|
|
ตอนที่ 112- พรหมลิขิตบันดาลชักพา~!!
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่ออฟฟิศของท่านประธานบริษัทต้นสังกัดของฮยอนจุง
ประธานชิกุนถอนหายใจออกมาดังๆพร้อมกับถามว่า...”นี่นายต้องทำอย่างนี้จริงๆหรือ?”
”ใช่ฮะ” ฮยอนจุงตอบด้วยท่าทางที่มุ่งมั่น
”ทางสถานี SBS คงจะไม่ชอบใจเท่าไหร่หรอกนะ”
”..............”
”ชั้นกำลังบอกนายว่า พวกทีมงานละคร F4 คงไม่พอใจกับเรื่องนี้...”
”..............”
”ยังไงซะ นายก็ต้องระวังตัวให้ดีเพราะว่านายกำลังแสดงเป็นนักเรียนมัธยมปลายอยู่ แล้วการแต่งงานนี่มัน...”
”ผมคิดว่า...มันดูจะยากเกินไปสำหรับผม....ที่จะต้องรอไปจนกว่าละครจะจบลง...”
ชิกุนจ้องหน้าเขานิ่งๆเมื่อได้ยิน...
ชายหนุ่มยังพูดต่อไปว่า “ผมอยากจะใช้ชีวิตแบบคู่แต่งงานแบบจริงๆ ให้เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะสามารถทำได้”
ชิกุนนิ่งคิดก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ยังไง ในตอนนี้..สถานภาพของนายมันก็ไม่เอื้ออำนวยให้นายสามารถคิดถึงเรื่องนั้นเพียงอย่างเดียวได้...มันเคยมีหลายกรณีมาแล้วที่บทของนักแสดงที่ทำตัวมีปัญหาหรือว่ามีภาพลักษณ์ที่ไม่ดี ถูกคนอื่นมาเสียบแทนหรือไม่บทของเขาก็ถูกตัดไปเลยดื้อๆ ทั้งที่ละครอยู่แค่กลางเรื่อง”
”ชั้นสงสัยว่าพวกเขาจะตัดบทของตัวละครจีฮูออกไปรึเปล่า...แต่เพราะว่าละครเรื่องนี้มันยังไม่ได้ออกอากาศ...กรณีเลวร้ายสุดๆก็คือบทของนายอาจจะถูกคนอื่นมาเสียบแทนเลยก็ได้...”
”ท่านคิดรึเปล่าฮะว่าการที่ผมแต่งงานเป็นการบริหารภาพลักษณ์ของตัวเองที่ผิดพลาด?”
”นายกำลังแสดงละครในบทของนักเรียนมัธยม ที่ชั้นพูดไปน่ะหมายความถึงภาพลักษณ์ของตัวละครยุนจีฮูที่นายแสดงอยู่น่ะ..”
เขานั่งเงียบไม่พูดอะไรแต่มีสีหน้าที่ดูผิดหวัง
”นายสามารถจะรอ...หรือว่า...ช่วยชะลอออกไปจนกว่าละครจะจบได้มั้ย...?”
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออกได้แต่ถอนหายใจออกมา....”เฮ้อ”.
ท่านประธานชักเคืองหน่อยๆเริ่มพูดเสียงดังขึ้น” ชั้นไม่เข้าใจนายเลยจริงๆนะ.... ไม่เอาน่า...คนอื่นอีกตั้งมากมายเขาก็โอเคกันดีกับการออกไปเดทกันเฉยๆ แต่ไม่ใช่นาย..ทำไมนายถึงได้เอาตัวเองไปผูกติดกับการทำอะไรที่มันสุดโต่งอย่างนั้นล่ะ?”
ฮยอนจุงทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ และรีบก้มหน้าลงอย่างเร็วจนศีรษะไปกระแทกกับโต๊ะกาแฟอย่างจัง...
”โธ่เอ๊ย นายนี่มันน่าสมเพชจริงๆ”.ชิกุนบ่นพึมพำออกมาเมื่อเห็นท่าทางของเขา
ช่วงกลางคืน ที่อพาร์ทเม้นท์ของฮวางโบ
ฮยอนจุงกำลังนั่งหมอบคุดคู้อยู่บนเก้าอี้ยาวท่าทางมึนสุดๆกับปัญหาที่กำลังรุมเร้าเขาอยู่ในตอนนี้
ฮวางโบเห็นท่าทางของคุณสามีจึงถามว่า “ทำไมเธอถึงมานั่งทำท่าแบบนี้ล่ะ?” พร้อมๆ กับทรุดตัวลงนั่งที่พื้นตรงข้ามกับเขา
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างแรง ฮาาาา
หญิงสาวเอียงคอมองดูด้วยความสงสัยแล้วพูดว่า ไม่เอาน่า “เธอมีเรื่องอะไรเหรอ ไหนบอกชั้นมาสิ? “
”อืมม...ท่านประธานบอกผมว่า”เขาเริ่มเอ่ยปาก
จ้ะ ว่าไง รีบบอกมาเร็วเข้า?
ฮยอนจุงไม่ตอบกลับยกมือขึ้นมาปิดหน้าแล้วบอกว่า “ไม่มีอะไรฮะ ช่างมันเถอะฮะ”
”อะไร นี่มันอะไรกัน?” เธอเริ่มโวยเล็กๆ
ชายหนุ่มมองหน้าเธอด้วยแววตาที่ดูหดหู่สิ้นหวัง “ผมไม่รู้ว่าทำยังไงถึงจะถูกต้องดี...”
”หา? นี่เธอมีปัญหาอะไรเหรอ?”
เขานั่งนิ่งไม่ตอบได้แต่คิดในใจว่า <มันยังไม่มีการตัดสินใจที่แน่อน...แต่อย่างน้อยผมอยากจะลองดูก่อน...แล้วผมจะบอกคุณทีหลังนะฮะถ้ามันไม่เวิร์ค...>
”ทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะเวลาที่มองชั้น?”
ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมปริปาก <คุณคงจะผิดหวังใช่มั้ยฮะ? แต่ผมรู้ว่ายังไงคุณรับมือกับเรื่องนี้ได้แน่..นั่นล่ะ ยิ่งทำให้มันยากมากขึ้นไปอีก...>
”นี่มันมีเรื่องบางอย่างซึ่งมันยากสำหรับเธอที่จะพูดออกมาจริงๆใช่มั้ย?”
”...................”
หญิงสาวเหลือบตาลงต่ำก่อนพูดต่อไปว่า...”ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าอย่างแน่ชัดว่ามันคือเรื่องอะไร...แต่ถ้าเธอกำลังกังวลในเรื่องบางอย่างที่มันเกี่ยวกับชั้นแล้วล่ะก็...อย่าเลยนะ! ชั้นขอร้อง”
ฮยอนจุงรู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของเธอ
”เธอรู้มั้ย?” ยิ้มอย่างขมขื่นก่อนพูดต่อไปว่า “ บางสิ่งบางอย่างที่เราไม่คิดว่าจะทำอะไรได้เราก็ไม่ต้องไปกังวลให้มันเสียเวลาหรอกน่ะ”
“……………………..”
“เธอรู้ใช่มั้ย…?”
”ฮะ”
”ชั้นเคยคิดกับตัวเองว่า....”
“……………………..”
”ชั้นจะไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าของเธอมากเท่านี้...ถ้าชั้นได้เธอมาเคียงคู่ชั้นอย่างง่ายๆ...”
“……………………..”
”เธอมีค่ามากเกินไปสำหรับชั้น...มันเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสและชั้นต้องผ่านอะไรต่างๆมามากมายเพื่อที่จะได้เธอมาเป็นผู้ชายของชั้น...สำหรับเราสองคนแล้ว ความรักของเรามันเป็นเรื่องที่ทรหดและบีบคั้นหัวใจอย่างที่สุด”
ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกอ่อนไหวเมื่อได้ฟังเธอพูด ขณะที่ฮวางโบยังคงพูดต่อไป
”แต่คนอื่นๆมองเห็นความรักของเราแต่เพียงภายนอก...สำหรับพวกเขาแล้ว มันดูเป็นเรื่องที่บ้าเกินไปอย่างนั้นใช่มั้ย?”
“……………………..”
”ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น...ชั้นก็ได้มาถึงจุดที่ชั้นรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะตายถ้าไม่มีเธออยู่เคียงข้างชั้น...ภายในช่วงระยะเวลาอันสั้น”
เธอพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ”เป็นเพราะว่าความรักของเรามันเป็นเรืองที่ยากเย็นอย่างมากกว่าจะมาถึงจุดนี้....”
”นี่คุณกำลังบอกผมหรือฮะว่า...มันคือคำอวยพรจากพระเจ้าที่ความรักของเรามันไม่ได้มาอย่างง่ายๆ?”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆแล้วตอบว่า ” ใช่จ้ะ...เพราะเรื่องต่างๆมันยิ่งยากมากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีคุณค่าสำหรับชั้นมากขึ้น....และชั้นก็รู้สึกขอบคุณเธอมากขึ้นไปอีกเช่นกัน...แม้แต่ในตอนนี้ความสุขที่ชั้นได้รับ มันก็ดูจะมากเกินไปสำหรับชั้น..ชั้นไม่ต้องการอะไรอีกแล้วจริงๆนะ..”
ชายหนุ่มรู้สึกสับสนถามขึ้นมาว่า “ทำไมคุณถึงไม่บ่นออกมา ว่าสิ่งต่างๆมันยากลำบากเกินไปสำหรับคุณล่ะฮะ? ผมรู้ดีว่าคุณเป็นคนแบบไหน คุณไม่สามารถจะมีความสุขกับการมีชีวิตแบบนี้ได้ แล้ว...ทำไมล่ะฮะ...?”
”ก็เพราะตอนนี้ชั้นมีความสุขดีถึงแม้เรื่องต่างๆมันจะหนักหนาเกินไปก็ตาม..มันอาจจะดูโลภเกินไปหน่อยนะถ้าชั้นยังต้องการอะไรมากไปกว่านี้...แล้ว...มันไม่ดีตรงไหนเหรอกับการมีชีวิตแบบนี้น่ะ?”
ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์อ่อนไหวของเขาด้วยการกัดริมฝีปากตัวเอง
”พวกเราแต่งงานกันแล้ว ไม่ว่าใครๆจะพูดอย่างไรก็ตาม...ชั้นคือภรรยาของเธอ....”
“……………………..”
และในที่สุดฮวางโบก็ยิงคำถามเด็ดออกมาว่า “เราต้องรอ...ไปจนกว่าละคร F4 ของเธอจะจบใช่มั้ย?”
เขานั่งตัวแข็งด้วยความตกใจเมื่อได้ยิน....!!
”ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะ มันแน่นอนอยู่แล้วที่พวกเขาจะขอร้องเธอแบบนั้น เธออาจะไม่ทันรู้ตัวตอนที่เธอเซ็นสัญญาแสดงละครน่ะ แต่ชั้นรู้ว่าตามปกติแล้วมันจะมีกฎกติกาทำนองนี้ที่เธอต้องทำตามในระหว่างที่เธอร่วมแสดงละครเรื่องนั้นอยู่...ชั้นควรจะจำมันเอาไว้ให้ดี....”
”ทำไมคุณถึง...รู้อะไรหมดทุกอย่างได้ล่ะฮะ? คุณไม่รู้อะไรซักเรื่องจะได้มั้ยฮะ...?”
เธอได้ยินคุณสามีก็หัวเราะออกมา “หุหุ เธอจะให้ชั้นทำยังไงเหรอ? ก็ชั้นรู้นี่นา ฮ่า ฮ่า “
ชายหนุ่มยกมือขึ้นมากุมขมับแล้วบอกเธอว่า “ผมรู้สึกเหมือนกับเป็น...ไอ้งั่ง สถานการณ์อย่างนี้มัน...เกินไปจริงๆ...”
หญิงสาวพยายามปลอบใจว่า “เธออย่าเศร้าไปเลยนะ...มันก็แค่ถูกเลื่อนออกไปนิดหน่อยเท่านั้น...”
เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอแล้วถามในใจว่า “ทำไมคุณถึงไม่บ่นไม่โวยอะไรเลยล่ะฮะ? ผมกำลังทำให้เรื่องต่างๆมันยุ่งยากสำหรับคุณ...อย่างนี้...ผมกำลังทำให้คุณต้องเจ็บปวดเพราะว่าความดื้อรั้นของผม...ทำไมล่ะฮะ?”
”อืมม..ว่าแต่...”
“……………………..”
”ชั้นคิดว่าพวกเราควรจะหลีกเลี่ยง...การมาอยู่ด้วยกัน...แบบนี้..ไปจนกว่าละคร F4 จะจบลงนะ”
”ว่าไงนะฮะ?” เขาถามเสียงสั่นขึ้นมาทันที
”พวกเราอาจจะไม่รู้สึกอับอายกับเรื่องนี้...แต่ข่าวลือมันเกิดขึ้นมาจากมุมมองของคนอื่นๆที่ไม่ใช่เรา...ถ้าเกิดมันมีข่าวลือแพร่สะพัดไปว่าพวกเรากำลังอยู่ด้วยกันน่ะ..มันจะยิ่งทำให้เรื่องมันยุ่งยากสำหรับพวกเรามากขึ้นไปอีกนะ...”
“……………………..”
”เรามาคิดกันซะว่า พวกเรากำลังเดทกันอยู่ก่อนที่จะแต่งงานกัน...อย่างนี้โอเคมั้ยจ๊ะ?”
ชายหนุ่มทำหน้าหดหู่ “ก็ผมไม่อยากนี่ฮะ”
เธอมองหน้าสามีสุดที่รักด้วยแววตาเศร้าๆแล้วบอกเขาว่า “ชั้นก็ไม่ชอบที่จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่บางครั้ง พวกเราก็ต้องทำในสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำถึงแม้จะไม่ชอบมันก็ตาม..นอกจากนี้ ชั้นว่ามันอาจจะลำบากเกินไปสำหรับเธอที่จะมาหาชั้นทุกวัน เอาเป็นว่าเราเจอกันอาทิตย์ละ 2 ครั้งดีมั้ยจ๊ะ”
”พวกเราก็แค่แต่งงานกันไปเลย...เอ่อ..ไม่ฮะผมหมายถึงว่า...เราก็แค่บอกพวกเขาไปเลยว่าเราแต่งงานกันแล้ว”...
หญิงสาวได้ยินก็หลับตาลงด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในใจ <สำหรับตอนนี้...มันยังไม่ใช่เวลาที่จะทำอย่างนั้น..>.
<ผมไม่ชอบเวลาที่คุณทำตัวระมัดระวังมากเกินไปอย่างนี้...ผมชอบที่จะเป็นคิมฮยอนจุงผู้ที่จัดการลงมือทำในสิ่งที่เขาต้องการโดยไม่ลังเล...>
”เธอรู้มั้ย...ชั้นเคยคิดว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด..ที่จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ในทุกๆวัน...และในทุกช่วงเวลา...”
“……………………..”
”แต่ชั้นได้เรียนรู้ว่า...ในชีวิตคนเรา...มันไม่จำเป็นต้องดีที่สุดตลอดเวลา...แต่ทำให้ดีที่สุดในบางช่วงเวลา...”
เขานิ่งฟังเธอด้วยความรู้สึกหดหู่...
”...บางที...การทำสิ่งที่เธอต้องการจะทำในตอนนี้...อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด...มันอาจจะหมายถึงการต้องสูญเสียบางอย่าง...ในวันพรุ่งนี้ไป”
”ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เราต้องสูญเสียวันพรุ่งนี้ไปนี่ฮะ”
หญิงสาวถอนหายใจออกมาแล้วพูดต่อไปว่า “เธออาจจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น...แต่เธออาจจะทำให้เพื่อนที่ดีของเธอที่ชื่อ “วันพรุ่งนี้.” ถูกต้อนจนมุมอย่างไม่รู้ตัวก็ได้...ชั้นคิดว่าเธอจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างแท้จริงเมื่อเธอตระหนักได้ว่าวันต่อไปข้างหน้าในอนาคตของเธอมีความสำคัญมากกว่าวันที่เธอได้ผ่านมันมาแล้ว...”
”แต่สำหรับผม...วันที่ผมกำลังใช้ชีวิตอยู่ในเวลานี้ มีความสำคัญมากที่สุด...มากกว่าวันพรุ่งนี้...”
”แต่วันพรุ่งนี้มันก็จะกลายเป็นวันนี้ในไม่ช้า...มันจะไม่ได้เป็นวันพรุ่งนี้อยู่ตลอดไปนี่”
”ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ได้พบหน้าคุณ”
หญิงสาวหัวเราะคิกออกมาทั้งๆที่ดวงตาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา...”ขอบคุณนะจ๊ะ...ได้โปรดอย่าทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อชั้นอย่างนี้เปลี่ยนแปลงไปนะ...”
ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้าๆว่า “คุณเคยบอกว่าคุณนอนไม่หลับเพราะไม่มีผมอยู่ข้างๆ...เพราะว่าคุณรู้สึกว่ามันน่ากลัวเกินไปที่ต้องอยู่คนเดียว”
”ใช่จ้ะ..แต่ยังไง...ชั้นจะพยายามทนกับมันให้ได้...และในขณะที่ชั้นกำลังทนกับมัน...ชั้นก็จะแสดงให้เห็นว่าความรักที่ชั้นมีต่อเธอมันมากมายแค่ไหน”
“ถ้าคุณลืมผม เพราะว่าเราค่อยได้เจอหน้ากัน ผมจะไม่ให้อภัยคุณจริงๆด้วย”
”ไม่นะ...ไม่ต้องยกโทษให้ชั้น...”
”งั้นผมจะขอตายไปเลยดีกว่า!”
”หุหุ พระเจ้า นี่เธอกำลังจะฆ่าชั้นอยู่นะ ทำไมเธอถึงจะยอมตาย แทนที่จะฆ่าชั้นล่ะ?”
”ก็เพราะว่าผมไม่สามารถจะฆ่าคุณให้ตายด้วยมือของผมได้ไงล่ะฮะ”
”โอ๊ย นี่ถ้าเกิดมีใครมาได้ยินที่พวกเราคุยกันอยู่นี่...เขาจะต้องประหลาดใจมากๆ...ว่าคนเพี้ยนๆพวกนี้เป็นใครกัน?”
”ปล่อยให้เขาพูดไปตามใจชอบเถอะฮะ คนพวกนั้นจะไปรู้อะไร? เขาอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร?”
”ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่เลยจ้ะ จริงๆแล้วพวกเขารู้อะไรเหรอ?” <พวกเขารู้มั้ยว่าชั้นรักเธอมากขนาดไหน?...และรู้มั้ยว่าชั้นคิดถึงเธอถึงแม้จะเจอเธออยู่ทุกวัน?...และชั้นคิดถึงเธอถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ตรงหน้าชั้นในตอนนี้...?>
”แต่ยังไง..ผมจะยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจหรอกฮะ”
”อะไรนะ?”
”อย่างน้อยผมจะ...ลองพยายามดูก่อน”
“……………………..”
”เพราะนั่นคือตัวผม...การยอมพ่ายแพ้ปล่อยอะไรไปง่ายๆอย่างนั้น...มันไม่ใช่ผม...”
เธอยิ้มสดใสเมื่อได้ยินที่เขาพูด “โอเคจ้า ชั้นเชื่อเธอ”
ฮวางโบพูดยังไม่ขาดคำฮยอนจุงก็ผลักตัวเธอให้ลงไปนอนอยู่ที่พื้น
พร้อมกับพูดต่อรองว่า “สี่ครั้งต่ออาทิตย์แล้วกันนะฮะ แค่สองวันผมคงทนไม่ไหวอ่ะ”
”มันมากเกินไปแล้วนะ”
”ก็ผมถ่ายทำละครแค่อาทิตย์ละ 2 วันเองนี่ฮะ ดังนั้นผมก็สามารถมาเจอคุณได้ 4 วัน”
”แต่เธอยังมีตารางงานอย่างอื่นอีกนี่นา เธอจะไม่มีเวลาพอที่จะทำอะไร...เพราะว่าชั้นเป็นต้นเหตุ...”
”มันไม่เป็นไรหรอกฮะ มันยังดีกว่าที่ผมจะต้องทนทุกข์ใจเพราะไม่ได้เห็นหน้าคุณเท่าที่ผมต้องการ”
หญิงสาวยิ้มน้อยๆแล้วขอต่อเขาไปว่า “งั้น...3 ครั้งได้มั้ย?”
”ไม่ได้ฮะ ต้อง 4” เขายืนยันหนักแน่นพร้อมกับชู 4 นิ้ว
“……………………..”
”อย่าให้เราต้องมาตัดสินเรื่องแบบนี้ด้วยการเป่ายิ้งฉุบเลยนะฮะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้มลงจุ๊บที่ริมฝีปากของเธอ ก่อนจะแกล้งขบที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ “ว่าไงล่ะฮะ หืมมม…?”
หญิงสาวยิ้มให้เขาโดยไม่ตอบอะไร...
”แล้ว..ผมจะแวะมาที่นี่เป็นครั้งคราวได้มั้ยฮะ?”
”แล้วถ้าเกิดมีใครมาเห็นเธอเข้าล่ะ....”
”นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงพูดว่า “เป็นครั้งคราว” ไงล่ะฮะ ว่าไง โอเคมั้ย?”
”โอเคก็ได้”
”งั้นก็อาทิตย์ละครั้งแล้วกัน!”
เธอมองค้อนพร้อมกับถามว่า “เธอเรียกแบบนั้นว่าเป็นครั้งคราวเหรอ?”
”นั่นมัน...เป็นครั้งคราว...จริงๆนะฮะ” <แค่นี้ผมก็คงแย่แล้วล่ะ>
”...หุหุ...”
”จากการแต่งงานแบบลับๆ....ตอนนี้พวกเราก็กลายเป็น “คู่แต่งงานลั้นลาสุดสัปดาห์” ไปซะได้...ทำไมเรื่องต่างๆสำหรับเรามันถึงได้ยากเย็นอย่างนี้นะฮะ...?”
หญิงสาวยกมือขึ้นมาประคองหน้าเขาอย่างทะนุถนอมพร้อมกับพูดว่า” แต่ยังไงพวกเราก็ยังเป็น....สามีและภรรยากันนะ...”
”ใช่แล้วฮะ” เขาตอบเธอด้วยความซาบซึ้งใจ
หญิงสาวหัวเราะคิก “เธอรู้มั้ย?...บางครั้ง...มันก็ทำให้ชั้นรู้สึกประหลาดใจที่ในที่สุดพวกเราก็ได้แต่งงานกัน”
”ทำไมล่ะฮะ?”
”ชั้นมองย้อนกลับไปตอนที่เราพบกันครั้งแรกตอนเดือนพฤษภา..แล้วชั้นก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน..มันคือเรื่องปาฏิหาริย์จริงๆนะ! ที่พวกเรามาลงเอยด้วยกันอย่างนี้...”
ชายหนุ่มยิ้มอย่างสดใสก่อนบอกเธอว่า “มันไม่ใช่ปาฏิหาริย์หรอกฮะแต่มันคือพรหมลิขิตตะหาก เคยได้ยินมั๊ยฮะ พรหมลิขิตบันดาลชักพา ลั้นลา” พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่แสดงความรักอย่างสุดซึ้งก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม และเธอเองก็จุมพิตตอบและพูดพึมพำแทบไม่ได้ยิน <ในเกาหลีมีเพลงนี้ด้วยเหรอ หืมม>
ติดตามคู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ตอนต่อไป
| Create Date : 18 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2553 21:37:27 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 898 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: hunny IP: 124.120.41.120 วันที่: 18 ตุลาคม 2553 เวลา:22:21:50 น. |
|
|
|
| โดย: พระอินทร์ IP: 125.27.150.248 วันที่: 19 ตุลาคม 2553 เวลา:23:08:34 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [