Eat Pray Love (อิ่ม มนต์ รัก)

วันนี้นึกเพี้ยนยังไงไม่รู้ อยู่ดี ๆ ก็อยากดูหนังขึ้นมาซะงั้น เก็บของออกจากออฟฟิศตั้งแต่ห้าโมงเย็น กินข้าวเสวนาตามประสากับเพื่อน เช็คในเน็ทแล้วว่าสามทุ่มครึ่งได้ดูแน่ ๆ พอไปถึงที่ ปรากฏว่ารอบในเน็ทกับรอบฉายจริงมันไม่ตรงกัน ต้องนั่งรถไปดูอีกที่ กว่าจะได้ชมก็ปาเข้าไปรอบห้าทุ่มครึ่ง...เพราะ Eat Pray Love มันไม่ได้เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ใกล้บ้านนี่นา

ฉันได้อ่าน review หนังเรื่องนี้จากวารสารเล่มหนึ่ง แค่เห็นชื่อนางเอกคนโปรด ฉันก็อยากดูแทบไม่ต้องคิด จูเลีย โรเบิร์ต นางเอกขวัญใจฉันหลาย ๆ เรื่อง ไม่รู้เพราะความอยากดูหรือความเหงาที่ทำให้ฉันกระเหี้ยนกระหือรืออยากดูหนังเรื่องนี้นัก หรืออาจจะทั้งสองอย่าง แต่ฉันรู้สึกไม่เสียเที่ยวนะที่กระเสือกกระสนที่จะรอดูหนังเรื่องนี้รอบดึก เพราะหนังเรื่องนี้มันทำให้ฉันอิ่ม ในช่วงเวลาที่หัวใจฉันกำลังเสียสมดุล

นางเอกในเรื่องนี้มีส่วนคล้ายฉันอยู่บ้าง ตรงที่...เมื่อรู้ว่ารักมันไปไม่รอด รักแล้วมันไม่มีความสุข ก็เลือกที่จะเดินออกมา แน่นอนผลที่ตามมาคือความเสียใจ ความเศร้าใจ ความคิดถึงของทั้งสองฝ่าย ความรู้สึกผิดเกิดขึ้น แต่มันก็ต้องเดินทางต่อไป เมื่อเปิดพื้นที่ให้กับหัวใจ เราก็จะเห็นประตูทางออก ฉันเชื่อว่าเป็นอย่างนั้น

ในหนังเรื่องนี้ทำให้ฉันเห็นปรัชญาอย่างที่ฉันเคยเห็น อย่างที่ฉันเคยเชื่อ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังไม่เคยเชื่อเลยคือ “ความรัก” ในโลกนี้จะมีใครที่สามารถรักเรา และอยู่กับเราได้ตลอดชีวิตอย่างมีความสุข สบายดี อย่างงั้นหรือ ที่เคยได้ยินกันว่าความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู ฉันว่ามันคงเกิดขึ้นในระยะแรกเท่านั้น หลังจากนั้นมันคงเข้าโหมดหมดโปรโมชั่นอย่างที่หลายๆ คู่เป็น และอย่างที่ฉันเคยเป็น เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งที่เราไม่สามารถอดทนได้ มันก็จบลงที่ทางแยกเสมอ

ความกลัวในความรักไม่เคยจางไปจากใจฉัน มันเลยไม่กล้ารักใครได้อย่างเต็มที่ และนั่นก็ทำให้ฉันสามารถเดินหันหลังให้อย่างง่ายดาย อาจจะดูเหมือนคนใจร้าย แต่มันก็ดีกว่าที่จะต้องจมปลักกับความทุกข์และความเจ็บปวดซ้ำซากไม่ใช่หรือ และมันก็ดีที่สุดที่เราจะได้มีทางเดินใหม่ที่ดีกว่า เพียงแค่เราต้องผ่านช่วงเวลาของการเยียวยา สมานแผลให้แห้งสนิทเพื่อพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่เท่านั้นเอง

การเสียสมดุลเพราะความรัก นั่นแหละที่ทำให้เรามีสมดุลในชีวิต
เราเพียงแค่ต้องเข้มแข็งและก้าวข้ามมันไป
และฉันกำลังพยายามอยู่

ไม่แปลกใจเลยที่เรื่องนี้เป็นฝีมือแปลคำบรรยายของจีระนันท์ พิตรปรีชา นักเขียนขวัญใจของฉันอีกเช่นกัน

14 พฤศจิกายน 53
ตีสี่ห้าสิบห้านาที



Create Date : 14 พฤศจิกายน 2553
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2553 5:01:26 น. 0 comments
Counter : 635 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Stand by bowky
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]







ความเหงาคือความรู้สึก
เหมือนมีช่องว่าง
ที่ถมไม่เต็ม
ระหว่างตัวตนภายใน
ของเรา
กับสิ่งที่เราคิดว่า
เป็นตัวตนของคนอื่นๆ
มันไม่ได้ก่อรูปขึ้น
จากความไร้ญาติขาดมิตร
หากเกิดจากการพบปะ
ปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
ที่เรารู้สึกแปลกแยก
ทางความรู้สึกนึกคิด
ต่างหาก



เวลาที่คุณอยากบอกใคร
สักคนว่าคุณชอบ
และเกลียดกลัวสิ่งไหน
หรืออยากทำอะไร
ในชีวิต
แล้วเขาไม่เข้าใจ
สิ่งที่คุณพูด
คุณจะอ้างว้างหนาวใจ
ขึ้นมาติดหมัด
ในแง่นี้
การถวิลหาความรัก
ก็คือ
การค้นหาทางออก
จากสถานการณ์ดังกล่าว




เราอยากมีใครสักคน
ที่คอยบอกว่า
ฉันเข้าใจว่า
คุณรู้สึกอย่างไร
ไม่ใช่เพราะ
คุณบอกออกมา
แต่ฉันเอง
ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน
กับคุณ

การบรรจบอารมณ์
ความรู้สึกนี่แหละ
ที่ทำให้
เราเรียกเพื่อนสนิท
หรือคนรักว่า"คนรู้ใจ"



คนรู้ใจไม่ต้องรอ
ฟังคำอธิบายอันยืดยาว
ก็เข้าใจทุกอย่าง
ที่คุณอยากจะบอก
เพราะเขาเอง
ก็เคยผ่านประสบการณ์
ทางอารมณ์
แบบเดียวกันมาแล้ว
เมื่อมองจากมุมนี้

เราก็เข้าใจได้ทันทีว่า
เพราะเหตุใดมิตรภาพ
จึงถือเป็นความรัก
อีกสายพันธุ์หนึ่ง



จากความลับในความรัก
conditions of love
แปลโดย
จีระนันท์ พิตรปรีชา

Group Blog
 
<<
พฤศจิกายน 2553
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930 
 
14 พฤศจิกายน 2553
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Stand by bowky's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.