No. 643 บล๊อกประจำ จันทร์ - พฤหัสบดี |
|
|
เห็นโจทย์ ตะพาบออกมาแบบนี้ ทำเอาเป๋ ชื่อเรื่องทำให้รู้เรื่องตอนจบด้วย หุ หุ |
เขียนไงดี งั้นเล่าเรื่องจริงดีกว่า เห็นภาพการ์ตูนร้องไห้ เปล่าเขียนเรื่องการ์ตูนแข่ง อีตาต่อ นะเออ.. |
|
บริษัทส่งให้ไปทำงานที่จันทบุรี แบบสบาย ๆ แต่นายให้ทำหน้าที่พิเศษ นำเงินค่าจ้างไปส่งใน |
ไร่ที่อยู่ในป่าทึบ อ.ท่าใหม่ ขี่มอไซค์ยี่ห้อ MZ เยอรมันผู้ผลิต |
ยี่ห้อนี้ล้อโตหน่อย แข็งแรง บึกบึน สตาร์ตยาก มีจุดอ่อนตรง สวิทช์เครื่องที่อยู่ใต้เบาะนั่ง |
ถ้าฝนตกสาดเข้าไป รวนสะเด็ดยาด... |
|
ถนนเข้าไปเป็นถนนดินสีแดง แฉะ ลื่น ฝนตกหนัก ลุยผ่านลำห้วย
|
ต้องขับรถไปคนเดียว หลงทางนาน ยิ่งไปยิ่งเข้าป่าลึก ไม่มีบ้านคน เกือบ |
บ่ายสามหิวข้าว ขี่ไปโผล่ นิคมแพ่งขาหย่าง แวะไปถามชาวบ้านเป็นโรคเรื้อน ทั้งหมู่บ้าน |
เขาคงรู้ว่าหิว ยกให้ข้าวให้กิน บอกว่า ข้าวสอาด ไม่ต้องห่วง ลูกสาวไม่ได้ป่วยเป็นคนหุง |
รู้สึกขอบคุณน้าผู้ชายมาก แบ่งข้าวครึ่งจาน กินกับปลากระป๋อง |
|
หลังจากเขาบอกทางให้ ก็ขี่มอไซค์กลับไปทางเดิม แล้วทะแยงไปอีกทาง ฝนยังคงตกหนัก |
ถนนเป็นแอ่งลงไป ผ่านลำห้วยมีกรวด น้ำลึกเกือบน่อง เลยดับเครื่อง จูงข้าม
|
น้ำป่าสีแดงเชี่ยวกรากโถมเข้าใส่ เกือบขึ้นฝั่งไม่ทัน ขี่ไปได้อีกครึ่ง ก.ม.เจอลำห้วยน้ำเอ่อ |
ขึ้นอย่างรวดเร็วไม่มีทีท่าจะหยุด เลยต้องหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไปไหนไม่ได้ |
|
ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่ว เสียงน้ำป่ายังคงดังลั่นไม่ขาดสาย กลัวมาก ที่ต้องอยู่คนเดียวในป่า |
ไม้ขีดไฟใต้เบาะรถก็เปียก หมดหนทางที่จะจุดไฟ กิ่งไม้เปียก
|
ยุงป่าเริ่มกัดตามตัว... กลัวไปสารพัด จะขี่รถกลับไปทางเดิม คงจะผ่านลำห้วยไม่ได้ เลยต้อง |
ปักหลัก นั่งงอตัวเพราะหนาวเปียกฝน
|
|
สายฝนยังคงตกพรำ ๆ บางครั้งก็หยุด ความหิวเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แหงนหน้ามองกิ่งไม้ที่มืด |
นึกถึงผี..ห้อยหัว รีบใช้มือปาดหน้า เช็ดหยาดฝนที่ไหลลง |
อยากให้แม่ อยู่ใกล้ ๆ เหงา กลัว สารพัด... |
ปัจจุบัน นึกหลงป่าจันทบุรีแล้วรู้สึก................... |
|
อีกเรื่องที่ ผ่านเข้ามาในชีวิต |
สิบปีต่อมา ย้ายเข้าอยู่ในกรุงเทพ ทำงานประจำ ค่อนข้างดี มีคนรู้จักมาก |
แล้วมีช่องทาง หากินนอกเหนือจากงานประจำ คือ ซื้อผ้า เสื้อผ้าสำเร็จรูปจากโรงงาน |
ส่งไปขายตามหน่วยราชการ หลายกรม หลายกระทรวง แต่ที่ต่างจังหวัดมีคนช่วยขายสิบ |
กว่าคน... หลังเลิกบริษัทเกือบทุกวันขับรถไป บางลำพู
ไปรับผ้ามาทำราคา |
ไปรับเสื้อผ้าสำเร็จ ที่บางโพ หรือไม่ก็ตลาดปีนังคลองเตย แล้วกลับบ้าน |
|
วันเสาร์อาทิตย์จะไปซื้อผ้า ตลาดวัดกลาง ชลบุรี มีผ้าสวย ๆ เยอะราคาถูก น่าจะ |
นำเข้าทางเรือ...ไปซื้อกันบ่อยหลายปี เรียกว่าได้เห็นหน้าลูกสาวลูกชาย ตอนกลางคืนเป็น
|
ส่วนใหญ่ แน่นอนได้ หอมแก้มเหม็นเปรี้ยวของลูกสาวตอนลูกหลับด้วย |
ไม่ห่วง เพราะลูกชาย กับลูกสาวมี คุณยาย.ดูแล. ไปจัดการเรื่องผ้ากลับถึงบ้านอาบน้ำกินข้าว |
แล้วก็ทำงานต่อ จนดึก เช้ามืดตี 4 ขับรถไปส่งผ้า ที่พอไปเองได้ |
แล้วกลับไปทำงานที่บริษัทต่อ |
|
ตอนเที่ยงค่อยไป ส่งผ้าไปต่างจังหวัดที่รถทัวร์ หรือไม่ก็ไปรษณีย์ ชีวิตวนเวียนแบบนี้สิบปี |
จำได้ว่าปีที่ 3 ปี กลับเข้าบ้าน 4 ทุ่มไฟที่บ้านเปิดอยู่ นึกได้ว่า คุณยายไป ตจว. |
เปิดประตูเข้าไป ลูกสาวนอนหลับ ทั้งชุดนักเรียน ชามข้าวอยู่ข้างตัว มีช้อนคามือ |
ตอนนั้นรู้สึก ผิด ที่ไม่ห่วงลูกเลย เอาแต่ทำงาน ยืนนิ่ง...... |
|
ทั้งสองเรื่อง จากงานหนัก พบความลำบาก ความกลัว ละอาย ทำผิด ด้วยตนเอง |
แต่โชคดีหลายสิ่งหลายอย่างที่พบในชีวิต
|
แต่ยังไม่บอกหรอกว่า ปู้จายคนนี้ น้ำจะไหลออกจากตา จากสองเรื่องข้างบนหรือ ข้างล่างนี้ |
ทายดูซิว่า..เรื่องไหน หรือ ไม่เลย... |
|
วันนี้นี้ดูทางทีวี มีการถ่ายเด็กหญิงญี่ปุ่นอายุ 12 เตรียมทำขนมหวานให้พ่อ มีแม่คอยสอน |
ทำให้พ่อ ที่ไปทำงานต่างแดน 4 ปีแล้วไม่ได้เจอกัน ภาพตัดไปเห็น เด็กหญิง |
เตรียมชุดนักเรียนหญิงญี่ปุ่นที่จะได้ขึ้นชั้นมัธยม ไปให้พ่อดูด้วย ภาพตัดไปเห็น ครั้งเป็นเด็กน้อย
|
เดินทางโดยเครื่องบิน คนเดียวไปหลายพัน กม.จากญี่ปุ่น สู่เวียตนาม เด็กหญิงน่ารักมีฟัน |
กระต่าย ใส่เป้ไว้ข้างหลัง อยู่บนเครื่องหลาย ชม.
|
พอลงจากสนามบินเวียตนาม ควักหนังสือถาม ถึงจุดหมายว่า เดินไปได้หรือไม่ |
คำตอบ คือ ต้องนั่งรถบัสสาย 7 ไป จะไปถึงป้ายรถ แต่รถเคลื่อนตัว ไปไม่ทันอีก ต้องยืนรอ |
สิบกว่านาที พอรถบัสมาก็เดินขึ้น ไปจ่ายเงินบนรถ
|
ใจคงจะตุ้ม ๆ ต้อม ๆ ไกลมาก แล้วก็ลงจากรถเมล์ เป็นถนนชนบท เลยเดินไป 3 กม. ผ่านทุ่งนา |
ไกลออกไปเห็นโรงงาน คาดว่าจะเป็นที่พ่อ ทำงาน |
มีคนออกมาต้อนรับ แล้วบอกว่า ใช่เป็นบริษัทเดียวกัน แต่พ่อทำงานอยู่ในโรงงาน ไม่ใช่ที่นี่ |
คงไปไม่ทันแล้ว งานจะเลิก เด็กหญิงก็เดินทางต่อไปพัก ณ ที่หนึ่ง
|
รุ่งขึ้นก็ไปหาพ่อ |
คนที่โรงงาน ให้ใส่เด็กชุดขาวของพนักงานปนกับคนอื่นในห้องลองดูว่าพ่อจะจำได้หรือไม่... ส่วนพ่อก็ไม่รู้เรื่องทำงาน |
อีกโซน ได้รับโทรศัพท์ให้ไปห้องทดสอบงานอีกห้อง |
ตัวพ่อก็เดินเข้าไปในห้อง ไม่รู้ว่าลูกสาวอยู่ ครู่เดียวเด็กหญิงก็
เรียกพ่อ... ตัวพ่อ ยืนนิ่ง ใบหน้าผิดปกตินิดหน่อยตามสไตล์ญี่ปุ่น |
แล้วก็เอื้อมมือชี้มาทางลูกสาว |
เขาจำลูกสาวตัวเล็กขี้อ้อนเมื่อก่อนได้ แม้จะโตขึ้นกว่าเดิม... กล้องจับนิ่งไปที่ใบหน้าพ่อกับ |
ลูกสาวสลับกัน รู้เลยว่าทั้งสองดีใจที่สุด |
ส่วนผมคนดูละ... แหะ ๆ |
เรื่องนี้ หรือเรื่องข้างบนทั้งสอง มีส่วนให้น้ำไหลออกจากตาผมหรือไม่ ตัวผมโต ชีวิตผ่านงาน |
หนักมา ใจผมแข็งซะด้วย หุ หุ ทายกันเล่น ๆ ครับ |
|
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
end |
st. จำนวนผู้เข้าชม 1,032,216 |
= |
งานเขียนประเภท Diarist |
|
เพิ่งรู้ว่าพี่ไวน์มีลูกด้วยค่ะ แหะแหะ
ของแอนถ้าหลงป่าคนเดียวต้องร้องไห้แน่ๆ เลยค่ะ
ถ้าให้ทาย แอนว่าพี่ไวน์ไม่ร้องไห้ทั้งสองเรื่องเลย
อาจจะเป็นเรื่องสุดท้ายก็ได้
เพราะคิดถึงลูกตัวเองตอนสมัยเด็กป่าวค่ะ
ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตงานตะพาบด้วยนะคะ
แหมมแต่ประเด็นกรรมตามทันนี่ไม่เคยคิดเลยค่ะ
อาจจะจริงก็ได้ เพราะแม่บอกตอนเด็กๆ แอนร้ายกาจมากเลยค่ะ