|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 132- ทำไมวันนี้ฝนต้องตกด้วย(ฟ่)
**ฟิค< แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้นเพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย****
ที่ปั๊มน้ำมัน
หนุ่มเรนยิ้มกว้างขณะยื่นโทรศัพท์คืนให้กับฮวางโบ
หญิงสาวถามว่า เขาพูดว่าไงบ้างล่ะ? ก่อนจะพูดกับคุณสามีที่ปลายสายอีกครั้ง “เฮ้ นี่ชั้นเองนะ”
หนุ่มเรนได้แต่แอบหัวเราะเงียบๆพร้อมกับส่ายศีรษะไปด้วย...
ในขณะเดียวกันฮยอนจุงยังคงอึ้งไม่ตอบอะไรกลับมา...
หญิงสาวจึงพูดต่อไปว่า “ฮัลโหล? ว่าไงจ้ะ”
“………………………”
“ฮยอนจุง เธอยังอยู่รึเปล่าน่ะ”
”หา??”
”นี่เธอ แค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น เธอถึงกับตัวชาแข็งทื่อไม่ได้สติไปเลยเหรอ?”
”ฮะ”
”วิ้ว (อารัยจะปานนั้น) เดี๋ยวพวกเราจะรีบไปที่นั่นให้เร็วที่สุด เธอรออีกแป๊บนะจ๊ะ”
”โอเคฮะ”
ไม่นานนักทั้งคู่ก็ออกเดินทางต่อไปยังสตูดิโอถ่ายภาพ
ระหว่างนั้นฮวางโบก็เปิดประเด็นขึ้นมาว่า “จีฮุน เธอรู้มั้ยว่าฮยอนจุงน่ะเขาเป็นโรคกลัวผู้ใหญ่?”
ตี่เรนถามด้วยความแปลกใจ ”จริงอ่ะ?”
ฮวางโบพยักหน้าตอบ “จริงแท้แน่นอน”
หนุ่มเรนหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า”ก่อนที่จะถามต่อไปว่า “ผมก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ใช่มั้ย เพราะอายุมากกว่าเขา แล้วจะเป็นไงกันล่ะเนี่ย?“
”คือเขาจะรู้สึกเกร็งๆทำตัวไม่ค่อยถูกเวลาที่คุยกับคนที่อายุมากกว่า..ขนาดห่างกันแค่ปีเดียวเขาก็ยังเป็นเลย”
”ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว...พี่กับเขามาลงเอยกันได้ยังไงล่ะ?”
หญิงสาวหัวเราะคิกก่อนพูดตอบไปว่า “นั่นสินะ เป็นคำถามที่ดีมากเลย”
”พี่ก็รู้ใช่มั้ยว่า..ผมก็ชอบผู้หญิงที่อายุมากกว่าเหมือนกัน...ผมชักรู้สึกอิจฉาขึ้นมาตะหงิดๆแล้วนะ”..
”หุ หุ เธออยากจะให้ชั้นช่วยติดต่อกับทีมงาน WGM มั้ยล่ะ? อืมม ลองไปจับคู่กับพี่ฮวาจุงดีมั้ย? พี่เขาเป็นผู้หญิงที่อายุมากกว่าเธอ (เยอะ) ตามสเปคเป๊ะเลยอ่ะ”
หนุ่มเรนนิ่งคิดชั่วครู่ ”ฮวาจุง...รุ่นพี่ ชเวฮวาจุง น่ะหรือฮะ? (ชเวฮวาจุง - เพื่อนรุ่นพี่ของโบที่เป็นดีเจรายการวิทยุ และเคยมาออกรายการ WGM ตอนขึ้นบ้านใหม่ของคู่ผักกาดหอม)
”ช่ายแล้วจ้ะ คริ-คริ พี่เขาคงจะรู้สึกอิจฉาชั้นอยู่เหมือนกันตอนที่ทำรายการ WGM น่ะ”
”ก็ไม่เลวนะฮะ...ถ้าพี่เขาสามารถจะรอผมได้ถึงแม้ว่าผมจะมาพบเธอได้เพียงปีละ 2 ครั้ง”
”นั่นมันก็แย่เกินไปหน่อยแล้วล่ะ”<ถ้าต้องรอขนาดนั้น พี่เขาคงเหนียงยานมากไปกว่านี้อีกหลายเท่า>
”อา...ถ้างั้นผมเดาว่า..โชค (ร้าย) ของผมมันคงยังมาไม่ถึงล่ะมั้งฮะ”
ที่ด้านนอกสตูดิโอถ่ายภาพ
ฮยอน จุงกำลังยืนมองออกไปยังถนนจ้องดูรถที่ขับผ่านไปมาบริเวณนั้น ชายหนุ่มสวมเสื้อกันหนาวบุนวมคลุมทับชุดที่เขาใส่สำหรับถ่ายรูปเอาไว้ ระหว่างที่รอนั้นสีหน้าและท่าทางของเขาดูสับสนกระวนกระวาย ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้าสีทึมๆ แล้วก็เกาศีรษะตัวเองก่อนจะหันกลับมามองดูที่ถนนอีกรอบ ไม่นานนักที่ถนนด้านฝั่งตรงข้าม เขาก็เห็นสกู๊ตเตอร์คันเล็กซึ่งมีคน 2 คนอยู่บนนั้นกำลังแล่นเข้ามาใกล้ เพียงชั่วอึดใจสกู๊ตเตอร์คันนั้นก็แล่นเข้ามายังที่จอดรถซึ่งทำให้ชายหนุ่ม เห็นชัดแล้วว่าภรรยาสาวสวยของเขาซึ่งนั่งที่เบาะด้านหลังใช้มือเกาะที่แจ๊ค เก็ตหนังของคนขับเอาไว้อย่างแน่นหนา ฮยอนจุงยืนจ้องตาเขียว
ฮวางโบกระโดดลงมาจากสกู๊ตเตอร์ พร้อมกับส่งหมวกคืนให้เรนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะส่งเสียงทักทายคุณสามี
”หวัดดีจ้ะ นี่เธอถึงกับต้องออกมายืนรอต้อนรับพวกเราเลยเหรอเนี่ย? นี่เป็นเพราะว่า “รุ่นพี่เรน” ของเธอมากับชั้นด้วยรึเปล่า?”
คุณสามีเงียบไม่ตอบหน้าตาท่าทางเริ่มออกอาการอึดอัด...
หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะหันหน้าไปพูดกับเรนว่า “โอ๊ะ ดูสิ เขายืนแข็งทื่อเป็นรูปปั้นไปแล้วล่ะ”
หนุ่มเรนลงมาจากสกู๊ตเตอร์แล้วเดินตรงเข้ามาบอกฮยอนจุงว่า “นี่ ฮยอนจุง ชั้นไม่กัดหรอกนะ...ทำตัวสบายๆ..ผ่อนคลายหน่อยดิ”
ชายหนุ่มรีบโค้งคำนับ 90 องศาพร้อมกับทักทายรุ่นพี่ทันทีว่า “สวัสดีฮะ รุ่นพี่สบายดีมั๊ยฮะ”
ไอดอลรุ่นพี่ยิ้มกว้างพร้อมกับตอบว่า “ก็ดีนะ”
ภายในสตูดิโอ
ฮวาง โบกับเรนยืนอยู่ด้วยกันที่มุมนึงของห้อง มองดูฮยอนจุงซึ่งกำลังโพสท่าถ่ายแบบ ในขณะที่ตัวนายแบบเองก็แอบชำเลืองดูทั้งคู่อยู่เป็นระยะๆเช่นกัน
สักพักหนึ่งก็มีสตาฟทีมงานคนหนึ่งยกเก้าอี้มาให้เรนพร้อมกับพูดว่า “เชิญนั่งที่เก้าอี้ดีกว่าครับ”
หนุ่มเรนหันมาพูดตอบไปว่า “โอ๊ะ โอเคฮะ”พร้อมกับค้อมศีรษะเพื่อเป็นการขอบคุณ
ทีมงานค้อมศีรษะให้หนุ่มเรนก่อนจะเดินกลับไปอย่างเร่งรีบ
”พี่ฮวางโบ มานั่งตรงนี้สิ” ไอดอลหนุ่มเอ่ยปากเรียกฮวางโบทันที
”แต่ว่า เขายกเก้าอี้นี่มาให้เธอไม่ใช่เหรอ?”
”งั้น เหรอฮะ?” พูดเสร็จก็หันไปมองดูว่าทีมงานคนนั้นหายตัวไปทางไหน ก่อนจะพูดต่อไปว่า “โห มารยาทดีสุดๆ ถ้าเขาจะยกเก้าอี้มาให้ ก็น่าจะเอามา 2 ตัวนะ”เขาเหลียวมองรอบๆแล้วพูดต่อไปว่า
“ยังไงก็ตาม พี่นั่งบนตัวนี้ก่อนนะฮะ...เดี๋ยวผมจะไปยกอีกตัวมานั่งเอง”
จากนั้นเขาก็เดินไปยกเก้าอี้พับได้ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลนัก มาวางแล้วนั่งลงข้างๆฮวางโบ
หลังจากนั่งดูฮยอนจุงถ่ายแบบต่อไปได้อีกพักหนุ่มเรนก็ร้องขึ้นมาว่า “โอ๊ย นี่ขนาดผมเป็นผู้ชายนะ”
”หา ว่าไงนะ?” หญิงสาวทำหน้างงไม่รับมุข
”นี่ ทีมงานเอาหลอดไฟฮาโลเจนไปติดไว้รอบๆตัวเขารึเปล่าเนี่ย? นี่พี่ไม่รู้สึกหรือว่ามีรังสีออร่าติดรอบตัวเขามันดูสว่างเจิดจ้าบาดตาเกิน ไปอ่ะนะ? “
หญิงสาวหัวเราะคิก...”เดี๋ยวนี้เธอใช้คำพูดคำจาเก่งขึ้นเยอะเลยนะ”
หนุ่ม เรนยังคงพรรณาต่อไปว่า “ใบหน้าที่มีความสวยงามขนาดนั้น...มันไม่มากเกินกว่าที่พี่จะรับมือไหวหรือ ฮะ? พูดจบก็ส่ายหน้า อูวววว”<คงจะสู้ไม่ไหวจริงๆนะ>
”ไม่ต้องมาทำพูดแบบนี้เลยนะ..เธอนี่ชักจะมุขเยอะเกินไปแล้ว...ฮ่าฮ่าฮ่า”ฮวางโบหัวเราะร่วน
ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนพูดขึ้นมาว่า“เอ่อ พี่ฮะ”
”มีอะไรเหรอจ๊ะ?”
”ผมคง...ต้องไปแล้วล่ะ..?”
”หา?..ตายล่ะ สงสัยชั้นคงจะดึงให้เธอมาเสียเวลาอยู่ที่นานเกินไปใช่มั้ยเนี่ย? ขอโทษด้วยนะ”
ชาย หนุ่มพูดยิ้มๆว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นเลยฮะ ที่จริงผมออกมาเพื่อจะซื้อของกินเล่นให้พวกเด็กฝึกงานหน่ะ...ตอนนี้ผมชัก เริ่มกังวลว่าเด็กพวกนั้นอาจจะหิวตายกันไปแล้วรึเปล่า”
”ว้าว ช่างเป็นเจ้านายที่เป็นห่วงเป็นใยลูกน้องดีจริงๆเลยน้า”ท่านประธานจอง
”ไม่ มีอะไรที่จะแย่ไปกว่าการตกอยู่ในความหิวโหยหรอกนะฮะ”เขาชำเลืองมองไปทางฮยอน จุงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกไม่ค่อยดีว่า “ผมยังไม่ได้คุยกับฮยอนจุงอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ”
”ไม่เป็นไรหรอก...ยังไงการพูดคุยกับเขา...มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอยู่แล้วล่ะ”
”อืมม...เอางี้ดีมั้ย..คืนนี้พี่อยากจะไปทานมื้อค่ำด้วยกันมั้ยล่ะ?”
”อะไรนะ?”
”ใช่เลย...ได้ยินไม่ผิดหรอก...พี่เลี้ยงอาหารค่ำผมก็แล้วกันนะ”
”เฮ้ เธอเป็นคนเอ่ยปากชวนก่อนนะ เธอก็น่าจะเป็นฝ่ายที่เลี้ยงชั้นถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวโวยกลับทันที
(^____^) หุหุ ผมรัก..คนที่เลี้ยงอาหารผมมากที่สุดเลย..รู้มั้ยฮะ!”
เจอ มุขนี้เข้าไปฮวางโบถึงกับอึ้ง “โอ พระเจ้า <ทั้งรวยทั้งดังขนาดนี้ยังชอบกินฟรีอีก>”ก็ได้ ชั้นเลี้ยงก็ได้ ว่าแต่คืนนี้เธอว่างแน่หรือ?“
”ว่างสิฮะ สำหรับพี่ฮวางโบแล้ว เมื่อไหร่ก็ว่าง”
”เอ่อ..เธอจะให้ชวนฮยอนจุงไปด้วยรึเปล่า?”
”งั้น พี่อยากจะไปกันแค่เราสองคนโดยไม่มีเขาไปด้วยหรือฮะ? ผมหมายถึงว่า...ผมน่ะโอเคถ้าเป็นแบบนั้น..แต่ว่าคนของพี่เนี่ยสิ จะโอรึเปล่า?”
”ทำไมล่ะ? เธอคิดว่าเขาจะหึงอย่างนั้นเหรอ?”
”ไม่ใช่แค่ฮยอนจุงหรอกฮะที่ผมเป็นห่วง...แต่ว่าเราอาจจะทำให้เกิดประเด็นซุบซิบขึ้นมา”
”ทำไมเธอถึงแคร์กับเรื่องนั้นมากขนาดนี้ล่ะ?”
”ก็ผม..ผมไม่ชอบตกเป็นข่าวซุบซิบกับผู้หญิงของคนอื่นนี่นา”
”หึ...ใช่เลย...ตอนนี้ชั้นน่ะเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปแล้วนี่.”..
ชาย หนุ่มจ้องมองฮวางโบด้วยสายตาที่แสดงความประหลาดใจสุดๆ “เฮ้ ทำไมพี่ถึงได้พูดฟังดูเหมือนกับผิดหวังยังไงก็ไม่รู้อ่ะ? สมัยก่อนตอนโน้นน่ะ พี่ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองผม เพราะว่าผมเป็นเด็กอายุยังน้อย..”
หญิงสาวมองหน้าหนุ่มเรนแล้วตอบว่า “ถึงแม้ในตอนนี้ ในสายตาของชั้น เธอก็ยังคงเป็นเด็กอยู่น่ะ”
หนุ่มรุ่นน้องกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ยิน...”อะไรนะฮะ?”
”มันไม่ใช่ว่าจู่ๆเธอก็แก่ลงไปหลายปีอย่างนั้นซะหน่อย...ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังคงเป็นรุ่นน้องของชั้นอยู่ดีนั่นหล่ะ”
”พี่ฮะ..ถ้าผมเป็นเด็ก...แล้วเจ้าหนุ่มหน้าอ่อนที่ยืนถ่ายแบบอยู่ตรงนั้นล่ะฮะ (อายุ) จะเท่าไหร่กันเชียว?”
หญิงสาวกระพริบตางงๆ “ฮยอนจุงเหรอ? แล้วไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเล่า?”
”เขาอายุเท่าไหร่ฮะ? ยี่สิบ...ห้า? ไม่อ่ะ...คงไม่ใช่....”
”ยี่สิบสามจ้ะ”
<หา ! อารายเนี่ย> “พี่นี่เหลือเชื่อจริงๆเลย”
”ว่าไงน่ะ?”
”ถ้าพี่ว่าผมเด็ก...แล้วคนที่อายุยี่สิบสามล่ะฮะ?”
หญิงสาวจ้องมองไปที่คุณสามีก่อนจะถามกลับไปว่า “เธอหมายถึงฮยอนจุงเหรอ?”
”แล้วผมจะพูดถึงแมวที่ไหนได้อีกล่ะฮะ?”
หญิงสาวส่งยิ้มจางๆก่อนจะพูดช้าๆว่า “ฮยอนจุงเขาไม่ใช่...คนที่อายุยี่สิบสามหรอกนะ”
”แต่พี่เพิ่งบอกผมไปหยกๆเองว่าเขาอายุยี่สิบสามน่ะ!”
”ก็ใช่นะ”ขณะที่ตอบสายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่ฮยอนจุง
หนุ่ม เรนเริ่มสับสนกระพริบตาปริบๆแล้วพูดว่า “พี่ฮะ ตอนนี้ผมก็ปวดหัวมากพออยู่แล้วกับการเรียนภาษาอังกฤษ...แล้วนี่ผมฟังภาษา เกาหลีของพี่ยิ่งมึนตึ้บเข้าไปอีก...ทำไมพี่ไม่ช่วยพูดในแบบที่ผมจะสามารถ เข้าใจได้หน่อยล่ะฮะ...?”
หญิงสาวพูดยิ้มๆว่า “ฮยอนจุงหน่ะ...เขาไม่มีอายุหรอกจ้ะ”
”ว่าไงนะฮะ?”<ยิ่งมึนกว่าเดิมอ่ะ>
”ชั้นคิดอย่างนั้นจริงๆนะ”
ไอดอลหนุ่มทำหน้าผากย่นพร้อมกับบอกว่า “ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพี่กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย”
หญิง สาวอธิบายต่อไปว่า “เพียงเพราะชั้นมองว่าฮยอนจุงเป็นผู้ชายเต็มตัวในสายตาชั้น เธออย่าได้คิดไปว่าชั้นจะมองผู้ชายคนอื่นๆที่อายุน้อยกว่าชั้นว่าเป็น ผู้ใหญ่ไปด้วยนะ ฮยอนจุงน่ะเป็นข้อยกเว้นเพียงคนเดียวเท่านั้น”
หนุ่ม เรนเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานพร้อมกับร้องออกมาว่า “โอย...พี่นี่อาการหนักจนกู่ไม่กลับแล้วนะเนี่ย สงสัยผมคงต้องขอคิดใหม่อีกทีเรื่องคำเชิญสำหรับอาหารค่ำวันนี้”
หญิงสาวเบะปากก่อนจะตอบไปว่า “ก็ตามใจเธอสิ”
ระหว่าง นั้นเอง ฮยอนจุงซึ่งกำลังมองดูคนทั้งสองที่คุยกันด้วยท่าทางสนิทสนมเริ่มมีสีหน้าที่ เข้มขึ้นเนื่องจากลมหึงที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายใน
ที่ลานจอดรถ
หลังจากขึ้นไปนั่งประจำที่เบาะด้านหน้าคู่กับคนขับเรียบร้อย หญิงสาวก็บอกคุณสามีว่า
“จีฮุนเขาอยากจะทานอาหารค่ำกับพวกเราคืนนี้น่ะจ้ะ...วันนี้เธอเสร็จงาน ไม่ต้องไปทำอะไรต่อแล้วใช่มั้ย?”
ชายหนุ่มทำหน้างงอยู่ชั่วครู่ “รุ่นพี่เรนน่ะหรือฮะ?”
”ใช่จ้ะ เขาบอกว่ายังไม่ทันได้คุยกับเธอเป็นเรื่องเป็นราวเลยน่ะ..ชั้นเดาว่าเขาคงจะสนใจเกี่ยวกับตัวเธอจริงๆนะ”
ฮยอนจุงเงียบไม่ตอบ <สนใจผมหรือว่าเมียผมกันแน่ฮะ?>
”อืมม...เธอไม่อยากไปเหรอ...? “
”ไม่ฮะ...ไม่ใช่อย่างนั้น...”เขาตอบอย่างตะกุกตะกัก
”แล้ว มันอะไรล่ะ?”
ฮยอนจุงไม่วายถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ”รุ่นพี่เรน...เขาบอกว่าสนใจอยากรู้เรื่องเกี่ยวผมจริงๆหรือฮะ?”
หญิง สาวหัวเราะคิก..”ใช่จ๊ะ เขาบอกว่า ตอนที่ดูรายการ WGM น่ะ...เธอดูแปลกๆไม่เหมือนใครแล้วก็ตลกดีน่ะ...แล้วก็บอกด้วยว่าเขาเองก็ อยากจะเจอเธออยู่แล้วเหมือนกัน...”
”ผมหรือฮะ?”
”ใช่จ๊ะ ชั้นพูดจริงๆนะ”
”ถ้าอย่างงั้น...”
”ชั้นควรจะโทรไปบอกเขาตอนนี้เลยดีมั้ย?”
คุณสามีไม่ตอบแต่พูดต่อไปว่า “ถ้างั้น...มันก็น่าจะโอเคใช่มั้ยฮะ ถ้าผมจะไปทานอาหารค่ำกับพี่เขาแค่ 2 คน?”
”หา?”
“ก็ พี่เขาบอกว่าสนใจอยากรู้จักผม...ถ้างั้นมันก็ควรจะโอใช่มั้ยฮะ ที่ผมจะไปทานข้าวกับพี่เขาคนเดียว...ส่วนคุณ...ก็พักผ่อนอยู่บ้าน...”
”ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ??”
”ทำไม เรื่องอะไรหรือฮะ?”
หญิง สาวชำเลืองมองคุณสามีก่อนจะถามกลับไปว่า “เธอไปคนเดียวมันจะไหวหรือ? ปกติเธอจะรู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ค่อยถูก...เวลาที่อยู่กับคนแปลกหน้านี่นา...”
ชายหนุ่มทำหน้าเศร้าแล้วพูดว่า “แต่ไง..มันก็คงไม่ใช่มารยาทที่ดีเท่าไหร่ ถ้าจะปฎิเสธคำเชิญดีๆแบบนี้...โดยเฉพาะจากรุ่นพี่เรน”
”คริคริ ใช่เลยจ้ะ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปฏิเสธ เพราะว่าชั้นจะไปที่นั่นกับเธออยู่แล้ว”
คุณสามีส่ายหน้าพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “บูอิน...คุณอยู่ที่บ้าน พักผ่อนให้สบายแล้วกัน”
”แต่ว่าชั้นไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือเพลียเลยนะ...?”
ชาย หนุ่มตอบโดยไม่ยอมสบตาภรรยาว่า “เดี๋ยวคุณก็เหนื่อยแล้วล่ะฮะ...คุณน่ากลับบ้านแล้วรีบพักผ่อนซะก่อนที่คุณ จะรู้สึกเหนื่อยมากกว่านี้นะฮะ”
”แต่จีฮุนเขาอยากให้พวกเราไปทานข้าวด้วยกันทั้ง 3 คนนี่นา...?”
คุณ สามีกลอกตาไปมาเหมือนกำลังพยายามคิดหาเหตุผลก่อนจะตอบไปว่า “คุณเคยบอกผมนี่นาว่าสนิทกับพี่เขามาก? ถ้างั้น พี่เขาคงไม่มีอะไรที่อยากรู้เกี่ยวกับตัวคุณอีกแล้วมั้งฮะ”
”ที่ พวกเราไปเจอกันไม่ใช่เพราะว่าอยากจะรู้เรื่องราวของกันและกันหรอกนะ พวกเราก็แค่ชอบที่จะ...ออกไปนั่งคุยกัน...ทานอาหารด้วยกัน...อะไรแบบนั้นน่ะ จ้ะ”
คุณสามีทำหน้าหดหู่พร้อมถอนหายใจออกมา..”เฮ้ออออ~~~~”
หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ.”เป็นอะไรไปหน่ะ? มีอะไรที่มันกวนใจเธออยู่รึเปล่า?”
คุณสามีขี้หึงไม่ตอบแต่พ่นลมหายใจออกมาแรงกว่าเดิม ..”เฮ้ออออ~~~~”<ไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าผมหึงงงงง>
”นี่จริงๆแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่?”
ชายหนุ่มทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวก่อนจะค่อยๆพูดออกมาว่า..”ผมหมายถึงว่า...ทำไมคุณต้องสนิทกับรุ่นพี่เรนมากขนาดนั้นด้วยล่ะ??!!”
”อะไรนะ?”เธอเริ่มจะถึงบางอ้อ
”พวกคุณเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่หรือฮะ?”
”นี่มันคำถามประเภทไหนกันเนี่ย?”<สอบสวนอย่างกับเป็นผู้ต้องหา>
คุณ สามีบ่นพึมพำว่า “โธ่เอ๊ย...ทำไมเขาไม่ไปอยู่ที่อเมริกาไปตลอด ไหนๆพี่เขาก็โกอินเตอร์ไปโด่งดังถึงทางโน้นแล้ว..แล้วทำไมถึงได้บินกลับมา ที่เกาหลีอยู่เรื่อยเลยอ่ะ?”
”นี่เธอ พูดแบบนั้นออกมาได้ไงกันน่ะ?”
”อ้ากกกส์ นี่มันกำลังทำให้ผมเป็นบ้าไปแล้วจริงๆนะ~~~”
ที่ลานจอดรถของร้านอาหารเกาหลีแห่งหนึ่ง
หลัง จากจอดรถดับเครื่องเสร็จเรียบร้อย ฮยอนจุงก็หันมาซักซ้อมกับภรรยาอีกครั้ง “เข้าใจใช่มั้ยฮะ? คุณพยายามหลบสายตาลงต่ำๆเข้าไว้ อย่าไปจ้องตาพี่เขานะฮะ”
ฮวางโบอึ้งๆเมื่อได้ยินคำสั่งคุณสามี...”ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเธอถึงได้หึงไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้”
ฮยอน จุงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะพูดว่า “เมื่อผู้ชายคนนึงได้ใช้ชีวิตมาบนโลกนี้นานพอสมควร เขาควรจะสามารถเผชิญกับเรื่องหายนะที่ไม่คาดคิดได้..คิมฮยอนจุงเอ๊ย!!! รุ่นพี่เรนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากนายเลย..เขาไม่ใช่พระเจ้า...จองจี ฮุน...จองจีฮุน...ไม่ว่าจะเป็น คิมฮยอนจุง หรือ จองจีฮุน...มันก็เป็นเพียงแค่ชื่อเท่านั้น...โธ่เอ๊ย...ทำไมเขาถึงต้องเป็น รุ่นพี่เรนด้วย(วะ)? ทำมายต้องเป็นเรน?? พระเจ้า นี่มันเรื่องเสียสติชัดๆ!! อ้ากกส์~~~”ชายหนุ่มพูดพล่ามระบายความเครียดกับตัวเองอยู่พักนึงก่อนจะหยุด พักหายใจหอบๆ
ฮวางโบทำหน้าตกใจและแปลกใจสุดๆกับอาการของคุณสามี “นี่ จีฮุน...เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มีอิทธิพลสำหรับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ชายหนุ่มซึ่งยังนั่งเกร็งหน้าเครียดตอบกลับไปว่า“บางที...อาจจะเป็นลำดับ 2...รองจากพระเจ้าก็ได้ฮะ?”
เธอเบะปากก่อนจะถามลอยๆว่า “หรือว่าเขาจะเป็นพระเจ้า?”
ชาย หนุ่มยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกพร้อมกับตอบว่า.”อย่างน้อยก็สำหรับผมล่ะฮะ”เขา หันหน้าไปถามฮวางโบอีกครั้งว่า “ที่รัก ทำไมคุณถึงไม่กลับบ้านไปล่ะฮะ”
”อืมม เธอไม่ใช่คนเดียวที่เป็นแฟนเพลงของเขานะ ชั้นก็เป็นด้วยเหมือนกัน”
คุณสามีทำหน้าผิดหวังสุดๆ “ได้โปรดกลับบ้านไปเถอะฮะ...ผมขอร้อง”
”ไม่เด็ดขาด~~”
หญิง สาวพูดไม่ทันขาดคำ คุณสามีก็โวยวายออกมาอีกครั้ง “อ้ากกกส์ ผู้หญิงของชั้น หรือว่าไอดอลในดวงใจ ชั้นจะเลือกใครดี นี่มันปัญหาใหญ่ระดับชาติเลยนะเนี่ย T__T อ้ากกกกกส์”
โปรดติดตามอ่าน คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนต่อไป
| Create Date : 05 มกราคม 2554 |
| Last Update : 5 มกราคม 2554 11:58:46 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 790 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: hunny IP: 115.87.93.142 วันที่: 5 มกราคม 2554 เวลา:21:34:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [