► ►► ..ถ น น ส าย นี้ ..มี ต ะพ า บ 65. ....( ย อ ด มนุ ษ ย์ ตูด ห นี บ )◄
หมายเหตุเป็ดสวรรค์ :โจทย์ตะพาบ มาดึกนิดนึงนะครับ
******************
ยอดมนุษย์ ตูดหนีบ
โจทย์คือตรงนี้
รถไฟฟ้าวิ่งฝ่าเปลวแดดยามเที่ยงของวันศุกร์สุดสัปดาห์ไปอย่างไม่สะทกสะท้าน
มันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างภายในรถขบวนนั้น
แน่นอน มันเป็นรถไฟฟ้า มันไม่มีชีวิต
สิ่งไม่มีชีวิต บรรทุกสิ่งมีชีวิต สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์
ผมก็เป็นหนึ่งในมนุษย์เหล่านั้น
ผู้คนแออัดยัดเยียด ผู้หญิงคนหนึ่งยืนหน้าบูดอยู่ใกล้ๆแขกกลิ่นเต่าฉุน
เด็กมัธยมคนนึ่งยืนเล่นโทรศัพท์รุ่นใหม่อยู่ใกล้ทางเข้าประตู
ผู้ชายอีกคนแกล้งหลับอยู่ที่เบาะนั่ง ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขา
เด็กหนุ่มคนหนึ่งลุกให้เธอนั่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงสู้ชีวิต
เธอไม่ยอมนั่ง เด็กหนุ่มคนนั้นลุกเก้อ เก้ๆกังๆทำตัวไม่ถูก
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องสนใจ .....
.
.
.
.
“ถ้าเป็นคนอื่น คงยากที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องพวกนี้” ชายไว้หนวดผู้มีใบหน้าครึ่งหนึ่ง
จมอยู่ในเงามือของห้องกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนนางเอกงิ้ว
“คุณคงชอบดูงิ้วสินะ” ผมอดไม่ได้ที่จะทัก
เขาเลิกคิ้วข้างเดียวที่พ้นออกมาจากเงามืด ท่าทีแปลกใจ
“คณะเซงโง่ยเตียเกี๊ยะท้วง ผมชอบมาก คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบดูงิ้ว? สมแล้วที่เป็นคุณ”
เสียงเขายังคงแหลมสูง แถมยักคิ้วข้างเดียวเป็นเชิงชื่นชม
ผมยิ้มแทนคำตอบ
“เอาล่ะ เข้าเรื่องเถอะ” ผมตัดบท
เขาขยับตัว ใบหน้าที่เหลือโผล่พ้นความมืด
แต่มันยังคงมืด
“เรื่องอะไรดี เตียเสี่ยวเค็ง สามก๊ก หรือเปาบุ้นจิ้น?
นี่ผมกำลังจะไปรับจ๊อบเล่นเป็นเปาบุ้นจิ้น แต่งหน้ายังไม่เสร็จเลย คุณก็มาพอดี
อย่าไปบอกใครเชียวนะ “ เขากำชับ
“ผมหมายถึงเข้าเรื่องงาน” ผมทำเสียงเข้ม
“อ้อใช่ งานที่จะให้คุณทำ “ เขาหยิบซองสีชมพูออกมาจากลิ้นชัก
วางมันลงบนโต๊ะ ใช้นิ้วก้อยดีดที่มุมซอง มันพุ่งตรงมาที่ผม
“ช่วงนี้เราสังเกตเห็นพวกมันในบางที่ บ่อยเป็นพิเศษ” เสียแหลมสูงฟังดูจริงจังขึ้น
ในซองใบนั้นมีรูปถ่ายของตูดมนุษย์ ใช่ “ก้นคน” หลายก้น
ผมพลิกดูภาพทีละใบ บางทีก็ดูพร้อมกันสองใบ สามใบแสดงความเป็นมืออาชีพ
“ก้นพวกนี้สร้างปัญหาอะไรให้โลกรึ? ถึงกับต้องถึงคนมือถึงอย่างผม” ผมแสดงความเทพ
ด้วยการพูดประโยคที่มีคำว่าถึงตั้ง 3 คำ
“คุณลองดูดีๆสิ ก้นพวกนี้ไม่ใช่ก้นปรกติ “ ผมลองดมดู แล้วเอียงภาพ 45องศา
“จริงด้วย มีรังสีแผ่ออกมาจากก้นบางก้นด้วย” ผมมองภาพถ่ายที่ถูกถ่ายด้วยกล้องพิเศษ
ซึ่งสามารถตรวจจับรังสีทุกชนิดได้แม้มีปริมาณเพียงเล็กน้อย
“ผมเข้าใจแล้ว” ผมเดินจากมา เขารีบแต่งหน้าต่อ
.
.
.
.
เสียงรถไฟกระทบรางดังโกรกกรากเมื่อวิ่งผ่านช่วงโค้งของราง
สายตาผมจับจ้องไปที่ก้นคู่นั้น
ดูเหมือนเจ้าของก้นจะยังไม่รู้ตัว
“ถึงเวลาต้องใช้มันแล้วสินะ” ผมพึมพำ รวมรวมลมปราณทั้งหมดมาไว้ที่ฟันกรามซี่ในสุด
ตาปรือลงเล็กน้อย และจับจ้องไปที่ก้นต้องสงสัยคู่นั้น
มัน
ก้นนั่น
หนีบอยู่กับเสาในขบวนรถไฟฟ้า ท่าทางมั่นคงแม้รถจะโคลงเคลง
ใช่แล้ว เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ นี่ไม่ใช่การเสียมารยาทบนรถธรรมดาๆ
ออร่าจากรังสีประหลาดนั่นกระจายออกมาจากสะโพกกลมกลึง
ออร่าสีม่วงกระจายไปตามโครงสร้างของตัวรถ
ไปยังเบาะที่มีคนนั่ง ไปยังชายคนนั้นที่แกล้งหลับ
ไปยังผู้หญิงสู้ชีวิตที่ไม่ยอมนั่งแม้จะมีคนลุกให้นั่ง
ไปยังเด็กผู้ชายผู้มีน้ำใจคนนั้น ที่ตอนนี้แกล้งหลับไปอีกคน
“นี่มันอะไรกัน?รังสีจากตูดนี่มันอะไรกันแน่?” ความสงสัยใคร่รู้คลั่งอยู่เต็มอก
ผมถอนพลังลมปราณซึ่งเป็นความสามารถพิเศษในการตรวจจับรังสีได้ทุกชนิด
อันเป็นความสามารถที่ได้รับตกทอดมาภายในตระกูล “มอดไม้ “ ของเรา
ว่ากันว่า คุณปู่ทวดของผมโดนควายไล่กัดจนต้องหนีเข้าไปในป่าดอนเจ้าปู่
ท่านหายไปสามวันสามคืน และกลับออกมาพร้อมความสามารถพิเศษนี้
จากนั้นท่านก็กลายเป็นหมอผีประจำหมู่บ้าน
ตระกูลผมเป็นหมอผีกันมาตั้งแต่นั้น จนกระทั่งถึงรุ่นผม
จากการศึกษาอย่างจริงจัง ทำให้รู้ว่า นี่คือความสามารถที่เรียกว่า “ตาทิพย์”ชนิดหนึ่ง
ผมกลายเป็นสายลับที่ทำงานลับๆให้รัฐบาล
โดยมีหน้าฉากเป็นพ่อค้าขายเขียง
.
.
.
.
เวลาตีสาม ยี่สิบสองนาที
ผมยังคงครุ่นคิดถึงรังสีประหลาดนั่น
ไม่ใช่รังสีที่คุ้นเคยในโลกมนุษย์
ผมค่อนข้างมั่นใจ ก้นพวกนั้น แม้จะอยู่ในรูปของก้นมนุษย์
แต่ไม่ใช่ก้นมนุษย์จริงๆแน่นอน
ใช่ พวกนี้ไม่ใช่มนุษย์
น่าตกใจที่ภัยคุกคามต่างดาวเข้าใกล้พลเรือนในระยะใกล้ขนาดนี้
พวกมันต้องการอะไรกันแน่นะ?
เจ้าบุญยืน แมวตัวโปรดส่งเสียงโยเย มันคงหิวผัดผักรวมมิตร
แต่นี่ก็ดึกแล้ว ผมเดินไปเปิดตู้เย็น เผื่อมีอะไรให้ผมกับแมวกิน
ในนั้นมีแหนมอยู่หนึ่งแท่ง แหนมเนื้อจิ้งหรีด เพื่อนซื้อมาฝากจากหลวงพระบาง
ผมยังไม่เคยลองกิน ต้องลองซักหน่อย
ใช่
อยากรู้ก็ต้องลอง
อยากรู้ว่าพวกนั้นต้องการอะไร ก็ต้องลอง
ผมกับแมวแบ่งแหนมกันกิน
อร่อยดี
.
.
ภาพจาก //nfsti.twitpic.com/5hwlpl/full
.
.
.
รถไฟฟ้าคันยาวยืดวิ่งอย่างเชื่องช้ากว่าที่เคยเป็นในความรู้สึกของผม
นี่เป็นขบวนที่สามแล้วสำหรับวันนี้
ยังไม่มีวี่แววของพวกนั้นเลย
หรือว่าพวกมันจะรู้ตัว?
วี่แวว ออกเสียงแปลกจัง มาจากภาษาไหนนะ?
เอ้อ อย่าเพิ่งสนใจเลย
ผมลงยังสถานีปลายทาง แบริ่ง
แดดจ้ากลางฤดูหนาวที่ร้อนระอุของปี 2015ทำเอาผมต้องหยีตา
หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม
ฤดูหนาวหายไปได้สองปีแล้ว พร้อมกับปรากฎการณ์แปลกๆที่เพิ่มขึ้นหลังสิ้นปี2012
มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่โหดร้ายอย่างดาวนิบิรุเข้าใกล้โลก
อย่างที่มีคำทำนายไว้เมื่อนานมาแล้ว
ไม่ใช่เหตุการณ์ที่มนุษย์ทั่วๆไปจะสัมผัสได้ นอกจากการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล
มนุษย์พิเศษอย่างผมและอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้สึกได้
รถไฟฟ้าขบวนถัดมาเข้าเทียบชานชาลา
มันมีโฆษณาผ้าอนามัยแบบซึมซับ50เท่าติดรอบคัน
ผมรู้สึกกระอักกระอ่วน แต่ก็ต้องเข้าไป
แล้วผมก็เจอ พวกมัน
ไม่ใช่แค่คนเดียว
แต่มากกว่านั้น
แปดคน
ผมนับได้แปดคน ผมสัมผัสได้ถึงออร่าสีม่วงเข้มโดยยังไม่ต้องรวบรวมพลังจิตด้วยซ้ำ
ก้นพวกนั้น ม่วงมากๆ
พวกมัน หญิงชายฝ่ายละสี่คน ผู้ชายดูเชิงอยู่รอบนอก
ส่วนผู้หญิง พากันกรูเข้ามาล้อมผมไว้
ทุกคนในขบวนรถพากันแกล้งหลับหมดอย่างน่าประหลาดใจ
และขณะที่ผมมัวแต่น่าประหลาดใจอยู่นั้น
ผู้หญิงสี่คนที่มีบั้นท้ายดินระเบิดก็พากันระดมบั้นท้ายเข้ามาทั้งสี่ทิศ
ผมเอามือดันไว้แต่ก็ไร้ผลและ นุ่มดีจัง
ออร่าสีม่วงเข้มเริ่มเข้าแทรกซึมเข้าถึงนิวเคลียสในเซลล์ของผม
ผมรู้ตัวว่าไม่อาจต้านทานพลังบั้นท้ายนั้นไหว
ตัวผมอ่อนระทวยโรยแรง
ผมวูบ หมดสติไปบนอะไรนุ่มๆ
คาดว่าจะเป็นก้น
.
.
.
.
“พวกแกต้องการไวไวจากฉัน?” ผมงัวเงียฟื้นขึ้นมา
“ใช่ อร่อยมากเลย ปรกติกินแต่มาม่า” หนึ่งในพวกมันว่า ในมือมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
ปรุงสำเร็จซองสีแดงอยู่ในมือ แกะกินเส้นแบบดิบๆ อร่อยรสอูมามิมากๆ
ผมเสียดายนิดๆ อุตส่าห์ซื้อมาตั้งโหลนึง โดนพวกมันแกะกินหมดเลย
“พวกแกก็ได้ไปแล้วนี่ ปล่อยฉันไปซะ” ผมต่อรอง พยายามมองหาทางหนีทีไล่
“อย่ามาทำเป็นไขสือ เรารู้ว่าแกไม่ใช่คนธรรมดา” หนึ่งในพวกมันว่า
ท่าทางจะเป็นตัวหัวหน้า
“ก็ดี ในเมื่อไก่เห็นตีนงู งูเห็นตูดไก่ พวกแกต้องการอะไร?” ผมเข้าประเด็น
สายตาจ้องเขม็งไปยังพวกมันที่อยู่ในเงามืด เคี้ยวไวไวดิบกันเสียงดังกร็อบแกรบ
“หึๆ ไหนๆแกก็จะไม่รอดอยู่แล้ว เราบอกก็ได้” เสียงขยำซองไวๆดัง แครบ
นั่นคงหมดไปอีกซองนึงแล้วสินะ
.
.
.
.
.
“ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ถึงเวลาที่พวกฉันต้องกลับมาทวงสิ่งที่เป็นของพวกดิฉัน
ตั้งแต่แรกแล้วเท่านั้นเอง” มันเว้นวรรคให้เราอยากรู้
“ กร็อบ”
ไม่สิ มันเว้นวรรคเพื่อเคี้ยวไวไวดิบต่างหาก
“ดาวดวงนี้เป็นของพวกข้ามาตั้งแต่ชาติปางก่อนนานนมาแล้ว
บรรพบุรุษของพวกมนุษย์
อาศัยสติปัญญาที่เหนือกว่าบรรพบุรุษของพวกข้าในตอนนั้น
หลอกล่อ จนพวกข้าพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนั้น
พวกข้าแทบจะสูญสิ้นเผ่าพันธุ์
แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับพวกข้า
อุกกาบาตก้อนนั้นที่ไซบีเรีย ทำให้วิวัฒนาการของพวกข้าก้าวกระโดด
แกคงจำพวกฉันไม่ได้
บรรพบุรุษโฮโมซาเปียนของพวกแกของไม่ได้สอนให้จดจำพวกข้า “
กร็อบ เสียงมันเคี้ยวไวไว
“ พวกข้ายังไงล่ะ จงจดจำพวกข้าเอาไว้
นีแอนเดอร์ทัล มนุษย์สายพันธุ์พี่น้องของพวกแก
ที่ถูกพวกแกทรยศ!! “
มันเงียบไป นั่นแสดงน่าจะเล่าจบแล้ว
กร็อบ!!
ยัง
ยังไม่จบสินะ
“
แต่การกลับมาครั้งนี้ แล้วกำจัดพวกแกให้สิ้นซากในทีเดียวนั้นมันยากเกินไป
สู้ให้พวกแกค่อยๆฆ่ากันเองดีกว่า “
“ยังไง?” ผมถาม
“ก็แค่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกแก ให้กลายเป็นพวกเห็นแก่ตัว
ชอบเอาเปรียบคนอื่น ขี้อิจฉา
ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันมีในสัญชาตญานของพวกแกอยู่แล้ว
พวกโฮโมซาเปียน!
พวกข้าแค่ใช้บางอย่างเร่งระดับมันให้แรงขึ้น แค่ขุดมันขึ้นมา “
“ ออร่าสีม่วงนั่นสินะ” ผมปะติดปะต่อ
“ ข้าคิดไม่ผิด แกไม่ใช่คนที่ธรรมดา
ใช่ นั่นแหละ หนึ่งในพลังที่บรรพบุรุษของพวกข้าได้จากอุกาบาตก้อนนั้น
จงเห็นแก่ตัว และก่อสงคราม
จงก่ออาชญากรรม จงทำความชั่วให้มากๆ และจงสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ไปซะ
โฮโมซาเปียน!!! “
.
.
. .
ผมเดินออกมาจากตึกเก่าหลังนั้น หลังจากพวกนั้นพากันหลับหมด
จากฤทธิ์ของยานอนหลับที่ผมผสมไว้ในไวไว
ไม่ต้องสงสัยว่าผมใส่เข้าไปตอนไหน?
การที่ผมโดนจับตัว มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ผมตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น
เรื่องราวมันช่างเกินที่ผมจะคาดคิดไปหลายเมตร
เหตุการณ์เกิดถี่ขึ้นหลังปี 2012 นั่นก็แค่ละครที่พวกเขาจัดฉาก
ให้สอดคล้องกับคำทำนาย มันไม่เกี่ยวกัน
มีพวกนี้อีกกี่คน ผมไม่อาจทราบได้
แต่ที่รู้คือ คนที่เดินปะปนอยู่กับมนุษย์ทุกวัน
ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นโฮโมซาเปียน!!
และนั่นคืองานชิ้นต่อไปของผม ชิ้นใหญ่ซะด้วย
ตามหา นีแอนเดอร์ทัล!!
. . . . สวัสดีครับ เพื่อนตะพาบทุกท่าน
งานนี้ผมด้นสดอิมโพรไวซ์อีกตามเคย
ด้นได้ยาวมากกกกกก
ทนอ่านกันหน่อยนะครับ แฮ่ๆ
ผิดตกยกเว้นเด้อ
. . .
เพื่อนตะพาบครับ
1.Rinsa Yoyolive
2.Sawnoy
3.toor36
4.Kisshoneyz
5.กะว่าก๋า
6.ประกายพรึก
7.Rinsa Yoyolive
8.กิ่งฟ้า 9.วนารักษ์ 10.ปลายแป้นพิมพ์11. tifun12. mastana13.rakpama07 14.ท่านหญิงน่าเกลียด 15. ชีริว
16.คุณ ทุเรียนกวน ป่วนรัก
17.คุณ เริงฤดีนะ
อัพเดตเรื่อยๆครับ ตกหล่นวานแจ้งด้วยเด้อ
. . . . ตามเคยเหมือนทุกครั้ง
มีโจทย์มาให้โหวตด้วยเด้อ 1. หากฉันได้เป็นนายกประเทศไทย" หลายคนคงมันเขี้ยวเวลาผู้นำทำอะไรไม่ถูกใจ
โจทย์นี้ ชวนเรามาออกแบบประเทศไทยที่เราอยากให้เป็นกันนะครับ
ชอบอย่าลืมกดโหวตโลด
2."สนึก" สนึก เกิดจากการที่ผู้ส่งเข้าประกวด จะพิมพ์คำว่าสนุก
แต่พิมพ์ผิดครับ อันนี้เขาบอกมา
เลยขอส่งคำนี้เลยแล้วกัน
แล้วแต่จะตีความ
ชอบก็โหวตเลยครับ3.เรื่องเล่าในคืนวันที่ 31ตุลาคมเล่าเรื่องอะไรก็ได้ครับ
ในวันฮาโลวีน เขาว่ามางั้น
ชอบก็โหวตเด้อลงนาม
เป็ดสวรรค์
เจ้าเก่า. . . . ขำขัน ไดอารี่ หรือ งานเขียน เห็นว่าดี อย่าลืม
การแข่งขันทำให้เราพัฒนาครับ แต่อย่าจริงจังกับมันมาก เอาหนุกๆก็พอ เนอะ
เพื่อนๆเรามีไปตั้งสำนักในเฟสกันด้วยนะ
กดสิ
*****************
Create Date : 03 ตุลาคม 2555 |
|
46 comments |
Last Update : 4 ตุลาคม 2555 15:39:00 น. |
Counter : 2387 Pageviews. |
|
|
|
แล้วไปนอนก่อน ค่อยมาอ่าน