No. 707 บล๊อกประจำ จันทร์ - พฤหัสบดี
|
|
ปกติ มีเวลาว่าง จะไปเที่ยวพักผ่อน บนดอย หรือป่า หรือ ริมลำน้ำ ได้ใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน ที่เราเป็นมาตั้งแต่เด็ก |
|
ช่วงเวลาที่ ได้ย้ายไปประจำสาขาพิษณุโลก... ผมชอบ นั่งมองเรือนแพ ยามค่ำคืน |
แพลอยอยู่สองฝั่งแม่น้ำน่าน เราอยู่บนฝั่ง แสงไฟวับแวมที่แพ
|
กระทบกับ พลิ้วน้ำ วิบวับ สวย...งดงาม... ข้างล่างนี้เป็นภาพค่อนข้างใหม่ เมื่อก่อนเรือนแพจะอยู่สองฝั่ง หน้าโรงเรียนเฉลิม
ขวัญสตรี ปัจจุบันเทศบาลให้ย้ายไปอยู่แถววัดจันทร์ ไกลออกไป ยกเว้นแพ ร้านอาหาร หุ หุ
จังหวัดนี้มีวัดที่ดังมากคือวัดใหญ่ อย่างคือ กล้วยตาก อ.บางกระทุ่ม คนในจังหวัดผลิตขายทำเงินไม่น้อย ทำสะอาด
|
ที่ขาย เป็นที่รู้จัก อยู่ใกล้สถานที่เที่ยว ก็ต้อง ร้านที่ขายในวัดใหญ่ หลวงพ่อพุทธชินราช หาง่าย แต่ที่ทำขายทั่วไป อยู่ที่
อ.บางกระทุ่ม มีโอกาสไปซอกแซกถ่ายภาพ ในหลายโรงเรือนของชาวบ้านที่ตากกล้วย
ส่วนงานที่ผม ทำงาน บริษัทอยู่ในเมืองนี้
|
ด้านงาน ผจก.สาขาเก่ง มีลูกค้าเพิ่มขึ้น แทบจะว่า บริษัทต้องการกี่แสนกี่ล้าน ก็ทำได้ตามนั้น |
|
งานที่ผมดูแล บริษัทเน้นให้ โอนเงินเข้าบัญชีบริษัท เอกสารลูกค้า สลิป หรือ |
สำเนาใบเสร็จ ใบสรุป รับจ่าย พร้อมเอกสารจ่ายเงิน ต้นฉบับสัญญาส่งเข้ากรุงเทพให้ทัน |
มีพนง.ทำงานดี ช่วยกันหลายคน จึงเป็นสาขาตัวอย่างของบริษัท |
|
ทุกปีบริษัทจะจัดส่ง พนง.เก่าสาขาอื่น หรือ พนง.ที่จบจากมหาวิทยาลัย ไปฝึกงานกับเรา |
คนละ 6 เดือนเตรียมตัวไปเป็นสมุห์บัญชีสาขาที่จะเปิดใหม่
|
ที่สาขาเรา จึงคึกคัก ทำงานอย่างมีความสุข ทำไปก็หยอกล้อกันเล่นตามประสาหนุ่ม |
บริษัทจะส่ง พนง.หญิงสาวมาร่วมงาน หนุ่ม ๆ ต่างรอคอยเวลา 555 จะได้เห็นคนสวยมา |
ทำงาน.... พอถึงกำหนด หนุ่ม ๆ ที่บริษัทจะตื่นมารีด |
เสื้อกางเกง ขัดร้องเท้า อาบน้ำ ผูกไทด์ให้เข้ากัน แย่งกันดูกระจก
|
ผมเองก็อมยิ้ม เห็นใจหนุ่ม ๆ เขา ทุกคนที่สาขา โสด...เรา พักชั้นบนบริษัททุกคน |
ยกเว้น พนง.คนท้องถิ่น บ้านอยู่ที่พิษณุโลกมีแค่ 3 คน |
มีอยู่ระยะหนึ่ง มี พนง.ฝึกหัด 3 คน..
|
พรพัฒน์ เป็นน้องชายคนเล็กของสมุห์บัญชีใหญ่ นายโดยตรงของผม เขาเป็นคนเรื่อย ๆ |
แบบลูกคนมีเงิน ใบหน้ายิ้ม ใจเย็นเป็นคนเรื่อย ๆ ชอบดื่มน้ำพรรค์นั้น จบที่ไหนจำไม่ได้แล้ว |
|
คุณไวน์ฝึกพรพัฒน์ เคี่ยว ๆ หน่อยนะ มันเฉื่อย ดื่มมาก เตือน ๆ ด่ามันมั่ง คิดว่าเป็นน้องคุณคนหนึ่ง นะ |
ครับพี่ 555 |
|
วทัญญู จบจาก ม.ช. ขยันดี ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่มีอิดออด ทำงานด้านเอกสารมีปัญหาเหงื่อ |
หยดใส่เอกสาร คือเป็นคน มีต่อมเหงื่อผิดปกติ ต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด ท้องแขนบ่อย |
|
อีกคน สมพิศ ชื่อเหมือนหญิง..เป็นชายหนุ่มผิวคล้ำคน นครศรีธรรมราช จบ ปวส. |
มีเพื่อนฝูงมากทั้งที่เพิ่งอยู่ได้ 4 เดือน ขยัน เอาใจใส่งานดี เสียอยู่อย่าง |
ชอบโต้เถียงคนเก่ง ไม่ค่อยยอมอะไรง่าย ๆ
|
แต่ใจนักเลง มีเงินเท่าใดหมดกระเป๋า บางครั้งผมก็ต้องเรียกไปคุยกันสองคน |
ให้ระงับอารมณ์ไม่ควรโต้เถียง หรือเคร่งครัดกับ พวกเซลแมนมากนัก อันไหนผ่อนผันได้ก็ |
ให้ผ่าน.. สมพิศก็รับคำว่า จะระงับอารมณ์.. |
ผมตักเตือน เป็นการส่วนตัว 3 ครั้ง ผมยอมรับเลย ว่าเหนื่อยใจแทนจะรอดจากฝึกงานหรือ ? |
|
แต่ระยะนั้น ผมต้องไปเป็นพี่เลี้ยงสมุห์บัญชี อีก 4 สาขา สุโขทัย อุตรดิตถ์ พิจิตร กับ เพชรบูรณ์ เป็นพี่เลี้ยงมา 2 ปีแล้ว |
ซึ่งต้องเดินทางไปเดือนละหลายวัน ผ่านป่านครไทย ทุ่งแสลงหลวง เลยหลบงานไป กินนอน |
ใน ปางไม้ อ.นครไทย ที่บริษัทเพื่อนได้สัมปทานป่าไม้
เห็นยัง... ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากนัก หุ หุ
|
แน่นอน ดื่มเหล้าที่เขาต้มกันเอง สนุกดี เมาได้ที่ก็นอนบนแคร่ ตบยุง ยังคุยกันเลยว่า ยุงมันจะเมา ตามหรือเปล่าหนอ หุ หุ
|
|
วันหนึ่งตื่นมากลางดึก อยู่บนบริษัทตัวสั่น หนาว.. พนง.สองคน คงรู้ว่า ผมไม่สบาย นำผ้า 3 ผืนห่มให้ |
ก็ยังไม่หายสั่น ต้องขอให้พรพัฒน์ห่มผ้าแล้ว ขึ้นนอนทับตัวก็ยังสั่นไม่หาย |
|
ตอนเช้า สถิตย์ เพื่อนที่เป็นเซลแมนมาเห็น รีบพาไปส่งโรงพยาบาลพุทธชินราช ร.พ.จัดการ
|
เจาะไขสันหลังมาตรวจ พบว่าเป็นใข้จับสั่น.. เลยต้องนอนที่นั่นหลายคืน |
พอเริ่มดีขึ้นก็ขอ กลับไปนอนที่ชั้นบนบริษัท... มีเอกสารที่สำคัญ น้อง ๆ เขาก็นำไปให้ผมเซ็นที่ห้องนอน
|
อ่อนเพลีย ผอมมากจริง ๆ |
นอนพักฟื้นได้ 2 วัน รอ อาหารเที่ยงที่ พน.หญิง ไปซื้อ |
|
สมพิศที่ถูกสำนักงานใหญ่บริษัท เรียกตัวไปสอบสวนที่กรุงเทพ เดินไปหาที่ห้องนอน |
สมุห์ ลื้อรายงานว่า ก รู เกเร..เหรอ |
ไม่ใช่ผม. สมพิศเข้าใจผิดแล้ว |
|
สมพิศ ก็ก้มลงต่อยที่ ใบหน้าทั้งที่ผมนอนไม่มีแรง ผมเลยลุกขึ้นปัดป้อง ต่อยสวนไปหลายมัด |
ฟัดกันไปมา |
ครู่เดียว มีคนขึ้นมาห้าม เราทั้งสองคน ต่างคนต่างเจ็บ แต่ดูแล้วสมพิศเจ็บมากกว่า |
|
ผจก.สาขาเลยโทรศัพท์รายงานกรุงเทพ บริษัทจึงมีคำสั่งย้ายสมพิศวันนั้นเลย |
|
หลังจากนั้นเกือบเดือน ลืม ๆ เรื่องสมพิศไปเลย |
|
นั่งทำงาน ดูดชาเย็นที่แสนอร่อย ไปด้วย.. เห็นสมพิศเดินเข้ามาทักทาย เพื่อนพนักงาน แล้วก็รีบเดิน |
เข้ามาหาผม เลยเกรงตัว ชักเสียว เตรียมตัวชกตอบ 555
|
หวัดดีครับ ผมมาขอโทษสมุห์ ผมเข้าใจผิด สรุปแล้ว ผมผิดจริง เขาเลิกจ้างผม |
อ้าว.. แล้วสมพิศทำไง |
ผมกำลังหา งานใหม่ ไม่กี่วันคงได้ ว่าแล้ว สมพิศก็ยกมือไหว้ |
ไม่เป็นไร สมพิศรู้ยังว่า ใครรายงาน |
ครับ มีคนรายงานสองคน มีจ่าประสิทธิ์ คุณสังเวียน เขาว่า ผมด่าเขาหลายครั้ง |
ขอโทษสมุห์จริง ๆ ครับ |
พนง. ในสาขาเห็นเหตการณ์ต่าง อมยิ้ม มาลากตัวสมพิศไปคุย กันเอิ๊กอ๊าก |
|
ผู้อ่านคิดว่า สมพิศตั้งใจมา ขอโทษผมอย่างเดียวเหรอ ไม่ใช่หรอกครับ มัน..คิดถึงแฟนของมัน |
แถวโคกมะตูม..นะครับ เลยกลับมาพิดโลก 555
|
ใคร ๆ ที่คิดว่า คนภาคใต้รักคนใต้ด้วยกัน จริงครับ รักความยุติธรรม อันไหนผิด |
ก็ยอมรับผิด แล้วก็เป็นคนแข็ง จริงด้วย |
นึกแล้ว เจ็บโหนกแก้ม 555 |
ผมว่าคน ที่มีจิตใจกว้าง เป็นนักเลง..แบบสมพิศนี้หาได้ยาก มีแต่อันธพาล ทำผิดมักจะโทษคนอื่นมากกว่า...
จริงปะ......ปุจฉา. ไว้ก่อนครับ
|
ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
L |
st. ผู้เข้าชม 1,325,737 |
= |
งานเขียนประเภท Diarist |
|
สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์
โอ้โห...วันนี้มีฉากบู๊ด้วย
พี่ไวน์เล่าสนุกมากครับ
แถมยังเคยเป็นไข้จับสั่นด้วย
ผมเคยเห็นคนเป็น
น่ากลัวนะครับพี่
เวลาหนาวขึ้นมาห่มผ้าหลายชั้นก็ไม่หายหนาวครับ
โหวตครับ