► ►► ..ถนนสายนี้ ..มีตะพาบ 27 . . . ( น้ อ งแ ป้ ง ส า ย 2 4 )◄ ◄◄
☀☀☀น้องแป้ง สาย 24 ☀☀☀
“รถมันก็ติดของมันทุกวันนั่นแหละ แกจะบ่นทำไมเล่า แกเลือกมาเจอรถติดถึงนี่เองเองนี่ รถมันวิ่งไปติดถึงหน้าบ้านเราซะเมื่อไหร่” “ ก็บ่นให้แกฟังนี่ไง แกเป็นผัวฉันไม่ใช่รึ? จะให้ฉันบ่นในใจ จนเส้นเลือดขอดในสมองตายรึยังไง? “
บทสนทนาของคู่รักวัยดึก น่าจะสร้างความบรรเทิงใจให้ผมได้บ้าง ถ้าไม่ใช่เวลานี้ เวลาที่ดึกดื่น แต่การจราจรย่านห้าแยกลาดพร้าว ยังคงติดขัดแบบนี้ นี่ก็จะห้าทุ่มแล้ว ข้างหน้าคงจะมีอุบัติเหตุ หรือไม่ก็งานก่อสร้าง ไม่งั้นก็จ่าหลับแหงๆ รถถึงได้ติดขนาดนี้
ผมทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างรถประจำทางสาย24 ที่คุ้นเคย รถเมล์ฟรี โครงการประชานิยมสมัยรัฐบาลทักษิณ อย่างน้อย มันก็มีอะไรให้ดูมากกว่าในรถเมล์เก่าๆคันนี้ สายตาผมสะดุดเข้ากับตัวหนังสือสีส้มบนป้ายแอลอีดีขนาดใหญ่ หน้ามหาลัยเซ็นต์จอห์น
“ คนเราควรมีอดีตอยู่ข้างหลัง และมีความหวังอยู่ข้างหน้า”
“มันก็จริง” ผมพูดเบาๆกับตัวเอง “แต่เราจะสร้างความหวังยังไง ไม่ใช่ความหวังลมๆแล้งๆ ไม่ใช่ความหวังที่หลอกตัวเองให้หวัง ความหวังแบบไหน ที่จะมีพลังมากพอให้ชีวิตเดินต่อไปได้” . . .
“ พี่พูดเหมือนคนอกหักเลย” เสียงใสๆดังขึ้นข้างๆหู ผมสะดุ้ง ไม่รู้ว่าเธอมานั่งข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ คงเหม่อเพลินไปหน่อย “ขอโทษที่ทำให้ตกใจค่ะ หนูชื่อแป้งนะคะ” ผิวเธอขาวสมชื่อจริงๆด้วย หวังว่าท่าทางเป็นมิตรขนาดนี้ คงจะไม่ได้มาขายประกันให้ผมกลางดึกหรอกนะ “หนูเปล่ามาขายประกันนะคะ แค่หาเพื่อนคุยแก้เซ็งน่ะ รถติดนี่น่าเบื่อเนอะ แต่ถ้าพี่ไม่อยากคุย หนูก็ไม่รบกวนนะคะ “ . . . .
ผมแปลกใจกับคำพูดของเธอ ยังกับเธออ่านความคิดผมออก “ อ๋อ เปล่าครับเปล่า พี่ชื่อนิค แค่ปกติคนกรุงเทพฯ เขาไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้ากันน่ะครับ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อย” ผมยิ้มเป็นมิตร
“อืม ค่ะ ใช่ แต่คนกรุงเทพฯขี้เหงานะคะ หนูน่ะเคยทำงานที่ 1900 สายด่วนคลายเหงา ตอนดึกๆอ่ะค่ะ มีคนเหงาๆแปลกๆเยอะเลย มีทุกเพศทุกวัยด้วยนะ “ เธอยิ้มตาอี๋ น่ารักทีเดียว “ พี่ก็ด้วย หนูรู้ แรกๆก็งี้แหละ เดี๋ยวนานๆไปก็ชินเอง”
“ เรานี่มีพลังจิตรึเปล่าเนี่ย รู้ดีไปซะทุกอย่าง “ ผมยิ้มให้เธออย่างนึกเอ็นดู เธอยิ้มตาอี๋ตอบกลับมา
“พี่เคยได้ยินไหม อดีตก็เป็นเหมือนเงา..มันมีที่ซึ่งมันควรอยู่ ที่สำหรับเงา..คือข้างหลังและการจะทำได้เช่นนั้น... เราจำเป็นต้องหันหน้าเข้าหาแสงสว่าง” เธอพูเจื้อยแจ้ว
“ อืม คุ้นๆ ในหนังสือ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนของลุงวินทร์ใช่ไหม? “ ผมพยายามนึก
“อืม นั่นสิ จากเล่มไหนนะ “ ผมเพิ่งสังเกตว่าเธอมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่งมาด้วย เธอพยามเปิดหา คงจะหาที่มาของประโยคที่เธอจดไว้ “ ไม่รู้จดไว้ตรงไหนอ่ะพี่ หนูหาหน้านี้ไม่เคยเจอเลยซักที พี่ดูนี่ก็ได้ หนูจดมาจากบล็อกพี่เป็ดสวรรค์อ่ะ
คนเรา แกล้งโง่ได้ แต่แกล้งฉลาด ไม่ได้ สิ่งหนึ่ง ที่ทำให้คนโง่ ดูฉลาดขึ้น คือการเงียบ
ฮิๆ แต่หนูชอบบอกคนอื่นว่าหนูโง่นะ เผื่อจะมีคนฉลาดๆแล้วใจดี บอกอะไรดีๆ จะได้มีความรู้เพิ่งไง ” เธอพูดพลางเปิดสมุดบันทึกไปหน้าแล้วหน้าเล่า . . . .
“พี่เชื่อว่าเราไม่ชอบอยู่เงียบๆจริงๆ” ผมขำในท่าทางไฮเปอร์ของเธอ “อ้าวแล้วนี่เราจะไปไหน ถึงได้มาเจอรถติดกับพี่เนี่ย” ผมถามคำถามทั่วไป เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง “ เออ พี่จะบอกว่าพี่ก็เคยอ่านบล็อกเป็ดสวรรค์นะ หมอนั่น ออกจะเพี้ยนๆหน่อย พี่เคยไปเม้นต์ที่บล็อกแกด้วย เมื่อก่อนแกจั่วหัวบล็อกว่า ฉันเชื่อว่าปาฏิหาริย์มีจริง แต่มันคงมีไม่พอสำหรับเราทุกคน ฉันจึงอยากดิ้นรนด้วยตัวเองบ้าง เผื่อวันไหนที่โลกไม่มีปาฏิหาริย์ ฉันจะได้เรียนรู้ ที่จะอยู่โดยไม่มีมัน อะไรทำนองนี้แหละ เห็นบอกว่าคิดได้ ตอนกำลังยืนฉี่ ฮ่าๆ”
“อ๋อใช่ๆพี่ ไม่นึกว่าจะเจอพวกเดียวกันนะเนี่ย ดีจังเลย “ เธอยิ้ม แววตาเป็นประกาย
“หนูไม่ได้ไปหนหรอกพี่ หนูอยู่บนรถคันนี้แหละ นานแล้ว “
ผมสะดุดกึกกับคำตอบของเธอ พยามมองเธอให้ชัดๆ เธอไม่ใช่กระเป๋ารถเมล์แน่ๆ
“แล้วพี่ไปไหนมาล่ะ จะไปไหนต่อ”
“เอ่อ..พี่เมาน่ะครับ มาจากแถว โรงบาลวิภาวดีนี่เอง ตื่นขึ้นมา ก็ขึ้นรถมานี่แหละ” ผมจำได้ว่าผมเมา แล้วหลับตรงป้ายรถเมล์ข้างทาง ก่อนจะตื่นมาขึ้นรถเมล์ จะกลับบ้านที่สามเหลี่ยมดินแดง
พลันสายตาผมไปสะดุดกับคราบเปื้อนที่สมุดบันทึกหน้าหนึ่งของแป้ง เหมือนว่าเธอจะรู้ทันความคิดผมอีกครั้ง
“อ๋อ นี่เลือดหนูเองค่ะ ตอนที่รถเมล์คันนี้ชนหนูตาย หนูถือสมุดบันทึกเล่มนี้อยู่” เธอยังคงยิ้มตาอี๋ แต่ผมขนลุกซู่ กรีดร้องจนสุดเสียง
แต่แปลก ที่ไม่มีใครสนใจผมเลย คนขับรถเมล์ สองสามีภรรยาวัยดึกคู่นั้น ไม่มีใครหันมามองผมแม้แต่คนเดียว
“ พี่น่ะ ยังไม่รู้ตัวสินะว่าพี่น่ะ ตายแล้ว “ เธอทำสีหน้าจริงจัง “ไม่จริง อย่ามาพูดบ้าๆนะ” ผมตาลีตาเหลือก “นั่นไง พี่ใช่ไหมน่ะ “ เธอชี้ให้ผมดูจอแอลอีดีข้างทาง เป็นข่าวภาคดึก พบชายไทยถูกฆ่าชิงทรัพย์ ริมถนนหน้าโรงพยาบาลวิภาวดี ทราบชื่อภายหลังว่า นาย นิพนธ์ วิทยาธำรงค์ อายุ 28 ปี . . .
นั่นมันผมนี่ . . แป้งยังคงยิ้มตาอี๋ให้ผม . . . .
จบ
ว่าจะเขียนขำๆ ไหงมาเป็นเรื่องผีซะได้ก็ไม่รู้ ฮ่าๆ
เดี๋ยวเขียนใหม่อีกซักเรื่อง เอาฮาๆบ้างโน๊ะ คืนนี้ อ่านเรื่องนี้กันไปก่อน
ปล.ผมหลับอีกแล้วครับ ตื่นมา 10 โมงเช้า แฮ่ๆ
. . . . . ลงนาม เป็ดสวรรค์ ยังเป็นๆอยู่เลย
. . . . .
ใครเขียนมั่ง มาดูกัน
1.ตะพาบ คุณยาดองน้องลืม 2.ตะพาบคุณ toor36 3.ตะพาบคุณ panwat 4.ตะพาบคุณ JewNid 5.ตะพาบปอป้า พรหมญาณี
6.ตะพาบ คุณแม่ซองขาวเบอร์ 9 7.ตะพาบคุณ Rinsa Yoyolive 8.ตะพาบคุณ rommunee และเพื่อน 9.ตะพาบแม่อาเดียว ปันฝัน 10.ตะพาบ คุณกะว่าก๋า
11.ตะพาบน้องขวัญ ในความอ่อนไหว 12.ตะพาบคุณ Great_opal 13.ตะพาบพี่หนุ่ย โจนบ้ากับป้าแก่ๆ 14.ตะพาบคุณ tifun 15.ตะพาบน้องพู พธู
16.ตะพาบคุณ เชิญจุติ 17.ตะพาบคุณแอมอร peeamp 18.ตะพาบแพม mastana 19.ตะพาบคุณ SongPee 20.ตะพาบคุณ eroz_killer
21.ตะพาบคุณ sierra whiskey charlie
งานเข้านิดหน่อยนะครับ อัพเดตเรื่อยๆ
Create Date : 04 มีนาคม 2554 |
|
39 comments |
Last Update : 4 มีนาคม 2554 23:08:56 น. |
Counter : 1405 Pageviews. |
|
|
|
ขอลาไปนอนก่อน..น๊า
ฝันดี ราตรีสวัสดิ์...ค่ะ