ทำให้หัวสมองเริ่มขึ้นสนิม ไม่ได้ใช้งาน มันเริ่มมีอาการเฉื่อย ไม่อยากทำอะไร คิดอะไรไม่ค่อยออก ไม่เหมือนกับตอนที่ไฟกำลังรนก้น ขอแค่ชั่วโมง สองชั่วโมงก่อนส่งงาน ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ปั่นงานส่งได้เสมอ ตอนนี้เริ่มสำนึกบุญคุณของการงานที่ยุ่งเป็นปกติ ที่ทำให้สมองและร่างกายมีชีวิตชีวา ไม่กลายเป็นร่างที่ตายซาก หัวสมองใกล้จะเฉาตายอยู่แบบนี้ ต่อไปนี้จะไม่บ่นอีกแล้วว่าทำงานหนัก ทำงานเหนื่อย เพราะรู้แล้วว่าการไม่ได้ทำงานมันโครตเหงาเลย

อันดับที่สอง ฉันค้นพบตัวเองว่า ฉันไม่สามารถเสียสละอะไรในตัวเองเพื่อใครบางคน หรือจะเรียกว่าเห็นแก่ตัวก็ไม่ผิด ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว และไม่ทำให้ถึงตาย แต่ก็สามารถใช้น้องน้ำเป็นข้ออ้างในการไม่ทำอะไรหลายๆ อย่าง เช่น “ไปกินข้าวกันไหม๊” “โอ๊ย ไม่ไปหรอก เดินทางลำบาก” “มาอยู่ด้วยกันไหม๊” “โอ๊ย ไม่เอาหรอก กลัวออกมาไม่ได้” “ไปกรอกทรายกันไหม๊” “โอ๊ย ไม่เอาหรอก ทำงานก่อน..วันนี้ร่างกายไม่พร้อม” คงเหมือนกับที่เขาว่ากันว่า ถ้าไม่ทุกข์ คงไม่เห็นธาตุแท้ของคน สำหรับฉันไม่ต้องรอให้ใครมาเห็นหรอก เพราะฉันเห็นธาตุแท้ของตัวเองแล้ว และต้องยอมรับมันให้ได้ ยอมรับเถอะว่าคนทุกคนไม่ได้เพอร์เฟค และไม่ได้ดีไปทั้งหมด

อันดับที่สาม ฉันค้นพบว่า ไม่มีที่ไหนอีกแล้วที่ปลอดภัยเท่าบ้านของเรา ลองออกไปอยู่ข้างนอกสิ ไม่รู้ว่าจะอดอยาก ลำบากเท่าไหร่ อยู่บ้านมีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องออกไปผจญข้างนอกเหมือนผู้อพยพ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังใด ๆ ทั้งสิ้น ทำให้ฉันรักบ้าน และที่สำคัญคือเห็นความรักและรักคนในบ้านเป็นที่สุด
อันดับที่สี่ เพราะน้องน้ำทำให้ปีนี้ไม่ได้ลอยกระทง ทำให้โคตรคิดถึงเพื่อนสนิทที่เราต้องลอยกระทงด้วยกันทุกปี ที่ท่าน้ำประจำไม่กี่ที่ แล้วตบท้ายด้วยการกินดื่มในร้านประจำที่คุ้นเคย ปีนี้ เวลานี้ โคตรคิดถึง และอยากมีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ แค่นั้นก็พอ เพราะไม่ต้องพูดอะไรกันมาก ก็หายเหงาได้เป็นปลิดทิ้ง...

ต้องขอบคุณน้องน้ำจริง ๆ ที่ทำให้ฉันรู้จักภายในของตัวเอง และยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง บางขณะฉันเห็นใจตัวเองมืด ก็ปล่อยให้มันมืดไป ฉันเห็นใจตัวเองกำลังเหงา ก็ปล่อยให้มันเหงา ฉันเห็นใจตัวเองเฉา ก็ปล่อยให้มันเฉา เหมือนกับที่เห็นน้องน้ำกำลังบุกพี่กรุงไปเกือบทั่วพื้นที่ ก็ต้องปล่อยมัน แล้วมันก็จะผ่านไป

ตีห้ายี่สิบแปดนาที
10 พฤศจิกายน 2554
(วันลอยกระทง)

Create Date : 10 พฤศจิกายน 2554

Last Update : 10 พฤศจิกายน 2554 5:38:44 น.

1 comments

Counter : 592 Pageviews.

ประสบภาวะกับน้องน้ำเหมือนกันเลยค่ะ

โดย: charidarus

วันที่: 10 พฤศจิกายน 2554 เวลา:9:46:18 น.