BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 28

ตอนที่ 28 - ตอนที่ 28- Because You are my Bu-in

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***

ที่เนินหญ้าใกล้กับไร่พริก คู่ผักกาดนั่งยังคงนั่งกินข้าวกลางวันกัน แต่ฮยอนจุงก็ยังคงหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาหลังจากถูกแมลงปอโจมตี ฮวางโบพยายามกลั้นหัวเราะถามเขา “แมลงปอมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”

“บอกตามตรงเลยนะฮะ...ผมมั่นใจว่าจะกล้าเผชิญหน้ากับไฮยีน่า แต่ว่าถ้าเป็นแมลงปอหรือจั๊กจั่น....อ้ากก มันทำให้ผมกลัวจริงๆน่ะฮะ”

เธอขำกับคำพูดของแล้วแต่ก็รู้สึกสงสารเขา บ่นพึมพำกับตัวเอง “โธ่เอ๊ย..มันแค่แมลงปอตัวเล็กนิดเดียว...แล้วนี่เธอจะปกป้องชั้นได้ยังไงแค่เห็นแมลงปอก็ตัวสั่นงันงกแล้วเนี่ย...ใครปกป้องใครกันแน่ฮึ”

ฮยอนจุงยังคงกวาดตามองไปรอบๆ ในขณะที่พูดกับเธอว่า “ผมจะปกป้องคุณเองฮะ...ยกเว้นจากแมลงปอกับจั๊กจั่น”

”ฮุ” <ยังไงเธอก็คงไม่มีทางจะเอาชนะมันได้ใช่มั้ย ^^ > พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นทีมงานโบกไม้โบกมือเหมือนว่ามีอะไรบนหมวก เธอรีบจับหมวกของตัวเองและมองไปที่หมวกของเขาซึ่งขณะนี้มีแมลงปอตัวนึงเกาะอยู่เรียบร้อยแล้ว “ฮุฮุ”

”งั้นคุณก็อย่าเข้าไปในป่าสิฮะ ..ถึงแม้คุณจะหลงทางก็พยายามอยู่บริเวณทุ่งหญ้า...ผมจะคอยปกป้องคุณเอง”

ตาของเธอเหลือบมองไปมาระหว่างเขากับแมลงปอ เธอพยายามกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ เขาชักเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติเมื่อเห็นท่าทางของเธอ รีบถามว่า “อะไรเหรอฮะ”

ตอนนั้นเองแมลงปอก็บินออกไป เขานั่งเกร็ง รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างบินถูกตัวเขาและเริ่มแตกตื่น “อะ..อะไรเหรอฮะ มี..มีบางอย่างเพิ่งบินผ่านหน้าผมไป”

เธอพยายามกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นหัวเราะ แล้วชี้ไปที่หมวก “เมื่อกี้มีแมลงปอเกาะอยู่ที่หมวกเธอน่ะ”

พอได้ยินเขาก็ตาโตเป็นไข่ห่าน ขนลุกเกรียว “จ..จริงๆหรือฮะ” แล้วรีบเอามือมาลูบๆที่แขน....”ผมขนลุกหมดแล้วน่ะฮะ”

เธอนั่งยิ้มเมื่อท่าทางของฮยอนจุงที่เหมือนเด็กๆ '<นี่เธอเป็นคนหรือว่าเทวดากันแน่นะ ..เธอต้องเป็นเทวดาตกสวรรค์แน่ๆเลย> เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่อบอุ่น

หลังจากมองสำรวจจนทั่ว ฮยอนจุงจึงได้หยิบช้อนขึ้นมาเพื่อกินต่ออีกรอบ แล้วถามว่า...”ว่าแต่...ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ไปบังคลาเทศเลยล่ะฮะ”

ตอบเขาหน้านิ่ง...”เพื่ออะไรล่ะ”

"ผมหมายถึงว่า...เมื่อคุณไปที่นั่นเพื่อ"..(ไปทำการกุศล)

”มันก็ผ่านไปตั้งนานแล้วนี่ แล้วชั้นก็ไม่ได้ไปที่โน่นคนเดียวซักหน่อย.. เธอไปเห็นจากรูปในมินิโฮมเพจของชั้นเหรอ”

”ไม่ใช่ฮะ..รุ่นพี่ชินเอราเคยพูดถึง..ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”

”ไม่เป็นไร...มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

”คุณไปที่นั่นเป็นครั้งแรกหรือฮะ”

”ใช่จ้ะ...มันเป็นมิชชั่นทริปสั้นๆซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับชาวคริสเตียน...พี่เอรากับสามีเดินทางไปกับทริปแบบนี้มาหลายปีแล้วล่ะ...ชั้นน่ะอิจฉาคู่พี่เขาจริงๆนะ”

”ทำไมล่ะฮะ”

”ก็..สามีกับภรรยาไปทำอะไรบางอย่างที่มีความหมายสำหรับเขาทั้งสองคนราวกับมีหัวใจดวงเดียวกัน.”

<อ้าว..แล้วคู่เราไม่เป็นแบบนั้นเหรอฮะ...หรือว่าพวกเรายังไม่เคยทำอะไรที่ดีๆแบบนี้ด้วยกัน.> ฮยอนจุงถามในใจ

”ถ้าชั้นได้แต่งงานไปจริงๆ...ชั้นอยากจะทำแต่เรื่องดีๆแบบ คู่ของคุณชาอินเพียวกับพี่เอรา”

<อะไรนะ!! ถ้าชั้นแต่งงานไปงั้นเหรอ??? พูดแบบบนี้ได้ไง> “คุณจะแต่งงานกับใครเหรอ” เขาถามเธอกลับไปพร้อมแสดงสีหน้าและน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก

“หา.. (มองหน้าฮยอนจุง...เธอดูไม่ชอบที่ชั้นพูดออกไปจริงๆน่ะนี่...นี่เรากำลังอยู่ระหว่างถ่ายทำอยู่นะ...ใจเย็นหน่อยสิ.>.เธอรีบพูดออกมา “ไม่ใช่จ้ะ....ชั้นหมายความว่า...ตอนนี้ชั้นแต่งงานแล้ว..ชั้นก็อยากจะใช้ชีวิตแบบพวกเขาน่ะ”

<ไม่ต้องมาทำตลกเลยน> “ฮะ...แต่คุณเพิ่งจะพูดว่า..ต่อไปถ้าแต่งงาน...งั้นก็แปลว่าคุณจะแต่งงานอีกครั้งเหรอ...ว่าไงฮะ” เขาแอบหันไปมองที่กล้องแล้วค่อยๆมองมาที่เธอ

<เธอจะให้เรื่องมันต่อไปแบบนี้ไม่ได้นะ...ไม่งั้นงานเข้าแน่ๆ> “ไม่ใช่จ้ะ”..ฮวางโบพยายามจะแก้สถานการณ์

”ผมจะไปป่าวประกาศให้ทั่วเลย” เขายังไม่ยอมจบง่ายๆ

”อะไรเหรอ”

”ว่าคุณแต่งงานเป็นครั้งที่ 2”

”ฮุ”..<นี่เธอไม่ชอบที่ชั้นพูดเอามากๆเลยใช่มั้ยเนี่ย>

”ผมจะไปตะโกนบอกให้ทั่วงานแต่งของคุณเลย” เขาพูดดัดเสียงหน่อยๆ “ทุกคนฟังทางนี้ ผู้หญิงคนนี้แต่งงานสองครั้ง” <แล้วก็แอบหัวเราะในใจ ผมจะทำแบบนั้นจริงนะๆ>

พอได้ยินเขาพูดจบ เธอก็ก้มหน้าลงแล้วหัวเราะออกมาอย่างดัง ฮ่าฮ่า”...แต่แอบคิดในใจว่า..<ตาชองเธอมันดูจริงจังมากเลยนะ...หยุดทำแบบนั้นเถอะ> “ฮ่าฮ่า”

ท่าทางของเขายังดูไม่หายนอยด์ดี แต่เขาก็พยายามทำชิลๆ ตักข้าวคำใหญ่ใส่ปาก...

<นี่เธอเสียใจกับคำพูดของชั้นขนาดนั้นเลยเหรอ >เธอคิดในใจ แล้วรีบแก้ตัวว่า “ที่ชั้นตั้งใจจะพูดก็คือ...ถ้าเกิดชาติหน้า..ชั้นอยากจะแต่งงานกับฮยอนจุงอีกครั้งน่ะ”

<นี่คุณพูดยอมพูดอะไรที่มันน่าอายแบบนี้ออกมาเหรอ ...ชาติหน้าเหรอ...ฮึ..แต่ชาติหน้าผมอยากจะเป็นสิงโตนี่นา>.เขาทำหน้าตายแล้วตอบเธอไปว่า...”แย่หน่อยนะฮะ”

<อะไรอีกล่ะคราวนี้...ใช่สิ...มันคงจะไม่ใช่คิมฮยอนจุงตัวจริงสินะ...ถ้ายอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆน่ะ> “ทำไมล่ะ..ชาติหน้าเธออยากจะแต่งงานกับคนอื่นเหรอ? กับ ลีเฮียวริ 1 รึไง?”

เขาตอบเธออย่างจริงจัง “ไม่ใช่ฮะ..เพราะชาติหน้าผมจะเกิดเป็นสิงโต”

<อะไรนะ> “ฮ่าฮ่า...สิงโตเหรอ”..<.จะเป็นสิงโตจริงๆน่ะ? ไม่ได้จะไปแต่งกับสาวอื่นหรอกเหรอ?>

”ดังนั้นบูอิน...ก็ต้องไปเกิดเป็นสิงโตตัวเมีย” <คิดๆไปมันก็น่าสนุกดีแฮะ>

เธอระเบิดหัวเราะออกมาอย่างดัง...”ฮ่าฮ่าฮ่า..ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

คู่ผักกาดนั่งกินบิบิมบับกันต่อ อย่างเอร็ดอร่อยจนหมดถึงกับขนาดต้องขูดก้นชาม

ฮยอนจุงพูดขึ้นมาว่า “ผมส่งข้อความให้คุณ...ตอนวันเกิด..”.

”ใช่จ้ะ...ชั้นตอบกลับไปด้วยน่ะ”

”แต่ผมเป็นคนส่งมาหาคุณก่อนน่ะฮะ”

เธอยิ้ม <นี่เธออยากจะคุยอวดเรื่องนี้นะเหรอ> “ใช่แล้วล่ะ”

<ทำไมคุณไม่เห็นพูดอะไรบ้างเลยล่ะ...ว่าคุณรู้สึกยังไงกับข้อความของผมน่ะ...คุณรู้มั้ยว่ามันยากลำบากแค่ไหนกว่าผมจะรวบรวมความกล้าส่งมันมาได้น่ะ>..เขานั่งคิดในใจ

<นี่เราต้องพูดถึงมันกันตอนนี้ด้วยเหรอ...เอาไว้คุยกันทีหลังได้มั้ยเนี่ย.> “วันนั้น” ฮวางโบเริ่มเกริ่น

”ฮะ”

”ชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่”

”ฮะ”..<ทำไมถึงไม่สบายใจในวันเกิดตัวเองล่ะ? หรือว่าเป็นเพราะผม? >

”ยังไงก็ตาม... ชั้นรู้สึกดีขึ้นมากเลยหลังจากได้รับข้อความของเธอ” เธอยิ้มอย่างจริงใจ

“จริงเหรอฮะ” <งั้น...ก็เป็นเรื่องที่ดีที่ผมส่งไปให้คุณสินะ.>

”ใช่จ้ะ”

<ผมก็รู้สึกดีขึ้นมากเหมือนกันฮะหลังจากได้รับข้อความจากคุณ...ความกังวลและความเหงาทั้งหมดที่มี..>..คิดในใจแล้วยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

”อือ...ตอนที่ชั้นได้รับข้อความน่ะ..ชั้นกำลังอัดรายการอยู่ด้วยน่ะ”

”เหรอฮะ? “

“ถ้าเธอได้ดูรายการตอนนั้นน่ะ เธอจะเห็นว่าอยู่ดีๆชั้นก็ยิ้มขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ..นั่นแหละคือตอนที่ชั้นได้รับข้อความ”

”แล้วมันจะได้ออกอากาศมั้ยฮะ”

”อืมม..ก็อาจจะได้นะ”

”แล้วถ้ามันถูกตัดออกล่ะฮะ?”

<ฮยอนจุง...เธอจะละเอียดไปถึงไหนกันเนี่ย..^^> “ฮ่าฮ่า”

”คุณไปขอร้องพวกเขาได้มั้ยฮะ”

”ขออะไรล่ะ”

”ขอให้เขาช่วยเข็คดูให้หน่อยแล้วก็อย่าตัดพาร์ทนั้นทิ้ง..เราจะได้เก็บภาพความทรงจำตอนนั้นเอาไว้”

”ฮุ..ฮ่าฮ่าฮ่า”

”ว่าแต่...ทำไมคุณถึงไม่สบายใจได้ล่ะฮะ?”

เธอยิ้มเศร้าๆ..”ก็มีหลายเรื่องน่ะจ้ะ”

เขาถามกลับไปเบาๆว่า....”เป็นเพราะผมรึเปล่าฮะ”

เธอตอบไปสั้นๆว่า “ไว้วันหลังชั้นจะเล่าให้ฟังล่ะกัน” <ชั้นจะอธิบายให้เธอฟังทีหลังนะ>

เขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง...”แล้วเรื่องที่มีคนมาดูถูกคุณล่ะฮะ”

”ฃิลลาง” เธอรีบเรียกชื่อเขาเพื่อตัดบท

”หา?”

เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “เรารีบกลับไปทำงานกันดีกว่าน่ะ พวกเรากินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

<ถ้าให้เดา...มันคงมีอะไรที่ซับซ้อนแน่ๆ...ก็ได้..ไว้รอฟังทีหลังแล้วกัน>เขาคิดในใจแล้วตอบไปว่า “โอเคฮะ” เขาลุกขึ้นยืนแต่กลับเซเล็กน้อย

เธอตกใจรีบถามว่า “เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”

”อ๋อ..ไม่เป็นไรฮะ..แค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย”

”ชั้นว่าวันนี้ตารางงานของเธอมันแน่นมาก” เธอหันหน้าไปพูดกับพีดีว่า เราให้ฮยอนจุงพักสักหน่อยได้มั้ยค่ะ...ชั้นว่าพวกเราน่าจะได้บทสนทนาเยอะพอสมควรแล้ว”

พีดีขมวดคิ้วแล้วบอกเธอว่า “เราถ่ายทำช่วงที่คุณสองคนทำงานกันเยอะมากเลยครับ..แต่ว่าพวกคุณไม่ค่อยได้คุยกัน..ดังนั้น..”

”ถ้างั้น..เราขอพักซักชั่วโมงได้มั้ยค่ะ? วันนี้อากาศร้อนมากๆ..แล้วเขาก็นอนไม่ค่อยพอ...ถ้าเกิดเป็นลมไปกลางกองถ่าย...ชั้นกลัวว่ามันจะยุ่งยากน่ะค่ะ เพราะเราก็อยู่ไกลตัวเมืองมากซะด้วย...ดังนั้น”

หลังจากยืนคิดอยู่แป๊บนึง พีดีก็เห็นด้วยกับเธอจึงพูดขึ้น “งั้นเรามาหยุดพักเบรคกันชั่วโมงนึงแล้วกันนะ..วันนี้มันร้อนมากๆ”..พีดีตะโกนบอกทีมงาน

ฮวางโบปิดไมค์ของเธอแล้วหันมาพูดกับฮยอนจุง “เธอกลับไปที่รถแล้วนอนพักซักหน่อยแล้วกันนะ”

”แล้วคุณล่ะฮะ..บูอิน?”

เธอยิ้มให้ “เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง ถ้าเราสองคนไปอยู่ในรถด้วยกันน่ะ?”

”เขาจะไปสงสัยอะไรนักหนาฮะ.. ในเมื่อเราก็เป็นคู่แต่งงานกันนะ”

”ฮุ...เธอว่าพวกเขาจะคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ?”

”เชื่อผมเถอะฮะ...ก็ในเมื่อพวกเขาจับเรามาแต่งกัน เราก็ต้องเป็นคู่แต่งงานสิฮะ...ดังนั้น เขาก็ไม่ควรจะมานั่งจับผิดหรือสงสัยพวกเรา ใช่มั้ยฮะ”

เธอส่ายหัวแล้วก็หัวเราะออกมา “โอ๊ย..เธอนี่มันเหลือเชื่อจริงๆ..ชั้นไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะเชื่อตรรกะแบบแหวกแนวของเธอได้เหมือนกับชั้นรึเปล่านะ...ฮ่าฮ่าฮ่า”
************************************************************************************
ภายในรถ.คู่ผักกาดกลับมานั่งประจำที่เดิม...ฮยอนจุงนั่งอยู่ที่นั่งด้านหน้าคู่กับคนขับ

”เธอเลื่อนเบาะไปด้านหลังอีกหน่อยแล้วก็เอนที่นั่งลงอีกนิดนึงน่ะ เธอจะได้นอนสบายขึ้น” ฮวางโบบอกเขา

เชสทำตามที่เธอบอกโดยดี “ ตอนนี้ผมแทบจะนอนเลยน่ะฮะ”

เธอยิ้ม “เธอต้องพักจริงๆนะ ตอนนี้เธออยู่ในรถก็เพื่อจะมาพัก ดังนั้นหลับตาแล้วก็นอนได้แล้ว” แล้วเธอก็เอื้อมมือไปปรับแอร์ “โทษทีนะจ๊ะที่แอร์มันไม่ค่อยเย็นเท่าไหร่”

เขาหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ยังไงก็ตาม..ผมก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปฮะ”

เอนตัวไปพิงพวงมาลัยรถแล้วหันมามองเขา “หลับได้แล้ว”

”ไแต่ผมว่าผมคงนอนไม่หลับ”

”ยังไงก็หลับตาไว้แล้วกัน”

”โอเคฮะ”...แล้วก็ปิดตาลงตามที่เธอบอก

ฮวางโบนั่งท้าวคางมองดูเขา คิดในใจว่า< ชั้นจะได้ดูเธอได้เต็มอิ่มในขณะที่เธอหลับตาอยู่อย่างนี้น่ะ>

แล้วจู่ๆเขาก็ลืมตามขึ้นมาข้างนึงแล้วมองขึ้นไปที่ท้องฟ้า ถามเธอว่า...”ตกลงคุณไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอฮะ”

เธอสะดุ้ง “โอ้ะ”

”ตอนที่ถ่ายรายการ IG เรากำลังถ่ายทำตอน ซ่อนกล้องกัน ทีแรกชั้นก็ไม่รู้หรอก แต่มารู้เอาระหว่างนั้น" เธอค่อยๆเล่าเรื่องไม่สบายใจออกมา

”อืมม”.

”ชั้นต้องร่วมกับทีมที่เป็นฝ่ายอำแขกรับเชิญ...และก็ต้องทำตัวเป็นพวกสายลับสองหน้า”

”สายลับสองหน้า?”

”ชั้นต้องแกล้งทำเป็นโดนหลอกแต่ที่จริงแล้ว ชั้นเป็นฝ่ายที่หลอกพวกเขาตังหากล่ะ”

”แล้วไงต่อฮะ”

”ชั้นเริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นก็ตอนที่การถ่ายทำเริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ”...

เขามองหน้าเธอ

”ชั้นรู้ว่ามันเป็นแค่รายการโชว์...แต่มันก็ถือว่าเป็นการหลอกคนอื่นแบบจงใจนี่มัน”

”อ๋อ..ผมว่าผมเริ่มเข้าใจบ้างแล้วล่ะฮะ”

เธอยิ้ม.

“บูอิน..คุณไม่ชอบเริ่มต้นด้วยการโกหก”....

เธอมองหน้าเขา “ชั้นก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ปูซานน่ะ...ถึงแม้ตอนที่เริ่ม..ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้องรึเปล่า..แต่พอชั้นเห็นใบหน้าที่กำลังตกตะลึงของเธอ...ชั้นรู้สึกแย่มากๆ เลย”

”ยิ้ม อา...นั่นมันตอนที่... ?”

”ใช่จ้ะ”

”แต่ยังไง...ผมก็ดีใจนะฮะ...ที่ได้ใกล้ขิดกับบูอินมากขึ้นก็เพราะการ ซ่อนกล้อง นั่น”

”จริงเหรอ?”

เขาเอียงคอแล้วตอบว่า “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม...แต่ผมรู้สึกสบายใจมากขึ้นเวลาอยู่กับคุณหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น”

”เข้าใจแล้วล่ะ..ชั้นก็เหมือนกันนะ..วันนั้นน่ะ..เธอคอยช่วยเป็นกำลังใจให้ชั้นตลอด...ชั้นรู้สึกขอบคุณเธอจริงๆ”

เขาหัวเราะคิกแล้วพูดว่า “แล้วทำไมคุณถึงยังไม่กล้ามองตาผมล่ะฮะ?”

เธอยิ้มน้อยๆ “นี่เธอ ทำไมถึงได้ถามอะไรที่มันตรงขนาดนี้ล่ะ แต่ก็ใช่น่ะ ชั้นไม่กล้ามองตาเธอ”

เขาหัวเราะแล้วถามต่อ “ทำไมล่ะฮะ การมองตาผมเนี่ยมันยากมากเลยเหรอฮะ?”

”มันมีบางอย่างที่ทำให้ชั้นไม่กล้ามองตาเธอ”

”จริงเหรอฮะ มันคืออะไรหรือฮะ”

เธอหันไปมองเขาโดยลืมตาข้างเดียว แล้วพูดว่า “ก็เธอมัน....สว่างไสวเกินไป”

”ฮ่าฮ่า...จริงเหรอฮะ..คุณไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย?”

”ชั้นพูดจริงๆ...เธอรู้มั้ย..มันเป็นเรื่องยากที่ชั้นจะควบคุมสีหน้าของตัวเอง...เวลาที่ชั้นมองเธอน่ะ...ชั้นจะเอาแต่ยิ้มเหมือนคนบ้า”

เขาพูดจริงจังว่า...”ผมก็ทำให้คนอื่นเป็นแบบนั้นเหมือนกันฮะ ขอโทษด้วยน่ะฮะ”

”ฮุ...ฮ่าฮ่าฮ่า”.

---------------------------------------------------------------------------------
ฮวางโบพูดต่อไปว่า...ชั้นรู้สึกว่าจะต้องค้นหาจิตวิญญาณในการทำงานของตัวเอง...เพื่อดูว่ามันเป็นสิ่งดีที่ชั้นควรจะทำมันมั้ย....

”สิ่งที่ดีเหรอฮะ?”

“จ้ะ”

เขาทำหน้างง...ถ้านี่มันไม่ใช่งานที่ดีแล้วล่ะก็...งั้น"

เธอยิ้ม “ชั้นไม่ได้บอกว่าอาชีพนี้มันไม่ดีหรอกนะ...แต่ว่าบางทีมันก็อาจจะเป็นได้”

”ยังไงเหรอฮะ”

”มันพูดยากนะ....แต่ชั้นเริ่มสงสัยว่ามันมีความหมายซักแค่ไหนในการให้ความบันเทิงและความสุขแก่คนอื่นน่ะ...”

เขานิ่งและคิดก่อนจะพูดว่า “จริงเหรอฮะ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องอะไรแบบนี้เลยฮะ”.

เธอหัวเราะคิก “ชั้นก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้ตอนที่อายุเท่าเธอหรอกนะ...ชั้นน่ะใกล้จะ30 แล้ว...มันเป็นเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงได้เริ่มจริงจังกับชีวิตมากขึ้น”

เขาเกาคอแกรกๆแล้วถามเธอต่อว่า “งั้นเหรอฮะ คุณคงจะคิดถึงเรื่องพวกนั้นตอนคุณอายุใกล้จะ 30”

”แต่ละคนก็มีเรื่องที่จะต้องคิดแตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับอายุ และเธอก็ต้องคำนึงถึงสถานการณ์แล้วก็ประสบการณ์ที่แตกต่างกันออกไปด้วย”.

เขาพยักหน้าเห็นด้วย

”แล้วชั้นก็มาคิดถึงเรื่องรายการของเรา”เธอกลับมาพูดต่อ

“ทั้งหมดที่ผ่านมา...เราก็แค่หลอกคนดู... เพราะเราไม่สามารถแสดงออกมาจริงๆได้หมดทุกอย่าง แต่ว่าเราก็ไม่สามารถแกล้งแสดงละครได้ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน”

”มันก็จริงฮะ”

”งานของเรา...ถึงแม้จะดูเหมือนกับว่าเราแสดงออกมาให้เห็นหมดทุกอย่าง...แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่...พูดตามตรงก็คือ...เรากำลังทำรายการโชว์เพียงเพื่อความสนุกของรายการ”

”ถึงแม้คนทั่วไปต้องการจะเห็นภาพที่แท้จริงของเหล่าดาราคนดัง..แต่พวกเขามีความสุขกันจริงหรือถ้าได้เห็นแบบนั้นจริงๆ”

เขาถอนหายใจ..”ผมก็ไม่รู้ฮะ”

“ถ้ามันเป็นแค่การร้องเพลงหรือว่าแสดงละคร...พวกเขาก็ย่อมรู้อยู่แล้วว่าทั้งหมดมันคือการแสดง..แต่ว่ารายการโชว์ของเรามันเอาเรื่องจริงมาปนกับการแสดงจนมากเกินไป จนบางครั้งก็แยกแยะไม่ออก”

”เหมือนพวกเราน่ะเหรอฮะ”

เธอยิ้มเศร้าๆ.”ใช่จ้ะ”

”มันเป็นปัญหาที่หนักหนามากเลยน่ะฮะ”

เธอยิ้ม...”ที่ชั้นพูดเนี่ยมันถูกต้องใช่มั้ย..ถ้าใครสามารถทำรายการนี้โดยไม่ได้รู้สึกกวนใจกับเรื่องแบบนี้น่ะ...แสดงว่าคนๆ นั้นจะต้องแตกต่างจากชั้นมาก หรือไม่ก็มีมุมมองของชีวิตที่ต่างกับชั้น”

”หลังจากที่ผมฟังบูอินพูดมา...มันทำให้ผมรู้สึกตัวว่าแปลกฮะ....ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนั้นเลยน่ะ”

”แล้วตอนที่เธอตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมรายการนี้...เธอไม่ได้คิดอะไรบ้างเลยเหรอ”

”ผมเหรอฮะ”

”จ้ะ”

”อืมม...ผมก็แค่คิดถึงบริษัทฯ และ ก็วง SS501 เท่านั้น คือมันเป็นงานที่คนอื่นในวงจะทำแทนผมไม่ได้ หากว่าผมปฏิเสธ”

”เธอไม่ได้นึกถึงรูปแบบของรายการบ้างเลยเหรอ”

”ผมนึกว่า..มันจะเหมือนๆกับรายการโชว์อื่นๆ”

”แล้วเธอรู้สึกยังไงล่ะหลังจากได้เข้ามาทำรายการนี้แล้ว”

”มันก็...แตกต่าง”

เธอถอนหายใจ “ถึงแม้ว่าเธอจะทำรายการนี้กับคนอื่น..เธอก็ต้องรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน”

”ไม่ฮะ..ผมไม่คิดแบบนั้น” เขาปรับเบาะขึ้นมานั่งทันที

เธอจ้องหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ “เธอไม่ได้คิดแบบนั้นเหรอ?”

ไม่ฮะ มันจะไม่เป็นแบบนี้ ถ้าผมทำรายการคู่กับคนอื่น" (แล้วพูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง) “ผมคิดว่าพวกเรามาได้ไกลขนาดนี้ก็เพราะว่า คุณคือบูอินของผม...ผมไม่มีทางที่จะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาง่ายๆ ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ แต่เป็นเพราะคุณหัวเราะได้ง่ายดายทุกครั้งที่ผมพูด คุณอดทนกับผมมาก (ทั้งๆที่บางครั้งผมก็ทำตัวไม่ดี) และคุณก็ดีกับผมมากจนบางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำดีดีเพื่อทดแทนกับสิ่งที่คุณทำกับผมได้ยังไง”

เธอยิ้มกว้างแล้วบอกเขาว่า “ไม่ว่าใครจะมาคู่กับเธอ..เธอก็คงจะทำแบบเดียวกับชั้นนั่นแหละ...เธอทำให้คนอื่นมีความสุขได้...เพียงแค่มองเธอ”

”แฟนคลับบางคนก็พูดแบบนั้นเหมือนกันฮะ..แต่เป็นเพราะ.บูอิน ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ..ดูผมตอนนี้สิฮะ...ผมบอกความจริงทุกอย่างโดยไม่ได้ปิดบังเลย”

”นี่ชั้นเข้าไปก้าวก่ายเรื่องของเธอเกินไปหรือเปล่าเนี่ย”

”ก็นิดหน่อยฮะ...แต่ยังไงไม่ช้าก็เร็ว..ผมก็จะต้องคิดถึงเรื่องนี้อยู่แล้ว”

”จ้ะ”

”แล้วอะไรทำให้คุณตัดสินใจรับทำรายการนี้ฮะ”

”ชั้นเหรอ?”

”รายการของเรา..คุณบอกว่าคุณเคยคาดเดาไว้แล้วว่าจะเจออะไรแบบนี้เหรอฮะ”

”แต่ท้ายที่สุดมันก็คืองาน แล้วก็...”

”และอะไรฮะ”

”เพราะว่าคู่ของชั้นคือเธอ ชั้นก็เลยไม่ได้คิดว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากมาย”

เขาทำหน้างง “ทำไมถึงคิดว่าไม่มีล่ะฮะ”

”ก็เพราะเธอน่ะ...เด็กกว่าชั้นตั้งเยอะ ชั้นเลยคิดว่ามันน่าจะเหมือนทำรายการกับน้องชายหรือไม่ก็หลานชาย ..โอเค หลานชายคงจะมากเกินไปหน่อย ^^ ยังไงก็ตามเป็นเพราะอายุของเธอ ชั้นก็เลยคิดว่าชั้นคงจะไม่ได้มองเธอว่าเป็นผู้ชายคนนึง”โอ๊ะ” แล้วเธอรีบเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเอง

เขาเหลือบตามองลง “โอ จริงเหรอฮะ? ถ้างั้น?”

เธอพูดต่ออายๆว่า...”ชั้นมารู้ตัวว่าความแตกต่างของอายุไม่ได้มีความสำคัญอะไร...ไม่ว่าผู้ชายจะอายุน้อยซักแค่ไหน...ยังไงผู้ชายก็ยังคงเป็นผู้ชายอยู่ดี”

เขายิ้มขึ้นมาก “นี่คุณกำลังหมายความว่า...เมื่อก่อนคุณไม่ได้คิดว่าผมเป็นผู้ชายคนนึง..แต่ตอนนี้คุณคิด. ?”

เธอยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา...

หลังจากจ้องเธออยู่พักหนึ่ง เขาก็รีบหันหน้าไปอีกทางเพราะจู่ๆก็มีความรู้สึกบางอย่างออกมา ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว…

เธอพยายามจะซ่อนความอายของเธอ ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า “ชั้นว่าจวนจะหมดเวลาพักแล้วล่ะ เราควรไปกันได้แล้วน่ะ”

”คือผม”

เธอไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา

”สำหรับผมแล้ว...ผู้หญิงทุกคนเป็นเรื่องยุ่งยากและอึดอัดเกินไป...ยกเว้น..บูอิน”

ค่อยๆยิ้มออกมา ..”เธอรู้สึก...สบายใจเวลาที่อยู่กับชั้นงั้นเหรอ”

”ใช่ฮะ...แต่”...

”อือ ฮึ”...

”ผู้หญิงนอกเหนือยจากคุณแล้ว มันเป็นเรื่องยากเกินไปจริงๆ”..

”เธอหมายความว่ายังไงที่พูดแบบนั้นน่ะ”

”อยู่กับคุณแล้วผมสบายใจจริงๆน่ะฮะ”

เธอแอบชำเลืองมองเขา “อือ..แล้วไงล่ะ”

”ดังนั้น..ผมก็เลยอยากจะเจอคุณอยู่บ่อยๆ”

เธอพยายามเก็บอาการไม่ให้หน้าบานไปกว่านี้ “แต่ว่า”...

”ผมรู้สึกกลัว”

เธอก้มหัวลงแล้วหัวเราะเบาๆออกมา “ทำไมล่ะ กลัวก็แปลว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจน่ะสิ”

”ไม่ใช่ฮะ..ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น..ผมไม่ได้กลัวเพราะว่าผมไม่สบายใจเวลาอยู่ใกล้คุณ”

เขาลังเลก่อนจะพูดออกมาว่า “เอ่อ..หัวใจผม..มันเต้นแรง”

เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา “ฮุ”

ส่วนฮยอนจุงก็ไม่กล้าเหลือบตาขึ้นมามองเธอด้วยความอาย “คุณหัวเราะได้ยังไงกันฮะ ..ตอนนี้ผมจะแย่อยู่แล้วนะเนี่ย”

เธอยังคงก้มหน้า พยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นหัวเราะ “ฮุ ฮุ ^ ^”

เขาชำเลืองมองเธอแล้วเริ่มคิดได้ว่า “เมื่อกี้ที่ผมพูดไปมันฟังดูเลี่ยนมากเลยนะเนี่ย” แล้วก็พยายามกลั้นหัวเราะด้วยอีกคน

เธอเริ่มกลั้นไม่อยู่ระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ “ฮ่าฮ่าฮ่า” ส่วนฮยอนจุงก็พยายามเช่นกันแต่ไม่นานก็หัวเราะออกมาไม่หยุด สองคนหันมามองหน้ากันแล้วก็หัวเราะดังขึ้นไปอีก อา..ฮ่าฮ่าฮ่า....

โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอมตอนต่อไป ตอนที่ 29

ท้ายบทจากยาย

1. ลีเฮียวริ นักร้องหญิงและเอนเทอร์เทนเนอร์ระดับแนวหน้าของเกาหลี เป็นที่รู้จักดีถึงความเซ็กซี่ของเธอและบุคลิคที่เข้ากับคนง่าย ก่อนหน้าจะถ่ายทำรายการ WGM คิมฮยอนจุงจะพูดอยู่เสมอว่าเธอเป็นผู้หญิงในสเปคของเขา

2.ความไม่สบายใจในวันเกิดของฮวางโบ คอมเม้นท์จากคนเขียนว่า จริงๆคิดว่าฮวางโบไม่สบายใจเพราะคุณยายของเธอเพิ่งจะเสียไป 2-3 วันก่อนหน้า และเป็นเพราะตารางการถ่ายทำ เธอจึงไม่สามารถไปร่วมงานศพได้แต่กลับต้องไปถ่ายรายการ IG แทน
ยาย(นาจา)
29/4/53

Create Date : 29 เมษายน 2553

Last Update : 29 เมษายน 2553 22:11:56 น.

18 comments

Counter : 1195 Pageviews.

น่ารักมากเลยค่ะ
วันนี้ครบรอบ2ปี ขอให้จุนโบรักกันมากๆ
To The World :)

โดย: เลดี้ IP: 58.11.18.189 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:22:40:57 น.

ยาย ไมตอนนี้น่ารักจังอ่ะ จุงเริ่มบอกความรู้สึกกับโบแล้ว กิกิ ลุ้นอยู่นะจ๊ะ

โดย: lookomm IP: 110.49.11.232 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:22:50:52 น.

อ๊าาดีใจจังๆได้อ่านสอวตินเลยวันนี้

กรี๊ดดด

เขาลังเลก่อนจะพูดออกมาว่า “เอ่อ..หัวใจผม..มันเต้นแรง”

โอ๊ยย แค่จิ้นหน้าฮยอนจุงพูดประโยคนี้ก็แทบละลาย

รีบมาต่อนะค๊า

โดย: แฟนคู่จุงโบ IP: 202.176.69.91 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:22:55:25 น.

มาปูเสื่อรอกันเลยหรือจ๊ะ สาวๆ

โดย: ยาย(นาจา) IP: 115.67.173.112 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:23:07:43 น.

....ในระหว่างที่รอพักที่จะถ่ายทำรายการต่อ..ได้อ่านฟิคยายแล้วมันน่าจะเป็นจริงเนอะ..แต่ถ้าเป็นจริงน่ะคู่นี้เขาเริ่มมีใจให้กันตั้งแต่ที่ญี่ป่นแล้วใช่ม่ะยาย...
..ไม่งั้นจุงมันไม่แสดงออกทางคำพูดกะสายตาขนาดนี้หรอก...
(อิอิอิมีควาสุขที่ได้อ่านฟิคยายมากมาย..หายเครียดเลย)
ยายดูแลตัวเองด้วยน่ะ Fihtingๆๆๆๆ

โดย: aeka(เอ๋กะดึก) IP: 58.9.202.117 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:23:17:34 น.

มาดึกจังอ่ะ พรุ่งนี้คงไม่ได้ลงฟิคน่ะ ยังไม่ได้เก็บของเลย แต่ฟิคแต่ละตอนมีความหมายน่ะคะ อ่านเวลาคิดถึงยยน่ะ อิอิ เครื่องออกสิบโมงอ่ะคะ

โดย: ยาย(นาจา) IP: 115.67.173.112 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:23:46:58 น.

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

มีความสุขต้อนรับสองปีของคู่นี้เลยค่ะ อยากให้เป็นอย่างนี้จริง ๆ จัง น่ารัก น่ารัก น่ารัก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: ooy IP: 183.89.204.216 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:23:50:22 น.

ตอนนี้แบบว่า เอร้ยยยย จิกหมอน จิกหมอน น่าร้ากกกกก

โดย: ตอง IP: 119.31.22.73 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:9:30:51 น.

ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

ไม่ใช่แค่จิกหมอนแล้วจ้าาา

กัดหมอนเลยดีกว่าตอนนี้

โดย: ^^ IP: 183.88.32.246 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:11:25:44 น.

กรี๊สสสสสสส โอ๊ะ ๆ ชิลลางสารภาพอ่า ว่าหัวใจเต้นแรง หวานจริง ๆ อ่ะ วี๊ดวิ้ว

รอตอนต่อไปแทบจาไม่ไหวแล้วจ้ายาย

โดย: อัม IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:12:22:59 น.

ตอนนี้ทำเอายิ้มไม่หยุดเลย อยากกรี๊ดดดดดด ด้วยอีกคน

ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนแปลงกันใหญ่แล้ว

ไปเที่ยวก็เดินทางปลอดภัยนะค่ะ แต่อยากจะบอกว่าคนอ่านเนี่ยสิรอลุ้นแย่เลยอ่ะกว่ายายจะกลับมาเนี่ย

ปล. อ่านฟิคยายตอนพักเที่ยงที่ิิฟฟิตนี่ อีกไม่นานพี่ข้างๆต้องหาว่าแพรบ้าแน่ๆ นั่งยิ้มคนเดียว

โดย: แพร IP: 61.90.21.206 วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:12:43:54 น.

จะได้หนังสือแล้ว

ขอบคุณค่ะ

ไปเที่ยวเดินทางปลอดภัยนะคะยาย

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 30 เมษายน 2553 เวลา:13:35:34 น.

ขอบคุณค่ะทุกๆคนน่ะคะ สัญญาว่าในระหว่างไปเที่ยวจะพยายามเอามาแปะให้อ่าน เพราะคนแปล+พี่เมี่ยง ก็คงจะคิดถึงคนอ่านเหมือนกัน (อย่าเพิ่งอ๊วกน่ะ)

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรจากน้องเปเป้, น้องแพร น้องเอ๋ และ น้องอัมเด้อ

ขอบคุณน้อง 2 คน ที่ไม่ได้ใส่ชื่อนะคะ ระวังหมอนขาดด้วยนะคะ

โดย: ยาย(นาจา) IP: 111.84.250.50 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:6:55:29 น.

ชิลลาง กล้ามากเลยอะ
“เอ่อ..หัวใจผม..มันเต้นแรง”

ขอบคุณนะคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ

โดย: ning IP: 110.49.205.90 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:51:57 น.

ยายไปเที่ยวเหรอ
วันนี้ว่างที่สุด
กะมารอยายเลยล่ะ ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเรา
ไม่มีอะไรหรอก แค่จะมาขอบคุณที่แปลให้อ่านน่ะ
ขอเก็บไว้อ่านตอนที่เข้าเนตไม่ได้ได้มั๊ย
ช่วงนี่ เล่นเนตบ่อยไม่ได้
ไปทำงานในที่ๆเล่นไม่ได้อย่างที่บอกน่ะ
เที่ยวให้สนุกนะ
อย่าลืม....อย่าได้แคร์

โดย: joy&yoo IP: 119.31.22.96 วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:21:57:28 น.

ยายย คิดถึงฟิคคคค

แวะมาดูทุกวันเลยเผื่อยายจะมาลงต่อมั่ง

หนูแปลเรื่องนั้นได้สามบทแล้วนะยาย

กลับมาแปลเรื่องนี้ต่อเร็วๆน้า

โดย: แฟนคู่จุงโบ(แอน) IP: 202.176.68.84 วันที่: 2 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:10:13 น.

ตอนนี้ชอบจังที่จุงบอกว่าอยุ่กับโบแล้วสบายใจแต่กลัวใจตัวเอง
จะไม่กลัวได้ไงก้จุงรักโบไปแล้วนี้จ๊ะแต่ยังไม่รุ้ตัวเลย
สู้ๆๆต่อไปน่ะสามียังไก้เป้นกำลังใจให้
อยากให้อยู่กับคนที่สบายใจที่สุดก็แล้วกันน่ะค่ะ

ตอนนี้ที่จริงถ้าแปลดีๆๆดูมันจะเศร้าน่ะ...คือมันต้องใช้หัวใจอ่าน
แต่หนุ่อ่านตอนกลางวัน....อารมณืมันยังบิ้วไม่ได้เต้มที่
แต่ดูแล้วมันอึดอัด เต้มไปด้วยความกลังและกังวลของทั้งคู่
จุงดูยังเงอะเงินเกินกว่าจะเข้าใจว่าเค้าผิดปกติ โบรุ้แล้วแต่ก้ลำบากใจและต้องสกัดอารมณ์ไว้ มันเป็นอะไรทีพูดยากจริงๆๆ

โดย: 1985pumpui IP: 125.25.69.110 วันที่: 16 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:21:20 น.

รู้สึกอย่างเดียว ค่ะสำหรับตอนนี้
อิจุงอ่าาาาา อิจุงอ่ะจะน่ารักกกกกไปไหนเนี่ย
ไม่ใช่่แค่สามีใจเต้นแรงตอนนี้คนอ่านก็ใจเต้นโคดแรงคือกัน555(เป็นเอามาก)
แล้วพันยาจะรู้สึกไงนะ บอกแ้ล้วว่าคนที่จะต้องอยู่เคียงข้างคิมฮยอนจุงนะ
ต้องฮวางโบเท่านั้น จุงคอนเฟริม์ คนอื่นนะยากเนอะ อิอิ รุ้สึกดีจัง
ถึงโบจะระงับความรู้สึกยังไงเชื่อเหลือเกินว่าไม่สามารถต้านแรงปราถนาของจุงที่ส่งไปให้ได้นานหรอกค่ะ หุหุ
ยายชอบอ่ะ เหนื่อยมั้ยอ่ะค่ะ ขอบคุณมากๆนะค๊า ยายเก่งจัง สู้สู้ค่ะ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.178, 124.122.247.124 วันที่: 30 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:47:26 น.