BlogGang.com : : Insignia_Museum : ตรอกวัดกัลยา

ตรอกวัดกัลยา

เมื่อปักหลักว่าจะเรียนมอปลายที่ กทม. ในปี พ.ศ. 2517
ผมจึงไปอาศัยญาติผู้หนึ่งซึ่งเป็นพ่อค้าขายผักที่ปากคลองตลาด
อยู่ในห้องเช่าเล็กๆที่ตึกแถว
หลังจากได้อาศัยห้องเช่าที่ปากคลองตลาดตอนเรียน ม.ศ. 4 ครบปี
ปิดเทอมใหญ่ ผมกลับไปบ้านเกิด โดยไม่รู้ว่ากำลังจะมีการเปลี่ยนแปลง
ครั้งใหญ่
เมื่อเปิดเทอม ผมกลับ กทม. ไปที่ห้องเช่าที่คุ้นเคย
ไม่เจอญาติผู้นั้น แต่เจอผู้เช่าคนใหม่ เอาละซิ ติดต่อใครก็ไม่ได้ มือถือยังไม่มี
ไม่น่าเชื่อว่าตอนนั้น ญาติผู้นั้นโผล่เข้ามาพอดี เหมือนมีญาณวิเศษ
เขาบอกผมว่าได้คืนห้องเช่านั้นแล้ว จะไปใช้ชีวิตตามเส้นทางของเขา
แต่ความดีหนึ่งที่ผมไม่ลืมจนทุกวันนี้

เขาพาผมไปซื้อมุ้งเล็กๆ ผ้าห่ม แล้วข้ามฟากจากปากคลองตลาดไปอีกฝั่ง
นั้นคือตรอกวัดกัลยาณมิตร พาผมไปฝากเพื่อนเขาคนหนึ่ง
เพื่อนคนนั้น มีภรรยาและลูกสอง
ห้องเช่าชั้นเดียวเป็นแนวลึกกว้างราว3-4 เมตร ลึก 10 เมตร ค่าเช่า 300 บาทต่อเดือน
ผมและพวกเขาต่างตะลึงเมื่อพบกันตอนพลบค่ำวันนั้น
ต่างคนต่างคิด ไม่สามารถเดาใจพวกเขาได้เลย
ที่อยู่ๆก็จะมีเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งมาอยู่ด้วย แล้วจะอยู่กันอย่างไร
ผมเองก็รู้สึกปลง ว่าตูจะไหวหรือ กินนอนกับครอบครัวที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก
ลูกทั้งสองของเขา อายุราว 7-8 ขวบ จะคิดอย่างไร
ที่แน่ๆคือพวกเขาจน หาเช้ากินค่ำ อยู่ในขั้นลำบาก
แต่สิ่งที่จะหาที่ไหนไม่ได้คือน้ำใจในยามยากเช่นนี้
พวกเขายินยอมให้ผมเข้าเป็นสมาชิกคนที่ 5 แห่งห้องเช่าอันอึดอัดนั้น
เพื่อนคนนี้คงมีบุญคุณอะไรกันมาก่อนกับญาติของผม ผมก็ไม่ทราบ

ญาติผู้พี่ที่เป็นพ่อค้าปากคลองตลาด ชื่อเฮียโอ

ผมก็จำยอม นอนบ้านคนแปลกหน้าตั้งแต่วันนั้น
กางมุ้งหลังเล็กๆ ข้างประตูทางเข้า นอนบนเสื่อกกผืนเล็กๆ กับผ้าห่มบางๆ
นึกแต่ว่าพรุ่งนี้ต้องเดินทางไกลไปเรียนถึงย่านเอกมัย
ตอนเช้าต้องข้ามฟากไปฝั่งปากคลองตลาดแล้วนั่นรถเมล์อีกไกลนานนับชั่วโมง
ถือซะว่าเป็นที่ซุกหัวนอน วันหยุดก็กลับต่างจังหวัด
อยู่ๆไปเราก็เริ่มคุ้นเคยกัน อยู่กันเหมือนญาติ
ผมตอบแทนโดยช่วยค่าอาหารและสอนทำการบ้านให้เด็กทั้งสอง
แม้ว่าครอบครัวของเขาจะมีปัญหามากมาย
พ่อบ้านมีรายได้ไม่แน่นอน ทำงานในยามวิกาล
ส่วนแม่บ้านก็รับจ้างเล็กๆน้อยๆ บางทีก็ไปทำงานก่อสร้าง สู้ทุกอย่างที่ได้เงิน
แต่น้ำใจที่มีนั้น มากมายเหลือเกิน
อยากเจอพวกเขาอีกครั้ง เจ๊วันเพ็ญ เฮียโต้ น้องยุ้ย น้อง...

ผมอยู่ที่ตรอกวัดกัลยาราว 1 ปี
ระหว่างนั้น กิตติศัพท์เรื่องสอนการบ้านเด็กก็ลือกระฉ่อน
บางคนเสนอให้ไปสอนลูกชั้นประถมปลาย ผมก็ไป
เด็กรุ่นสาวคนหนึ่ง ชื่อจอย เรียนชั้นมอต้น หอบการบ้านมาหลายครั้ง
ผมคุ้นเคยกับจอยมากกว่าคนอื่น ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน
เธออวยพรให้ผมประสบความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
และพูดทิ้งท้ายก่อนจาก "แล้วเราจะได้พบกันอีก"

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2558

Last Update : 4 กันยายน 2561 21:54:54 น.

0 comments

Counter : 411 Pageviews.