Bloggang.com : Stand by bowky : ความพยายามที่ไม่ได้มาพร้อมกับความสำเร็จ (เสมอไป)

ความพยายามที่ไม่ได้มาพร้อมกับความสำเร็จ (เสมอไป)

จำได้ว่าฉันพยายามจะเรียนดนตรีอย่างจริงจังครั้งแรกตอนอายุ 11 ขวบ (ถ้าไม่นับตามหลักสูตรที่โรงเรียนต้องสอน) เหตุผลเดียวที่ฉันอยากเรียนตอนนั้นก็คือ มันคงรู้สึกภูมิใจพิลึกถ้าเราได้ไปเดี่ยวดนตรีสักชิ้นคนเดียวอยู่บนเวที แล้วมีพ่อกับแม่มานั่งดูอยู่หน้าเวทีในวันงานโรงเรียน แต่เรียนไปได้เกือบปี เล่นเพลงได้ไม่ถึงครึ่งเล่มของสมุดโน้ต เหลือบมองเพื่อนข้าง ๆ เขาไปไกลกว่าฉันตั้งเยอะ จนแล้วจนรอดความพยายามก็ต้องจบลงไปพร้อม ๆ กับความฝันที่จะได้เดี่ยวเครื่องดนตรีสักชิ้นบนเวทีในโรงเรียนประถม

เขยิบมาเริ่มโตเป็นสาวสักหน่อย ฉันยังไม่ล้มเลิกที่จะเล่นดนตรีให้ได้ คงจะอยากเท่ห์ล่ะมั้ง เลยหากีตาร์ถูก ๆ สักตัวมาฝึกเล่น งานนี้ต้องขอบคุณพี่ชายฉันจริง ๆ ที่ลงทุนออกเงินซื้อให้ แถมไปเลือกให้เองกับมืออีกต่างหาก ลองเสียง ตั้งสายให้เสร็จสรรพ ตอนนั้นไม่รู้เลยจริง ๆ ว่ากีตาร์สายหนึ่งอยู่ตรงไหน เพราะความไม่รู้ คู่มือการสอนกีตาร์จึงมีวางอยู่เต็มห้อง แผนผังการจับคอร์ดถูกติดไว้ตามฝาผนังห้อง จำได้ว่าสมัยที่หัดเล่นใหม่ ๆ ต้องฝึกจับคอร์ดกันจนนิ้วข้างซ้ายด้านหนากันไปข้าง กลับมาจากโรงเรียนเปิดประตูห้องวางกระเป๋า ถุงเท้าไม่ยอมถอด วิ่งเข้าไปคว้ากีตาร์ก่อนเป็นอันดับแรกเลย เป็นอย่างนี้อยู่เป็นแรมเดือน จนเล่นได้ ร้องได้ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเล่นเป็นเพลง แต่พอเจอเพลงที่ต้องจับคอร์ดยาก ๆ เป็นต้องเปิดผ่านไปทุกที แล้วฉันก็มารู้ว่าเพลงที่เหมาะกับคอร์ดง่าย ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงเพื่อชีวิต เพลงแบบจับได้ 4 คอร์ดก็เล่นได้เป็นเพลง แล้วมันก็เล่นแต่เพลงพวกนี้ ไม่ยอมพัฒนาไปไหนสักที...ฝีมือเลยยังไม่ไปถึงไหน แต่กีตาร์ตัวโปรดกลับหายไปซะก่อน

กลับมานั่งทบทวนความพยายามในการเล่นดนตรีของตัวเองสมัยอายุ 11 ขวบ จนถึง ณ วันนี้ มันก็ยังเป็นเหมือนเป็ดอยู่ดี ที่เล่นได้ ร้องได้ แต่ก็ยังบินได้ดีไม่เท่านก และว่ายน้ำไม่เก่งเท่าปลา แม้ว่าความพยายามของฉันไม่มากพอเท่ากับนักดนตรีมืออาชีพ แต่ที่สำคัญคือฉันได้ทำมัน ฉันได้เรียนรู้ แม้ฉันจะไม่สามารถเล่นดนตรีเพื่อแสดงให้ใคร ๆ เห็นได้ ไม่สามารถขึ้นเวทีอวดใคร แต่อย่างน้อยฉันก็ได้แสดงให้ตัวเองได้เห็น และได้เห็นอารมณ์ตัวเอง

คงเหมือนตอนนี้ที่ตำหนิตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่าความพยายามยังไม่พอ มันเลยไปไม่ถึงขั้นเทพ เรายังอยู่กับสิ่งที่ทำไม่เต็มที่ มันเลยไม่ก้าวหน้าไปไหน แต่ด้วยระยะเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัด และแรงกระตุ้นจากคนรอบข้างกลายเป็นความกดดันที่ฉันต้องยอมรับและเผชิญกับมัน ทำให้ฉันเดินหันหลังกลับไม่ได้ มีแต่จะต้องเดินหน้าต่อไป ปลอบใจตัวเองอยู่หลายครั้งว่า แม้จะเดินแบบกระเผก ๆ ก็ต้องไปให้มันถึงเส้นชัย นี่อาจเป็นอีกหนึ่งโอกาสที่ฉันสามารถพิสูจน์ได้ด้วยตัวเองว่า “ความพยายามจะมาพร้อมกับความสำเร็จ” (จริง ๆ )

ปล. วันนี้รู้สึกคิดถึงกีตาร์ตัวแรกอย่างประหลาด เลยเขียนเรื่องนี้ขึ้นเพื่อรำลึกถึง...ถ้าได้จับกีตาร์อีกสักครั้ง ฮัมเพลงเบา ๆ คลอไปกับเสียงกีตาร์คงจะดี

ตีสามสี่สิบสี่
11 มิ.ย. 51

Create Date : 11 มิถุนายน 2551

Last Update : 4 พฤศจิกายน 2551 19:02:09 น.

7 comments

Counter : 587 Pageviews.

ติดใจรูปแบบการจัดบล็อค น่ารักมากๆค่ะ

โดย: nathanon

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:4:07:17 น.

สำเร็จ ไม่สำเร็จ

แค่พยายามทำก็สำเร็จแล้ว จ๊ะ

เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ

โดย: บ้าได้ถ้วย

วันที่: 11 มิถุนายน 2551 เวลา:7:35:56 น.

เป็นกำลังใจให้นะ เคยคิดเคยฝันเหมือนกันว่าอยากทำแต่ก็ไม่ได้ลองทำเหมือนแก

แกยังดีนะเนียะ ลองเพื่อรู้ และ จดจำ เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ

แล้ววันนึงก็เอามาแบ่งปันคนอื่น ...

โดย: peet IP: 202.91.18.205 วันที่: 13 มิถุนายน 2551 เวลา:23:15:39 น.

ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆฮะ
รู้สึกดีขึ้นล่ะ
ขอบใจนะคุณป้า ^^

โดย: ป๊อป IP: 118.173.13.30 วันที่: 19 มิถุนายน 2551 เวลา:23:09:31 น.

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นอยู่ดีแหละครับ

โดย: ความสุขเล็กๆ

วันที่: 21 มิถุนายน 2551 เวลา:12:32:41 น.

โอ้โหพี่โบว์ถ้ากีต้าร์ตัวนั้นไม่หายไปก่อนสงสัยได้เห็นนักดนตรีแทนนักเขียนแล้วมั้งเนี่ย (แต่ท่าทางนักเขียนจะรุ่งกว่า คริคริ) จะบอกว่าตอนนี้พิมก็ไปสมัครนักร้องประสานเสียงของม. มาเหมือนกัน ไม่รู้หลวมตัวไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงเสียงก็ไม่ได้ดีขนาดนักร้องเล้ย แค่อยากทำกิจกรรมมากกว่า อ่ออดนตรีไทยก็เคยเล่นนะ ขลุ่ย ขิม ฆ้องวง แต่พอนานๆไปตัวโน๊ตก็เลือนหายไปหมด พูดง่ายๆคือไม่เป็นสับปะรดนั่นแหละ แต่พี่โบว์ก็เก่งนะ เรียนรู้ด้วยตนเองและตัวโน๊ตที่อยู่บนฝาผนังห้องก็สามารถเล่นเป็นเพลงได้แล้ว...ว่าแต่สบายดีไหมจ๊ะ เห็นบอกจะเปลี่ยนบล๊อคหรอ อันนี้ก็สวยดีนี่หน่ารูปด้านบนเหมือนๆกับ ทะเล หาดทราย และสายลม ดูดีๆจิจ๊ะ 555 หูยยมองไปด้านบนเขียนมาไกลมาก สงสัยเพราะไม่ได้คุยกะพี่โบว์นาน ยังไงก็คิดถึงเสมอนะ

โดย: พิม IP: 117.47.195.185 วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:19:59:43 น.

พยายามใหม่นะเราจะด้ายตั้งวงกันซักทีอยากดังแระ

อิอิ กีตาร์เบียร์มีเด๋วหั้ยยืมก่อน จะรอนะ นึกภาพตอน

ตัวเองดังเลยเคลิ้มเลย ไปแระ

โดย: เด็กชายเบียร์ IP: 115.67.4.49 วันที่: 9 พฤศจิกายน 2551 เวลา:14:10:17 น.