Bloggang.com : sawkitty : "การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่บางครั้งถ้าไม่พูดก็ไม่รู้ว่ารัก" รักที่ปราศจากถ้อยคำ

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่บางครั้งถ้าไม่พูดก็ไม่รู้ว่ารัก" รักที่ปราศจากถ้อยคำ

สวัสดีกับบล็อกที่ ๓ ประจำวันนี้ค่ะ

งานตะพาบชิ้นนี้ชื่อหวานดีจังเลย สาวเลยอยากเขียนกับเค้าด้วย พอดีวันนี้มีเวลา เลยขอเขียนส่งด้วยคน จริง ๆ สาวไม่ค่อยได้เขียนเรื่องยาวนานแล้ว ทั้ง ๆ ที่สาวเป็นคนที่รักงานเขียนแนวนี้มาก งานเขียนชิ้นนี้มาจากอารมณ์เพ้อฝัน ในนิยามของสาวเองค่ะ

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่บางครั้งถ้าไม่พูดก็ไม่รู้ว่ารัก"

"ความรัก" เป็นสิ่งที่สวยงาม นิยามของความรักไม่มีเรื่องใดที่ตายตัว เราไม่สามารถเอามาตราใด ๆ มาวัดปริมาณของความรักได้

"ความรัก" เป็นสิ่งที่งดงามเสมอ ในความรักเมื่อเกิดขึ้นที่ใด ล้วนนำความชุ่มชื่น ไปในทุกอนู เหมือนดอกไม้สีชมพูที่บานอยู่เสมอ

"ความรัก" เหมือนแสงแรกของดวงตะวันที่เรืองรองในยามเช้า การได้สัมผัสไออุ่นแห่งรัก ทำให้โลกนี้เหมือนหยุดนิ่ง

ซึ่งจริง ๆ แล้ว "ความรัก" ที่แท้จริงไม่มีใครที่มีสุขในรักได้อย่างยาวนาน เพราะรักล้วนนำมาซึ่งทุกข์เสมอ

"ความรัก" ของผู้หญิงส่วนใหญ่เมื่อเกิดขึ้นแล้วมักเรียกร้อง เอาแต่ใจ ขี้น้อยใจ อยากเป็นที่รัก อยากได้ความใส่ใจจากคนรักอยู่เสมอ บางครั้ง "คำรัก" จึงแสดงออกมาควบคู่กับการกระทำที่ดูพร่ำเพรื่อ น่าเบื่อ

"ความรัก" ของผู้ชายที่แท้จริงจะแน่วนิ่ง และมั่นคง ซื่อตรงกับความรู้สึกเสมอ และผู้ชายส่วนใหญ่จะไม่ค่อยพูด "คำรัก" เท่าผู้หญิง ซึ่งเป็นข้อเสียที่ทำให้คนรักเข้าใจผิดเสมอ "แม้จะแสดงออกมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดความหวาดระแวงในรักได้"

ดังนั้น "ความรัก" ควรแสดงออกมาพร้อมถ้อยคำ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่า "รัก"

เหมือนรักในนิยาย "รากนครา" เจ้าแม้นเมืองคิดเสมอว่าเจ้าน้อยไม่รักตัวเอง ทำให้ต้องทนทุกข์ในรักอยู่นาน จนวาระสุดท้ายของเจ้าแม้นเมือง

"จะมีสักกี่คนที่หวนระลึกถึงคนหลายคน ผู้ต้องกลบฝังความต้องการ ชีวิต และหัวใจของตนเองไว้... ภายใต้ภาระหน้าที่แห่งการค้ำจุนบ้านเมืองและสังคม"

"เลือดขัตติยา" ความรักต่างฐานันดรระหว่าง อโณทัยและเจ้าฟ้าหญิงทิพยรัตน์ดารากุมารี ทำให้ไม่สามารถบอกรักได้เต็มปาก

“ลาก่อน...ดารา...หากฉัน ได้เวลา...นอนหลับ

ฉันจะขอร้องเจ้าหน้าที่เขา ให้วางมือที่สวมแหวนนี้ ไว้แนบหัวใจ เพื่อจะได้เป็นความหมายว่าอโณทัยไม่เคยมีใครอื่น นอกจาก...เธอคนเดียว

ลาก่อน ทิพยรัตน์ดารากุมารี”

และ "ถนนสายหัวใจ" ภาวัช และมะเฟือง ความรักที่ก่อตัวมาจากความเป็นเพื่อน กว่าภาวัชจะรู้ใจตัวเองก็สายเสียแล้ว เพราะมะเฟืองไม่อยู่รอฟัง "คำรัก" อีกแล้ว

สายเสียแล้ว…เกินวันที่ฝันใฝ่
รู้อย่างนี้…จะไม่ทอดทิ้งขว้าง
สายเสียแล้ว…มิได้พบประสบนา
รู้อย่างนี้…จะไม่ห่างเจ้าขวัญตา

ตะวันยามเช้าเมื่อมีขึ้นก็ต้องมีลง ชีวิตคนเราก็เช่นกัน ชีวิตคนเราสั้นนัก

เมื่อมี "ความรัก" แล้ว ต้องดูแลใส่ใจกันให้ดีที่สุด ถ้อยคำ การกระทำควรควบคู่ไปด้วยกัน เมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว วันหน้าเราจะไม่เสียใจเลยที่ได้รัก เพื่อคนที่เรารักอย่างหมดหัวใจ