ไม่มีเลขหน้า (อยู่ในอารัมภบท)

หรือจะบอกกันโต้งๆ ว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร พึ่งพิงภูเขา ภูเขาล้มได้ พึ่งพาผู้คน ผู้คนแก่ได้ ความสุขต้องพึ่งตัวเองจึงจะดีที่สุด...

หน้า 160

จากกาแฟ จากชมรม จากรายละเอียดเล็กน้อยทุกๆ อย่าง ฉันมักรู้สึกว่าการเห็นสิ่งเล็กน้อยแล้วรู้ภาพรวมเป็นเรื่องที่มีเหตุผล ช่วยให้ฉันรู้จักคนคนหนึ่งได้ในเวลาอันสั้น

แต่อาท่าไม่ใช่อย่างนั้น เขารู้สึกว่าการดูคนคนหนึ่งก็ให้ดูคนคนนั้น ดูสิ่งอื่นๆ ล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์

หน้า 191

บนโพสต์-อิทแผ่นเล็ก แม้จะเต็มไปด้วยบทสนทนาที่ไม่เจ็บไม่คันอะไรเลย แต่ตามธรรมเนียมของนิยายโรมานซ์ บทสนทนายิ่งไร้เล่ห์เหลี่ยมยิ่งฟังไม่รู้เรื่อง ก็ยิ่งเป็นใบไม้ร่วงสั่งสมความสัมพันธ์ เผลอหันมามองอีกทีก็ท่วมตัวกันและกันไปเสียแล้ว

หน้า 197

"...เรื่องความรักก็ต้องใช้ความพยายามเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่ไม่ใช่พยายามพิสูจน์อะไรกับคนอื่น พยายามก็คือพยายาม พยายามแล้วก็จะไม่เสียใจภายหลัง..."

หน้า 202

"ผู้ชายเป็นสัตว์ที่ชอบดึงดันเอาชนะ วิธีการปราบการอยากเอาชนะของพวกเขาก็คือ ปล่อยให้พวกเขาไปดึงดันจนตายไปเอง"

หน้า 209

...เธอบอกว่า อย่าใส่ฉากของโลกความจริงลงไปในนิยายมากเกินไป เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องหนักใจ เขียนไปเขียนมาท้ายที่สุดกลับต้องยอมเขียนไปตามเรื่องจริง ถ้าอยากจะฝันก็ควรปล่อยใจฝันให้หายอยาก อย่าไปสนใจสัมภาระที่ไม่จำเป็น

หน้า 223

เจ๋ออี๋ว์ก็เหมือนกับเพชรที่เจิดจรัส ดูเหมือนเป็นความฝันที่ทุกคนใฝ่หา แต่การที่เพชรอย่างนี้เจิดจ้า เกิดขึ้นจากการเจียระไนของสายตาผู้ชื่นชมมากมาย

...ถึงแม้อาท่าจะเรียบง่ายไร้รัศมี แต่เขาไม่ใช่หินหยกที่จมอยู่ก้นแม่น้ำรอการค้นพบ ทว่าเป็นต้นไม้ใหญ่ที่สูงเทียมฟ้า คนที่ก้มหน้าแสวงหาของมีค่า ชั่วชีวิตก็ไม่มีวันเจอเขา เว้นแต่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างตั้งใจ

เพราะต้องเจียระไนถึงจะเปล่งประกาย แต่อาท่ายิ่งใหญ่ได้ด้วยตัวของเขาเอง

หน้า 235

ชอบสิ่งที่อีกฝ่ายชอบไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขามักเปิดใจยอมรับจนได้ ทว่ายิ่งอำพรางตัวเองนานเข้าก็ยิ่งไม่กล้าเปิดเผยตัวจริงหนักกว่าเดิม เพราะอีกฝ่ายหลงรักตัวปลอมของเขาไปเสียแล้ว

หน้า 240

"ความรักที่ยกระดับขึ้นมาจากมิตรภาพจึงจะมีดินที่แข็งแรง"

หน้า 247

ความรักเต็มไปด้วยบททดสอบ น่าเสียดายที่หลายคนชอบแช่ตัวเองอยู่ในสายธารของความรักแต่กลับมองว่าการทดสอบเป็นส่วนเกินและโหดร้าย