Bloggang.com : Stand by bowky : เมื่อถึงคราวต้องเลือก...

เมื่อถึงคราวต้องเลือก...

“ระหว่างสิ่งที่เราอยากเป็น กับสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น..จะเลือกเป็นอะไร ???”

คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันอยู่หลายครั้ง หลายวัน.. นั่นสิ ระหว่างสิ่งที่เราอยากทำ อยากเป็น กับสิ่งที่คนอื่นอยากให้เราเป็น เราจะเลือกเป็นอะไร มันช่างเป็นคำถามที่สร้างความหนักอกหนักใจสำหรับคนหัวดื้ออย่างฉันซะเหลือเกิน ถ้าหากว่าฉันอยู่ในวัยรุ่น คงไม่ต้องมานอนเอามือก่ายหน้าผากคิดอยู่นาน เพราะอย่างไรเสีย ฉันก็ต้องเลือกในสิ่งที่ฉันอยากทำ อยากเป็นอยู่แล้ว.. ก็แหม เกิดเป็นคนทั้งทีถ้าไม่กล้าทำในสิ่งที่อยากทำก็ไม่รู้จะเกิดมาทำไม

แต่วันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันเติบโตขึ้น ฉันรู้จักคำว่าหน้าที่ เข้าใจคำว่าการงาน สำนึกในคำว่ารับผิดชอบ นั่นหมายถึงความคาดหวังจากคนรอบข้างของฉันก็มากขึ้นเช่นเดียวกัน ถ้าพิจารณาตามสามัญสำนึก และความรับผิดชอบ แน่นอนว่าฉันต้องเลือกในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น... ใช่ ฉันเลือกตามใจคนอื่น... แต่นั่นก็หมายความว่าฉันต้องประสบกับภาวะอึดอัดในตัวเองอยู่ไม่น้อย

หลายครั้งที่ก้มหน้าก้มตาทำงานตามใจคนอื่น..นอกจากภาวะอึดอัดที่ฉันต้องพยายามละ และวางมันลง ฉันยังต้องเจอกับเสียงบ่นในใจของตัวเองอยู่เสมอ “กูทำอะไรอยู่วะ..กูทำทำไมวะ” หลายครั้งที่ได้ยินเสียงบ่นแบบนี้ ฉันมักจะวางปากกา ละสายตาจากเอกสารที่มีตัวเลขอยู่เต็มหน้ากระดาษ เดินออกไปข้างนอก หลบเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ สอง สาม ที แล้วเดินกลับเข้ามาใหม่ นั่งบนโต๊ะทำงานที่เดิม เหลือบตามองหน้าพี่สาว แล้วถึงจะมีเรี่ยวมีแรงก้มหน้าก้มตาทำงานราวกับมนุษย์หุ่นยนต์ต่อไป

แน่นอนว่าการทำงานกับตัวเลข การคุยกับลูกค้า การทำงานเอกสารหลาย ๆ แฟ้มในเวลาเดียวกัน มันไม่ถนัดกับคนสันดานอย่างฉัน.. เวลาที่ฉันมักดื่มด่ำกับการเขียนหนังสือพร้อมกับสูดกลิ่นไอของกาแฟในช่วงค่ำคืนหายไปอย่างฉับพลัน เสียงของผู้ประกาศข่าวที่เคยคุ้นหูในยามเช้าหายไปจากชีวิต เวลาที่จะมาเริงร่าอยู่ในร้านหนังสือ หรือนั่งในร้านกาแฟ เพลิดเพลินกับการอ่านหนังสือ มันคงเกิดขึ้นไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อน.. สิ่งเหล่านี้กลายเป็นความสนุกและความไร้สาระที่ถูกใครหลาย ๆ คนกล่าวหา แต่หารู้ไม่ว่านี่แหละคือ..จิตวิญญาณของฉันเลยทีเดียว

ที่นี่..ที่แห่งนี้กลายเป็นพื้นที่เล็ก ๆ ที่ทำให้ฉันได้ขีดเขียนความคิด ขีดเขียนความรู้สึก พึ่งสังเกตในวินาทีนี้เองว่า ขณะที่นิ้วแต่ละนิ้วได้สัมผัสบนแป้นคีย์บอร์ด แค่จิ้มให้เป็นคำที่ตรงกับเสียงของหัวใจที่ได้ยิน ไม่ต้องกลัวถูกหรือผิด ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาตำหนิ มันช่างวิเศษ และมีความสุขซะจริง นี่แหละมั้งที่เรามักเรียกกันว่า “การปลดปล่อย”

แม้วันนี้ฉันจะเลือกในแบบที่คนอื่นอยากให้เป็น แต่นั่นก็เต็มเปี่ยมไปด้วยสำนึก ความผูกพัน และความรับผิดชอบ แม้ว่าใครหลาย ๆ คนไม่เห็นด้วย และไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันทำ แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันคือการตัดสินใจด้วยเกียรติของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง

22 กันยายน 2552
ตีหนึ่งสองนาที

Create Date : 22 กันยายน 2552

Last Update : 22 กันยายน 2552 1:02:23 น.

2 comments

Counter : 728 Pageviews.

เคยมีเพื่อนที่ตั้งคำถามนี้กับตัวเขาเองค่ะ ตัวเขาอยากเป็นอย่างนึง แต่ความคาดหวังของคนในครอบครัวเขาคืออีกอย่างนึง ก็ค่อนข้างเห็นใจว่าเขาเองก็ลำบากใจนะ แต่เขาก็ทำสำเร็จค่ะ

โดย: Tukta21

วันที่: 22 กันยายน 2552 เวลา:1:33:37 น.

สู้ๆนะพี่
อย่าเพิ่งยอมแพ้นะครับ

โดย: Fernundo Torres IP: 114.128.136.33 วันที่: 28 กันยายน 2552 เวลา:22:18:35 น.