ตอนที่ 25

ยองแซงเดินมาพร้อมกับถืออะไรบางอย่างในมือ “ชั้นคิดว่า..ชั้นมีบางอย่างที่พอจะแก้ต่างนายได้นะ”


“นายเอาอะไรมาเนี่ย”เบบี้ตะโกนถาม


“ก็หลักฐานสำคัญที่จะเปิดโปงความผิดของผูหญิงคนนี้ไง”


“นายไปเอามาจากไหนเนี่ย”


“ก็ไปขอก๊อปมาจากสำนักงานอ่ะดิ นายคิดว่าเขาจะให้เรามาโดยที่ไม่มีสำรองหรือก๊อปไว้เหรอไง”


“เออ นั่นดิ ลืมไปเลย”


“พอดีชั้นมีธุระขอตัวกลับก่อนนะคะ”


จอง มินยกมือขึ้นห้าม “จะไปไหนละเจ๊..มาดูเรื่องจริงผ่านจอด้วยกันก่อน จะได้ “ตาสว่าง”เพราะตอนนี้ชัก”คันปาก”จนแทบอยากจะคลั่งแล้วเนี่ย”


“ไปด้วยกันสิฮะ ถ้าพี่บริสุทธิใจ” คยูจงกล่าวสำทับอีกแรง


ติ๊งหน่อง ติ๋งหน่อง...

ฮยอนจุงเปิดประตูด้วยสีหน้าแปลกใจ “ยังไม่กลับกันอีกเหรอ”



“ยังอ่ะ ชั้นมีอะไรให้ดูด้วยล่ะ”


“ชั้นไม่อยากดูแล้วล่ะ เสียเวลา”


“นายควรจะดูนะ อย่างน้อยนายจะได้รู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรไว้กับพี่สะไภ้ แล้วที่สำคัญนายจะได้รู้ว่า

จองมินเขาพูดความจริง ไม่ได้คิดจะขโมยซีนหรือเรียกร้องความสนใจอย่างที่ใครบางคนกล่าวหา””ฮยอนจุงมองหน้าจองมินทันที


“ถ้าคราวนี้มันไม่มีภาพอย่างว่านั่นอีกล่ะก็..ชั้นยินดีลาออกจากวงโดยไม่มีข้อคัดค้าน”


“เฮ้ย ..ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก”ยองแซงห้ามทันที


“ชั้นกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อชั้นไง” จองมินรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ


“พี่ฮยอนจุงฮะ เสียเวลาไม่นานหรอกฮะ”


“หรือนายอยากถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้หน้าโง่ไปตลอดชาติ”


ฮยอนจุงลังเลชั่วครู่ แล้วมองหน้าจัยอึนอีกครั้ง “คุณคงไม่ว่านะ ถ้าผมจะดูเทปม้วนนี้”


“คะ..คะ ชั้นมั่นใจว่าชั้นไม่ได้ทำอะไรจริงๆ”


“แล้วถ้ามีละ”ยองแซงผู้ถือแต้มเหนือกว่า เขามั่นใจเพราะก่อนที่จะนำมาเขาเปิดดูก่อนหน้านั้นแล้ว


จัยอึนเงียบไม่ตอบ แต่สีหน้าเริ่มถอดสี


ฮยอนจุงเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดว่า “คุณคงไม่ลืมนะฮะ ว่าผมเคยบอกอะไรกับคุณไว้”


จัยอึนพยักหน้าแทนคำตอบ ใบหน้าเริ่มซีดลงซีดลง


ไม่ นานพวกเขาก็นั่งล้อมวงตรงห้องรับแขก ฮยอนจุงกดปุ่มเล่น แล้วเขาก็ต้องตกใจกับภาพที่ปรากฎ ภาพเริ่มตั้งแต่ จัยอึนเขวี้ยงแก้วน้ำลงพื้นแล้วก็หยิบขึ้นมากำไว้ในฝ่ามือจนเลือดออก จากนั้นก็เดินไปผลักร่างของฮวางโบก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วกระหน่ำตบโดยที่ฮวางโบ ไม่มีทางตอบโต้ได้เลย “นี่มันพยายามฆ่าชัดๆ”ฮยอนจุงรำพึงออกมาพร้อมด้วยสีหน้าที่เริ่มเกรี้ยวกราด เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วคว้าข้อมือของผู้หญิงใจดำคนนั้น


“ผมบอกคุณแล้วใช่มั๊ยว่าอย่ามายุ่งกับลูกเมียผม”


“ฟังชั้นก่อนสิค่ะ”


“คุณไม่ต้องแก้ตัว หัวใจคุณทำด้วยอะไร ทำไมคุณถึงได้ใจดำแบบนี้ ผมกับลูกเมียไปทำอะไรให้คุณเจ็บแค้นเหรอ คุณถึงต้องทำแบบนี้”


“ฮยอน จุง ที่ชั้นทำไป..ชั้นผิดไปแล้ว..ชั้นรู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆ ขอให้เธอรู้ไว้ก็พอนะ ชั้นอยากได้เธอกลับมา..กลับมารักกันเหมือนเดิม”


“คุณ บ้าไปแล้วเหรอ ..เรื่องของเรามันจบไปตั้งนาน ผมลืมคุณตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่ช่างเหอะ มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ครั้งนี้ เรื่องนี้..มันเกินไปจริงๆ


เขาเดิยไปคว้าข้อมือและพูดต่อไปว่า “ผมจะพาคุณไปพบตำรวจ แล้วแจ้งข้อหา ว่าคุณพยายามฆ่าภรรยาผม”


“เธอกล้าทำเหรอ ฮยอนจุง”


“มากกว่านี้ผมก็กล้า เพราะผมเคยบอกคุณแล้วว่าอย่าแตะต้องลูกเมียผม”


“ชั้นขอโทษ ฮยอนจุง ยกโทษให้ชั้นนะ”จัยอึนพูดพร้อมกับยกมือขึ้นขอร้อง


“แค่คำขอโทษอย่างงี้ ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอฮะ”คยูจงพูดน้ำเสียงราบเรียบ


“แล้วจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดีละ”


“ไม่รู้สิ พวกนายคิดเองแล้วกัน ชั้นมีธุระขอตัวไปก่อนน่ะ แล้วเจอกัน”พูดจบคยูจงก็รีบเดินออกจากบ้านไปทันที


เบบี้ว่า “เราอย่าให้เป็นเรื่องใหญ่มากไปกว่านี้เลยน่ะ เพราะไหนๆ พี่สะไภ้ก็ปลอดภัยแล้วด้วย”



“ถ้างั้น.เอาอย่างงี้..”จองมินหันไปพูดกับจัยอึน



“ถือว่าครั้งนี้ฮยอนจุงและพวกชั้นไม่เอาเรื่อง ถือว่าทำทานโปรดสัตว์ เราจะไม่เอาเรื่องเธอ”



จัยอึนยิ้มด้วยความดีใจ


“แต่ เดี๋ยวก่อน...อย่าเพิ่งดีใจจนออกนอกหน้าอย่างนั้น ยัยสตออย่างเธอมันเชื่อใจไม่ได้หรอกน่ะ และเพื่อให้มั่นใจ ว่าเธอจะไม่มายุ่งกับพวกเราอีก เธอจะต้องกล่าวสารภาพลงในมือถือเครื่องนี้ เพราะหากวันใดวันหนึ่งเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นมาอีก พวกเราจะเอาหลักฐานชิ้นนี้ส่งให้ตำรวจโดยไม่มีข้อแม้ และจะไม่ยอมเธออีกด้วย ไม่ว่าหล่อนจะกระเสือกกระสนมาอ้อนวอนแค่ไหน พวกเราก็ไม่เก็บเธอเอาไว้แน่”


“ชั้นต้องทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ..”จัยอึนพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน


“พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง พุดให้มันดังๆหน่อยดิ”จองมินดุเสียงเข้ม

จัยอึนมองหน้าฮยอนจุงและบรรดาสมาชิก ซึ่งต่างมองเธอด้วยความน่าสมเพสเวทนา ทุกคนต่างก็รอให้เธอสารภาพผิด

“ชั้น..จัยอึน..ขอสัญญาว่า จากนี้ไป ชั้นจะไม่มายุ่งกับฮยอนจุงอีก หากว่าชั้นโกหก ชั้นยินดีรับโทษทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น”


“ดีมาก ถ้างั้นตอนนี้เจ๊ก็กลับไปได้แล้ว”จองมินไล่ทันที


จัย อึนส่งสายตาอ้อนวอนและสำนึกผิด “ฮยอนจุง ชั้นขอโทษ ไม่มีคำพูดอะไรที่จะพูดได้มากกว่านี้ ชั้นขอโทษจริงๆ ยังไงซ่ะ ขั้นขอเวลาคุยกับภรรยาเธอซักครู่ได้มั๊ย”

“ผมว่าไม่จำเป็นหรอก คนดีอย่างภรรยาผม คงให้อภัยและอโหสิให้คุณเรียบร้อยแล้วล่ะ”

“คิดซ่ะว่า ชั้นขอร้องล่ะกัน เพราะใครจะไปรู้ ว่าจากวันนี้ไป ชั้นอาจจะไม่ได้อยู่ที่เกาหลีแล้วก็ได้น่ะ”

ฮยอน จุงหันไปมองหน้าเมมเบอร์ซึ่งต่างก็ส่ายหน้าไม่อนุญาต แต่ สำหรับฮยอนจุงแล้ว อย่างน้อย ผู้หญิงคนนี้ก็เคยเป็นเพื่อนสนิทหรือคนรักเก่ามาก่อน และ เขาเองก็อยากให้เธอได้ไปขอโทษในสิ่งที่ทำไว้กับฮวางโบ ดังนั้น เขาจึงพยักหน้าเพื่อเป็นนัยว่าอนุญาต


“ถ้างั้น คุณนั่งรออยู่ที่นี่ก่อนน่ะ ผมขอเข้าไปคุยกับภรรยาผมซักครู่”


“ขอบคุณนะ ฮยอนจุง ขอบคุณมาก”จัยอึนพูดด้วยความดีใจ


“พี่เข้าไปคุยกับพี่สะไภ้เหอะ เดี๋ยวผมจะอยู่เฝ้าผู้หญิงคนนี้เอง”


“นั่งสิ แต่ขอโทษนะ พอดีน้ำหมด ยังไง..กลับไปกินที่บ้านเจ๊ล่ะกันนะ”จองมินพูดพลางค้อนขวับเข้าให้


“เออ จำวันนี้ไว้ให้ดีน่ะ ว่าพวกเธอทำอะไรกับชั้นไว้ ดูแลลูกและหลานให้ดีแล้วกัน คนอย่างชั้นน่ะ ไม่เคยยอมแพ้ใครหรอก หรือถ้าชั้นแพ้และไม่มีความสุข พวกเธอก็อย่าได้มีความสุขเหมือนกัน”จัยอึนครุ่นคิดในใจพร้อมๆกับนั่งลงตามคำ เชิญของจองมิน


ไม่นาน ฮยอนจุงก็เดินออกมาเพื่อเชื้อเชิญให้จัยอึนเข้าไป


“ขอเวลาให้ชั้นคุยกับภรรยาเธอตามลำพังได้มั๊ย คือว่า ชั้นอยากคุยตามภาษาผู้หญิงนะ”จัยอึนหันมาพูดกับฮยอนจุง

ฮยอนจุงมองหน้าเธอเหมือนกับจะจับผิดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็จำใจยอมทำตามที่เธอขอ


“อย่านานนักนะ ลูกผมกำลังหลับอยู่ และอีกอย่าง ภรรยาผมก็ต้องการเวลาพักผ่อนด้วย”


“ไม่นานหรอก”พูดจบก็รีบเดินเข้าห้องนอนไปทันที


“พี่ฮะ พี่ยอมปล่อยให้ยัยสตอเข้าไปคุยกับพี่สะไภ้ตามลำพังได้ยังไง ฮ้า”


“ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก ชั้นว่า ..”


“นายนี่น้า จริงๆเล้ย”จองมินส่ายหน้าด้วยความไม่พอใจ


ในห้องนอนของฮวางโบ ขณะที่เธอกำลังให้นมลูกอยู่นั้น จัยอึนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ และพูดขึ้น


“คุณฮวางโบคะ ที่ผ่านมา....”


“ลืมมันเถอะค่ะ”ฮวางโบกล่าวด้วยความยิ้มแย้ม เพราะนี่คือนิสัยและตัวตนที่แท้จริง


“ชั้น ขอโทษ ชั้นมันคนไม่ดี ที่ทำให้ครอบครัวคุณต้องเดือดร้อน ที่สำคัญ ชั้นเกือบจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าลูกของคุณด้วย ชั้นขอโทษ และ เสียใจ จริงๆนะคะ”


“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเลวร้ายก็ผ่านไปแล้ว อย่าเก็บเอามาจำหรือฝังใจเลยคะ ชั้นลืมมันไปหมดแล้ว คุณสบายใจได้”


“ขอบคุณนะ น่าอิจฉาจังนะคะ ที่คุณมีสามีที่รักคุณ และที่สำคัญ คุณยังมีลูกๆที่น่ารักแบบนี้อีก”


“คะ อึนฮีเขาเป็นเด็กดี และเธอก็เชื่อฟังชั้นมาก”


“แล้วตอนนี้เธอไม่อยู่หรือคะ”


“อ๋อ คะ เธอไปโรงเรียน อืม นี่ก็ใกล้จะโรงเรียนเลิกแล้วด้วย ซักพักคุณพ่อเขาคงไปรับนะคะ”


จัย อึนเดินไปที่ตู้วางของที่มีรูปอยู่เรียงราย เธอหยิบรูปของอึนฮีขึ้นมา “เธอน่ารักมากเลยนะคะ ถ้าชั้นได้แต่งงาน ก็ไม่รู้ว่าจะมีลูกน่ารักอย่างนี้หรือเปล่า “


“คงน่ารักนะคะ เพราะคุณเองก็เป็นคนสวย ลูกออกมาคงต้องน่ารักอย่างแน่นอน”ฮวางโบกล่าวได้ความภาคคูมิใจพร้อมกับลูก ลูกน้อยไปวางไว้บนเตียง


“เธอเรียนอยู่ชั้นไหนหรือคะ”


“เธอ เพิ่งเข้าเรียนชั้นอนุบาลคะ เธอเรียนอยู่ที่โรงเรียน......ในกรุงโซลใกล้ๆนี่เองคะ”าอย่างนั้น ชั้นต้องขอตัวนะคะ”จัยอึนพูดพร้อมกับโค้งคำนับ และ ฮวางโบก็โค้งศรีษะตอบรับเช่นกัน


“ชั้นมีเรื่องจะบอกคุณอีกนะคะ ถึงชั้นจะเคยมีอะไรกับฮยอนจุงมาก่อนคุณ และชั้นเชื่อว่า เขาก็คงคิดถึงชั้นอยู่ แต่เพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ชั้นจะไม่ไปยุ่งกับเขาอีกแล้วคะ ชั้นรับรอง”เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้อีกครั้ง


ฮวาง โบจำเป็นต้องฉีกยิ้มที่เป็นยิ้มแต่ปากไปให้กับคนที่แหลเป็นไฟ โดยไม่ได้รู้เลยว่า ยองแซงโทรมาเล่าความจริงทุกอย่างให้ฟังแล้ว แต่ไม่เป็นไร แหลมาก็แหลไป คิดได้ดังนั้น เธอก็ยิ้มหวานฉ่ำสงไปให้คนแหลที่เธอเริ่มไม่ชอบหน้า

“คะ ชั้นเข้าใจ ส่วนเรื่องอดีตของพวกคุณนะคะ สบายใจได้ เพราะฮยอนจุงบอกชั้นว่า มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะคะ”

“นัง บ้านี่ ระหว่างชั้นกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้อย่างนั้นหรือ คอยดูเถอะ ถึงตอนนี้จะยังเป็นไปไม่ได้ แต่มันต้องมีวันที่ชั้นได้เขากลับคืนมาแน่ แล้วแก วันนั้นจะต้องน้ำตก”จัยอืนคิดอยู่ในใจ หากแต่ใบหน้ายังคงยิ้มละไมเสแสร้งสุดๆ

ก่อนที่จัยอึนจะเดินออกจากห้องไป เธอหันมามองฮวางโบอีกครั้ง พร้อมสีหน้าอำมหิต “คุณฮวางโบคะ ชั้นลืมบอกคุณไปอย่างหนึ่ง”

“ค่ะ”

“คน อย่างชั้นไม่เคยยอมแพ้ใคร ชั้นอยากจะบอกคุณว่า ตราบใดที่ชั้นยังอยู่ ชั้นไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกคะ ชั้นจะทำให้คุณเจ็บปวดเหมือนตกนรกทั้งเป็น ไม่นานหรอกคะ”พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที

“นั่นเขาพูดถึงอะไรกัน เจ็บปวดงั้นเหรอ”ฮวางโบเริ่มไม่เข้าใจในสิ่งที่จัยอึนพูด

จัยอึนกล่าวอำลาทั้งฮยอนจุง และ เหล่าเมมเบอร์ เธอก้มมองหน้าฬิกาข้อมือ พร้อมหยิบโทรศัพท์คู่ใจ


“ทำ อะไรอยู่ ..อืม ..ตอนนี้ก็สามโมงกว่าแล้ว โรงเรียนคงเลิกแล้วล่ะ เธอช่วยมารับชั้นด่วนได้มั๊ย ชั้นจะรอเธอตรงหน้าโรงเรียนน่ะ โอเค”จัยอึนวางหูและยิ้มย่องกับตัวเอง

ที่หน้าโรงเรียนของอีนฮี จัยอึนอยู่ชะเง้อมองหา เด็กหญิงน่าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนหนึ่ง เธอหยิบรูปที่เธอขโมยออกมาจากห้องนอนเมื่อตะกี้ ไม่นานออดโรงเรียนก็ดังขึ้น นักเรียนตัวเล็กตัวน้อย ต่างค่อยๆทยอยกันเดินออกมา ผู้ปกครองส่วนใหญ่ต่างก็ยืนรอรับบุตรหลานของตัวเองอยู่หน้าประตูทางเข้า ไม่กี่อึดใจ หนูน้อยอึนฮีก็รีบเดินออกมา

“หวัดดีจ้า อึนฮี จำน้าได้มั๊ยจ๊ะ ”


อึนยีมองอย่างไม่คุ้นเคย “จำไม่ได้คะ”


จัยอึนหันรีหันขวางเดินเก้ๆกังๆเข้าไปใกล้


“น้าเป็นเพื่อนของคุณพ่อและคุณแม่หนูไงจ๊ะ พอดีคุณแม่ไม่สบาย เลยให้น้ามารับหนูกลับบ้านจ๊ะ”



“แล้วอาคยูละคะ”


“อาคยูเหรอ..พอดีไปทำงานยังไม่กลับมาเลย ไปเถอะจ๊ะ อึนฮี สายแล้ว ป่านนี้คุณแม่คอยแย่แล้วล่ะ”

อึนฮีหันรีหันขวางและทำท่าจะไม่ยอมไป “ไม่ไปคะ หนูจารออาคยูคะ”


“ไปเถอะจ้า เดี๋ยวคุณพ่อโกรธน่ะคะ ถ้าหนูไม่ยอมกลับกับน้านะ”


“ไม่ไป..หนูไม่ไป”อึนฮีเริ่มออกอาการงอแง


จัยอึนเขยิบตัวไปกระซิบข้างหู “อย่าดื้อสิคะ อยากเจ็บตัวหรือไง”


“หนูไม่ไป อือ ฮือ”


“ไปเดี๋ยวนี้น่ะ”เธออุ้มร่างของหนูน้อยเพื่อข้ามถนน


“ฮือ ฮือ ปล่อยน่ะ”หนูน้อยดิ้นรนและคว้าเลโก้ที่อยู่ในมือประเค็นฟาดหน้าและกระบาลจนโนไม่รู้กี่ที


“โอ้ย ชั้นเจ็บนะ เด็กบ้า”เธอวางร่างหนูน้อยลงและหันมาจับใบหน้าและหัวที่เริ่มปูดแทน

“นั่นคุณทำอะไรกับหลานผมฮะ”คยูจงรีบวิ่งหน้าตาตื่นและรีบดึงร่างหนูน้อยเข้ามาแนบไว้ข้างตัว


“เปล่าคะ ชั้นไม่ได้ทำอะไร”


“พอดีชั้นมาแถวนี้แล้วเห็นว่าเย็นมากแล้ว ก็เลยอาสามารับกลับบ้านให้นะคะ”

คยูจงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับคำโกหกในทางร้ายของเธอ


“ขอบคุณครับ พอดีวันนี้เป็นเวรของผมที่ต้องมารับ คราวหน้า.. ไม่ต้องก็ได้นะครับ”คยูจงจับมืออึนฮีและกำลังจะหันหลังเดินกับไปที่รถ


“พี่ คงไม่ลืมเรื่องที่ให้สัญญากับพวกเราไว้น่ะครับ สำหรับวันนี้ให้ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ได้ทำเรื่องแบบนี้นะครับ”คยูจง โค้งคำนับอีกครั้งก่อนจะจุงหนูน้อยกลับไปที่รถ

“มัวทำอะไรอยู่เนี่ย ชั้นรอเธอตั้งนาน”จัยอึนต่อว่าเพื่อนของเธออย่างรุนแรง

“ขอโทษที พอดีรถมันติด แล้วลูกของชั้นก็งอแงด้วย”

“แผนการชั้นจบกัน...”

“แผนอะไรเหรอ”เพื่อนของเธอเอ่ยถาม

“ก็แผนการเอาสามีคนอื่นมาเป็นของตัวเองน่ะสิ แล้วที่นี้ชั้นจะทำยังไงดีละเนี่ย ท้องชั้นก็เข้าเดือนที่ 3 แล้วน่ะ โอ๊ย เบื่ออออออ”


“นี่ใจเย็นๆหน่อยสิ”


“ไอ้ เด็กบ้าในนี้มันทำให้ชั้นยุ่งยากจริงๆ”มือของเธอทุบไปที่ท้องแรงๆอีกหลายที ในเมื่อสิ่งที่อยู่ในท้องมันคือเด็กที่เธอกับอดีตสามีร่วมกันทำ แต่พวกเธอเลิกกันแล้ว และเธอจึงหาวิธีที่จะเอาฮยอนจุงมาเป็นของเธอ แต่ไร้ผล”


"ชั้นควรทำยังไงดีเนี่ย" จัยอึนถอนหายใจอย่างแรง และเริ่มใช้ความคิด

"ทำไมเธอไม่กลับไปอเมริการล่ะ ไปอยู่ที่นั่นใช้ชีวิตตามลำพังสองแม่ลูก ชั้นว่า..ลำพังเงินเดือนเธอก็คงไม่ลำบากหรอก เชื่อชั้นสิ"


โปรดติตตาม อย่าลืมฉัน อย่าลืมคำสัญญา ตอนสุดท้าย

Create Date : 10 มีนาคม 2554		1 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2554 12:54:40 น.
Counter : 1300 Pageviews.
Share Tweet