|
ตอนที่ 29- Hwang Buin~ Ssaranghae <Love you>~~♥
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***
ระหว่างทางเดินที่เป็นทุ่งนาสองข้างทาง คู่ผักกาดกำลังมุ่งหน้าไปที่หนองน้ำเพื่อจับปลา ในมือของทั้งสองคนถืออุปกรณ์จับปลาที่เป็นตาข่ายและถังพลาสติกสำหรับใส่ปลา
ฮยอนจุงถามขึ้นมาว่า “เราจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรกันเหรอฮะ”
”ชั้นได้ยินมาว่าที่หนองน้ำข้างหน้านี่ จะมีพวกปลากดอยู่เยอะเชียวล่ะ เราเอามาทำซุปปลากดกันคืนนี้น่าจะดีน่ะ”
”ซุป? ปลากดเหรอฮะ?”
”ใช่ มีอะไรเหรอ”
”ไม่มีอะไรฮะ” แต่สีหน้าดูเป็นกังวล
”ชิลลาง..หน้าเธอดูไม่ค่อย...เอ๊ะ หรือว่าเธอไม่ชอบปลากดรองจากจากแมลงปอฮึ”
<ก็ไม่ถึงกับกลัวเท่าแมลงปอหรอกฮะ...แต่ว่าปลาพวกนั้นมันก็ไม่ได้น่าดูซักเท่าไหร่...^^’> “ไม่หรอกฮะ..ผมโอเคกับพวกมันน่ะ”
ฮวางโบพยายามซ่อนรอยยิ้มของเธอ “แล้วทำไมชั้นถึงรู้สึกว่าเธอไม่โอเคกับพวกมันล่ะ”
”ไม่หรอกฮะ..ผมไม่เป็นไร” เขายังคงยืนยันเสียงแข็ง
”ยิ้ม ตอนนี้เราก็เริ่มลงมือกันได้แล้วน่ะ”
”แต่ว่า..”
”อะไรเหรอ” เธอหันไปถาม
”เราจะทำยังไงกันดี ถ้าเกิดจับปลาไม่ได้สักตัว”
เธออึ้งกับคำถามของเขา
”ก็พวกเราไม่ค่อยมีโชคกับพวกปลาซักเท่าไหร่นี่ฮะ”...<คุณจะไม่ผิดหวังเหรอฮะ..ถ้าเราจับกันไม่ได้ซักตัวน่ะ>
”ยังไงวันนี้เราต้องจับปลากันได้แน่ๆ” เธอตอบเขาอย่างมั่นใจ.. “เพราะโชคเริ่มเข้าข้างเราแล้ว”
เขาหันไปมองเธอ “ว่าไงนะฮะ”
เธอยิ้มแล้วพูดออกมาอย่างสุขุมว่า “โชคเริ่มเข้าข้างเราตั้งแต่วันที่พวกเราเลือกชุดแต่งงานได้ตรงกันไง เธอจำได้หรือเปล่า”
เขายิ้มอย่างสดใส “ที่เราเลือกชุดที่ 4 เหมือนกันใช่มั๊ยฮะ”
เธอยิ้มแล้วคิดต่อในใจว่า <แล้วก็เกมใบไม้ที่ใบมันหายไปไปนึงด้วยน่ะ>...
”งั้นถ้าวันนี้เราโชคดีกันอีกครั้ง”...<ผมว่าคู่ของเราก็น่าจะเป็นคู่ที่เพอร์เฟคที่สุดเลยใช่มั้ยฮะ>
<ไม่เป็นไรหรอกน่ะ ถึงแม้ว่าวันนี้โชคจะไม่เข้าข้างพวกเรา...มันคงจะดูโลภเกินไปหน่อยสำหรับชั้น ถ้าชั้นจะขออะไรมากไปกว่านี้....หากวันนี้เราทำไม่สำเร็จ ชั้นก็จะยอมรับมันด้วยความเต็มใจ ถึงแม้เราว่าเราทำได้สำเร็จ...มันก็คงไม่มีผลอะไรต่ออนาคตของพวกเราหรอก ชั้นคิดถูกใช่มั๊ย แต่ ณ ขณะนี้ชั้นก็แค่ต้องการจะมีความสุขกับทุกๆอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้เท่านั้น >.
”งั้น เรามาจับปลากันดีกว่าฮะ” ฮยอนจุงเอ่ยปากชวนเธอ
เธอรู้สึกเศร้าแต่ก็พยายามฝืนยิ้มแล้วตอบ “โอเคจ้ะ”
ในที่สุดสองคนก็เดินมาถึงหนองน้ำที่เต็มไปด้วยโคลนขุ่นคลั่ก
”ถึงแล้วล่ะ..ลงไปกันเถอะ” ฮวางโบว่า
เขามีสีหน้ากังวลก่อนจะพูด “เดี๋ยวก่อนฮะ”
เธอเริ่มสงสัย “อะไรอีกล่ะ เมื่อกี้นี้เธอยังดูกระตือรือร้นอยู่เลยนะ”
”เอ่อ..ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าในน้ำโคลนนี่มันจะ..”
”ทำไมล่ะ เธอกลัวว่าจะมีตัวอะไรโผล่ขึ้นมาเหรอ”
”มันจะมีปลาปิรันย่ามั้ยฮะ...คุณรู้จักหรือเปล่า..ปลากินเนื้อคนที่อยู่ตามป่าอเมซอนน่ะฮะ”...
เธอค้อนเขาก็จะพูดขึ้น “นี่เธอคิดว่าพวกเรากำลังอยู่ท่ามกลางป่าอเมซอนน่ะเหรอ”
”ไม่ใช่ฮะ...แต่...แล้วพวกปลิงล่ะฮะ” เขายังพยายามพูดถึงตัวประหลาดต่างๆ ในน้ำ
เธอมองลงมาที่ขาของเขาด้วยสายตาขุ่นๆ “นี่เธอไม่ได้ใส่รองเท้าบูทอยู่หรอกเหรอ”
ฮยอนจุงก้มลงมองตัวเอง...เขาใส่รองเท้าบูทยางซึ่งยาวขึ้นมาคลุมถึงหัวเข่า “โอ๊ะ” เขาเถียงไม่ออก
”ตกลงเธอจะลงหรือเปล่าเนี่ย”
เขายอมแพ้ “ลงฮะ..โอเค เดี๋ยววันนี้ผมจะจับปลาให้ได้เยอะๆ เลย” แล้วค่อยๆก้าวขาลงไปในหนองอย่างกลัวๆ
ฮวางโบแอบยิ้ม “วันนี้ทำไมเธอทำตัวอ่อนแอจังเลยน่ะ” เธอเดินนำหน้าลงไปในหนองน้ำอย่างกระฉับกระเฉง แล้วหันมาบอกเขา..”ไม่มีอะไรหรอกน่า...ลงมาสิ”
<ก็เพราะผมไม่ค่อยชอบแถบชนบทแบบนี้ซักเท่าไหร่นี่ฮะ...T_T…> เขาตอบเธอในใจ..ทันทีที่เท้าของเขาแตะลงไปในโคลนที่อยู่ด้านล่างของหนองน้ำ ..เขาก็ส่งเสียงออกมา...”โอ๊ะ..โอ๊ะ”
เธอพูดออกมาเสียงดังว่า “ชั้นว่าวันนี้เราคงจับอะไรไม่ได้แน่ๆ ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้อยู่น่ะ”
”โอเค..ผมก็ไม่ได้ภูมิใจในตัวเองซักเท่าไหร่หรอกฮะ”..
เธอยิ้มแล้วคิดในใจว่า <แต่ว่า...แบบนี้..เธอดูน่ารักมากเลยนะ...เฮ้อ..ตอนนี้รู้สึกเหมือนว่าเราสองคนกำลังสลับหน้าที่อยู่น่ะเนี่ย”.> แล้วก็ส่ายหัว
ฮยอนจุงเอาตาข่ายจุ่มลงไปในน้ำแล้วยกขึ้นมาดู “เฮ้อ จับไม่ได้เหมือนเดิม” เขาพูดอย่างท้อแท้
เธฮถอนใจออกมา เมื่อเห็นท่าทางของเขา “ตอนนี้ชั้นเริ่มรู้สึกภูมิใจ ที่เกิดมานานกว่าเธอน่ะ”
เขาหันไปมองหน้าเธอ “คุณหมายความว่ายังไงฮะ”
”เธออย่าทำแค่จุ่มตาข่ายลงไปแบบนั้นสิ. ลองพยายามกดตาข่ายลงไปให้สุดแล้วก็ลากไปตามก้นบ่อน่ะ...พวกปลากดมันจะไม่อยู่ตามผิวน้ำหรอก..มันจะไปอยู่แถวๆโคลนน่ะ.” ว่าแล้วเธอก็ฉวยที่จับตาข่ายด้านนึงมาจากเขา
”โอเคฮะ” เขาจับตาข่ายให้แน่นขึ้นก่อนจะพูดต่อ “เดินไปข้างหน้ากันเลย”
”เธอไม่ต้องลากไปไกลมากหรอก..ยกขึ้นมาดูได้แล้วล่ะ” ฮวางโบยังให้คำแนะนำต่อ
คู่ผักกาดยกตาข่ายขึ้นมาดูก็เห็นปลากดดิ้นอยู่ในนั้นตัวนึง เขาตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ “โอ๊ะ.จับได้แล้วฮะ”
เธอรู้สึกพอใจ “เห็นมั้ย ชั้นพูดถูกใช่มั้ยล่ะ”
”ใช่ฮะ...คุณพูดถูกแล้ว....งั้น..ตอนนี้เรามาจับให้ได้เป็นร้อยๆ ตัวเลยน่ะ”
ฮวางโบจับปลากดมาใส่ไว้ในถังน้ำ หันมาพูดว่า “นี่เธอกะจะกวาดให้เกลี้ยงบ่อเลยใช่มั้ย”
เขาชักเริ่มตื่นเต้นและเริ่มเดินเอาตาข่ายลากไปตามก้นบ่อด้วยตัวเอง คราวนี้เขาจับได้สองตัว รีบหันไปบอกเธอ “บูอิน...ผมจับได้ตั้งสองตัวฮะ”
<เธอชักสนุกกับมันแล้วล่ะสิ …^^> “ชั้นจะเอาตัวนี้ใส่ถัง ส่วนเธอก็จับอีกตัวแล้วกันน่ะ”
เขาตกใจ..”.ให้ผมจับเหรอฮะ”
ฮวางโบพูดออกมาอย่างแน่วแน่ว่า....”ถ้าเธอทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้น่ะ”
เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย..”.ทำไมเหรอฮะ”
<เฮ้อ...นี่มันค่ายฝึกการเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวรึเปล่านะเนี่ย ^^> เธอพูดต่อไปว่า..”เธอก็จะเป็นชิลลางที่ไม่น่าเชื่อถือไม่น่าไว้วางใจเพราะว่านอกจากจะกลัวแมลงปอแล้วก็ยังเรื่องจับปลากดนี่อีก”
เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นก็รีบระล่ำระลัก.. “โอ.โอเค โอเค...เรื่องแบบนี้สบายมากฮะ” แล้วก็ยื่นมือเข้าไปใกล้ๆปลาที่อยู่บนตาข่ายแต่กลับสะดุ้งแล้วก็จับพลาด “เฮ้ย” เขาบ่นงึมงำ
ฮวางโบพยายามกลั้นหัวเราะ แล้วกดดันเขาต่อไปว่า “นี่ชิลลาง เราไม่ได้มีเวลาจับปลาทั้งวันหรอกน่ะ”
”ผมรู้ฮะ” เขาพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีจับปลากดอีกครั้ง พอปลามาอยู่ในมือมันทั้งลื่นทั้งดิ้นทำให้เขารู้สึกว่าแขนชาเหมือนกับถูกไฟช็อต “อืยยย ทำไมมันดิ้นขนาดนี้ล่ะฮะ” เขาบ่น แต่ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือแล้วก็จับมันลงถังน้ำจนสำเร็จ “ผมทำได้แล้วฮะ” รีบบอกเธอด้วยความดีใจ <ตอนนี้คุณจะเชื่อใจผมได้รึยังฮะ ^^”>
ฮวางโบรู้สึกพอใจที่เขาทำสำเร็จ นึกในใจว่า <ชั้นก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าเธอจับปลากดไม่ได้จริงๆน่ะ...แต่ชั้นแค่อยากให้เธอกล้าเผชิญหน้ากับโลกกว้างที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อนแบบนี้...อย่าไปเกรงกลัวถึงแม้โลกใบนี้จะมีเรื่องน่ากลัวอยู่มากมายก็ตาม...>
ฮยอนจุงจับปลากดได้อีกหลายตัว ด้วยท่าทางที่มีความสุข เขาพูดกับเธอว่า “บูอิน...ผมว่าพวกเราเหมาะกับสไตล์น้ำจืดนะฮะ....คราวหลังพวกเราอย่าไปทะเลกันเลยน่ะฮะ”
”แล้วเธอจะเลิกตกปลาทะเลน้ำลึกไปเลยเหรอ” <เธอจะยอมเลิกตกปลาในทะลเพื่อชั้นเลยเหรอเนี่ย>
”ฮะ..ผมจะไม่ไปทะเล” <มันโอเคฮะ..ถ้าผมไปที่นั่นคนเดียว...แต่ถ้าไปด้วยกันแบบนี้.>
”จริงเหรอ” <เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบพูดะไรเลี่ยนๆแบบนั้ไง> “ฮ่าฮ่าฮ่า”
”ฮะ .ถ้าผมจะไปทะเล..ผมจะไปเองคนเดียว” <ผมเลิกตกปลาไม่ได้จริงๆฮะ...^^>
”ฮ่าฮ่า..แต่ชั้นสงสัยว่าเร็วๆนี้ พวกทีมงานจะให้พวกเราไปทะเลอีกแล้วล่ะ...แล้วใครจะเฝ้าบ้านของพวกเรานะเนี่ย ถ้าเรามัวแต่ออกไปเที่ยวข้างนอกแบบนี้”
”บ้านของเราเหรอฮะ เมื่อเช้านี้ผมก็แวะไปที่โน่นมา”
”จริงเหรอ”
”ฮะ...เส้นทางที่เราถ่ายทำกันเมื่อเช้า มันอยู่ไม่ไกลจากที่นั่น ผมก็เลยแวะเข้าไปดูเพราะว่าผมไม่ได้ง่วง”
<บ้านของเรา บ้านของเราเหรอ?> “อือ..เป็นยังไงมั่งล่ะ”
”อืมม..มันคงจะเหงามากเลยล่ะฮะ..เพราะว่าพวกเราไม่ค่อยได้ไปที่นั่นเลย...ผ้าม่านก็กำลังร้องไห้”
”เธอว่าอะไรน่ะ ผ้าม่านกำลังร้องไห้เหรอ”
”ใช่ฮะ มีหน้าต่างบานนึงเปิดทิ้งอยู่ แล้วฝนคงตกเมื่อคืน..ผ้าม่านมันก็เลยเปียกน่ะฮะ”
”อ๋อ..เข้าใจแล้วล่ะ..ชิลลาง”
”ว่าไงฮะ”
”เธอนี่ก็เจ้าบทเจ้ากลอนเหมือนกันน่ะ”
”เหรอฮะ ผมเคยบอกคุณไงว่าตอนที่อยู่โรงเรียนผมเขียนพวกนี้เก่งทีเดียวถึงแม้ว่าผมจะไม่เก่งเรื่องเลือกคำตอบที่ถูกก็ตาม”
เธอเอียงคอไปด้านนึงเหมือนกับไม่แน่ใจ “อืมมม”
”อะไรฮะ..คุณไม่เชื่อผมเรื่องที่ผมเล่าเหรอฮะ”
”ถึงแม้เธอจะเก่งเรื่องกลอนน่ะ...แต่เธอรู้มั้ยว่า....”
”ว่าอะไรฮะ”
”บางครั้งการเลือกใช้คำของเธอมัน...แปลกๆน่ะ”
เขากระพริบตา “อืมมม...พวกแฟนคลับเคยพูดว่า แบบนั้นมันก็เป็นเสน่ห์อย่างนึงเหมือนกันน่ะฮะ”
เธอหัวเราะคิก.. “มีอะไรในตัวเธอที่ไม่มีเสน่ห์บ้างมั้ยเนี่ย ฮุฮุ” ************************************************
ระหว่างทางที่คู่ผักกาดเดินกลับมาบ้านของคุณยาย จู่ๆฮยอนจุงก็ถามขึ้นมาว่า “คุณอยากจะแวะที่บ้านของเราหลังกลับจากที่นี่มั้ยฮะ”
”ที่บ้านของเราเหรอ” เธอหันไปถามด้วยความแปลกใจ
”ใช่ฮะ...ผมต้องแวะไปเอาของบางอย่างอยู่แล้ว”
เธอเงียบไปชั่วครู่ “ก็ได้นะ..ชั้นก็อยากไปดูเหมือนกันว่ามันเป็นยังไงบ้าง” เธอตัดสินใจตอบตกลง ************************************************ ทั้งสองเดินหิ้วถังน้ำที่เต็มไปด้วยปลากดเข้ามาที่ลานหน้าบ้านของคุณยาย
“คุณยายค่ะ” ฮวางโบส่งเสียงเรียก
”พวกเรากลับมาแล้วฮะ” ฮยอนจุงช่วยส่งเสียงด้วยอีกคน
สักครู่คุณยายก็เดินออกมาจากในห้อง
เธอยกถังปลากดมาอวดคุณยาย “พวกเราไปจับปลากดกันมาค่ะ ชิลลางจับปลาได้ตั้งเยอะเลยค่ะ”
คุณยายก้มลงดู “อือ..พวกเธอจับได้เยอะเลยนี่”
”หนูจะทำเป็นซุปปลาให้ทานกันคืนนี้นะค่ะ”
คุณยายดีใจแกมประหลาดใจ “เธอทำเป็นด้วยเหรอ แม่หนู”
”ใช่ค่ะ”
งั้นก็เป็นคนทำแล้วกันน่ะ” คุณยายพูดเสร็จก็เดินเข้าบ้าน ปล่อยให้หน้าที่ของคู่ผักกาดช่วยกันบรรเลงทำอาหาร ******************************************************************************** หลังจากล้างเนื้อล้างตัวทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว คู่ผักกาดก็มาเตรียมตัวทำอาหารเย็น ฮยอนจุงกำลังพยายามจะล้างทำความสะอาดปลากด
ชิลลาง เธอแน่ใจว่าทำได้น่ะ” ฮวางโบถามอย่างกังวลนิดๆ
”ได้ฮะ” <จริงๆนะฮะ วันนี้ผมว่าผมสุดยอดจริงๆ ^^’>
”อย่าลืมที่ชั้นบอกน่ะว่า ต้องเอาเกลือเม็ดมาล้างมันก่อนจะได้กำจัดพวกโคลนและกลิ่นคาวปลาออกไปน่ะ”
เขาได้ยินที่เธอพูดเขาก็เทเกลือเม็ดอย่างเยอะลงไปในหม้อกระทะที่ใส่ปลา แล้วก็ร้องออกมาอย่างดัง “อ้ากก”..เขากระโดดถอยหลังออกมาเพราะตกใจที่เห็นปลากดดิ้นพราดๆ
ฮวางโบก็ตกใจที่เห็นปฏิกิริยาที่ตกใจของเขา “ตายล่ะ” หลังของฮยอนจุงชนเข้ากับเธอเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอคิดในใจว่ามันยังคงเป็นเรื่องยากสำหรับชั้นในการที่จะไปแตะต้องตัวเขา..อือ...ไม่ใช่ จริงๆแล้วมันยิ่งเป็นเรื่องยากขึ้นกว่าเดิมอีกT_T>
เขาได้แต่คิดในใจว่า <โธ่เอ๊ย..ไอ้ปลาบ้าพวกนี้...ทำชั้นเสียลุ๊คหมดกันพอดี > แต่พูดออกมาตลกๆว่า “เจ้าปลาพวกนี้...มันอ่อนไหวมากเลยนะฮะ...ฮ่าฮ่าฮ่า”
เธอยังคงรู้สึกอายจึงได้แต่ตอบไปว่า “ใช่จ้ะ”
เขาเอามือปัดผมข้างหน้าที่ยาวลงมาเกือบปิดตาเขาและพยายามจะทัดไว้ที่หู เธอเห็นเข้าก็เลยเรียก “ชิลลาง”
“หืมม”..
”ชั้นมีวิธีที่ดีกว่านั้นนะ” แล้วก็ค้นดูในกระเป๋าถือแล้วหยิบกิ๊บติดผมของเธอออกมา “นี่ไง..ดีน่ะที่ชั้นหยิบติดมือมาเผื่อจะต้องใช้...”
เขามองอย่างงงๆ “นั่นอะไรฮะ”
”นั่งลงสิ”
เขานั่งลงบนแป้นไม้สีเหลิ่ยมเตี้ยๆ ”อยู่นิ่งๆก่อนน่ะ” <คราวที่แล้วที่ชั้นทำแบบนี้ให้เธอ..ชั้นไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเลย...แต่ตอนนี้หัวใจของชั้นมันเต้นรัวเพียงแค่ได้แตะตัวเธอเบาๆนี่นะ...มันดูน่ากลัวแต่ก็ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก...นี่เธอจะได้ยินเสียงหัวใจชั้นเต้นมั้ยเนี่ย..แล้วเธอก็เอามือเสยผมเขาขึ้นมาแล้วติดกิ๊บให้อย่างเรียบร้อย.> “เสร็จแล้วล่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วเอามือแตะๆ ที่กิ๊บแล้วก็ยิ้มออกมา “อ๊า..นี่มัน”
“ใช่จ้ะ..ยังไงเธอก็ยังดูสวยกว่าชั้นอยู่ดี” เธอพูดแล้วก็ยิ้มให้เขา
เขาตอบเธอไปแบบอายๆว่า “บูอินก็ไม่ได้ดูแย่ซักหน่อยนี่ฮะ”
“นั่นถือเป็นคำชมรึเปล่าน่ะ”
”ทำไมคุณไม่ให้กิ๊บอันนี้กับผมล่ะฮะ”
”ไม่ได้หรอก กิ๊บอันนี้มันหายากมากเลยน่ะ ชั้นเลยอยากจะเก็บมันเอาไว้น่ะ” <จริงๆแล้วชั้นทำแบบนี้ก็เพราะคราวหน้าชั้นจะได้เป็นคนติดกิ๊บให้เธออีกยังไงล่ะ...ชั้นไม่อยากให้ผู้หญิงอื่นมาจับผมของเธอน่ะ ************************************************ คู่ผักกาดกำลังนั่งกินอาหารเย็นกับคุณยายอยู่ที่โต๊ะเล็กๆกลางลานบ้าน
<ซุปปลากดของชั้นจะถูกปากคุณยายมั้ยน่ะ> ฮวางโบเริ่มกังวล “คุณยายคะ..รสชาติเป็นยังไงบ้างค่ะ”
ฮยอนจุงก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน นั่งลุ้นอยู่ข้างๆ ได้แต่พูดอยู่ในใจว่า “คุณยายฮะ..บูอินของผมน่ะทำอาหารเก่งมากใชมั๊ยฮะ”...
คุณยายพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “มันใช้ได้เลยล่ะ”
เธอทำหน้าสงสัย “จริงๆหรือค่ะ”
”จริงสิ” คุณยายพยักหน้าตอบ” “เธอทำซุปปลากดได้อร่อยมากเลยน่ะ”
”ฮุ..วิธีการพูดชมของคุณยาย...ช่างเหมือนกับชิลลางจังเลยล่ะ”
ฮยอนจุงรีบแทรกขึ้นมาทันทีว่า “แบบนี้เขาเรียกว่าชมออกมาจากใจจริงนะฮะ...คราวที่แล้วผมก็พูดจากใจจริงเหมือนกันน่ะฮะ” เขาชำเลืองมองเธอแล้วก็ยิ้ม
คุณยายลองชิมอาหารจานอื่น แล้วก็ชมอีกว่า “จานอื่นเธอก็ทำได้อร่อยนะ..เธอทำอาหารเก่งจริงๆ” แล้วหันไปพูดกับฮยอนจุงว่า “พ่อหนุ่ม..เธอโชคดีน่ะที่ไได้ภรรยาดีแบบนี้น่ะ”
เขารู้สึกมีความสุขสุดๆ.<ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันฮะ> “ใช่ฮะ”
ฮวางโบได้แต่ก้มหน้าลงแอบหัวเราะเบาๆ “ฮุฮุ”
************************************************
การรับประทานอาหารของคุณยายและคู่รักผักกาดจวนจะเสร็จแล้ว
“วันนี้พวกเธอสองคนทำงานกันได้ดีมากเลยนะ ชั้นดีใจที่ได้เห็นคนหนุ่มคนสาวอย่างพวกเธอขยันทำงานกันแบบนี้”
ฮวางโบก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความอาย....
คุณยายพูดต่อไปว่า.. “พวกเธอมีลูกกันรึยังล่ะ”
ฮวางโบได้แต่หัวเราะออกมาเพื่อกลบความเขิน “ฮ่าฮ่า”
แต่ฮยอนจุงตอบคุณยายไปว่า “ยังไม่มีเลยฮะ”
”งั้นก็ขอให้มีลูกชายและลูกสาวกันหลายๆคน แล้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป 500 ปีเลยน่ะ” คุณยายอวยพรต่อ
ฮวางโบไม่กล้าเลยหน้าขึ้น
ฮยอนจุงก็ยังตอบคุณยายต่อไปแบบเนียนๆว่า “ฮะ คุณยาย แล้วเราจะพาลูกๆกลับมาเยี่ยมคุณยายใหม่น่ะฮะ”
ฮวางโบตะลึงกับคำพูดของเขา <นี่เธอพูดแบบนี้ออกมาก็แค่เพื่อรายการโชว์มันสนุกใช่มั้ย..แต่ว่า..ชั้นรู้สึกว่าท้องของชั้นมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้...คำพูดของเธอมันทำให้ชั้นรู้สึกไขว้เขวอีกแล้วน่ะ.> “คุณยายคะ เดี๋ยวพวกเราจะเก็บกวาดทำความสะอาดให้เองค่ะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ และต้องขอโทษด้วยนะคะที่อาหารค่ำวันนี้ออกจะดึกไปซักหน่อย”
”ไม่เป็นไรจ้ะ วันนี้อาหารอร่อยจริงๆ...ตอนนี้ยายไปนอนพักได้แล้ใช่มั๊ย”
”ใช่ฮะ คุณยายพักผ่อนได้เลยฮะ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยกันเก็บทำความสะอาดให้เสร็จก่อนจะกลับฮะ”
หลังจากคุณยายเดินกลับเข้าห้องไป ทั้งสองคนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกันก็นั่งมองกันแบบอึดอัดๆ
ฮวางโบนึกในใจว่า <ตอนที่คุณยายอยู่มันยังโอเคอยู่เลยน่ะ>...แล้วก็พูดออกมาว่า “โทษทีนะที่อาหารเสร็จช้าไปหน่อย..เธอคงหิวแย่เลยสิท่า”
”ไม่หรอกฮะ...อาหารมื้อนี้อร่อยมากเลย”
เธอยิ้มแบบอึดอัด
”บูอินคุณทำอาหารเก่งมากๆเลยน่ะฮะ”
<ชั้นดีใจที่ชั้นได้ทำอาหารอร่อยๆให้เธอกินแบบนี้...ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่าชั้นมีโอกาสทำอย่างนี้ได้อีกซักกี่ครั้ง.> เธอยิ้มแล้วก็พูดออกมา “เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าเธอน่ะได้ภรรยาดี”
เขารีบตอบอย่างจริงจังว่า “ใช่ฮะ..ผมก็คิดว่าผมได้ภรรยาดี”
<อย่าจริงจังนักสิ..อย่าพูดให้ความหวังกับชั้นแบบนี้เลยน่ะ> เธอคิดในใจ
<ทำไมคุณต้องหลบตาผมล่ะฮะ นี่ผมเป็นคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้เหรอฮะ> แล้วเขาก็จ้องหน้าเธออยู่พักนึงก่อนจะพูดออกมา”
“งั้นเรามาตัดสินกันว่า ใครจะเป็นคนล้างจานด้วยการเป่ายิ้งฉุบกันดีกว่าน่ะฮะ”
”โอเคจ้ะ” <นี่เธอคงจะไม่ยอมอาสาทำอะไรง่ายๆเลยใช่มั้ย>
ทั้งสองคนพูดพร้อมๆกันว่า ค้อน กระดาษ กรรไกร และยกมือออกมา ผลคืฮยอนจุงเป็นฝ่ายชนะ
”คุณแพ้แล้ว” <จริงๆผมอยากจะล้างจานให้คุณน่ะฮะ>
”โอเค ชั้นจะล้างเอง” <วันนี้เธอคงเหนื่อยมากสิน่ะ...แต่วันนี้เธอทำได้ดีมากเลย >
”เรามาเป่ายิ้งฉุบเพื่อหาคนที่จะขับรถกลับบ้านดีมั้ยฮะ”
<ขับรถเหรอ เธอจะขับไหวเหรอ เธอแทบจะไม่ได้นอนเลยน่ะ> “โอเค ค้อน กระดาษ กรรไกร”
แล้วเธอก็แพ้เขาอีกเช่นเคย
<ทำไมคุณถึงได้แพ้อยู่เรื่อยเลยล่ะฮะ> “มาลองอีกทีนะฮะ ว่าใครจะเป็นคนทำความสะอาดบ้านของเรา”
<งั้น เธอคงอยากจะไปที่บ้านของเราจริงๆสินะ> “ค้อน กระดาษ กรรไกร”
ฮยอนจุงเป็นฝ่ายชนะรวด เขารู้สึกผิดหวัง <ทำไมคุณถึงได้แพ้อยู่เรื่อยล่ะฮะ> “มีอะไรอีกมั้ยน่ะ” เขาพยายามคิด
เสียงพีดีกระซิบแว่วๆมาว่า “ทำท่าน่ารักไง”
<ทำท่าน่ารัก! ท่าน่ารักของบูอินเหรอ? เอาจริงใช่มั้ย> “คุณอยากจะพนันทำท่าน่ารักกันมั้ยฮะ”
”!!! ท่าน่ารักเหรอ?” เธอเริ่มสับสน
”อยากพนันกันมั้ยฮะ” <ท่าน่ารักของบูอินจะเป็นยังไงน้า ผมล่ะอยากเห็นจริงๆเลย ^^’>
”ชั้นไม่ทำท่าแบบนั้น” <ชั้นไม่เก่งเรื่องแบบนี้เลยน่ะ>
<ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันฮะ> “ก็ทำท่าอะไรง่ายๆก็ได้ฮะ” <จริงๆแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมพูดถึงท่าอะไร.>
“เธอจะทำมันจริงๆใช่มั้ย ถ้าเธอแพ้น่ะ”
เขาพยักหน้า “ฮะ..แต่บูอินก็ห้ามเบี้ยวนะฮะถ้าคุณแพ้”
”จ้ะ” <กังวล> โอ๊ย.แต่ชั้นน่ะแย่มากๆเลยกับเรื่องแบบนี้น่ะ”
<ถ้าชั้นโชคดี ก็อาจจะได้เห็นบูอินทำท่าน่ารัก โวว..ชั้นไม่ค่อยแน่ใจว่าหัวใจของชั้นจะรับมันไหวนะเนี่ย..> มันน่าสนุกดีนะฮะถ้าเราได้เห็นท่าน่ารักจากคนที่ไม่ค่อยชอบทำอะไรแบบนี้..
เธอยิ้ม “ก็ได้”
<ฮยอนจุงเริ่มเครียดเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า อาจจะเป็นตัวเองที่ต้องทำท่าน่ารัก..ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมา ร้องขึ้นมาเสียงดัง > “อ้ากกกก... ถึงแม้โลกจะแตกออกเป็น 3 เสี่ยง ยังไงคราวนี้ผมจะต้องชนะให้ได้....”
“ฮุ ฮ่าฮ่าฮ่า” <เดิมพันคราวนี้มันสูงเกินไปที่จะจบลงแค่การดวลกันรอบเดียว...>.แล้วเสนอขึ้นมาว่า เรามาเล่นแบบ 2 ใน 3 กันน่ะฮะคราวนี้”
เธอยิ้ม “ก็ได้จ้ะ”
2 คนเริ่มต้นดวลกัน ค้อน กระดาษ กรรไกร... รอบแรก ฮยอนจุงแพ้ ค้อน กระดาษ กรรไกร..รอบที่ 2 เขาก็ยังแพ้อีก
<ชิลลางเธอแพ้ 2 ครั้งติดกันเแล้วน่ะ>
ค้อน กระดาษ กรรไกร เขายังคงเล่นต่อไป
<หา..เธอแพ้ไปแล้วนี่นา แต่ก็ยกมือขึ้นเป่ายิ้งฉุบกับเขาต่อโดยอัตโนมัติ>
“คุณแพ้ ตอนนี้เป็น 2 ต่อ 1 นะฮะ” แล้วก็เล่นต่อ ค้อน กระดาษ กรรไกร และในที่สุดเขาก็แพ้เป็นครั้งที่ 3
ยกมือขึ้นกุมหน้าแล้วร้องออกมาอย่างดัง “อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่นะ!!!!”
<สงสารเขา แต่นึกในใจว่า เสียใจด้วยนะ แต่เธอน่ะแพ้ไปตั้งแต่รอบที่ 2 แล้วล่ะ> “ว้าว..ในที่สุดชั้นก็จะได้เห็นชิลลางทำท่าน่ารักแล้วสิน่ะ”
“โธ่เอ๊ย..ผมไม่แพ้แบบนี้เลย”
<ความรู้สึกหลายๆอย่างของเธอเกิดขึ้นปนเปกันในตอนนี้ ทั้งสงสาร อาย รวมถึงคาดหวัง> “อือ...แต่ยังไงปกติเธอก็น่ารักอยู่แล้วนี่นา...”
<เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมชั้นถึงทำอะไรแบบนี้ลงไปได้นะ ไม่ใช่แค่ต่อหน้าบูอิน แต่นี่ยังอยู่หน้ากล้องอีกด้วย...และที่แย่ที่สุดก็คือ..มันน่าอายสุด สุดดดด...T-T> “อา...ผมกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้วฮะ” เขาพูดระบายออกมา
ฮวางโบก็รู้สึกเขิน จึงนั่งก้มหน้าและพยายามคุมเสียงหัวเราะของตัวเอง เธอพยายามแก้ไขสถานการณ์ด้วยการบอกเขา “รีบๆทำเถอะชิลลางเดี๋ยวชั้นต้องไปล้างจานต่ออีกน่ะ”
<แล้วหลังจากนี้ ชั้นจะกล้ามองหน้าเธอได้ยังไงเนี่ย> เขากัดฟันตอบไปว่า “โอเคฮะ เดี๋ยวผมจะยืนทำให้ดูน่ะฮะ”
<นี่ถึงกับต้องยืนทำให้ดูเลยเหรอเนี่ย ชั้นแปลกใจมากเลยน่ะ> “โอเคจ้ะ”
<มันอาจจจะดูตลกน่ะถ้าจู่จู่ชั้นวิ่งหนีไปหลังจากทำมันเสร็จ> “หลังจากผมทำท่าเสร็จแล้ว คุณต้องกลับไปล้างจานทันทีเลยน่ะ”
เธอยิ้ม “ได้จ้ะ” แล้วก็ลุกขึ้นยืนพลางนึกในใจ <ชั้นก็ชักจะอายเหมือนกันน่ะ...แล้วนี่เธอกำลังจะทำอะไรเนี่ย >
ฮยอนจุงสุดหายใจเขาไปลึกๆ ลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็ร้องออกมา “อ้ากกกกกก...ผมน่าจะชนะ!!!”
ฮวางโบพยายามกลั้นหัวเราะ คิดในใจ < ไม่มีทางที่ชั้นจะทำอะไรแบบนี้หรอก..ชั้นยอมตายดีกว่า > แล้วก็ถามขึ้นว่า “พร้อมรึยังล่ะ ชั้นรอดูอยู่น่ะ”
เขาหลับตาแล้วคิดว่า <ทำไมชั้นถึงมาลงเอยแบบนี้ได้นะ..T-T > “โอเคฮะ..ผมจะทำเดี๋ยวนี้เลย”
”โอเคจ้ะ”..<ชั้นก็ไม่แน่ใจว่าจะกล้าดูเธอรึเปล่า....ขนาดเวลาปกติมันยังเป็นเรื่องยากทีมองเธอเลยนะ...> “เริ่มได้เลย”
ฮยอนจุงกัดริมฝีปากแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า “ฮวางบูอิน Ssaranghae ~~♥ “ พร้อมๆกับเต้นส่ายเอวและยกมือขึ้นมาวาดเป็นรูปหัวใจแล้วส่งยิ้มให้เธออย่างน่ารัก...แต่หลังจากทำท่าจบเขาก็วิ่งหนีออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว
เธอถึงตกตะลึงเมื่อได้ยิน <ผมรักคุณเหรอ? โอ๊ยตายแล้ว> เธอกระโดดขึ้นๆ ลงๆก่อนจะวิ่งเช้าไปในครัว ยืนหลบมุมหัวเราะตัวสั่นด้วยความเขินอาย
ทีมงานทุกคนต่างก็หัวเราะออกมาอย่างฮาแตก “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ฮวางโบรู้สึกอายเกินกว่าจะออกมาจากครัว <นี่เธอทำแบบนั้นทำไมน่ะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการลงโทษ..T-T ...ชั้นคิดว่าตัวเองกำลังจะหัวใจวายอยู่แล้วน่ะ >
*************************************************** หลังจากล้างจานเสร็จเธอก็มานอนรอเขาอยู่ที่โต๊ะกลางลานบ้าน..สักครู่เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น..หน้าจอมีชื่อขึ้นมาว่า “ร.ป.ด.ด”
”ทำไมถึงโทรมาแทนที่จะเดินกลับมาที่นี่น่ะ” <หรือเขาเสียใจที่ทำแบบั้นลงไป หรือว่าอายเกินกว่าจะกลับมาที่นี่..> เธอรีบรับสายเขาแล้วถาม “เธอไม่กลับมาแล้วเหรอ”
เขาตอบกลับมาว่า “ผมกำลังจะไปแล้วฮะ”...
”ไปไหน? กลับบ้านเหรอ?” เธอเริ่มตกใจ
”บ้าน? นั่นก็ด้วยฮะ?
”เธอจะกลับบ้านตอนนี้เลยใช่มั้ย”
”ไม่..ยังไม่ใช่ตอนนี้ฮะ”
”แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนล่ะ”
”ผมอยู่ที่...คุณจำถนนที่เรานั่งรถแทรกเตอร์ผ่านเมื่อตอนช่วงสายได้มั้ยฮะ”
”เธอหมายถึงตอนที่เราไปเก็บพริกกันน่ะเหรอ”
”ใช่ฮะ ผมจะรอคุณอยู่ตรงนั้น..คุณเดินมาหาผมที่นี่นะฮะแล้วเราจะได้กลับไปพร้อมกัน”
”เธอรอชั้นอยู่เหรอ? นึกในใจว่ามันมืดแล้วนะ ทำไมเธอถึงให้ชั้นเดินไปคนเดียวล่ะ...แต่ก็ตอบเขาไปว่า “โอเคจ้ะ”
”รีบหน่อยน่ะฮะ” เขายังสำทับต่อ
”ได้จ้ะ” เธอวางหูแล้วก็จ้องโทรศัพท์อยู่ครู่นึง < นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ> เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินมุ่งหน้าไปหาเขาในที่มืดๆแบบนั้นอย่างกล้าหาญ
คำอธิบายท้ายบท
1.บ้านของเราที่ฮยอนจุงพูดถึง - ความจริงแล้วรายการ WGM เช่าสถานที่เพื่อถ่ายทำบ้านคู่รักแค่เฉพาะวันที่ถ่ายทำเท่านั้น ดังนั้นในความเป็นจริงฮยอนจุง จึงไม่สามารถไปที่บ้านนั้นได้ แต่ผู้เขียนได้ปรับปลี่ยนให้เป็นการเช่าแบบตลอดฤดูเพื่อความสนุกของฟิค
2.Aegyo ทำท่าน่ารัก ภาษาเกาหลีที่หาคำภาษาอังกฤษที่ตรงตัวไม่ได้ เป็นการผสมผสานระหว่างความน่ารักกับคำพูดหวานๆหรือท่าทางที่แสดงความรัก
3. Saranghae ซารางเฮ - ชั้นรักเธอ /ผมรักคุณ แต่ที่ฮยอนจุงพูดเขาเน้นเสียงหนักเกินไปเป็น Ssaranghae
ของฝากจากเชียงใหม่ ยาย(นาจา) 3/5/53
Create Date : 03 พฤษภาคม 2553 |
|
16 comments |
Last Update : 5 พฤษภาคม 2553 20:15:00 น. |
Counter : 1131 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: Joong Luv Bo IP: 124.121.226.165 3 พฤษภาคม 2553 17:13:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ning IP: 124.122.157.236 3 พฤษภาคม 2553 17:17:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: pim_bk IP: 58.64.84.63 3 พฤษภาคม 2553 20:19:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: แฟนคู่จุงโบ(แอน) IP: 202.176.69.106 3 พฤษภาคม 2553 20:38:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: ^^ IP: 183.88.46.226 3 พฤษภาคม 2553 21:36:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพร IP: 58.64.84.63 3 พฤษภาคม 2553 21:42:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยาย(นาจา) IP: 111.84.161.0 4 พฤษภาคม 2553 8:07:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: อัม_say_hi IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 4 พฤษภาคม 2553 11:21:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: แพร IP: 58.8.201.233 4 พฤษภาคม 2553 15:17:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: joy&yoo IP: 119.31.11.95 4 พฤษภาคม 2553 17:03:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: noyhnasangchu2010 IP: 125.26.7.44 5 พฤษภาคม 2553 21:08:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: boe IP: 192.168.1.2, 124.120.171.50 10 พฤษภาคม 2553 0:46:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: 1985pumpui IP: 125.25.69.110 16 พฤษภาคม 2553 16:40:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: kanjabo IP: 192.168.182.178, 124.122.247.124 30 พฤษภาคม 2553 20:22:30 น. |
|
|
|
| |
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|