ตอนที่ 38- I love you Hye Jung
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่พักของวง SS501 ที่ญี่ปุ่น ฮยอนจุงกำลังนั่งชิลๆอยู่ที่ห้องนั่งเล่นและคุยโทรศัพท์อยู่กับฮวางโบ
อือ..มีอีกเรื่องนึงน่ะ...
ว่าไงฮะ
เกี่ยวกับตอนพิเศษเทศกาลชูซอกน่ะ.
ตอนพิเศษชูซอกหรือฮะ?
ใช่จ้ะ..พีดีเขามาบอกชั้นว่าให้เตรียมการแสดงเป็นคู่เอาไว้ด้วย
อ๋อฮะ...
เธอคิดอะไรว่าจะโชว์อะไรดี?
อืมมม....ผมกำลังคิดอยู่ว่า...
ว่าไงเหรอ?
เพลงของคุณน่ะฮะ...
เพลงไหนเหรอ?
เพลงที่ชื่อมันฟังดูน่าอายมากๆน่ะฮะ Get Hot
ฮุ! อะไรนะ? น่าอายเหรอ?
คุณไม่คิดเหมือนผมเหรอ? มันน่าอาย....
อะไรกัน แล้วทีเพลง มาหลอมละลายนั่นละ?
เหอ? โอ~~
ว่าแต่เธอกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเพลงนั้นเหรอ?
ผมกำลังคิดว่าจะเอาเพลงนี้มาทำรีมิกซ์น่ะฮะ...เพิ่มเสียงอิเลค...
อิเลค? เธอหมายถึงกีตาร์น่ะเหรอ?
ใช่ฮะ ผมลองฟังเพลงคุณดูแล้ว คิดว่าน่าจะดีถ้าใส่เสียงกีตาร์เพิ่มเข้าไปตรงช่วงกลางเพลง..
แล้วเธอจะเป็นคนทำรีมิกซ์เองเลยเหรอ?
ฮะ
แต่ช่วงนี้เธอกำลังยุ่งมากเลยไม่ใช่เหรอ..?
โอ๊ะ..ก็จะแบ่งเวลามาทำให้..ผมไม่ต้องนอนก็ได้นี่นา...
ไม่นะ...อย่าทำเลยจะดีกว่า
ทำไมล่ะฮะ?
ชั้นรู้สึกขอบคุณจริงๆนะที่เธอคิดจะทำอะไรแบบนี้...แต่ว่าอย่าทำเลยน่ะ"
เขารู้สึกผิดหวัง คุณพูดจริงหรือฮะ...?
จริงสิ
นี่คุณกลัวว่าผมจะเอาเพลงคุณไปทำเละเทะรึเปล่า? ผมไม่ได้แย่ขนาดนั้นซ่ะหน่อย ถึงผมจะร้องและเต้นเก่ง แต่ฝีมือการลีดกีตาร์ของผมก็ไม่เป็นรองใครน่ะฮะ...
ไม่น่ะ ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นซ่ะหน่อย...
งั้น...ทำไมล่ะฮะ...?
ชั้นอยากให้เธอได้นอนพักมากกว่าที่จะมาเสียเวลาอีกหลายชั่วโมงเพื่อทำรีมิกซ์เพลง...เราแค่เต้นเทคโทนิคคู่กันก็น่าจะพอนะ..เธอแค่ดูจากมิวสิควีดีโอของชั้นก็น่าจะได้แล้ว....
ไม่มีเสียงตอบจากเขา
ถ้าเธอจะต้องมานั่งทำรีมิกซ์ให้ชั้นในเวลาที่เธอจะต้องนอน...ชั้นไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยน่ะ
ยังคงเงียบต่อไป
นี่เธอเข้าใจที่ชั้นกำลังอธิบายอยู่รึเปล่าน่ะ?
ผมเข้าใจฮะ...
เธอไม่ได้...ผิดหวัง..ใช่มั้ย?
ผมผิดหวังฮะ
นี่เธอผิดหวังจริงๆน่ะเหรอ?
ผิดหวังมากเลยฮะ
นี่ ฮยอนจุง
เขาพูดน้ำเสียงห้วนๆ ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ เดี๋ยวผมจะจัดการของผมเอง
นี่เธอโกรธมากเลยเหรอเนี่ย?
ก็..นิดหน่อย
นี่ อย่าอารมณ์เสียไปเลยน่ะ...ที่ชั้นทำแบบนี้ก็เพราะชั้นเป็นห่วงเธอ...
เขาถอนหายใจ
ชิลลาง?
ผมยังอยู่ฮะ
เธอโมโหชั้นเหรอ?
ฮะ...ก็นิดหน่อย...
ทำไมล่ะ..หา? เธอไม่พอใจเรื่องอะไรเหรอ?
เขาถอนหายใจ..ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย...ผมจะนอนพัก..และผมจะทำเพลงรีมิกซ์นั่นด้วย...
เธอรู้สึกตื้นตันแต่ก็หดหู่ แค่เริ่มต้นเธอก็นอนไม่พออยู่แล้ว...
ไม่ต้องห่วงฮะ ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำรีมิกซ์นั่น ผมก็นอนไม่ค่อยหลับอยู่ดี....มันไม่ใช่ว่าผมจะนอนไม่พอเพราะว่าต้องทำรีมิกซ์นั่นซะหน่อย...
โอเค.
จำคำที่ผมเคยบอกคุณได้มั้ยฮะ?
เรื่องอะไรเหรอ?
ให้ผมได้ทำในสิ่งที่ผมสามารถจะทำให้คุณได้...
จำได้สิ
มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำ แล้วก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการจะทำอะไรดีๆ ให้บูอินได้จริงๆ
เธอประทับใจ ชิลลาง
แต่คุณก็ดันบอกผมว่าอย่าทำมัน ก็ไม่น่าแปลกใจใช่มั้ยฮะที่ผมจะโกรธ
โอเค ชั้นผิดเองจ้ะ <ขอโทษน่ะ...ที่ชั้นไม่รู้ใจเธอน่ะ>
มันไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากหรอกฮะ..ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงผมน่ะ แค่ส่งกำลังใจให้ผมอย่างเดียวก็พอแล้ว
โอเคจ้ะชั้นเชื่อใจเธอ เธอต้องทำออกมาได้ดีแน่ๆชั้นจะรอดูน่ะ ฮยอนจุงจ๊ะ
ฮะ
ขอบคุณน่ะ...
เขายิ้มกว้าง นี่คุณรู้สึกขอบคุณผมจริงๆเหรอฮะ?
เธอหัวเราะ ก็ใช่น่ะสิ ขอบคุณมากๆเลยน่ะ...
ฮุฮุ เขารู้สึกพอใจ
ระหว่างนั้นเองจองมินก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนเช็ดผมที่เปียกอยู่หน้าประตูในขณะที่สายตาก็จ้องไปที่ฮยอนจุง
ผมต้องวางแล้วล่ะฮะ ผมต้องนอนพักเอาแรงซ๋ะหน่อย
โอเค งั้น ราตรีสวัสดิ์น่ะ...
เขายิ้มใส่โทรศัพท์ ราตรีสวัสดิ์ฮะ
หลังจากที่เขาวางหูไปแล้ว ฮยอนจุงยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม จองมินเห็นดังนั้นจึงค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา
ชั้นมีอะไรบางอย่าง...ที่สงสัยน่ะ . จองมินเริ่ม
สงสัยอะไร?
ขอถามหน่อยได้มั้ย?
ถ้าชั้นตอบว่าไม่ได้..แล้วนายจะไม่ถามงั้นเหรอ?
ไม่มีทาง ยังไงชั้นก็จะถามอยู่ดี...
งั้นก็ถามมาเลยสิ
จองมินทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา..นายชอบพี่ฮวางโบจริงๆเหรอ?
ฮยอนจุงหันไปจ้องหน้าจองมินตรงๆ ใช่
จองมินเอียงคอแล้วถามต่อ ไม่ใช่ว่าเป็นรูปแบบของรายการน่ะ
.ไม่ใช่.
จริงอ่ะ?
จริงดิ
ทำไมล่ะ?
หา?
นายชอบอะไรในตัวเธอเหรอ? จองมินทำสายตาเจ้าเล่ห์แล้วหลอกถาม
เขาไม่ตอบได้แต่จ้องหน้าจองมิน...
เป็นเพราะว่าพี่ฮวางโบเขาปฎิบัติต่อนายดีใช่หรือเปล่า?
เขากลอกตาไปมา ทำท่าคิด อืมมม...ก็ใช่น่ะ
แค่นั้นเองเหรอ?
เขาเอียงคอแล้วพูดต่อว่า คงไม่น่าใช่..น่ะ
สิ่งที่ชั้นสงสัยมากที่สุดก็คือ...
อือ ฮึ?
นายมองพี่ฮวางโบว่าเป็นผู้หญิงคนนึงจริงๆเหรอ? ไม่ใช่ในฐานะภรรยาที่ดีนะ คือชั้นหมายถึงในแง่ที่ว่าเป็นผู้หญิงจริงๆน่ะ...
เขากระพริบตา ใช่ ชั้นคิดอย่างนั้น
ทำไมล่ะ? แม่สามีขี้สงสัยยังคงซักต่อไป
ทำไมต้องถามว่าทำไมด้วยล่ะ?
ไม่ใช่..ชั้นหมายความว่า...นายอาจจะมีรสนิยมในเรื่องผู้หญิงที่แตกต่างจากชั้น..จองมินหัวเราะเบาๆแล้วพูดต่อว่า
แต่ไม่ว่าชั้นจะใช้ความพยายามมากซักแค่ไหน....ชั้นก็ไม่เข้าใจอยู่ดีอ่ะ
มันสำคัญนักเหรอที่นายจะต้องเข้าใจน่ะ?
ใครบอกว่ามันสำคัญกันล่ะ? มันก็แค่เป็นเรื่องยากนิดหน่อยสำหรับชั้นที่จะเข้าใจน่ะ...แต่ก็นั่นล่ะนะ...ชั้นเคยได้ยินมาว่าความรักมักจะทำให้คนตาบอด...และนั่นก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกด้วย จองมินพูดประหนึ่งตัวเองเคยมีความรัก
ฮยอนจุงพ่นลมหายใจออกมา
ชั้นหมายความว่าพี่เขาไม่ได้ดูเป็นกุลสตรีซักเท่าไหร่น่ะ แบบว่า..ดูกล้าเกินไป..ดังนั้นชั้นก็เลยแค่... จองมินยังสามารถขยายความได้อีก
ฮยอนจุงยิ้มจนเห็นฟัน เธออาจจะดูเป็นแบบนั้น...
แต่ว่า?
ฮยอนจุงยิ้มกว้างขึ้นไปอีกแล้วพูดต่อว่า แต่สำหรับชั้นแล้ว...เธอเป็น...ผู้หญิงที่เปราะบางที่สุดในโลกน่ะ...
อะไรนะ? จองมินได้ยินที่ลีดเดอร์พูดแล้วไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
เธอเสียใจง่าย...ร้องไห้ง่าย...เธออาจจะเหมือนมีความมั่นใจเมื่อดูจากภายนอก...แต่ว่าจริงๆแล้วเธอไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย...
ฮยอนจุง?
หืมม?
จองมินมองหน้าฮยอนจุงอย่างระมัดระวัง นายไม่ได้เป็นอะไรมาก ใช่มั้ย?
ฮยอนจุงงงอีกคร้ง นายกำลังพูดเรื่องอะไร?
สภาพร่างกายของนายตอนนี้...ต้องเป็นเพราะนอนไม่พอแน่ๆเลย...นายถึงได้เห็นภาพลวงตาแบบนี้..ใช่มั้ย? จองมินยังปักใจเชื่อเขาไม่ลง
เขายิ้มกว้าง นายก็พูดถูกนะเรื่องที่เห็นภาพลวงตาน่ะ
จองมินรีบลุกขึ้นยืน งั้น ตอนนี้ชั้นก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เชิญนายเดินหน้าต่อไปตามสบาย...แต่อย่าลืมกลับมาตรงที่ๆเคยอยู่ก็แล้วกัน
ชั้นคิดว่าชั้นจะเดินหน้าต่อไปน่ะ
นี่นายเอาจริงเหรอเนี่ย?
ฮยอนจุงพยักหน้า ใช่แล้ว
จองมินยังไม่หยุดสงสัย...จริงๆเหรอ?
ใช่
จองมินจ้องหน้าฮยอนจุงเขาอยู่ครู่นึงแล้วร้องออกมาว่า... อ๊าาา~ ชั้นไม่รู้ด้วยแล้วล่ะ อยากจะทำอะไรก็ตามใจนายเถอะ แต่รู้ไว้ละกันว่าชั้นเอาใจช่วยนายอยู่!
จองมินเดินไปที่ห้อง ปล่อยให้ฮยอนจุงนั่งเท้าคางแล้วก็คิดต่อไปคนเดียว เขาหันไปมองตรงที่ๆ ฮวางโบเคยนั่งตอนที่เธอมาหา
เขาที่นี่ เขานึกย้อนไปถึงช่วงเวลานั้น คืนแรกที่ฮวางโบมาหาเขาที่โตเกียว T-T
จุนเบบี้พูดว่า พี่สะใภ้บอกพวกเราว่าเธอนอนไม่หลับเลยฮะ วันที่พวกเราเดินทางมาจากเกาหลีน่ะ
คยูรีบรับไม้ต่อจากจุนเบบี้ทันที ใช่แล้ว พี่สะใภ้เขาคิดถึงพี่มากเลยน่ะ
จองมินแทรกขึ้นมาว่า วันนั้นฮยอนจุงเขาเป็นยังไงน่ะ?
ฮยอนจุงพูดขึ้นมาว่า รู้สึกว่าวันนั้นชั้นจะยุ่งมากเลย...ชั้นทำอะไรน่ะ...?
จุนเบบี้พูดต่อไปว่า พี่ฮยอนจุงเขาก็คิดถึงพี่สะไภ้มากเหมือนกันฮะ
คยูจงช่วยเสริมว่า พี่เขาพูดถึงพี่สะใภ้บ่อยมากเลยฮะ...
จองมินเริ่มจะเว่อร์ไปนิดส์พูดออกมาว่า เขานอนไม่ค่อยหลับเหมือนกันเลยฮะ แล้วก็อยากรู้ว่าพี่ทำอะไรบ้างตอนที่ไม่อยู่ที่เกาหลีอ่ะ
ฮวางโบหันกลับไปมองหน้าเขาเหมือนอยากจะถามว่า <จริงเหรอ>
ฮยอนจุงพูดออกมาโดยยังหน้านิ่งๆเหมือนเดิมว่า ผมไม่อยากบอกเลยนะฮะว่า ถึงผมจะคิดแบบนั้นจริงๆ ผมก็คงจะไม่พูดแบบนั้นออกมาหรอก ขอโทษน่ะฮะ
ฮวางโบรู้สึกทั้งสับสนทั้งอายและผิดหวัง เธอพยายามซ่อนความรู้สึกเอาไว้แล้วยิ้มออกมา
ฮยอนจุงเมื่อเห็นท่าทางของเธอก็รู้ตัวว่า <โอ๊ะ โอ! ! ! ผมทำพลาดไปใช่มั้ยเนี่ย>
ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน ฮยอนจุงนั่งนึกในใจ < ผมไม่รู้ตัวว่าผมได้ทำร้ายความรู้สึกของคุณ บูอิน...ดวงตากลมโตของคุณในวันนั้นดูเหมือนราวกับว่าพร้อมจะมีน้ำตาไหลออกมาได้ทันที...ไหล่เล็กๆที่บอบบางของคุณที่สั่นไหวมันช่างดูน่าสงสาร....นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่า ที่จริงแล้วคุณเป็นคนที่เปราะบางขนาดไหนถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมก็ตาม...แต่เป็นเพราะผมแสดงออกได้ไม่เก่ง...ผมไม่เคยโอบกอดเพื่อปลอบประโลมคุณเลย...ผมรู้สึกเสียใจ และตอนนี้หัวใจของผมก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน...>
เขาคิดพลางมองออกไปข้างนอกหน้าต่างแล้วคิดต่อไป <หลังจากคุณกลับไปที่เกาหลีแล้ว...เรื่องนี้มันก็คอยรบกวนจิตใจผมอยู่ตลอดเวลา...ดังนั้นผมถึงได้ค้นหารายการทีวีต่างๆที่คุณไปออก.. แล้วไอ้รายการที่คุณไปออกตอนแต่งงานบ้านั่นน่ะ มันอะไรกัน? ผมอุตส่าห์คิดถึงคุณทุกวัน..แต่คุณกลับไปออกรายการถ่ายรูปแต่งงานคู่กับผู้ชายอื่น...มันไม่ถูกต้องเลยจริงๆ.. >
<ผมเตรียมนกกระดาษไว้ให้คุณก็เพราะผมอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อคุณ..แต่แล้วพี่อเล็กซ์ก็ใช้เงินของเขาเช่าห้องพักใหญ่โตริมหาดเพื่อเอาใจสาวๆ...นั่นมันทำให้ผมหดหู่สุดๆ...T_T วันนั้นทั้งวันผมรู้สึกแย่มากๆ...แล้วพอมาได้ยินอีกว่าคุณคอยเป็นกังวลเรื่องผมตลอดทั้งวัน..นั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียใจเข้าไปอีก! แต่แล้วผมก็มานึกได้ว่า คุณมีท่าทางซาบซึ้งขนาดไหน..แม้แต่ตอนที่ได้สร้อยคอขนมไส้ถั่ว...ผมก็เลยตัดสินใจว่าจะลองทำมันดู....ถึงแม้จะดูเหมือนว่าผมกำลังเล่นเกมฝังนกกระดาษไว้ที่หาด...ซึ่งทำให้คุณต้องลำบากกว่าจะหามันเจอ...เมื่อผมได้เห็นท่าทางที่คุณประทับใจกับเจ้านกพวกนั้น...ผมก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ผมเสียใจจนแทบอยากจะเข้าไปกอดคุณเอาไว้ในวินาทีนั้นจริงๆ >
<นี่มันก็เป็นเรื่องแปลกใช่มั้ย? ไม่มีอะไรที่ผมจะทำให้คุณได้...แต่ว่าผมก็ยังอยากจะทำอะไรบางอย่างให้คุณอยู่ตลอดเวลา..ไม่ใช่ของขวัญ..แต่ผมต้องการจะปกป้องคุณให้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย...ไหล่เล็กๆของคุณซึ่งมีเพียงผมเท่านั้นที่สามารถจะรับรู้ได้ว่า...มันช่างสวยงามมาก...จนผมต้องเข้าไปสวมกอดเอาไว้ให้ และจะไม่ปล่อยให้คุณหลุดลอยไปเด็ดขาด>
เขาหันหน้ามองออกไปข้างนอกแล้วกระฃิบด้วยเสียงต่ำๆว่า ผมรักคุณ...ฮเยจุง
คำอธิบายท้ายบท ชูซอก (แต่เดิมจะเรียกว่าฮันกาวี) เป็นเทศกาลขอบคุณพระเจ้าของชาวเกาหลี (เป็นวันหยุดยาว 3 วัน) มีการฉลองการเก็บเกี่ยว ขอบคุณพระเจ้าที่ประทานความอุดมสมบูรณ์ให้กับพวกเขา ซึ่งจะตรงกับวันที่ 15 ของเดือน 8 ตามปฎิทินทางจันทรคติ ซึ่งเมื่อเทียบกับปฏิทินแบบธรรมดาแล้วในแต่ละปีจะไม่ตรงกันแต่มักจะตกอยู่ในช่วงกลางเดือนกันยาไปจนถึงต้นตุลา
อิเลคทริคกีตาร์ในที่นี้คือ กีตาร์ไฟฟ้าที่ฮยอนจุงใช้โซโล่ร่วมไปกับเพลง get hot ของฮวางโบ
ขอเม้าท์หน่อยน่ะ วันนี้เป็นอีกวันที่ทยอยส่งหนังสือคำสัญญาน่ะคะ อุปสรรค์มันเยอะจริง เมื่อวานหอบไปที่ทำงาน 25 ซองด้วยหวังว่าจะส่งปรากฎเป็นวันพืชมงคล (อยากจะเขกหัวตัวเอง) พอมาถึงวันนี้ที่คั่นหนังสือดันอยู่ที่ออฟฟิตซ่ะอีก แล้วนี่เมื่อไหร่จะส่งให้ถึงทุกคนน่ะ ยังไง รอหน่อยน่ะคะ
ยาย(นาจา) ป.ล. ไม่เม้าท์เรื่องฟิค เพราะเคืองมินนี่มากมาย ไม่ไหวคืนนี้มีเคลียร์ 14/5/53
Create Date : 15 พฤษภาคม 2553 |
|
26 comments |
Last Update : 15 พฤษภาคม 2553 9:51:26 น. |
Counter : 1342 Pageviews. |
|
|
|