โอบกอดความรู้สึกตัวเอง
กิจกรรมดี ๆ สำหรับสาวโสด (อีกครั้ง) อย่างฉัน แถมต้องออกมาทำงานไกลบ้านเกิด ห่างครอบครัว มันคงหนีไม่พ้นกับการที่จะปล่อยเวลาให้ผ่านไปกับหนังดี ๆ สักเรื่อง หรือหนังสือดี ๆ สักเล่ม กับคนสันดานอย่างฉัน
วันนี้ฉันปล่อยใจไปกับหนังรักดี ๆ อีกเรื่อง มันอาจจะไม่ดีมากเหมือนหนังที่ได้รับรางวัลยอดเยี่ยม แต่ฉันก็รู้สึกอิ่มใจทุกครั้งที่ได้ดูหนังรัก ที่มักจบอยู่สองอย่าง ถ้าไม่จบตรงที่ฉันยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ ก็จบตรงที่น้ำตาไหลเอ่อด้วยความปลื้มใจ เพราะความซาบซึ้งในความรัก เพราะหนังทำให้เราเชื่อว่าปาฏิหาริย์มีจริง เนื้อเรื่องทำให้เราเชื่อว่ารักแท้มีจริง ฉากรักทำให้เราอินน์ไปกับความโรแมนติก แต่สุดท้ายมันก็จบลงด้วยดีทั้งนั้น และถึงแม้นางเอกหรือพระเอกของเรื่องจะตายจาก หนังก็ทำให้เราเชื่อได้ว่าความรักสำคัญเสมอ...ฉันเองก็เชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน
ดูหนังจบเรื่องแล้วอดย้อนกลับมาดูตัวเองไม่ได้ บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกหนัง มีบุคลิกเฉิ่มเบอะ บ้างาน มองสิ่งรอบข้าง และมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุข แต่หารู้ไม่ในใจของฉันมันเปล่าเปลี่ยวสิ้นดี ฉันมันก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากมีความรักดี ๆ กับเค้าบ้าง อยากมีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนที่เรารัก อยากรู้สึกหัวใจชุ่มชื่นเป็นสีชมพู เปล่งปลั่ง เป็นประกาย อยากมีใครสักคนที่เห็นคุณค่าและความสำคัญของฉันอย่างจริง ๆ จัง ๆ ไม่ฉาบฉวยเหมือนอย่างที่ผ่านมา อยากใช้ชีวิตด้วยรอยยิ้มประมาณว่า อยู่ดี ๆ ก็ยิ้มออกมา มันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่เคยเกิดขึ้นเลย
ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก อารมณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งเดียว มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แล้วมันก็กลับเข้ามาอีก จำได้ว่าอารมณ์แบบนี้เกิดขึ้นครั้งแรกตอนอายุ 16 จนถึงวันนี้สิบกว่าปีผ่านไปแล้ว และหัวใจมันก็ยังไม่เคยชินสักที แต่อย่างน้อยฉันก็เข้าใจชีวิต เข้าใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้น ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดี
เขียนมาถึงบรรทัดนี้ ได้ยินเสียงเพลงเพลงหนึ่งแว่วขึ้นมาในหัว ...
No Coming, no going,
no after, no before
I hold you close to me,
I release you to be so free
Because I am in you,
and you are in me
Because I am in you,
and you are in me.
ไม่มีการมา ไม่มีการจากไป...และตอนนี้ฉันกำลังโอบกอดความรู้สึกของตัวเองอยู่
นึก ๆ ดูแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแบบนี้มันผ่านเข้ามาและผ่านออกไปได้อย่างไร รู้แต่ว่ามันไม่เคยทำให้ฉันหยุดหายใจได้ซะที เพราะมันผ่านเข้ามา และจากไป เราแค่ต้องเผชิญกับมันแบบรู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้างก็เท่านั้น
18 กุมภาพันธ์ 2553
สามทุ่มสามสิบนาที
| Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2553 |
| Last Update : 30 พฤษภาคม 2553 20:46:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 560 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
