BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 57 ~ เพื่อเกมที่ใสสะอาดที่สุดในโลก

ตอนที่ 57 ~ เพื่อเกมที่ใสสะอาดที่สุดในโลก

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****

ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านคู่ผักกาดหอม
ทั้งสองคนสวมเสื้อกันลมแขนยาวมีฮู้ดแบบเดียวกันแต่ของฮยอนจุงเป็นสีฟ้าส่วนของฮวางโบเป็นสีชมพูเข้ม จากนั้นก็สวมเสื้อกั๊กคู่ที่ทำให้กันทับลงไปอีกชั้นนึง พอแต่งตัวเสร็จก็เริ่มดำเนินแผนการโทรไปทวงรูปจากทางสตูดิโอ

ฮยอนจุงนั่งนึกในใจระหว่างที่รอสายว่า <ชั้นจะต้องต่อว่าอย่างจริงจังเลยนะ...พวกเขาตัดรูปนั้นทิ้งไปได้ไง หลังจากที่บีบบังคับให้พวกเราทำท่าแบบนั้นกัน.>

”สวัสดีค่ะ” เสียงตอบรับจากพนักงานที่ปลายสาย

”สวัสดีฮะ พวกเราได้รับรูปถ่ายแล้ว” ...เขาเริ่มต้นอย่างไม่มีอารัมบทใดๆ

ฮวางโบได้ยินก็นึกในใจว่า <นี่เธอกำลังพูดอะไรน่ะ? ทำไมมันห้วนอย่างนั้นล่ะ..>.

”ว่าไงนะคะ?” เสียงพนักงานตอบกลับมาอย่างงุนงง

เขาก็ยังไม่สนใจพูดต่อไปว่า “คือว่า เราไม่ได้รูปภาพที่เราต้องการฮะ”

”รูปที่ต้องการเหรอคะ? คุณหมายถึงรูปที่ใส่กรอบหรือว่ารูปในอัลบั้มค่ะ”...

”ทั้งคู่เลยฮะ”

<นี่พูดจาอะไรแบบไหนกันเนี่ย...? > ฮวางโบได้แต่ยิ้มแล้วก็แย่งโทรศัพท์จากมือของฮยอนจุงมาพูดแทน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

เขาหันไปมองเธอด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกแต่สักครู่ก็นึกขึ้นมาได้ “ อ้ากส! ผมควรจะแนะนำตัวเองก่อนนี่นา” <ผมนึกไม่ออกว่าควรจะพูดอะไร เพราะว่าผมโมโหมาก...>

”พวกเราคือคู่ผักกาดหอมน่ะค่ะ” ฮวางโบแนะนำตัวกับพนักงานที่รับสาย

”โอ! สวัสดีค่ะ เป็นยังไงบ้างคะ?”

เธอยิ้มแล้วตอบไปว่า “เราได้รับอัลบั้มรูปถ่ายแต่งงานวันนี้ค่ะ...แต่ว่าเราไม่เห็นรูปภาพที่เราต้องการรวมอยู่ในนั้น...”

”โอ! จริงหรือคะ? รูปไหนล่ะคะที่คุณพูดถึง?”

ฮยอนจุงได้ยินก็แย่งโทรศัพท์กลับมาจากเธอแล้วรีบตอบไปว่า “รูปจุ๊บๆไงฮะ!”

”ว่าไงน่ะคะ?”

”มันคือรูปที่เราจุ๊บกัน! จุ๊บๆน่ะ~~”

ฮวางโบเริ่มกังวลนิดๆ <ทำไมเธอถึงได้พูดเน้นเรื่องจุ๊บๆ จังเลยล่ะ? ^^’>..

”โอ! รูปที่คุณจูบกันไม่ได้รวมอยู่ในนั้นหรือคะ?”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ใช่ฮะ”

”แล้วคุณรวมมันเอาไว้ใน Selection รึเปล่าคะ?”

”อะไรนะฮะ? Selection?” หันหน้ามาถามฮวางโบว่า “Selection” มันคืออะไรหรือฮะ?”

ยิ้มแบบฝืดๆ แล้วตอบไปว่า “ก็หมายถึงเลือกน่ะจ้ะ...โอ ท่าทางจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

จากนั้นก็ดึงโทรศัพท์มาจากมือเขา “คือยังงี้ค่ะ ในตอนแรกพวกเราไม่ได้เลือกรูปนั้นไว้ใน Selection แต่เราอยากจะได้รูปนั้นจริงๆน่ะคะ เพราะว่าเราต้องใช้ความพยายามอย่างมาก กว่าจะถ่ายรูปนั้นเสร็จ..”

”โอว จริงหรือคะ? งั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยคะ ชินบู-นิม (คุณเจ้าสาว)?”

”ชินบู-นิมเหรอ! หุหุ” <นั่นมันให้ความรู้สึกที่แตกต่างจาก “บูอิน” เลยน่ะ> “ ค่ะ ว่าไงหรือคะ?”

”ทางเราจะอัดรูปนั้นแล้วใส่กรอบเล็กๆสำหรับวางบนหัวเตียงให้พวกคุณจะดีมั้ยคะ?”

ทันทีที่ได้ยินฮยอนจุงก็คว้าโทรศัพท์กลับมาจากมือเธอ แล้วรีบตอบด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข) “ ได้เลยฮะ เยี่ยมไปเลย! ช่วยกรุณาทำเป็นสองชุดจะได้มั้ยฮะ...เพื่อเป็นของขวัญสำหรับพวกเรา…”

”ถ้างั้น ถ้าเราทำกรอบรูปเสร็จแล้ว เราจะติดต่อมาที่ชิลลาง-นิมได้ใช่มั้ยคะ?”

”ได้ฮะ รบกวนด้วยนะฮะ!”

”โอเคค่ะ ทางเราจะติดต่อมาที่คุณอีกครั้งถ้ารูปเสร็จเรียบร้อยแล้ว...”

”ค่ะ...ขอบคุณมากน่ะค่ะ~~”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส “ขอให้กิจการรุ่งเรืองน่ะฮะ...”

<กิจการรุ่งเรือง...เหรอ?> “นี่เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าที่พูดออกมามันน่าขันจริงๆเลยน่ะ...?”

เขายังยิ้มหน้าตาพึงพอใจ แล้วตอบเธอไปว่า “เป็นเรื่องดีน่ะฮะ ที่เราโทรไปบ่นกับทางร้านน่ะ!”

”ใช่จ้ะ เธอทำได้ดีมากเลย”

หลังจากนั้นคู่ผักกาดก็เดินทางมาที่สนามกีฬาที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเพื่อมาแข่งวิ่งมาราธอน

อึนมี (คนเขียนบท) แนะนำว่า “คนที่แข่งแพ้น่าจะถูกลงโทษน่ะ เพราะถ้าวิ่งมาราธอนกันเฉยๆ มันจะดูไม่น่าสนใจน่ะ...”

”ลงโทษเหรอ?” เธอชำเลืองมองไปที่ฮยอนจุง

ฮยอนจุงรับลูกทันที “เป็นความคิดที่ดีฮะ มันจะทำให้ดูน่าสนใจและมีแรงจูงใจมากขึ้นที่เราจะเล่น..”

ฮวางโบถอนหายใจออกมา “จ้ะ ชั้นกำลังนึกสงสัยอยู่เลยว่าไฟแห่งการอยากเอาชนะของเธอมันจะโผล่มาเมื่อไหร่”

ฮวางโบหันหน้าไปถามอึนมี “แล้วบทลงโทษมันควรจะเป็นอะไรดีคะ?”

”ทำไมคุณสองคนไม่ลองตัดสินใจกันเองล่ะคะ?” อึนมีตอบ

ฮวางโบหันไปถามฮยอนจุง “ ทำอาหารเย็น ดีมั้ย? เพราะว่าปกติเธอมักจะเป็นคนที่กินอาหารที่ชั้นทำ มันน่าจะดีถ้าให้ชิลลางได้ทำอาหารให้ชั้นบ้าง ซักครั้งก็ยังดี?”

”ผมเคยทำราเมนผัดให้คุณกินตอนนั้นไงฮะ? ถึงแม้ว่ามันจะถูกตัดไป ไม่ได้ออกอากาศ...”

”โอ จริงสิน่ะ แต่ว่าวันนี้ อาหารเย็นมันควรจะเป็นข้าวหรืออะไรที่มันต้องใช้ความพยายามมากหน่อย”

”โอเคฮะ แต่ว่าผมไม่รับประกันเรื่องรสชาดน่ะ”

เธอยิ้มแล้วตอบออกมา “ไม่เป็นไรหรอกตราบใดที่กินเข้าไปแล้วไม่ทำให้ชั้นถึงกับตายน่ะ ^^”

”ผมอยากจะเลือกการทำโทษอีกอย่างนึงด้วยฮะ” ฮยอนจุงเริ่มเสนอไอเดีย

”อะไรเหรอ?”

”คนที่แพ้ต้องยอมให้ขี่หลัง”

”อะไรนะ? ~~”

”ขี่หลังไงฮะ แล้วก็ต้องเดินไปให้รอบสนามด้วยน่ะฮะ”

”นี่เธออยากจะขี่หลังชั้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”

”ทำไมคุณถึงคิดว่า คุณจะเป็นฝ่ายที่ต้องถูกขี่หลังล่ะฮะ? มันอาจจะเป็นผมก็ได้ที่ต้องแบกคุณไปรอบๆสนามน่ะ?”

เธอยักไหล่แล้วตอบเขาว่า “โอ! งั้นก็ได้...ตกลงเรามีบทลงโทษ 2 อย่างแล้วใช่มั้ย?”

อึนมีเสริมว่า “ ทำไมไม่เพิ่มอีกซักอย่างล่ะคะ?”

”อีกอย่างเหรอ?”

”เพราะว่าพวกคุณรู้สึกผิดหวังมากกับเรื่องรูปถ่ายตอนจุ๊บกัน...งั้นอีกอย่างก็น่าจะเป็นจุ๊บแก้มดีมั้ยคะ?” อึนมีให้คำแนะนำ

เขามีท่าทีเริ่มกังวล “จุ๊บเหรอฮะ?”

ฮวางโบแอบสังเกตสีหน้าของเขา “เราไม่ทำแบบนี้ได้มั๊ยค่ะ?”

อึนมียิ้มแล้วตอบว่า “เพราะว่าวันนี้มันอาจจะเป็นตอนสุดท้ายของพวกคุณก็ได้น่ะคะ...ทำไมคุณถึงไม่ลองทำมันเพื่อเป็นที่ระลึกซึ่งกันและกันล่ะคะ...?”

<ตอนสุดท้ายเหรอ? ถ้างั้น...นี่คงจะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วจริงๆสิน่ะ>.”โอเคฮะ“ ฮยอนจุงตัดสินใจตอบตกลง

ฮวางโบได้แต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่แสดงความประหลาดใจ “นี่ “..

”เรามาทำมันด้วยกันเถอะฮะ~~”

อึนมียิ้มด้วยความพอใจและรีบสรุป “งั้นคุณจะแข่งขันกันโดยมีบทลงโทษสำหรับคนแพ้ 3 อย่างน่ะคะ”

ฮวางโบถอนหายใจเบาๆ และคิดในใจว่า <ชั้นไม่แน่ใจเราจะสามารถจุ๊บกันได้ง่ายๆ...ต่อหน้ากล้องรึเปล่า>

บริเวณลู่วิ่งในสนาม
ในขณะที่ทีมงานตากล้องกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดวางอุปกรณ์ คู่ผักกาดหอมกำลังยืนอยู่ใกล้ๆที่นั่งข้างสนามและมองออกไปที่สนามแข่ง

ฮยอนจุงส่งเสียงเรียกเธอเบาๆ “เฮ้”

”ว่าไง?”

”เรามาเพิ่มบทลงโทษอีกอย่างนึงกันดีกว่าฮะ”

”นี่ 3 อย่าง มันยังไม่พออีกเหรอ? “

”มีอีกอย่างนึงที่ผมอยากจะเพิ่มมันเข้าไปจริงๆฮะ...”

”แล้วมันคืออะไรล่ะ?”

”ทำตามความปรารถนาของผู้ชนะ 1 อย่าง”

”หุหุ...นี่เธอยังนึกไม่พอใจเรื่องคราวนั้นอยู่อีกเหรอ?”

”ไม่ใช่ฮะ มันไม่เกี่ยวกัน...”

”ก็ได้น่ะ แต่ว่าเธอจะมาใช้เรื่องนี้เพื่อลบล้างความปราถนาก่อนหน้านี้ไม่ได้หรอกน่ะ”

”ไม่ฮะ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก ทำไมผมถึงต้องทำให้มันเสียของไปแบบนั้นด้วยล่ะฮะ?”

เธอยิ้มกว้าง “ชั้นสงสัยจริงๆเลยว่าความปราถนาของเธอมันเป็นเรื่องแบบไหนกัน” <ถ้าเธอขออะไรบางอย่างที่มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้...เธอ..ตายแน่...>

เขาพูดด้วยท่าทางที่มุ่งมั่นว่า “ผมจะไม่ออมมือให้คุณเป็นอันขาด ผมจะต้องชนะเกมนี้อย่างแน่นอน..”

”คนอื่นๆอาจจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นแบบนี้กัน เป็นเพราะบทลงโทษ....ว่าแต่เธอเคยออมมือให้ชั้นตอนไหนด้วยเหรอ?”

”ทีแรก..ผมก็กะว่าจะยอมให้คุณชนะในวันนี้...แต่นี่มันชัดเจนอยู่แล้วว่าคงเป็นไปไม่ได้เพราะว่ามีเรื่องบทลงโทษข้อสุดท้ายเข้ามา”

สีหน้าของเธอเริ่มกังวล “ถ้าขืนเธอขออะไร ที่มันทำให้ชั้นอยากจะชกหน้าเธอขึ้นมาล่ะก็....”

ฮยอนจุงสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน “อะไรกันฮะ คำขอมันก็ต้องเป็นคำขอสิฮะ.. คุณก็ควรจะทำตามนั้น”.

ฮวางโบหรี่ตาแล้วจ้องหน้าเขา “เธอก็...ระวังให้ดีๆแล้วกันกับคำขอของเธอน่ะ ถ้าไม่อยากให้คราวนี้มันเป็น “ทริปอำลา” ของจริง...”

เขาได้ยินแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ด “คุณพูดเรื่องอำลาออกมาได้ง่ายๆเลย...ฟังแล้วมันเจ็บปวดน่ะฮะ!”

ฮวางโบพูดต่อไปว่า “มันอาจจะไม่ใช่การอำลาแบบถาวร แต่เธอควรจะเตรียมตัวสำหรับระยะเวลาอย่างน้อยเดือนนึงน่ะ...”

เขาถามอยางจริงจัง “คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงกันฮะ? คุณยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังจะขออะไรน่ะ...”

”ยังไงก็ตาม ชั้นจะตัดสินใจหลังจากที่ชั้นได้ยินมันก่อนน่ะ.”

”นี่มันอะไรฮะ? .ในเมื่อเราได้ตัดสินใจกันแล้วว่ามันจะเป็นบทลงโทษ เราก็ต้องทำตามข้อตกลงไม่ใช่เหรอฮะ?”

”แล้วชั้นต้องทำตามคำขอที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยเหรอ?”

”อะไรคือคำขอที่ไม่มีทางเป็นไปได้เหรอฮะ? การรวมเป็นหนึ่งเดียวของเกาหลีเหนือ-เกาหลีใต้? การฟื้นตัวจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ? หรือว่า การพิชิตครอบครองจักรวาลทั้งมวล? ผมไม่ได้สนใจเรื่องแบบนั้นซักหน่อย...พวกนั้นเป็นสิ่งที่บูอินไม่สามารถจะทำได้..ผมถึงกับยอมละทิ้งดวงดาวบ้านเกิดของตัวเอง…แล้วทำไมคุณถึงจะไม่ยอมทำตามคำขอของผม ทั้งๆที่คุณสามารถจะทำมันได้อย่างแน่นอนล่ะฮะ?”

หลังจากได้ยินเขาขุดเหตุผลแบบ 4-D ขึ้นมาอธิบายกับเธอ ฮวางโบถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาแบบยั้งไม่อยู่ “อะไรนะ? การรวมเป็นหนึ่งเดียวของสองประเทศเกาหลีเหรอ? หุหุ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....”

”คุณยังไม่ทันรู้เลยว่าผมจะขออะไร...แล้วนี่คุณตั้งใจที่เบี้ยวไม่ยอมทำตามตั้งแต่แรกเลยใช่มั้ยฮะ?”

ฮวางโบหัวเราะคิก”โอเค..ตกลงว่าทำตามนี้ก็ได้!”

”คุณจะไม่ถอนตัวทีหลังน่ะฮะ?”

”แน่นอน~~..ชั้นก็แค่ต้องชนะเธอให้ได้เท่านั้นเอง...”

”มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกฮะ...ถึงยังไง ผมก็เป็นผู้ชาย...”

”ในเมื่อเธอเป็นผู้ชาย ตามที่เธอชอบพูดย้ำบ่อยๆน่ะ เธอก็ควรจะยอมต่อให้ชั้นบ้างใช่มั้ย?”

”อ๋อได้สิฮะ ไม่มีปัญหา”

<เธอนี่มันช่าง(หลงตัวเอง)..จริงๆน่ะ>.ฮวางโบคิดในใจแล้วก็ยิ้ม

หลังจากนั้นสักพัก ที่บริเวณลู่สำหรับวิ่งแข่ง
คู่ผักกาดตกลงกันว่าจะมีการแข่งขันแบบอุ่นเครื่องก่อนที่จะแข่งรายการใหญ่วิ่งมาราธอน รายการแรกเป็นการวิ่ง 100 เมตร หลังจากเจรจาต่อรองกันอย่างเข้มข้นอยู่พักนึง ฮยอนจุงก็ยอมต่อให้ฮวางโบ 26 ก้าว และตอนนี้ทั้งคู่ก็กำลังยืนอยู่ที่จุดสตาร์ทของตัวเอง

เมื่อทีมงานตะโกนว่า “Go!” สองคนต่างก็วิ่งออกตัวอย่างสุดแรงเกิด และดูเหมือนฮยอนจุงจะไม่สามารถแซงเธอได้

ฮวางโบวิ่งไปคิดไปว่า <ถ้าชั้นยังไม่สามารถชนะได้ ทั้งๆที่เขาต่อให้ขนาดนี้แล้วล่ะก็ การแข่งขันอย่างอื่นที่เหลือก็คงไม่ต้องไปหวังอะไรแล้วล่ะ...T_T>

ส่วนฮยอนจุงวิ่งไล่ตามหลังเธอไปและนึกตำหนิตัวเองในใจว่า <ชั้นไม่ควรมั่นใจตัวเองเว่อร์เกินไปแบบนี้เลย..น่าจะต่อให้เธอแค่ 15 ก้าวก็พอแล้ว...T_T>

ทั้งสองคนตั้งหน้าตั้งตั้งตาวิ่งอย่างสุดชีวิต ราวกับว่าความเป็นความตายของพวกเขาขึ้นอยู่ผลการแข่งขันนี้ และในที่สุดฮวางโบก็เป็นผู้ชนะ!

เธอดีใจสุดๆ รีบพูดข่มเขาทันทีว่า “เธอแพ้แล้วใช่มั้ย? เธอมันคนขี้แพ้!”

ฮยอนจุงหัวเสียสุดๆเมื่อได้ยินคำสบประมาทของเธอ แต่ต้องแกล้งทำชิลๆตอบไปว่า “ไม่เป็นไรหรอกฮะ คงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะชนะตลอดเวลา...”

”รู้สึกยังไงบ้างล่ะที่เธอแพ้ผู้หญิงน่ะ? “

”ยังไงผมก็น่าจะแพ้อยู่หรอกฮะ เพราะว่าต่อให้คุณตั้ง 30 ก้าว...”

“30 ก้าวเหรอ? เธอน่ะขอต่อรองอย่างเอาเป็นเอาตายให้ลดลงมาเหลือ 26 ก้าวน่ะ...”

รายการที่ 2 เป็นการแข่งขันกระโดดสูง
ถึงแม้ว่าฮยอนจุงจะต่อให้เธอ 10 ซม. แต่ฮวางโบก็ยังกระโดดไม่ผ่านทั้ง 2 ครั้ง

ฮวางโบรู้สึกอับอายและสับสน ร้องออกมาดังๆว่า “อ้ากกกกก นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย” เธอนอนดิ้นเหวี่ยงแขนเตะขาอยู่บนเบาะ

ฮยอนจุงเห็นท่าทางเธอก็หัวเราะเสียงดังแล้วบอกว่า “ควบคุมอารมณ์หน่อยสิฮะ”

ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นยืนและเดินกลับมาที่จุดเริ่มต้นใหม่ “ชั้นยังเหลือการกระโดดครั้งที่ 3 ใช่มั้ย “

เขาแกล้งทำท่าโบกมือให้เธอแล้วพูดว่า “ตามสบายเลยฮะ จะกระโดดจนกว่าคุณจะผ่านก็ได้ฮะ...ผมมีเวลาอีกเยอะ” ว่าแล้วก็ลงไปทรุดตัวลงไปนั่งยองๆแล้วพูดต่อไปว่า “ อา! ผมควรจะสั่งจาจังมยอนมากินระหว่างที่นั่งรอคุณมั้ยเนี่ย...”

”หุหุ ฮ่าฮ่า ..<ฮึ~~ ไว้ทีชั้นบ้างเถอะ> ฮวางโบหัวเราะแต่ก็นึกเจ็บใจอยู่หน่อยๆ

แต่จู่ๆเขาเปลี่ยนใจพูดขึ้นมาว่า “ คิดว่าวันนี้คุณจะทำได้สำเร็จมั้ยฮะ...? เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าแล้วบอกเธอว่า “ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะก็...เกมมันคงจะ. “

แล้วเขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดอีก “ งั้นผมจะกระโดดก่อนก็แล้วกันฮะ.. “

”ทำไมล่ะ? ไหนเมื่อกี้เธอบอกว่ามีเวลาเยอะแยะไม่ใช่หรอกหรือ?”

”ก็มันน่าเบื่อออกนี่ฮะ เพราะคุณกระโดดไม่ผ่านซักที...ผมกลัวว่าตอนของพวกเรามันจะไม่ได้ออกอากาศน่ะ.” ระหว่างที่พูดก็เดินไปเลื่อนความสูงของระดับบาร์ขึ้น

ฮวางโบเดินไปช่วยเขาที่อีกด้านนึงของบาร์ แต่ปากก็บ่นออกมาว่า ฮา! นี่เธอคิดว่าชั้นไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ ว่าเธอกำลังมีแผนอะไรอยู่ในใจน่ะ?

ฮยอนจุงเดินกลับไปยืนที่จุดเริ่มต้น “เพื่อเกมที่ใสสะอาดที่สุดในโลก” เขาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ๆเข้าไป 2-3 ครั้งแล้วตะโกนออกมาว่า “ผมต้องชนะให้ได้! “

ฮวางโบยืนมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกใจหน่อยๆ “นี่เธออยากจะชนะมากจริงๆขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฮยอนจุงสามารถกระโดดข้ามบาร์ไปได้อย่างง่ายดายในครั้งแรก เขาลุกขึ้นมาจากเบาะรองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขสุดๆ พร้อมกับร้องเสียงดังว่า ”YES!!!”

เธอเห็นท่าทางดีใจของเขาแล้วรู้สึกเสียใจหน่อยๆ “นี่เธอมีความสุขมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ฮะ...ผมมีความสุขมากกกกเลย!!!”

<นี่เป็นครั้งแรกที่เธอบอกว่ามีความสุขในขณะที่ถ่ายทำรายการอยู่น่ะ>..”เธอไม่เคยพูดแบบนี้ตอนที่อยู่กับชั้นเลย...นี่เธอมีความสุขมากเลยเหรอที่ชนะ?”

”ใช่ฮะ ผมมีความสุข”

หลังจากที่เธอได้ดูวิธีการกระโดดของฮยอนจุง ต่อมาฮวางโบก็ลองกระโดดอีกครั้ง และในที่สุดเธอก็ทำได้สำเร็จ

”YES!!! เห็นใช่มั้ย? มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับเธอแล้วล่ะ”

เขาเริ่มเครียดเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอกระโดดผ่าน “ไม่เป็นไรฮะ คราวต่อไปมันจะยากสำหรับคุณขึ้นไปอีก..”

การกระโดดครั้งที่ 2 ของฮยอนจุงที่ระดับความสูงเพิ่มขึ้นก็ผ่านฉลุยเช่นเคย เขากระโดดไปรอบๆด้วยความดีใจ ราวกับกำลังฉลองชัยชนะให้ตัวเองอยู่

”เธอดีใจมากที่ชนะบูอินได้ใช่มั้ย?”

เขายิ้มหน้าตาไร้เดียงสาแล้วตอบว่า “ใช่ฮะ”

ฮวางโบกระโดดไม่ผ่านความสูงระดับที่ 2 ของเธอ และที่แย่กว่านั้นก้นของเธอไปกระแทกอย่างแรงเข้ากับบาร์ที่ตกลงมาบนเบาะ เธอรู้สึกเจ็บทำหน้าเหยเกร้องออกมาว่า

“โอ๊ยย~~~”

ฮยอนจุงเห็นก็คิดในใจว่า <นั่นมันต้องเจ็บมากแน่ๆเลย>

แล้วก็รีบเดินเข้าไปหาเธอและยื่นมือออกไปเพื่อจะช่วย “ฮ่าฮ่า...คุณเป็นอะไรรึเปล่าฮะ?”

”อ้ากกก!!! นี่มันน่าผิดหวังจริงๆเลย...”

เขาหัวเราะคิก “คุณใจเย็นๆก่อนน่ะฮะ”

ฮวางโบลุกขึ้นยืนโงนเงน เอามือสางผมที่ยุ่งเหยิงปรกหน้าอยู่ แล้วถามว่า “ อะไร..อะไรมันคือปัญหา...ในความคิดเห็นของเธอนะ...ชิลลาง? “<ชั้นพูดตะกุกตะกักเพราะว่ากำลังอารมณ์เสียอยู่...T_T>

ฮยอนจุงยิ้มแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า “ปัญหาจริงๆก็คือ...การที่คุณพยายามจะเอาชนะสามีของตัวเองนั่นแหละฮะ...”

<หา!!!>“ก็ได้ ชั้นแพ้แล้ว แต่พูดจริงๆนะชั้นจะเอาชนะเธอเรื่องคำพูดได้ยังไงกันเนี่ย...T_T”

การแข่งขันรายการที่ 2 จบลงด้วยชัยชนะของฮยอนจุง

เธอพูดด้วยน้ำเสียงห่อเหี่ยว “โอเค เธอชนะ”

เขาจ้องไปที่บาร์สำหรับกระโดดข้าม “ ผมควรจะลองกระโดดให้สูงขึ้นไปอีกเพื่อทำสถิติดีมั้ยฮะ?”

เธอกระพริบตาแล้วถามอย่างไม่แน่ใจว่า “เธอคิดว่าเธอจะทำได้เหรอ?”

เขาตอบออกมาอย่างมั่นใจ “ผมอยากจะลองดูฮะ!”

ฮวางโบเดินมาช่วยเขาปรับระดับความสูงของบาร์ “นี่มันตั้ง 145 ซม.เลยน่ะ”

ฮยอนจุงไม่พูดอะไร เดินเงียบๆกลับไปที่จุดสตาร์ท...

”ถ้าเธอทำได้นะ...ชั้นว่าเธอจะดูเท่ห์มากกว่าตอนที่แข่งมวยปล้ำชนะในตอนพิเศษคราวนั้น...”

<จริงเหรอฮะ? งั้น ผมก็ต้องโดดให้ผ่านให้ได้น่ะสิ?> “วู๊ววว~~ ผมชักเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้วฮะ”

ฮวางโบส่งเสียงเชียร์เขา “ Fighting!!”

ฮยอนจุงกระโดดได้สูงจนเกือบจะผ่าน แต่ก้นของเขาไปแตะกับบาร์นิดนึงจนทำให้มันหล่นลงมา

เขารู้สึกผิดหวังที่ทำไม่สำเร็จ นอนคว่ำหน้าและระบายอารมณ์ด้วยการทุบเบาะไปมาแล้วร้องเสียงดัง“อ๊าาาาา~~~”

”ว้าว ชิลลาง เธอทำได้ใกล้เคียงมากๆ...เกือบจะได้อยู่แล้ว จริงๆน่ะ” <เธอดูเท่ห์มากๆเลย ถึงแม้จะกระโดดไม่ผ่านก็ตาม...>

ฮยอนจุงเดินกลับไปที่จุดสตาร์ทแล้วพูดว่า “ขออีกที!”

เธอถอนหายใจออกมา ขณะที่คิดในใจว่า <วันนี้อะไรมันสิงเธออยู่รึเปล่าน่ะ? > ตะโกนบอกเขาไปว่า

“ชิลลาง ชั้นได้ยินมาว่าพวกเขาจะยอมให้เราอยู่ด้วยกันต่อ ถ้าเธอทำสำเร็จน่ะ”

พอได้ยินที่เธอพูด จู่ๆก็รู้สึกอ่อนไหวขึ้นมา <ถ้าเราทำอย่างนั้นได้...>

ฮยอนจุงเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง แต่คราวนี้สีหน้าของเขาดูจริงจังเอามากๆ ในที่สุดเขาก็ลอยตัวกระโดดข้ามบาร์มา ก้นของเขาแตะบาร์นิดๆแต่ครั้งนี้มันยังคงอยู่กับที่ไม่หล่นลงมา

ฮวางโบช็อคด้วยความดีใจ “ชิลลาง เธอทำสำเร็จแล้ว!!!”

เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วร้องออกมา “เย้!!!!” <มีความสุขสุดๆ> “ฮู้ว!!!”

ฮวางโบทรุดลงไปนั่งกับพื้น ทำท่าเหมือนกับอ้อนวอนแล้วพูดว่า “ ได้โปรด..ให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันเถอะน่ะ!!!! “

คำอธิบายท้ายบท

1. Selection เป็นการใช้คำทับศัพท์ภาษาอังกฤษไปตรงๆ ผู้เขียนเดาว่าที่ฮยอนจุงไม่เข้าใจคำนี้เพราะภาษาอังกฤษของเขาไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่...^^

2. ชินบู-นิม : ชินบูหมายถึงเจ้าสาว ส่วน นิมเป็นคำเรียกเพื่อให้เกียรติยกย่อง (น่าจะใกล้เคียงกับคำว่า “คุณ” ในภาษาไทย)

3. ผมเคยทำราเมนผัดในตอนนั้น: ถึงแม้ว่าฉากนั้นจะถูกตัดออกไป ฮยอนจุงเคยทำราเมนผัดให้ฮวางโบ อเล็กซ์ และชินเอ กินตอนที่ไปพักร้อนด้วยกันที่ปูซาน

4. จาจังมยอน (บะหมี่ดำ) :เป็นอาหารจานลูกผสมระหว่างจีนและเกาหลี โดยมีเส้นบะหมี่ที่ราดด้วยน้ำซอสที่ทำจากซอสถั่วดำ (จุงกุกทเวนจาง) มาผสมกับส่วนผสมอื่นเข่น ผักและหมูสับ นอกจากนี้ยังเป็นอาหาร Delivery ยอดนิยมในเกาหลีด้วย

โอ๊ะ ยาวมากมาย แฮกแฮก เป็นโบนัสสำหรับวันอาทิตย์ ฟิคตอนต่อไปลงวัน จันทร์ พุธ ศุกร์ นะค่ะ
ยาย(นาจา)

Create Date : 20 มิถุนายน 2553

Last Update : 20 มิถุนายน 2553 20:15:35 น.

9 comments

Counter : 1053 Pageviews.

ไ้ด้เม้นท์คนแรกป่าวเนี่ย หรือเป้มาแย่งไปแล้ว เห็นแวบก่อนเรา ฮิฮิ ฟิคยายก็เป็นยานอนหลับขนานเอกอีกเช่นเคย อ่านแล้วนอนหลับฝันดี เพราะยังไม่ถึงตอนอำลาจริง ๆ ถึงเมื่อไร ค่อยร้องไห้ทีเดียว ขอบคุณค่ายาย

โดย: มัม IP: 58.9.146.59 วันที่: 20 มิถุนายน 2553 เวลา:20:18:56 น.

น่ารักมากเลยอ่ะยาย

ขอบคุณค่ะ

โดย: เป้ (สิงโตหัวโต

) วันที่: 20 มิถุนายน 2553 เวลา:20:23:15 น.

555ฮามากมายตอนที่แข่งโอลิมปิกกัน
อ่านฟิคแล้วก็เห็นภาพ
ชอบมากมายค่ะยายเพราะตอนนี้ทั้งคู่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากมาย
มันทำให้หนูมีความสุขไปด้วย
ขอบคุณยายและทีมงานมากๆนะค่ะ
ปล.ว่าแต่จุงทำราเมนผัดให้บูอินกินจริงๆหรอเนี่ย แงะอยากดูมากมายเลยค่ะ
โบคงให้กำลังใจจุงน่าดู หุหุเสียดาย
รู้สึกดีมากมาย ขอบคุณมากๆค่ะ จุ๊บๆ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.9, 124.122.65.57 วันที่: 20 มิถุนายน 2553 เวลา:20:53:32 น.

เข้ามาอ่านแล้ว

ชอบตอนจุงกระโดดสูงทำสถิติจัง "ถ้าทำได้ เค้าจะให้เราอยู่ด้วยกันต่อไป" จุงก็กระโดดซะจริงจังเลย อิอิ

ขอบคุณนะค่ะยาย น่ารักเสมอ ทั้งจุงโบ ทั้งยาย

ปล. อยากเห็นจุงทำราเมนผัดให้โบเหมือนกันอ่ะ

โดย: แพร IP: 58.64.87.160 วันที่: 20 มิถุนายน 2553 เวลา:21:04:15 น.

จุงเก่งจัง...
น่ารักด้วย

โดย: dexmun IP: 125.25.46.1 วันที่: 20 มิถุนายน 2553 เวลา:21:07:19 น.

ดึกแล้วแวะเข้ามาเห็นฟิคลงใหม่ ขอบคุณ คุณ นาจาและทีมงานนะค่ะขยันจังเลย อยากเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งคู่ตลอดไป

โดย: lamlert IP: 87.171.115.123 วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:3:01:38 น.

ขอบคุณค่ะ

เป็นอีกตอนที่จำได้แม่นเลยย ย

สนุกมากๆ

ลุ้นกับตอนต่อไปด้วย 555+

โดย: ^^ IP: 58.8.204.61 วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:18:17:32 น.

ตอนนี้ก้อชอบมากๆ ขำทุกครั้งที่ดูบูอิน กระโดดแบบเอาหัวพุ่งไปข้างหน้า ขำกร๊ากกกกกกกกกก

โดย: ตอง (vanilla caramel

) วันที่: 21 มิถุนายน 2553 เวลา:19:54:10 น.

ชอบตอนนี้มากเลย ถ้ากระโดดได้พวกเราได้อยู่ด้วยกันต่อ และจุงก็ตั้งใจมากเลยอะ

ขอบคุณนะคะยาย

โดย: ning IP: 124.121.208.181 วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:6:13:42 น.