|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 138 - ขอบคุณที่รักคนอย่างผม
*ฟิค< แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้นเพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย****
ช่วงเย็นที่สตูดิโอของนักเขียนยูน
ฮยอนจุงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวในขณะที่นักเขียนยูนยกถาดที่มีเบียร์วางอยู่ 2-3 กระป๋องมาวางหน้าชายหนุ่มพร้อมกับถามว่า
”คุณทานข้าวเย็นมารึยังคะ?”
”ผมทานมาเรียบร้อยแล้วฮะ”
”ขอโทษทีนะคะที่ต้องขอให้คุณมาพบที่นี่...”
”โอ ไม่เป็นไรฮะ”
หญิงสาวหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเปิดแล้วยื่นส่งให้เขา “ดื่มนี่ก่อนนะคะ”
ชายหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปรับอย่างนอบน้อมพร้อมกับพูดว่า “ขอบคุณมากฮะ”
เธอ ยกกระป๋องเบียร์ของเธอขึ้นมาจิบเป็นเพื่อน ก่อนจะเริ่มพูดเกริ่นว่า “ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าควรจะพูดอะไรก่อนดี หลังจากที่คุณก็มานั่งอยู่ข้างหน้าตรงชั้นจริงๆ”
”คุณอยากจะพูดอะไรก็เชิญพูดได้ตามสบายไม่ต้องเกรงใจเลยฮะ” พูดจบเขาก็หันหน้าไปอีกทางและกระดกเบียร์จนหมดกระป๋อง
หญิง สาวหัวเราะคิกก่อนพูดต่อไปว่า “ชั้นก็ไม่แน่ใจนักนะคะว่าทำถูกหรือเปล่าที่เรียกคุณมาพบตามลำพังแบบ นี้...แต่ชั้นคิดว่ามันคงจะแย่กว่านี้ ถ้าเราคุยกันในขณะที่มีคนอื่นฟังอยู่ด้วย ดังนั้นชั้นจึง...”
”ไม่เป็นไรฮะ ผมเข้าใจ”
”ขอโทษนะคะ คุณเป็นโรคกลัวผู้ใหญ่จริงๆหรือคะ?”
เขายกมือขึ้นปัดผมที่ปรกหน้าก่อนจะตอบ ”มันก็ขึ้นอยู่กับ คนที่ผมคุยด้วยนะฮะ.”
”เอ่อ แล้วถ้ากับชั้นล่ะคะ?”
”อืมม...คุณเป็นคนนึงที่ทำให้ผมรู้สึกว่า(คุยด้วย) ลำบากฮะ...”
...หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะเริ่มเข้าประเด็น..”เอาล่ะคะ เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ เหตุผลที่ชั้นขอให้คุณมาพบที่นี่ก็คือ...”
”............”
”คือ...ตามปกติแล้วชั้นจะไม่ขอบเข้าไปยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของนักแสดงหรอกนะคะ...”
”............”
”แต่ คราวนี้...ชั้นพบว่ามันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะตั้งสมาธิในการเขียนบทหลัง จากที่ได้ยินเรื่องบางอย่างที่มันคอยรบกวนจิตใจชั้นอยู่ตลอดเวลา นักเขียนบทละครส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบนี้ เอ่อ ไม่ใช่สิ คืองี้นะคะ เมื่อใดก็ตามที่ทีมงานได้ทำการคัดเลือกนักแสดงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชั้นก็อดไม่ได้ที่จะใส่ภาพลักษณ์ของนักแสดงคนนั้นลงไปในขณะที่ชั้นเขียนบท ของตัวละครในเรื่องที่เขารับบทอยู่ และขอบอกเลยนะคะ ว่ามาจนถึงตอนนี้แล้ว ชั้นก็ไม่เคยมีปัญหาใดๆในการเขียนบทของตัวละครจีฮู เพราะว่าคุณแสดงออกมาได้ดีมาก”
เขาค้อมศรีษะหน่อยๆ ”ขอบคุณฮะ”
”ที่ จริงแล้ว สถานะปัจจุบันของคุณก็มีส่วนช่วยในการเขียนบทจีฮูเหมือนกัน คุณสามารถแสดงเป็นชายหนุ่มที่แสดงออกถึงความรักใคร่ ความปรารถนาในตัวของซอฮยอนซึ่งเป็นรักแรกของเขา...”
”อย่างนั้นหรือฮะ”เขาเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ
”แต่ว่า ข่าวการแต่งงานของคุณนี่สิ มันทำให้ชั้นรู้สึกช็อกจริงๆ”
”............”
”มันอาจจะเป็นความมีอคติส่วนตัวของชั้น”เธอพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะพูดต่อไป “ได้โปรดเข้าใจชั้นด้วยนะคะ”
ฮยอนจุงนั่งฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ...
”มันดูแตกต่างสุดขั้วไปจากคาแรคเตอร์ของตัวละครจีฮูซึ่งยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มไร้เดียงสา...”
”............”
หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดต่อไปว่า...ชั้นไม่คิดว่าการพูดอะไรแบบนี้กับคุณจะสามารถทำให้มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป...”
หลัง นิ่งเงียบมาครู่ใหญ่ชายหนุ่มเริ่มเอ่ยปากแย้งขึ้นมาว่า...”ผมไม่ได้ไร้ เดียงสาเหมือนกับจีฮูนะฮะ จริงๆแล้วผมเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาจนบางครั้งไม่รู้ว่าเป็นนิสัยที่ดีหรือว่า แย่กันแน่”
”เฮ้อ...ที่คุณพูดก็คงจะถูกนะคะ...อีกอย่าง..คุณก็ยังอายุมากกว่าเขาด้วยสิ”
*************************************************************************
ขณะเดียวกันที่บ้านของฮวางโบ
หญิงสาวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคน “พวกเราต้องไปที่ไหนกันหรือคะ?”
เสียงอึนยีที่ปลายสายตอบกลับมา “ชั้นได้ยินมาว่าน่าจะเป็นที่ Gangreng ในจังหวัด กังวอนโดน่ะ”
ฮวางโบตอบกับเสียงปลายสาย “พวกเขาคงจะไม่บังคับให้เรา ลงไปในทะเลตอนอากาศหนาวๆแบบนี้...หรอกนะคะ?”
“ใครจะไปรู้ล่ะ? ก็ไม่แน่หรอกนะ…เธอก็รู้นี่นา ว่าพวกเราคือ “Infinity Girls”?
ฮวางโบได้ยินก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง “ฮาา”
“ไม่เอาน่า เธอเป็นไรไปน่ะ? อย่าลืมสิว่า เธอน่ะคือ “ท่านนายพลฮวาง”นะ!”
“แล้วพี่คิดว่านายพลจะรู้สึกหนาวอย่างคนอื่นเขาบ้างไม่ได้หรือคะ?”
“แต่ไง ..ท่านนายพลก็จะต้องแสดงให้คนอื่นได้เห็นถึงแม้ว่าเธอจะหนาวจนเกือบแข็งตายอยู่แล้วก็ตาม”
ฮวางโบแย้งขึ้นมาว่า “แทนที่จะทำอย่างนั้นด้วยตัวเอง นายพลน่าจะสั่งให้พลทหารไปทำแทนน่ะคะ”
แต่อึนยีรีบเสริมว่า “โดยการทำให้พลทหารดูเป็นตัวอย่างก่อนไง”
”แต่ชั้นว่า ควรจะให้เกียรติผู้อาวุโสก่อนนะคะ”
อึนยีไม่ลดราวาศอก ”ชั้นว่า มันน่าจะเรียงตามลำดับชั้นยศมากกว่าน่ะ”
”งั้นตอนนี้มันก็เป็นจังหวะที่ดี ที่ชั้นสมควรจะมอบตำแหน่งให้กับพี่แล้วล่ะค่ะ พี่อยากได้ยศอะไรคะ?” ฮวางโบถามทันที
”นี่เธอคิดว่ายังมียศที่สูงกว่า”นายพล”ให้ชั้นด้วยเหรอ?”
”คือ ชั้นก็ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับยศหรือตำแหน่งของพวกทหารมากเท่าไหร่นะ...แต่ตาม ปกติแล้วเนี่ย...เวลาที่ต้องออกไปในสนามรบจริงๆ คนที่นำกลุ่มมักจะเป็น
“ผู้หมวด”หรือไม่ก็ “จ่า”อะไรแบบนั้นรึเปล่าคะ?
“อ๋อ งั้นเธอก็อยากจะให้ชั้นเป็นแค่ “จ่า” อย่างนั้นใช่มั้ย?”
”ชั้นคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับพี่ ไม่ใช่หรือคะ?”
”ไม่มีทางย่ะ”อึนยีปฏิเสธเสียงแข็ง
*******************************************************************
ที่สตูดิโอของนักเขียนยูน
หญิงสาวเอ่ยขึ้น” ...ชั้นได้ยินมาว่าคุณแต่งงานแล้ว ใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ฮะ”
นักเขียนพยักหน้ารับก่อนพูดต่อว่า “โอเคค่ะ...ที่จริงคุณเองก็ไม่ใช่ผู้เยาว์แล้ว...แต่ทำไมถึงต้องแต่งงานกันแบบลับๆด้วยล่ะคะ?”
”............”
”อืมม..ชั้นคิดว่าน่าจะพอเดาเหตุผลได้...แต่ที่ชั้นสงสัยจริงๆก็คือ ทำไมคุณถึงต้องการจะประกาศให้คนอื่นรับรู้ในตอนนี้ด้วยล่ะคะ?”
”............”
หญิง สาวถอนหายใจออกมาอีกรอบก่อนจะพยายามชี้ประเด็น...”เอาล่ะค่ะ มันก็ไม่ใช่ว่าชั้นจะต้องรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องนี้...แต่คุณเข้า ใจใช่มั้ยคะว่าบริษัทผู้ผลิตละครต้องการจะให้คุณเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน?”
”ฮะ ผมเข้าใจ”
”เฮ้อ...มันเหมือนกับว่าชั้นเรียกคุณมาที่นี่เพื่อจะต่อว่าวิพากษ์วิจารณ์อย่างนั้นเลยอ่ะ”...
”............”
”ชั้น อยากให้คุณเข้าใจว่า สิ่งที่ชั้นกำลังทำอยู่ ไม่ใช่เพื่อจะวิจารณ์หรือตำหนิคุณหรอกนะคะ...เพราะชั้นไม่มีสิทธิที่จะทำ อย่างนั้น...แต่ชั้นรู้สึกจริงๆ ว่าคุณดูแตกต่างกันมาก...(ระหว่างคุณกับจีฮู)”
”............”
”ชั้นเดาว่าชั้นคงจะทำอะไรต่อไปไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้จะยังคงเป็นปริศนาคาใจสำหรับชั้นอยู่...”
”คือ ผม....”
”ว่าไงคะ…”
”ผม ไม่แน่ใจว่า ตัวเองมีความใกล้เคียงกับตัวละครจีฮูมากแค่ไหน...แต่ถึงเขาจะเป็นเด็กหนุ่ม ไร้เดียงสา..ผมมั่นใจที่จะบอกกับคุณได้เลยว่า ระหว่างเขากับผมไม่แตกต่างกันซักเท่าไหร่หรอกฮะ”
คิดอย่างนั้นหรือคะ?”
”ผม ไม่ทราบว่าคุณใช้อะไรเป็นเกณฑ์ในการตัดสิน ว่าผู้ชายคนนี้ยัง “ไร้เดียงสา” แต่ถ้าคุณจะเรียกตีความ ว่าคนที่สามารถแสดงความรัก ความปรารถนาต่อใครคนนึงเพียงคนเดียว ว่าเป็นเรื่องไร้เดียงสาแล้วล่ะก็...”
”อืมม...ชั้นว่าประเด็นของคุณมันอาจจะไปไกลไปหน่อยแล้วล่ะค่ะ”
”มันเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะมาพูดเรื่องอะไรแบบนี้...กับคนที่ผมไม่ได้สนิทสนมด้วย...”
”ขอ โทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ...ถือซะว่ามันเป็น “ความอยากรู้อยากเห็นของนักเขียนบท” ก็แล้วกันนะคะ...ชั้นก็แค่อยากจะรู้เหตุผลจริงๆ ก็เท่านั้น...”
”เอ่อ...ผมได้ยินว่าคุณกำลังมีปัญหากับการเขียนบทของจีฮูอยู่ใช่มั้ยฮะ...”
”ใช่ ค่ะ คุณเชื่อมั๊ยคะ ตอนที่ชั้นได้ยินว่าคุณแต่งงานแล้ว...มันทำให้ชั้นช็อกจริงๆนะคะ..เพราะชั้น รู้สึกว่า เรื่องนี้มันทำให้คุณดูแตกต่างไปจากจีฮูอย่างสิ้นเชิง..และชั้นคิดว่านี่คือ เหตุผลที่พวกเขาอยากจะให้คุณเก็บเรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อน เพราะว่าคนดูส่วนใหญ่ก็คงจะมีปฏิกริยาที่ไม่ต่างจากชั้น หากได้ยินเรื่องนี้... “
ฮยอนจุงแย้งทันที ”คุณคิดว่าอะไรมีความสำคัญมากกว่ากันฮะ? ระหว่างการทำให้ดีที่สุดในอาชีพการงานของคุณ หรือว่า ชีวิตของคุณ?”
”แหม...แต่ ว่า..งานมันก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตคุณไม่ใช่หรือคะ? คุณไม่คิดหรือว่า เมื่อคุณทำงานได้อย่างดีที่สุด คุณก็จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุดในอนาคตของคุณเหมือนกัน”
”ถ้างั้น...ระหว่างการทำงานให้ดีที่สุด กับ ชื่อเสียงของคุณล่ะฮะ?” ฮยอนจุงยกประเด็น
”ชั้นเดาว่าคุณจะมีชื่อเสียงโด่งดังตามมา หากคุณได้ทำงานของคุณอย่างเต็มที่และดีที่สุด...”
”...แล้วถ้าผมต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างที่มีความสำคัญในชีวิตของผมไป ในขณะที่ผมกำลังพยายามทำงานให้ดีที่สุดล่ะฮะ…?”
”อย่างเช่น..อะไรหรือคะ ช่วยยกตัวอย่างได้มั๊ยคะ…?”
เขาจ้องเธอด้วยสายตามุ่งมั่น ”ก็การทำให้คนที่ผมรักสุดชีวิตต้องเสียใจไงฮะ...”
”ทำให้คนที่คุณรักเสียใจหรือคะ?”
”ผมอยากให้คุณที่ผมรักมีความสุขที่สุด ผมไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกทุกข์ทรมานใจเพราะผมเป็นต้นเหตุ...”
”...นั่นเป็น...สิ่งที่ทุกๆคนต้องการเช่นกันค่ะ...แล้วที่เธอเสียใจ เป็นเพราะว่าเรื่องงานของคุณหรือเปล่าล่ะ?”
”ฮะ...ถ้ามันยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป...มันอาจจะทำร้ายเธอจนถึงขั้นร้ายแรงก็เป็นได้น่ะฮะ”
”คุณอย่าบอกน่ะค่ะ ว่า...เธอ...กำลังตั้งครรภ์?”
”ใช่ฮะ เธอกำลังตั้งครรภ์ และผมก็กำลังจะเป็นพ่อคน”
หญิงสาวมองหน้าฮยอนจุงเงียบๆโดยไม่พูดอะไรเมื่อได้ยินคำตอบ...
”...การปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียว...มันเป็นเรื่องที่ยากลำบากที่สุดสำหรับผม...”
”ขอโทษนะคะ คุณแต่งงานแล้ว...แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือคะ?”
”........................”
”ถ้าคุณไม่สามารถจะใช้ชีวิตคู่แบบปกติธรรมดาได้ ทำไมคุณถึงไม่เลื่อนการแต่งงานออกไปก่อนล่ะคะ?”
”เพราะผมไม่อยากปล่อยเธอหลุดมือไป...และที่สำคัญ...ผมต้องการจะมอบคำสัญญาให้กับเธอฮะ...”
”สัญญาอะไรหรือคะ?”
ชายหนุ่มทำท่าลังเลไม่ยอมตอบออกมา...
”........................”
นักเขียนช่างซักพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “คุณเล่ามาถึงขนาดนี้แล้ว....ทำไมถึงหยุดกลางคันล่ะคะ?”
”คือ...ผม ต้องการให้ความเชื่อมั่นกับเธอ ว่าผมจะปกป้องเธอตราบจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของผม...ผมไม่สามารถจะเยียว ยาความเจ็บปวดของเธอด้วยคำพูดของผมเพียงอย่างเดียวได้”
”........................”
”แม้แต่ตอนนี้...เธอเองก็กำลังเตรียมใจที่จะรับความเจ็บปวดซึ่งผมเป็นต้นเหตุเช่นกัน...”
”คุณกลัวว่าเธอจะเจ็บปวดทรมานใจมากขนาดนั้นเลยหรือคะ?”
”ฮะ ผมทำให้เธอต้องเจ็บปวดอยู่หลายครั้ง ถึงแม้เธอจะบอกว่าเธอไม่เป็นไร แต่ผมรู้จักเธอดีว่าจริงๆแล้ว เธอยังเปราะบางเกินไปที่จะรับมือกับเรื่องอะไรแบบนั้นได้...”
”ว้าว คุณนี่โรแมนติคไม่ใช่เล่นเลยนะคะ! ชั้นไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า คุณจะเป็นคนจริงจังและใส่ใจคนรักแบบนี้”
”ผมไม่ใช่คนโรแมนติคหรอกฮะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น... ผมว่าผมเป็นคนที่อยู่กับความเป็นจริงมากกว่าฮะ”
”อยู่กับความเป็นจริง? คุณน่ะเหรอ ฮยอนจุง-ชิ? คนที่ตัดสินใจแต่งงานแบบเสี่ยงๆโดยไม่หวั่นเกรงอนาคตในวันข้างหน้าหน่ะหรือค่ะ?”
”ผม ว่าผมเป็นคนที่อยู่กับความเป็นจริง เพราะผมไม่ต้องการสูญเสียสิ่งที่ผมต้องการ ผมทราบดีว่าโลกภายนอกที่ผมใช้ชีวิตอยู่มันเป็นแบบไหน ดังนั้นผมจึงไม่ต้องการวิ่งหนี ถึงแม้ว่ามันจะมีปัญหาอยู่ข้างหน้าก็ตาม การวิ่งหนีมันเป็นเพียงแค่การชะลอปัญหาให้ออกไปเท่านั้น แต่สุดท้ายช้าหรือเร็วก็ต้องเจอปัญหา ”
”...แต่ชั้นว่าคุณเป็นนักอุดมคติมากกว่านะคะ...”
”........................”
”คุณบอกว่าไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจใช่มั้ยคะ?”
”ใช่ฮะ ผมไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจ เพราะถ้าเธอเสียใจ ผมจะยิ่งเสียใจมากกว่าเธอหลายร้อยเท่า”
”...บางที ชั้นว่าเธอก็อาจจะรู้สึกอย่างเดียวกันกับคุณก็ได้นะคะ”
”...?”
”เธอ อาจจะไม่อยากทำให้คุณเสียใจ หรือทำให้คุณต้องมีปัญหาเพิ่มมากขึ้นเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ทุกๆคืนก่อนนอน เธออาจจะรู้สึกเสียใจที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ ที่คุณต้องมารักคนอย่างเธอ ..”
”........................”
”...ใน บางเวลา เรื่องบางเรื่อง...คุณก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้...คุณทั้งสองคนอาจจะ รู้สึกเจ็บปวด...และอาจจะรู้สึกเสียใจด้วยกันทั้งคู่...”
”........................”
”ถ้าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกเสียใจอยู่...คุณคิดว่าทั้งหมดนั่นเป็นสาเหตุจากคุณคนเดียวหรือคะ?”
”...มันก็ออกจะชัดเจนนี่ฮะ?”
”คุณคิดว่าเธอจะคิดอย่างนั้นจริงๆหรือคะ?”
”........................”
”ถ้าหากพวกคุณรักกันจริงๆแล้วล่ะก็...เธออาจจะคิดว่าคุณกำลังตกที่นั่งลำบาก เพราะว่าเธอเป็นต้นเหตุก็ได้นะคะ...”
”........................”
”สำหรับ เรื่องที่พวกคุณกำลังจะมีลูก...อืมม...ชั้นคิดว่าพวกคุณต้องรับผิดชอบร่วม กันอยู่แล้ว แล้วไงล่ะคะ? พวกคุณก็แต่งงานกันแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้คุณไม่สามารถจะประกาศเรื่องแต่งงานออกไปได้ และคงจะต้องชะลอมันออกไปอีกซักระยะนึง และอาจทำให้หลายๆอย่างมันไม่ค่อยสะดวกสำหรับพวกคุณซักเท่าไหร่ในช่วง นี้...แล้วยังไงคะ? มันทำให้คุณรู้สึกแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ? มันเป็นสิ่งเลวร้ายมากเลยหรือคะที่จะทำให้กันและกัน?”
”........................”
”ชั้น คิดว่าการที่คนเรารักกัน มันหมายถึงการแบ่งปันความเจ็บปวดและรู้สึกเสียใจด้วยกัน...ชั้นหวังว่าซัก วันนึงต่อไปข้างหน้า...คุณจะระลึกถึงช่วงเวลานี้...วันที่คุณเคยมีความสุข เพราะว่าคุณไม่ได้เสียใจอยู่เพียงคนเดียว แต่มีคนที่คอยอยู่เคียงข้างและร่วมรับความรู้สึกนั้นไปกับคุณ...และนั่นมัน ก็คือรูปแบบนึงของความรัก ที่คุณเองเท่านั้นที่จะรู้...”
”........................”
”คุณ ฮยอนจุงคะ ตอนนี้ชั้นได้ฟังเรื่องของคุณหมดแล้ว...และก็ได้คำตอบบางอย่างที่มันค้างคา ใจชั้น แต่ว่า..ชั้นก็กำลังรู้สึกเสียใจหน่อยๆ..เพราะชั้นไม่สามารถจะให้คำแนะนำที่ ดีกับคุณได้...”
”........................”
”ว่าแต่...พวกคุณได้จดทะเบียนสมรสกันหรือยังคะ?”
ฮยอนจุงกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ยิน...”ทะเบียนสมรสหรือฮะ ยังเลยฮะ”
”ถ้า งั้นคุณน่าจะทำซะตอนนี้เลยนะคะ คุณจะได้ยิ้มอย่างสง่าผ่าเผย และคุณจะได้สามารถแสดงให้คนอื่นเห็นว่าคุณจริงจังกับเรื่องนี้ตอนที่พวกคุณ ประกาศเรื่องแต่งงานในภายหลัง...ถึงแม้ว่าชั้นไม่สามารถจะรับประกันได้ว่า เรื่องมันจะไม่รั่วไหลออกไปถ้าทำอย่างนั้น...”
นักเขียนยูนซึ่ง ตอนนี้ทำหน้าที่เหมือนที่ปรึกษาเรื่องของความรักและชีวิตแต่งงานกลายๆถอน หายใจเบาๆก่อนพูดต่อไปว่า “ชั้นเดาว่าคุณคงยังไม่เคยคิดไปถึงเรื่องนั้น...แต่ชั้นมั่นใจว่า คุณฮวางโบเองก็น่าจะเคยนึกถึงบ้าง...บางทีเธออาจจะกำลังรอให้คุณเป็นฝ่ายที่ พูดขึ้นมาก่อนก็ได้นะคะ?”
”........................”
”คุณ ฮยอนจุงคะ ชั้นต้องขอบคุณอีกครั้งที่สละเวลาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชั้นฟัง...ชั้นทราบดี ว่ามันเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับคุณมาก...และชั้นรู้สึกเป็นเกียรติจริงๆนะคะ ที่วันนี้ได้มาพบปะพูดคุยกับผู้ชายโรแมนติคซึ่งมีหัวใจที่อบอุ่นเป็นการส่วน ตัวแบบนี้...”
“...ขอบคุณเช่นกันฮะ”..ฮยอนจุงค้อมศีรษะให้กับที่ปรึกษาจำเป็นก่อนจะกล่าวอำลา
ระหว่างทางที่เดินกลับ เขาไม่วายแหงนมองท้องฟ้าดูดาวเหนือ
“บู อิน ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณรู้สึกผิดหวังกับการที่มารักคนอย่างผมแบบนี้..ผมอยากทำทุกอย่าง ให้คุณมีความสุข..ผมอยากประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่า ผมรักคุณมากแค่ไหน คุณมีค่ามากมายสำหรับผมแค่ไหน คุณรู้มั๊ยว่า ผมรู้สึกเสียใจ ที่ไม่สามารถให้ความรักความอบอุ่นเท่าที่ผมพึงจะมีให้คุณได้อย่างที่ใจต้อง การ บูอิน อดทนนะฮะ อดทนไว้ อีกไม่นาน ผมจะทำให้ทุกคนได้ยอมรับและเห็นใจในความรักของผม ผมจะทำให้ทุกคนในโลก อิจฉากับความรักที่ผมมีให้คุณ
แต่ ว่าในตอนนี้..ผมไม่สามารถทำให้คุณได้ แม้เพียงแค่แต่จะพยายาม.. โอกาสและเวลานั้น..ก็ยังไม่ยอมมาซักที.....”แล้วน้ำใสๆในตาของเขาก็หลั่งไหล ออกโดยไม่รู้ตัว เขาพยายามสะกดกลั้นความอ่อนแอของตัวเอง แต่ก็ไร้ประโยชน์ คงทำได้เพียงแค่ปลดปล่อยให้มันไหลเท่าที่ใจต้องการ และเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแล้ว..เขาสัญญาว่าจะไม่ให้เธอเห็นแม้แต่หยด เดียว......
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ
ยาย(นาจา)
| Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2554 |
| Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2554 17:04:20 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 758 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [