อาหารกลางวันกับความทรงจำที่หายไป
หากย้อนเวลาไปในอดีตได้
ผมอยากกลับไปในช่วงเวลาที่เรียนชั้นมัธยมต้น
เพราะความทรงจำช่วงนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
โดยเฉพาะช่วงเวลาพักเที่ยง
ผมจำได้เพียงว่า
เรานักเรียนที่กำลังเป็นวัยรุ่น
เอาข้าวใส่กล่องอะลูมิเนียม ในนั้นมีถ้วยเล็กๆใส่กับ
หากไม่เอากล่องข้าวไป
ก็อาศัยเรือก๋วยเตี๋ยวที่พายมาในคลอง
ขายก๋ยวเตี๋ยวกันจริงจังแค่ลำเดียว
หรือร้านขายข้าวหมูแดงที่หอประชุมที่มีอยู่ร้านเดียว
ในกล่องข้าวที่อัดแน่นกับปลาทูตัวใหญ่
หรือไม่ก็ไข่ดาว หมูทอด ผัดผัก
อาหารที่มีน้ำจึงต้องละไป ไม่ได้กิน
เพราะการหอบหิ้วแกงจืดแกงเผ็ดมาโรงเรียนเป็นภาระเกินไป
โรงเรียนประจำอำเภอของเรา
มีนักเรียนประมาณ ๑,๐๐๐ คน
ไม่มีโรงอาหาร เด็กจำนวนมากคงไม่ได้เอาข้าวมากิน
พวกเขาเหล่านั้นไปกินอะไร ที่ไหน
เป็นความฉงนที่รบกวนใจมาหลายปี
ผมจึงใช้วิธีโทร.หาเพื่อนรุ่นเดียวกัน
ถามคนที่เรียนเก่งที่สุด มันน่าจะจำได้
เพื่อนก็ไม่มีคำตอบที่ดีกว่า
ยังโชคดีที่ความจำบางด้านยังแจ่มชัด
ภาพห้องสมุดมีหนังสือที่วางเรียงรายอย่างเรียบร้อย
ปกหนังสือพิมพ์รายเดือน รายสัปดาห์แต่ละเล่ม
ส่วนหนังสือเล่มหนาอยู่ในตู้ ล็อคกุญแจอย่างแน่นหนา
คงเป็นอุบายให้เด็กๆ กระหายใคร่อ่านกระมัง
ผมเป็นคนหนึ่งในไม่กี่คนที่ผู้ใหญ่หลอกสำเร็จ
ใช้เวลาพักเที่ยงในห้องสมุดจนลืมภาพการกินอาหารของเพื่อนๆไป
Create Date : 06 พฤษภาคม 2557 |
|
18 comments |
Last Update : 6 พฤษภาคม 2557 20:11:58 น. |
Counter : 1830 Pageviews. |
|
|
|
เห็นแล้วคิดถึงสมัยโน้นจัง
คุณอิมเก็บรักษาไว้อย่างดีเลยนะคะ
แต่เด็กๆอ่านหนังสือ จนไม่กินข้าวก้ไม่ไหวนะคะ
เดี๋ยวโรคกระเพาะจะถามหากันพอดี