เพ้อเจ้อ
อยู่ดี ๆ วันนี้ก็นึกถึงบล็อกของเราที่เคยเขียนไว้ ไม่ได้คิดจะหยุดเขียน แต่ผ่านมาสี่เดือนกว่าแล้ว ฉันก็ยังไม่ได้เขียนเรื่องใหม่สักที ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะเขียน แต่อาจเพราะไม่มีแรงบันดาลใจให้เขียน เรื่องบางเรื่องเราปล่อยผ่าน เรื่องบางเรื่องเราจดจำ เรื่องบางเรื่องผ่านมาให้รู้สึก แล้วก็ผ่านไป
นั่งอ่านบล็อกตัวเองที่เคยเขียนไว้ มันก็ยิ่งสะท้อนความเป็นตัวเอง วันนี้ก็ยังเป็นแบบวันนั้น ยังคิด ยังรู้สึกเหมือนที่เคยเขียนไม่ผิดเพี้ยน รันทดตัวเองยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น น้อยใจตัวเองยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น ฝันยังไงก็ยังอย่างนั้น รู้สึกต่อคนอื่นยังไงก็ยังอย่างนั้น เหงายังไงก็ยังเหงาอยู่แบบนั้น
ช่วงเวลานี้ ความรักมันเกิดขึ้นกับฉันอีกครั้ง ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าจะเรียกว่าความรักได้หรือเปล่า หรืออาจเป็นเพราะตัวเองเหงาเหมือนกับหลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมา ฉันไม่กลัวหรอกนะว่ามันจะไปรอดหรือไม่รอด เพราะคิดอยู่ในใจแล้วว่ามันไม่รอดแน่ ๆ ไม่ใช่เพราะเค้าไม่ดี แต่เป็นเพราะฉันเองที่รู้สึกว่าตัวเองต่างหากที่ไม่ดีพอ...
กลับมาคิดทบทวน รู้สึกอยู่แว๊บนึงในใจ เรามักพร่ำบ่นกับตัวเองแบบนั้นแบบนี้ แต่จริง ๆ แล้ว เราเป็นคนป่วยที่เจ็บปวดภายในตลอดเวลา เราต้องการความรัก เราต้องการใครสักคนที่ทำให้เราเชื่อว่าเค้ารักเรา แม้แต่พ่อแม่เราก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกนี้ มันโหดร้าย เพราะแบบนี้ละมั้ง ทำให้ฉันไม่เคยเชื่อมาตลอดว่าจะมีใครสามารถรักฉันได้จริง..และมันก็ไม่มีจริง ๆ สิ่งที่แสดงออกก็คือการประชดตัวเอง และทำร้ายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว
ฉันทำทุกอย่างให้ดี เพื่อให้เธอมารักฉัน แต่ไม่เลย..เปล่าประโยชน์ ทำไปก็เท่านั้น ในเมื่อไม่มีใครรักฉัน ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นต้องรักตัวเอง ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ทำหน้าที่ของแต่ละวันให้ดีที่สุด กับคนที่คบกันตอนนี้ รักหรือเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า ทุกครั้งที่เราขุ่นข้องหมองใจกัน ในใจก็จะคิดเสมอว่า ช่างปะไร ฉันอยู่ได้ จะสักแค่ไหนกันเชียว อีกเดี๋ยวก็ต้องเลิกกัน อีกเดี๋ยวก็จะกลับไปเหมือนเดิมอีก
ดูเหมือนชีวิตรักมันจะย่ำอยู่กับที่ ไม่หลุดพ้น และไม่ไปไหนสักที เพราะใจเราเอง เพราะวิธีคิดของเราเอง มันเลยทำให้มันไม่หลุดจากวงล้อเก่า ๆ เดิม ๆ แล้วจะทำยังไงล่ะ..ฉันก็ทำดีที่สุดแล้วตอนนี้... 25 กุมภาพันธ์ 2556
สิบโมงห้าสิบแปดนาที
Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2556 |
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2556 11:07:12 น. |
|
0 comments
|
Counter : 914 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ความเหงาคือความรู้สึก เหมือนมีช่องว่าง ที่ถมไม่เต็ม ระหว่างตัวตนภายใน ของเรา กับสิ่งที่เราคิดว่า เป็นตัวตนของคนอื่นๆ มันไม่ได้ก่อรูปขึ้น จากความไร้ญาติขาดมิตร หากเกิดจากการพบปะ ปฏิสัมพันธ์กับผู้คน ที่เรารู้สึกแปลกแยก ทางความรู้สึกนึกคิด ต่างหาก
เวลาที่คุณอยากบอกใคร สักคนว่าคุณชอบ และเกลียดกลัวสิ่งไหน หรืออยากทำอะไร ในชีวิต แล้วเขาไม่เข้าใจ สิ่งที่คุณพูด คุณจะอ้างว้างหนาวใจ ขึ้นมาติดหมัด ในแง่นี้ การถวิลหาความรัก ก็คือ การค้นหาทางออก จากสถานการณ์ดังกล่าว
เราอยากมีใครสักคน ที่คอยบอกว่า ฉันเข้าใจว่า คุณรู้สึกอย่างไร ไม่ใช่เพราะ คุณบอกออกมา แต่ฉันเอง ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน กับคุณ
การบรรจบอารมณ์ ความรู้สึกนี่แหละ ที่ทำให้ เราเรียกเพื่อนสนิท หรือคนรักว่า"คนรู้ใจ"
คนรู้ใจไม่ต้องรอ ฟังคำอธิบายอันยืดยาว ก็เข้าใจทุกอย่าง ที่คุณอยากจะบอก เพราะเขาเอง ก็เคยผ่านประสบการณ์ ทางอารมณ์ แบบเดียวกันมาแล้ว เมื่อมองจากมุมนี้
เราก็เข้าใจได้ทันทีว่า เพราะเหตุใดมิตรภาพ จึงถือเป็นความรัก อีกสายพันธุ์หนึ่ง
จากความลับในความรัก conditions of love แปลโดย จีระนันท์ พิตรปรีชา
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|