ขอเล่าให้อย่างนี้ละกันครับ

ตอนแรกอาจารย์ไม่ได้กะเขียนขายอะไรครับ คือหวังเพียงแค่เป็นปูมแล้วจัดพิมพ์เพื่อมอบให้แก่บุคคลที่เคยช่วยเหลือท่านยามท่านเดิน และลูกศิษย์ลูกหาไม่กี่คน ผมเคยไปเยี่ยมท่านที่วัดอุโมงค์ ยังเคยแอบอ่านต้นฉบับเขียนด้วยลายมือที่แขวนอยู่บนฝาผนังไว้

ไม่น่าแปลกใจที่อ่านในหลายครั้งแ้ล้วรู้สึกเนือยเพราะในครั้งแรกอาจารย์ไม่ได้ต้องการสื่อให้คนส่วนใหญ่อ่าน เพียงแต่เหมือนเขียนเป็นลักษณะบันทึกซึ่งสอดแทรกด้วยความคิดทางพุทธศาสนา และปรัชญา ที่ท่านสันทัดและกำลังหาคำตอบ

โดยส่วนตัว ผมได้ฟังจากปากท่านมาก่อนหลายเรื่อง จึงสนุกกับการ 'ฟัง' มากกว่า 'อ่าน' เช่นกัน

โหย เดินทั้งวันแต่กินข้าววันละมื้อ

"หนังสือเล่มนี้จะทำให้คุณน่าจะมองโลกที่ดูเหมือนเลวร้ายขึ้นทุกวันนี้ ด้วยสายตาและความรู้สึกที่ดีขึ้น" ประโยคนี้ทำให้อป.อยากอ่านขึ้นมาเลยค่ะพี่

ไว้ทลายกองดองที่บ้านได้แล้วจะขออ่านต่อนะคะ(กว่าจะถึงตอนนั้นหนังสือเล่มนี้ก็คงเดินทางไปทั่วประเทศแล้ว สมกับคอนเซ็ปจริงๆ^^)

น่านับถือในแนวความคิดของอาจารย์ประมวลจังนะคะ เดินจากเชียงใหม่สู่เกาะสมุย โห แค่คิดก็เหนื่อยแล้วค่ะ

ปล.ช่วงที่หยิงอันกลับไทยน่ะตรงไปเชียงรายเลยค่ะ ไม่ได้แวะแอ่วกรุงเต๊บเลยจ๊ะ ไว้คราวจะแวะไปหาเน้อ

ณ มนมาตอบคำถามเรื่องที่ตั้งร้านอาหารก่อนนะคะ
ก็อปข้อความของน้องในบลอคมาบอกค่า



"มันอยู่ตรงซอยนานานั่นแหล่ะค่ะ... ปกตินานามันจะสุขุมวิทซอยสามใช่ไหมคะ อันนี้ ถ้าลงจากสถานีรถไฟฟ้านานาแล้วเดินขึ้นไปทางเลขซอยนานา ซอยจะอยู่ถึงก่อนซอนนานาหนึ่งซอยค่ะ... ซอยมันจะเล็กๆแคบๆ ซกมกๆหน่อยนะคะ เดินเข้าไปทำใจนิดนึง มองเข้าไปจะเห็นเซเว่นน่ะค่ะ ตัวร้านอัล ฮุสเซ็นจะอยู่ตรรงข้ามกับเซเว่น ส่วนเนเฟอร์ติตีจะอยู่ถัดเข้าไปข้างในอีกค่ะ..."

อันนี้น้องอลิซเป็นคนมาเฉลยค่ะเพราะณ มน ก็จำไม่ได้แหะแหะ

จขบ. อ่านหนังสือหลากหลายแนวดีจังค่ะ

ตอนนี้หนังสือแนวสืบสวนแปลที่ซื้อมาตอนงานหนังสือ ยังอ่านไม่หมดเลยค่ะ ค้างอีกหลายเล่มเลย

นิยายนี่อ่านแล้วเพลินค่ะ ชอบจินตนาการหน้าพระเอกนางเอกอยู่เรื่อย แต่ตะขิตะขวงใจนิดๆ ว่ากว่า 80% ที่อ่านพระเอกหรืิอไม่ก็นางเอกมีอันจะกินทั้งนั้นเลยค่ะ แบบชีวิตไม่ค่อยลำบากเท่าไหร่ อาจแล้วก็รู้สึกมันเพ้อฝันพิกล

เค้าชอบเล่มนี้เมี้ยว

ถึงคุณสาวไกด์ใจซื่อฮะ..

ร้านเนเฟอร์ติติ.. ร้านดูอลังการสวยแต่ไม่ค่อยโดนอ่ะ
แนะนำอีกร้านดีกว่าชื่อร้าน Al Hussain ฮะ
อยู่่ถัดๆ กันไป 2 ร้านเอง ซอยเดียวกันนั่นน่ะ
ว่าแต่มันอยู่ซอยอะไรอ่ะ... สุขุมเท่าไหร่กันน่ะพี่น้อง
ไม่เคยจำเร้ย.. นัดเจอชาวบ้านระหว่างทางแล้วเดินตามเค้ามาตลอด
ไว้ไปถามให้ใหม่ละกันฺฺฮะ...
อ่อ.. แต่ที่ Al Hussain มันอร่อยกว่าเพราะคิดว่ามันเป็นอาหารอินเดียอ่ะ
รสชาติมันจี๊ดจ๊าดถูกปากคนไทยมากกว่ามั้งฮะ
ไว้แร้วจะมาส่งข่าวอีกทีฮะ :)



โดย: U l t r a m a r i n e . · •✿ กิมู่ ไมนู่ กุ๊กกู กุ๊กกู ยับบาดั๊บบาดู้ (heart_of_andaman )



เอามาแปะเป็นข้อมูลให้ ตัวเองค่ะ

เล่มนี้ซื้อมานานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่ออกใหม่ๆ เพราะอ่านบทสัมภาษณ์อาจารย์ใน a day แล้วชอบมากกกก แต่จนป่านนี้ยังไม่ได้อ่านเลย
แหะๆ- -"

ไม่เคยอ่านหนังสือแนวนี้เลยค่ะ อยากลองอ่านดูบ้าง แต่ 504 หน้า ผึ้งขอเคลียร์ตัวเองให้ว่างก่อนดีก่า แล้วผึ้งค่อยมาบอกคุณไกด์ได้มั้ยคะ??

"อากาศที่สูดหายใจเข้าไปก็คือชีวิต การหายใจเข้า-ออกได้เป็นจังหวะประสานให้โลกภายนอกและชีวิตตัวตนภายในรวมกันเป็นหนึ่งเดียว"

^
คนเขียนสอดแทรกธรรมะในเนื้อหาได้เป็นธรรมชาติมากเลยค่ะพี่ อ่านสบายๆ ไม่รู้สึกว่าหนักเกินไปนะ

ว่าแต่ TBH ยังไม่เคยอ่านเล่มนี้เลยแฮะ

เห็นความหนาแล้วท้ออะ

หนังสือแนวๆนี้ขออ่านแค่รีวิว ก็แล้วกันครับ

ขอแค่บางประโยค บางบรรทัดมาใส่หัวใจก็พอ

อิอิ สรุปความได้ว่าขี้เกียจนั่นแหละหนา

ขอเวลา TBH หน่อยนะพี่

กองหนังสือและกอง DVD ที่ดองได้ที่แล้วยังค้าง stock อีกเพียบเลย เง้อ

อ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าผมทำแบบนี้บ้าง (เดินทั้งวัน กินมื้อเดียว) มีหวังพุงยุบแน่นอน

หรือไม่ก็หิวตายก่อน (ซึ่งน่าจะเป็นแบบนี้มากกว่า)

เดี๋ยวรอให้หนังสือเล่มนี้เดินทางไปเยอะๆก่อนแล้วกันครับ กองดองที่บ้านยังอยู่อีกตรึมเลย

รับน้องรถไฟแรก ๆ ไปมันก็สนุกดีละครับ

พอถึงสักนครสวรรค์ก็หมดแรง อยากนอนแล้ว และถ้ายิ่งอากาศร้อนด้วยแล้ว บอกคำเดียว

นรกมีจริง

อีกนิด ไปถึงจังหวัดพิษณุโลกบ้านผมไม่มีใครไปรอรับแน่นอน เพราะว่าเด็ก มช. บ้านผมกำลังจัดงานแฉล้มกันครับ

ตอนรถไฟไปถึงอาจจะกำลังบูมปิดงานก็เป็ฯได้

เป็นเรื่องจริงค่ะ...ขอบคุณที่ท้วงขึ้นมาค่ะ ผึ้งลืมเขียนแต่ตอนนี้แก้ไขเรียบร้อยแล้วจ้า

อาจารย์เดินด้วยใจ ด้วยใจและสติพาร่างกายไปถึงจุดหมาย ถ้าเดินด้วยกายเป็นหลัก คงไม่มีหนังสือเล่มนี้

เราประทับใจคู่สามีภรรยาซาเล้งเหมือนกัน อาจารย์บรรยายจนเราเห็นภาพ และก็เห็นด้วยกับอย่างยิ่งในประเด็นการกระจายเสียงและให้ชื่อคนทำดี ส่วนคนที่ยังไม่ทำ ไม่ต้องออกชื่อให้เกิดประโยชน์อันใด ไม่ทำวันนี้-ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตเขาจะไม่ทำ ฉะนั้นการกล่าวถึงว่าที่ยังไม่ดี ก็มีในโลก ก็เป็นการเตือนใจให้รับความจริงของโลกได้อีกทางหนึ่งด้วย แต่เราก็เชื่อนะว่ามันจะมีสักวันที่เขาจะทำดีหรืออย่างน้อยคิดจะทำดี หรือเราจะมองแง่ดีไปก็ไม่รู้

ต่างกันตรงที่เราอ่านแบบติดหนึบไม่กิน ไม่หลับ ไม่นอน (อย่างกับอ่านนิยายขายดี) จนประมาณ 3/4 ของเล่ม ชักเริ่มเหนื่อย ทำตัวเป็นพวกรู้มาก ชินหู กับสิ่งที่อาจารย์บอกแล้วบอกอีก เลยข้ามไปหลายหน้า ไปอ่านตอนท้ายๆ ก่อนจะกลับมาอ่านหน้าที่ข้ามไปใหม่

มีเรื่องประทับใจนิดหน่อยกับหนังสือเล่มนี้ คนอื่นอาจไม่ประทับใจแต่เรารู้สึกดีล่ะ คือ ปกติถ้าพบใครแสดงออกว่ากำลังหาหนังสือเล่มไหน เราจะเสนอหน้าเสนอตัวตอบถ้ารู้ (แต่ก็มีอคติเหมือนกัน ถ้าไม่ถูกใจหนังสือเล่มที่เขาหา - -") แล้วในงานหนังสือคราวก่อนๆ มีคนตามหาเล่มนี้ เธอได้ยินเสียงโฆษณาแต่หาบูทไม่เจอ (อาจจะหัวตื้อไปกับเสียงโฆษณาก็ได้ ตะโกนแข่งกันเหลือเกิน) พอดีเธออยู่ในระยะที่เสนอหน้าได้ 55+ ก็เลยบอกพิกัดบูทไป ไม่รู้ทำไม แค่นี่เอง แต่ชื่นใจเป็นที่สุด

ที่ิพิษณุโลกนั่นก็เป็นทีมงานของสโมสรนักศึกษาครับ คือเขาก็จะกระจายกันไปตามจังหวัดที่จอด เพื่อแจกข่าวแจกน้ำครับ

ตามมา catfight ชิงป๋าเด็ปป์กับสาวไกด์ต่อ

เรื่องผู้ชายไม่มีคำว่าพี่น้องค่ะ 555 ;P

ไม่เคยอ่าน แต่ชักอยากอ่านแล้วสิคะพี่เต้ย
ติดใจประโยคท้ายจริงๆ
"การเดินกลับบ้านยากกว่าการเดนออกจากบ้าน" มี๊

ช่วงนี้ไม่ได้รีวิวหนังสือเลย คงเป็นที่โล่งใจเป็นแน่ เพราะรีวิวทีไร ไม่ได้มีสาระอะไรเล้ย อิอิ

อ่านหนังสือได้หลายแนวดีนะคะ เรามักจะอ่านอยู่เฉพาะแนวที่เราชอบค่ะ

แวะมาอ่านหนังสือเดินทางที่พร้อมจะเดินทางครับ

เป็นผู้หญิง คงเดินด้วยระยะทางไม่ไหวค่ะ เดินด้วยใจละกัน

เราว่าตราบใดที่เปิดใจกว้าง แค่เดินไปตลาดหรือคุยกับคนแถวบ้าน บางทีก็ได้อะไรดีๆ มาแล้วล่ะ

เดินสู่อิสรภาพ ชื่อหนังสือมีความหมายดีค่ะ

แนวนี้แต่หนาขนาดนี้ คงบายก่อนค่ะ

ความเห็นส่วนตัว--ความรู้ควรให้กันด้วยจิตคารวะ เห็นด้วยค่ะ

หากเงินตราก็เป็นส่วนประกอบในการดำรงชีวิตเช่นกัน จึงน่าจะเป็นส่วนผสมที่ลงตัวกันมากกว่า

เคยได้ยินเรื่องการเดินของอาจารย์ ผมอยากอ่านบ้างไปหาหนังสือที่ไหนดี เพราะช่วงนี้ low seasonมีเวลาว่างเยอะ

+ พี่ชอบคอนเซ็ปต์ของหนังสือเล่มนี้นะครับ (เพราะเห็นในท้องตลาดมากพักนึงแล้ว) ... เพราะพี่ติดใจไอเดียการ "เปิดตาออกผจญโลกกว้าง" ตั้งแต่ตอนที่ไปนอนพักห้อง Dorm กับชาวต่างชาติวัยรุ่นหลายๆ ชาติ แล้วเค้าก็เล่าประสบการณ์ให้ฟังอ่ะครับ ... ก็จริงๆ ไม่ต้องถึงกับเดินก็ได้ (ชีวิตคนส่วนใหญ่ก็คงไม่สมถะขนาดนั้น) แค่แบกเป้ แบ็คแพ็ค ออกท่องโลกกว้าง ผู้หญิงตัวคนเดียวหรือ 2 คน ก็น่าจะทำได้อ่ะครับผม

+ พี่อ่านรีวิวแล้ว พี่ชอบตรงที่บอกว่ามีการสอดแทรกแนวคิดทางพุทธศาสนาเข้ามาด้วย ... แล้วยิ่งอ่านเม้นต์ของจารย์ดอง (I will see U. ) แล้วยิ่งทำให้อินมากขึ้นไปอีกอ่ะครับ

+ ได้ข่าว (แว่วๆ จากเนื้อความในบล็อกนัท-คุง นานแล้ว) ว่าครูเต้ยเป็นสาวกกคุณนิ้วกลมอยู่ใช่มั้ยครับ? ... เพิ่งอ่านมาจากมติชนเมื่อเร็วๆ นี้ว่าคุณนิ้วกลมเพิ่งจะใช้การโบกรถร่วมกับเพื่อนๆ จากเบตงไปจนถึงแม่สายเลย คาดว่าเร็วๆ นี้น่าจะมีผลงานหนังสือเล่มนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน ... ซึ่งคอนเซ็ปต์ก็อาจคล้ายๆ กับหนังสืออาจารย์ประมวลเล่มนี้ (มั้ง) ครับ

เราว่าเราเป็นคนหนึ่งเลยล่ะ ที่ทำแบบอาจารย์ไม่ได้
จริงๆ ทุกวันนี้ขอแค่เดินจากบ้านออกไปปากซอย
บางทียังขี้เกียจเลยนะ
สุดท้ายนั่งมอไซด์วินทู้กกกที


หรือว่าโดยในความหมายหนังสือเล่มนี้
ไม่ได้หมายถึงการเดินแบบเดินจริงๆ
แต่หมายถึงการเริ่มเดินทางเพื่อไปหาอิสระภาพหรือเป้าหมาย

...


+ ว่าจะซื้อมาอ่านหลายทีแล้วครับ ตอนงานหนังสือฯ ปีก่อนก็ "ว่าจะ" แล้ว
ถ้าไม่ติดว่ามันหนาหนัก เหะเหะ


+ ผมไม่เคยอ่านรีวิวที่ไหนเหมือนกัน แต่ตั้งแต่ที่รู้จักหนังสือเล่มนี้ (ทั้งที่ยังไม่ได้อ่าน)
ผมก็เห็นมันแต่ในแง่ที่มีการสอดแทรกคำสอนทางพุทธศาสนานะครับ



+ ที่พี่สงสัยเรื่องกินสองมื้อ ขอสะเหร่อทำตัว "วิพากษ์" ทั้งที่ยังไม่ได้เสพนิดนึง

ใช่เป็นเพราะว่ามีคนหยิบยื่นให้อีกหลังจากกินครั้งแรกไปป่ะครับ?

คือผมเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานอ่ะ ถ้าสามารถทำได้ (และจะพยายามทำอย่างสุดความสามารถ) ผมจะไม่ปฏิเสธน้ำใจของคนอื่นที่หยิบยื่นให้อย่างปรารถนาดีอ่ะครับ (มากน้อยไม่ว่ากัน และถ้าไม่ดีนี่ก็อีกเรื่อง อิอิ )



+ ท้ายนี้มาแจ้งว่า

เมื่อวันเสาร์ค่ำๆที่ผ่านมา ผมได้ดู It's a wonderful life แล้วครับ

ชอบมากๆเลยอ่ะพี่ ผลเกิดแต่เหตุจริงๆอ่า

สมกับที่พี่หยิบยกมาเป็นหนังที่ชอบที่สุดจริงๆครับ

แล้วไว้ว่างๆมาคุยถึงหนังเรื่องนี้กัน (ส่วนวันนี้เม้นท์เยอะแล้ว ขอแบ่งไปให้คนอื่นต่อแล้วจะได้กลับไปทำงาน อิอิ )

TBH มาชวนพี่เต้ยไปเข้าโหมดระลึกชาติค่ะ

จิ้มไปที่ blog ของ TBH เลยนะ

แปะช้าไม่เป็นไร เอาเด็ปป์มาก็พอ 555+

พวกเราจะไม่ทำอะไรนอกจาก catfight เป็นระยะใช่ไหม

...



+ ชอบที่หนังสื่อว่า ... ชีวิตคนเราทุกคนมันลงตัวดี และมหัศจรรย์ อ่ะครับ

ต่อให้เจอกับเรื่องทุกข์ยากอยู่ก็เหอะ

เพราะฉะนั้น แม้ พี่เต้ย อาจจะถูกใครทำร้ายจิตใจมาบ้าง มันก็ยังวิเศษอยู่ดี

ห้ามไปทำร้ายใครก่อนนะครับ

มีแซว

ผึ้งอโหสิให้เค้าไปนานแล้วค่ะ แรก ๆ ก็ทำใจไม่ได้คิดแค้นเหมือนกันนะ แต่สุดท้ายก็เราเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเลยปลง ๆ ไปเยอะน่ะค่ะ
ว่าแต่ผลโหวตโรงแรมเป็นไงบ้างคะที่ไหนมากสุดคะ ใช่รร.ที่ 2ที่ผึ้งชอบอ๊ะป่าวน๊า???

เอ่อ หลังกลางมิย. ...
"กว่าเจ๊จะว่าง หนูก็ไม่ว่างแย้ว"


พุทธบริษัท 4
ก็มีภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา อ่ะ

เล่มนี้เป็นหนังสือที่รอเวลาจะอ่านอยู่ ตอนไปอยู่แม่ฮ่องสอน ได้ดูผู้เขียนมาให้สัมภาษณ์ทางทีวีด้วย น่าประทับใจมาก (ปกติ อยู่ กทม เราไม่ค่อยดูทีวี อยู่นู่นไม่มีอะไรทำ เลยดูทีวี 55)

เห็นเล่มนี้แล้วอยากเดิน (เที่ยว) อีกแระ

-- ส่วนเรื่องกินยังไงก็ได้ แล้วแต่เสียงส่วนใหญ่

จัดไป !!!

=)

สวัสดีค่ะคุณสาวไกด์ หนังสือดูเป็นเรื่องราวซึ้งๆ สอดแทรกข้อคิด น่าอ่านดีค่ะ

ป.ล. ที่ชอบโรงแรมสองเพราะอย่างที่คุณสาวไกด์ว่าเลยค่ะ อิ๊อิ๊ รู้ทัน
มันดูโรแม๊นซ์ดีค่ะ เหมาะกะไปกับคนรู้ใจ

ไม่ได้มาทักทายกันซะนาน
แต่ยังคิดถึงเหมือนเดิมนะคะ

แฮ่ม อย่าเพิ่งตั้งความหวังกับ TBH มากเลยค่ะพี่ เพราะ TBH ย้ายออกจากเยาวราชตั้งแต่ 10 ขวบ เลยค่อนข้างเลือนรางไปพอสมควร

พอกลับไปเยือน ปรากฏว่าหลายร้านที่คุ้นเคยก็หายไปแล้วอ่ะ

ว่าแต่ TBH ก็ save แผนที่ร้านอร่อยย่านเยาวราชเก็บไว้ในเครื่องด้วยนะ กะว่าจะหาเวลาว่างๆ ตามรอย พี่สาวไกด์ฯ ให้เวลา TBH เก็บข้อมูลก่อนนะ อิอิ

...



+ คุยต่อๆ

อย่างที่ Angel Second Class บอกอ่ะพี่

พระเอก โชคดีมากที่ได้เห็นโลกที่ไม่มีตัวเองอยู่

และ นัท-คุง ขอเสริมไปอีกว่า โชคดีมากๆด้วยที่หลังจากกลับมาโลกปกติแล้ว กรรมดี ส่งผลเป๊ะๆ

มันเลย Wonderful สุดๆ



+ คือผมมองว่าคนเราเห็นแต่ช่วงต้นจนถึงช่วงเงินหายของในหนังอ่ะครับ

เลยเซ็งชีวิตและจิตใจไปซะ
ถ้าแต่ละคนทนรอนานพอจะได้เห็นสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับตัวเอง (ตามแต่ที่ทำดีมา) เหมือนตอนจบของหนังบ้าง ก็คงดีมั่กๆไม่ใช่น้อยๆ

(แม้บางทีอาจจะต้องรอข้ามภพชาติก็ตาม )



+ ไว้จะตั้งใจหาดีวีดี Butterfly Effect ค้าบ

ขอบคุณที่แนะนำนะพี่

อืม ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ

"การเดินกลับบ้านยากกว่าการเดินออกจากบ้าน"

ชอบใจกับคำว่า หนังสือ เดินทาง

(แอบบ่นคนเดียว แต่ถ้าใครเอาหนังสือผมไปเดินทาง ผมคงงอน)

อืมมมมมมมม ท่าทางจะเครียดอีกล่ะ หุหุ

แต่ชอบคำว่า "หนังสือเดินทาง" จังค่ะ ^^

มารบกวนอีกรอบครับคุณเต้ย

ในบล็อก"เวียงจันทน์ทริป ไดอารี่ วันสุดท้าย"มีการบอกราคาโรงแรมผิดนะครับ

จาก7พันกว่า ที่ถูกคือ 3พันกว่าครับ แหะๆ

น่าอ่านดีนะคะ สุเองก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน ตอนนี้เหลืออยู่หลายเล่มเลยที่ยังอ่านไม่จบ

ป.ล. โรงแรมที่มหาสารคามชื่อโรงแรมตักสิลาค่ะ แต่ในบริเวณเดียวกันเค้ามีทั้งส่วนตึกเก่าและตึกใหม่ ตอนนั้นสุไปพักตึกใหม่ซึ่งอยู่ด้านในค่ะ

คุณสาวไกด์ฯ คะยินดีมากๆที่แวะไปทักทายค่ะ,

อ่านหนังสือจบแล้วค่อยแวะมาคุยกันก็ได้นะคะ

หนังสือเดินทางไอเดียดีจังเลยค่ะ เข้ากับหนังสือเลย

น่าสนใจมากๆ แต่ตอนนี้กองอยู่เยอะมาก ไม่มีเวลาอ่านเลย มาส่งเข้านอนนะคะ ฝันดีค่ะ

แวะเอาดอกไม้มาฝากค่ะ คิดถึงนะคะ



[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]

ปกติแอมชอบเดินอยู่แล้ว
อา่นจบแทบจะทำให้อยากทิ้งอะไรๆ ในชีิวิตออกไปให้หมดเลยค่ะ
ไม่คิดถึงขั้นจะออกเดินแบบนี้หรอกนะคะ
แค่รู้สึกว่าปัจจัยจำเป็นในชีวิตเรา
เอาเข้าจริงมีแค่ไม่กี่อย่าง แถมบางอย่างก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเราคนเดียว
แต่ขึ้นอยู่กับใจคนอื่นด้วยเหมือนกัน
ข้อสงสงสัยของพี่เต้ย
ตอบไม่ได้เหมือนกันค่ะ เรื่องหยักของ ฐ เดาว่าอาจจะเป็นรูปแบบฟอนท์หรือเปล่าคะ
แอมก็ไม่ได้สังเกต
ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ได้ติดใจ แต่รู้สึกว่า อาจารย์ทำให้การเดินแบบนี้ฟังดูง่ายมากเลยในตอนหลังๆ
ชอบคุณป้าคนแรกนั่นแหละค่ะ ที่ให้ก๋วยเตี๋ยวกินแบบพูนชาม
คือแบบเฮ้ย มีคนใจดีแบบนี้จริงๆ ด้วย ซาบซึ้ง
ปลาบปลื้มไปด้วย
อ่านแล้วใจมันเต็มๆ ดี
ชอบค่ะเล่มนี้
^^