คนเรามันก็ต้องมีที่ว่างระหว่างกันบ้าง

VoUคุณที่เว้นที่ว่าง ระหว่างเรา มันทำให้ความเป็นเพื่อนของเรายืนยาวมาได้จนถึงทุกวันนี้ ... และทุกวันนี้ฉั้นก็ยังรับรู้และรู้สึกได้ว่า ..เราไม่เคยห่างไกลกันเลยแม้เพียงเสี้ยววินาที..ทุกครั้งที่เหงา และต้องการใครสักคน เรามักจะมีกันและกันอยู่ข้างๆ ใจ เสมอ ... ขอบคุณนะสำหรับที่ว่างที่แกเว้นไว้ให้กับความสัมพันธ์ระหว่างเรา ... รักและคิดถึงแกนะ ..เมื่อไหร่จะว่างไปกินข้าวกันจ๊ะ...คิดถึงแกมากมาย..ไอ้เพื่อนรัก

แย่แล้ว....ตกเทรนไปกี่ตอนหละเนี่ย มัวแต่ทำโปรเจคเพลิน กว่าจะเสร็จได้ก็สอบพอดี แถมไม่ได้โม้กะพี่โบว์เลย คิดถึงนะเนี่ย อยากถามว่าเป็นไงบ้างสบายดีไหม เป็นห่วงนะจ๊ะ

แรกๆไม่เข้าใจคำว่าที่ว่างสักเท่าไหร่ แต่มันทำให้นึกถึงเพื่อนๆที่รู้จักกันตอนเข้ารั้วมหาลัย และพิมก็โชคดีมากที่ได้รู้จักกับเพื่อนที่จริงใจและนิสัยดี ถึงแม้จะไม่ได้เรียนเก่งอะไรมากมาย และก็ถูกเลยที่ในตอนแรกเริ่มรู้จักเราจะคุยเรื่องชีวิตส่วนตัวกัน และบางครั้งก็ชอบปิดมือถือหนีเหมือนกันเวลาไม่อยากคุย เบื่อที่จะต้องคำถาม แต่มันก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเรายืดยาวมาจนถึงวันนี้ และก็ตั้งแต่พวกเราคบกันมายังไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้งเดียว ก็จริงอย่างที่พี่โบว์ว่า ทีแรกก็รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ตอนนี้เข้าใจและ ^.^

เป็นเหมือนกันนะที่บางครั้งการคบใครสักคนต้องถอยห่างเพื่อรักษาความสัมพันธ์
เคยมีเพื่อนสนิทประเภทกินนอนด้วยกันเจอหน้ากันเกือบ 24 ชม.
แต่หลังๆ ความเกรงอกเกรงใจมันก็หายไปก็ต้องถอยห่างออกมาอ่ะครับ

เมื่อเราพังกำแพงแห่งความไม่ไว้วางใจลงอีกครั้ง....เริ่มต้นที่จะเชื่อในในมิตรภาพคำว่า"เพื่อน"แต่ ณ วันนี้ ใจไร้สิ้นซึ่งศรัทธาในมิตรภาพ...เพราะเมื่อเชื่อใจวางใจ...แต่ไร้ค่าใดๆในสายตา"เพื่อน",,,,คงต้องรักษา"เพื่อน"เอาไว้แค่ตามบทบาทหน้าที่ที่เราต้องเรียนรู้ร่วมกัน...