BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 18 – ขอให้ความรักของคุณจงเป็นนิรันดร์

ตอนที่ 18 – ขอให้ความรักของคุณจงเป็นนิรันดร์

***ฟิค (แปล) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***

ที่ห้องนั่งเล่น ชินเอยืนหันหน้าออกไปทางระเบียง ส่วนอเล็กซ์ผู้ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลกำลังพยายามปลอบใจเธออยู่

ฮวางโบเดินตรงไปหาพวกเค้าคิดในใจว่า< ชินเอ เราต้องรีบทำให้มันจบได้แล้ว > เธอพูดว่า “ชินเอ ชั้นขอโทษ ชั้นคิดว่าอาจจะเข้าใจผิดในเรื่องบางอย่าง...เราคืนดีกันเถอะนะ”

แต่ชินเอไม่ยอมจบ กลับหันหน้าไปอีกด้านนึงแล้วไม่ตอบอะไร

ฮวางโบหันไปพูดกับอเล็กซ์ “ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ ชั้นคงเข้าใจเธอผิดไปน่ะ”<ชินเอ เร็วๆเข้าสิ เราต้องรีบจบเกมนี่ได้แล้วนะ>

ฮวางโบตกใจเมื่อเห็นชินเอวิ่งร้องไห้เข้าไปในห้องน้ำ “เธอเป็นอะไรอ่ะ”
อเล็กซ์เริ่มงง <เข้าใจผิดเหรอ?>

แล้วจู่ๆชินเอซึ่งมีน้ำตาไหลอาบแก้มก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อคประตู อเล็กซ์รีบวิ่งตามเธอไป แต่ไม่สามารถเข้าไปได้ จึงได้แต่นั่งรอเธออยู่หน้าประตู

ฮยอนจุงก็ยืนตะลึงเมื่อเจอสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่าเดิม < นี่เธอเข้าไปร้องไห้อยู่ในนั้นเหรอ> ส่วนอเล็กซ๋นั่งคงนั่งหน้าเครียดอยู่อย่างนั้น ฮวางโบได้แต่ถอนหายใจ <โอ วันนี้พวกเราทำพวกเค้าหัวปั่นกันสุดๆไปเลย> “โอ๊ย ชั้นไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ”

ฮยอนจุงหันไปมอง คิดในใจ <ผมเพิ่งทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นเองนะ นี่จะกลับไปที่โหมดนั้นอีกแล้วเหรอ แล้วนั่งลงข้างๆเธอ>

”แล้วชั้นจะเป็นยังไงล่ะ คราวนี้เธอกำลังร้องไห้ ทุกคนต้องรู้สึกสงสารเธอแน่ๆแล้วชั้นก็จะกลายเป็นนางมารร้ายในทันที” เธอพูดออกมาท่าทางโมโหนิดๆ

”ไม่หรอกฮะ มันก็แค่ความแตกต่างระหว่างคนที่มีน้ำตาเยอะกับคนที่ไม่มีเท่านั้นแหละฮะ”

“ชั้นเองก็มีน้ำตาเยอะนะ” เธอรีบบอก<ชั้นก็อารมณ์อ่อนไหวเป็นเหมือนกันนะ>

”อะไรนะฮะ” ฮยอนจุงตกใจที่เธอพูดแบบนี้

ชินเอเดินออกมาจากห้องน้ำ อเล็กซ์มองเธอด้วยความเป็นห่วงและกระซิบเบาๆ “เธอไม่เป็นไรใช่มั๊ย อยากใช้เวลามากกว่านี้มั้ย”

ชินเอคิดในใจ< จริงๆแล้วชั้นขี้เกียจจะเล่นละครต่อแล้วตังหากล่ะ>

ฮวางโบโพล่งออกมา “เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว” เธอลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปหาสองคนนั้นทันที

ฮยอนจุงเริ่มตกใจ รีบห้ามเธอในใจวา “บูอิน หยุดเหอะ อย่าทะเลาะกันอีกเลย” แต่เสียงห้ามของเขาไม่ได้ผล

”เฮ้ ชินเอ” เธอเรียกและเดินเข้าไปหาชินเอ

อเล็กซ์ยืนตะลึง คิดในใจว่า< ฮวางโบ... ได้โปรดเถอะ > เขาได้แต่พูดไปว่า “เดี๋ยวก่อน”

ฮวางโบยกมือขวาของเธอขึ้นมาตรงหน้าชินเอ แล้วพูดว่า “เป็นเพราะเธอไม่ยอมทำไฮไฟว์กับพี่ มันรับไม่ได้จริงๆ”

“ฮุ ฮุ” ชินเอเริ่มหัวเราะออกมาแล้วยกมือทำไฮไฟว์กับเธอ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หลังจากนั้นทั้งสองคนก็วิ่งลันล้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น

อเล็กซ์ได้ยินแล้วงง “นี่เธอไม่ได้ทำอะไรนะ”

ฮยอนจุงได้ยินไม่ชัดเลยเพราะนั่งอยู่แต่ในห้องนั่งเล่น< อะไรนะ เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่ แล้วสองคนกำลังทำอะไรกัน แล้วพวกเธอหัวเราะอะไรกันเนี่ยนะ> ตาของเค้าที่โตอยู่แล้วตอนนี้โตเป็น 2เท่าหลังจากเห็นทั้งสองสาว ท่าไฮไฟว์ ทั้งชินเอกับฮวางโบหัวเราะกรี๊ดกร๊าดและกระโดดไปรอบๆห้องอย่างมีความสุข

สองคนร้องออกพร้อมกันมาว่า โยว~~ โย่ว ไฮไฟว์ “พร้อมกับไฮไฟว์กันอีกรอบก่อนจะหัวเราะออกมา

อเล็กซ์ยืนตะลึง มองสองสาวงงๆ “นี่พวกเธอบ้ากันไปแล้วเหรอ ชั้นเกือบจะสบถคำหยาบออกไปแล้วนะเนี่ย”

ส่วนใบหน้าของฮยอนจุงเริ่มเปลี่ยนจากตกตะลึงมาเป็นยิ้มเหวอออกมา “มันไม่ใช่เพราะคุณไม่มีน้ำตา แต่นั่นเป็นความแตกต่างระหว่างนักแสดงกับนักร้องตะหากล่ะ”

ฮวางโบคิดในใจว่า <ฉลาดจริงนะพ่อหนุ่มน้อย ถูกพวกเราตุ๋นจนสุก > แล้วก่อนจะลงไปนอนหัวเราะกลิ้งอยู่กับพื้น “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

อเล็กซ์รู้สึกฉุนหน่อยๆ พูดออกมาว่า “พวกเธอ 2คนนี่ร้ายมากเลยนะ รู้มั้ยว่าเมื่อกี้นี้ชั้นตกใจแทบตาย”

ฮยอนจุงถึงแม้จะเสียความรู้สึกที่โดนอำ แต่ก็ยังมองโลกในแง่ดีและคิดในใจว่า< ยังไงก็ต้องขอบคุณพระเจ้า ที่มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้น > แล้วก็พูดออกมาว่า “สงสัยกลับไปคราวนี้ ผมควรจะทบทวนเรื่องหย่าดูบ้างแล้วล่ะ”

พอฮวางโบได้ยินเค้าพูดเท่านั้นแหละ ความรู้สึกผิดของเธอก่อนหน้านี้หายวับไปในทันที “อะไรนะ หย่าเหรอ? เธอถามอย่างจริงจัง

<โอ๊ะ โอ สงสัยผมจะเล่นแรงไปหน่อย>เขาหัวเราะเก้อๆออกมาแล้วพูดว่า “เปล่าฮะ ผมแค่ล้อเล่นน่ะ”

ฮวางโบเริ่มมีน้ำโห “เธอเห็นการแต่งงานเป็นเรื่องล้อเล่นรึไง หา “พูดจบก็เขวี้ยงหมอนไปใส่เค้า

หัวเราะแล้วก็ส่ายหัว “ไม่ใช่ฮะ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น” แล้วทั้งเธอและเขาพูดพร้อมกัน “ไฮไฟว์”
***************************************************

ที่ชายหาดยามค่ำคืน คู่รักทั้งสองคู่รักกำลังเดินเล่นไปด้วยกัน

ฮวางโบชูถุงพลาสติกขึ้นมาแล้วพูดว่า “พวกเราห้ามกลับจนกว่าจะเล่นพวกนี้หมดนะ”

ฮยอนจุงหันมาถามว่า “นั่นอะไรเหรอฮะ”

”ดอกไม้ไฟไงล่ะ” ฮวางโบพูดพลางหยิบพลุออกมา

”คุณซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ” อเล็กซ์สงสัยอดถามไม่ได้

”เมื่อกี้นี้เองแหละ มันถูกมากเลยนะ”

ทั้ง 4 คนสนุกสนานกับการเล่นดอกไม้ไฟกันอยู่พักใหญ่ จนมาถึงชุดสุดท้าย โดยฮวางโบเสนอให้ทุกคนเขียนตัวอักษรเป็นคำว่า L-O-V-E แล้วทั้ง 4 คนมายืนเรียงแถวหน้ากระดานต่างถือแท่งไฟเย็นไว้ในมือ

”โอเค เริ่มที่ฮยอนจุงเป็นคนแรก” อเล็กซ์ให้สัญญาณ

ทั้ง 4 คนตั้งอกตั้งใจวาดแท่งไฟเย็นในมือให้เป็นรูปร่างตัวอักษรทั้ง 4 ซักพักฮยอนจุงเริ่มสงสัย “นี่เราทำกันถูกรึเปล่าฮะ ทำไม่ผมมองไม่เห็นเป็นตัวอะไรเลย”

ฮวางโบหันไปตอบว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงแม้ว่าเราจะมองไม่เห็น แต่ คำว่า L O V E มันจะต้องเห็นจากในกล้องแน่ๆ”

”แต่ว่า ทำไมตัว L ของผมมันก็เขียนยากจังฮะ ผมต้องกางแขนแล้วทำเป็นมุม 90 องศาแบบเนี้ย” ฮยอนจุงออกท่าทางด้วยความรู้สึกมุ่งมั่นดูตั้งอกตั้งใจโดยที่เขาออกแรงที่หัวไหล่จนตัวเกร็งไปหมด

”งั้นเธอมาเปลี่ยนที่กับชั้นมั๊ย ตัว V ของชั้นง่ายมากเลย” ฮวางโบพูดพร้อมกับทำตัววีให้ดู

”แล้วมันจะไม่ลำบากสำหรับคุณเหรอฮะ”

”ชั้นก็มีวิธีเขียนตัว L แบบง่ายๆน่ะ แค่ขยับข้อมือเท่านั้นเอง” ว่าแล้วเธอก็ทำตัว L ให้เค้าดู “เห็นมั้ย”

”นั่นสิฮะ ถึงว่า...คุณนี่อยู่บนโลกใบนี้มานานกว่าผมจริงๆด้วยแฮะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอนี่ชอบแกล้งชั้นอยู่เรื่อยเลย”
***************************************************

หลังจากนั้นอเล็กซ์กับชินเอ ปลีกวิเวกไปเดินเล่นจุ๋จี๋กันสองคน ในขณะที่คุ่ผักกาดของเรากำลังช่วยกันเคลียร์พื้นที่

ฮยอนจุงยี่นถุงพลาสติกให้เธอแล้วพูดว่า “คุณเอาขยะนี่ไปทิ้งก็แล้วกันนะฮะ เดี๋ยวผมจะเก็บของที่เหลือตรงนี้เอง”

ฮวางโบรุ้สึกผิดหวัง คิดในใจว่า< มืดขนาดนี้แล้วเธอยังจะให้ชั้นเดินไปทิ้งขยะคนเดียวอีกเหรอ >เธอถามย้ำไปอีกว่า “ให้ชั้นไปคนเดียวเหรอ”

”คุณไม่รู้หรือฮะ ว่าถังขยะอยู่ตรงไหน” ว่าแล้วเขาก็ชี้ไปที่ร้านค้าที่มีไฟสว่างอยู่ “ทางโน้นไงฮะ” เค้าพยายามบอกทางให้เธอไปทิ้งขยะ

เธอรู้สึกหดหู่อีกครั้งที่เจ้าบ่าวดูไม่เป็นห่วงเธอ แต่ก็ตอบเค้าว่า “โอเคจ้ะ” แล้วก็เดินบ่นไประหว่างทางที่ไปยังร้านค้า <นี่มันอะไรกันเนี่ย เค้าไม่ได้ห่วงชั้นเลยเหรอเนี่ย>

ทันทีที่ฮวางโบเดินลับตาไป ฮยอนจุงก็เริ่มปฎิบัติการ คว้ากระเป๋าออกมาแล้วหยิบเจ้านกกระดาษที่เค้าแอบนั่งพับตอนอยู่ในห้องมาใส่ในแคบซูลพลาสติค 4-5 อันที่เค้าเตรียมมา แล้วก็รีบจัดการฝังกลบลงในทรายจากนั้นก็ทำเครื่องหมายเอาไว้และท้ายสุดเค้าก็หยิบไม้มาขีดเบนทรายป็นวงกลมรอบบริเวณนั้น

ระหว่างนั้นฮวางโบทิ้งขยะเสร็จเรียบร้อย แต่ก็ยังบ่นพึมพำกับตัวเองว่า< นี่ชั้นคาดหวังอะไรเหรอ เค้าก็เป็นแบบนั้นตลอดเวลา....ทำไมชั้นถึงไม่ยอมแพ้ให้หมดเรื่องหมดราวไปนะ> เธอไม่ลืมที่จะแวะร้านข้างทางซื้อน้ำแอ๊ปเปิ้ลมาให้เขาในขณะที่ยังเดินบ่นไปเรื่อยจนกลับมาถึงหาดทรายที่เค้านั่งรออยู่

”ทำไมคุณหายไปนานจัง คุณไปไหนมา” เค้าหันมาถาม

เริ่มเคืองหน่อยๆ “ก็เธอใช้ให้ชั้นเอาขยะไปทิ้งไม่ใช่เหรอ”

”ก็ใช่ฮะ แต่ทำไมคุณต้องเอาขยะชิ้นใหม่ติดมือมาด้วยล่ะ” ชี้ไปที่ถุงพลาสติกที่เธอถืออยู่

"นี่มันเครื่องดื่มที่ชั้นซื้อมาให้เธอน่ะ” เธอเริ่มมีอารมณ์กริ้ว

“ฮะมันก็ใช่ แต่สุดท้ายแล้ว มันก็จะกลายเป็นขยะหลังจากเราดื่มมันหมด” พูดจบเขาเื้อื้อมมือหยิบน้ำแอ๊ปเปิ้ลจากเธอทันที

”อะไรนะ ขยะเนี่ยนะ” เธออดอมยิ้มในความขี้เล่นของเขาไม่ได้

**********************************************

ระหว่างที่ทั้งสองคนนั่งคู่กันบนหาดทราย มองออกไปที่ทะเล ฮวางโบหันมาถามฮยอนจุง “เธอเซอร์ไพร์สกับละครตบตาของพวกเราจริงๆรึเปล่าน่ะ”

”อืมม.. แน่นอนฮะ มันทำให้ผมแทบจะช็อคไปแลย”

เธอยิ้มให้เค้าแล้วพูดว่า “ชั้นก็เซอร์ไพร์สเหมือนกันนะ”

”เรื่องอะไรหรือฮะ” เขาหันไปถามเธอ

”พูดตามตรงเลยนะ ชั้นไม่ได้คาดหวังเลยว่าเธอจะเข้าข้างชั้นแบบนั้นน่ะ”

”ยังไงผมก็ต้องเข้าข้างคุณอยู่แล้ว ทำไมคุณถึงไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นละฮะ”

”มันก็จริงอ่ะนะ...แต่ทำไมชั้นถึงรู้สึกประทับใจมากขนาดนี้ก็ไม่รู้”

”คุณอินขนาดนั้นเลยเหรอฮะ”

เธอหันไปมองหน้าเค้าแล้วถามเขาอีกว่า “แล้วเรื่องเสื้ออ่ะ...เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย...อายรึเปล่า”

เขาฉีกยิ้มแบบไม่กั๊กออกมา “ไม่หรอกฮะ ชิวชิว”

เธอนิ่งแล้วพูดต่อไปว่า “แต่เธอน่ะดูอายเอามากๆนะ ตอนที่พวกเราใส่เสื้อคู่ที่เกาะเจจูตอนฮันนีมูนอ่ะ”

”นั่นเป็นเพราะ..”.

”แบบของเสื้อมันหวานแหววไปรึไง”

”ไม่ใช่ฮะ แต่มันเป็นเพราะ...เราสองคนเพิ่งจะเจอกัน...แล้วคุณก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับผม...ก็เลย.”.

”ถึงตอนนี้ยังไงเธอก็ยังมองว่าชั้นก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่ดีนี่นา”

”เมื่อไหร่ฮะ

เธอรำคาญจึงตอบไปว่า “ก็เธอเพิ่งบอกชั้นเมื่อเช้านี้ไงล่ะ เธอพูดว่ามันยากลำบากแค่ไหนที่ต้องมาเจอกับคนแปลกหน้าอย่างชั้นอีกสองคนน่ะ”

”อ่า...ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฮะ...ผมตั้งใจจะบอกว่า...เริ่มต้นจากที่คุณเป็นคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้ผมเริ่มคุ้นเคยกับการอยู่กับคุณแล้ว...แต่กลับต้องมาเจอกับคนแปลกหน้าอีกสองคน...”.

เธอเผลอยิ้มออกมาอีกแล้ว.

”ผมแค่...คือวิธีที่ผมพูดมันออกจะไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องซักเท่าไรอ่ะ”

เธอเริ่มหัวเราะคริคริออกมา

”รู้มั้ย ..สำหรับผม..การทำเรื่องเลี่ยนๆแบบคู่รักน่ะ..มันน่าอายมากเลย”

”ฮึ” <นี่เค้าพยายามจะบอกอะไรเนี่ย>

”ผมรู้สึกเหมือนกับว่า...การแสดงความรักให้คนอื่นๆรู้ว่า เราเป็นคู่รักที่สมกันขนาดไหน...มันเป็นเรื่องที่ผมรับไม่ค่อยได้จริงๆฮะ ผมชอบให้คนที่ผมรัก รับรู้มันด้วยใจต่างหากละฮะ”

เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันซี่ที่ 32 เมื่อได้ยินเค้าพูดเช่นนั้น

”แต่เสื้อยืดตัวนี้สิฮะ” เขาก้มลงไปมองเสื้อที่ใส่อยู่

”พูดต่อสิ”

”ตอนแรกที่ผมใส่มันก็เพราะไม่อยากให้พี่อเล็กซ์เค้ารู้สึกไม่ดี.”..

”แล้วไง”

เขายิ้มแล้วบอกต่อไปว่า “แต่ตอนนี้ผมคุ้นกับมันแล้วล่ะฮะ มันโอเคแล้วล่ะ”

”ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้น..จากนี้ไปนี้เธอก็คงรับได้กับการทำเรื่องเลี่ยนๆ แบบใส่เสื้อคู่รักแล้วสิน่ะ”

เขายิ้มแบบไร้เดียงสา “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ มันคนละเรื่องกันนะฮะ”

”ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เธอยังอดขำกับความคิดเขาไม่ได้

"บางทีผมว่าไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อที่เหมือนกันก็ได้ ทำไมเราไม่ลองใส่พวกแหวนคู่ หรือ พวกสร้อยคอ, นาฬิกาคู่ล่ะฮ่ะ อย่างน้อยเราก็รู้กันแค่สองคน"

"เธอคิดว่าถ้าเราใส่แบบนั้นคนอื่นเขาจะไม่รู้จริงๆเหรอ <เธอไม่รู้หรือไงว่าบรรดาแฟนคลับของเธอเป็นพวก CSI> แต่วิธิีีนี้ก็น่าจะดีนะ งั้นถ้าเรากลับถึงโซลแล้ว เราลองใช้วิธีที่เธอบอกก็น่าจะดีเหมือนกันน่ะ ฮ่า ฮ่า"

”ตกลงฮ่ะ แต่ว่า...ยังไงวันนี้ผมก็ต้องขอบคุณพระเจ้า..ที่คุณกับพี่ชินเอไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ” พูดจบเขาหัวเราะคิกออกมา..“คุณรู้มั๊ยฮะ ตอนนั้นผมคิดว่าผมกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

เธอยิ้มกว้างแล้วเรียก “ชิลลาง...เธอเป็นเจ้าบ่าวที่เหมือนอ๊อกซิเจนสำหรับชั้นจริงๆนะตอนนั้นน่ะ รู้หรือเปล่า”

”ก็ผมเคยบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอฮะว่าจะเป็นเจ้าบ่าวที่เหมือนออกซิเจน ตอนนี้คุณเชื่อผมรึยังล่ะ”

”ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เธอขำกับคำพูดของเค้า

”บูอิน..คุณช่วยลุกขึ้นยืนหน่อยได้มั้ยฮะ”

”ทำไมล่ะ” เธอถามแต่ก็ยอมลุกขึ้นโดยดี

”ผมซ่อนของบางอย่างไว้รอบๆบริเวณนี้ฮะ ตอนที่คุณไปทิ้งขยะอ่ะ”

สายตาของเธอเริ่มมองไปรอบๆ “ของอะไรเหรอ”

”คุณต้องหาเอาเองฮะ”

“ให้ชั้นหาเหรอ? อยู่ไหนล่ะ?”

เขาหันไปไปมองรอบๆ “ถ้าคุณดูให้ดีๆ จะเห็นวงกลมใหญ่ๆที่ผมขีดเส้นเอาไว้ ผมซ่อนของไว้ในบริเวณวงกลมฮะ”

เธอเริ่มกังวล “แล้วชั้นจะไปหาเจอได้ยังไงกันล่ะ กว้างซ่ะขนาดนี้”

”ก็ผมทำเครื่องหมายไว้แล้วนี่ฮะ”

”เครื่องหมาย? แบบไหนกันล่ะ?”

”คุณจะต้องไปดูเอาเองฮะ”

เธอถอนหายใจ “ทำไมเธอต้องทำให้มันลำบากด้วยนะ”

”ชีวิตคนเรามันก็ลำบากอยู่แล้วไม่ใช่เหรอฮะ เถอะน่า...อย่าเพิ่งยอมแพ้สิฮะ”

เธอพูดไม่ออก <เค้านี่เหลือเชื่อจริงๆ > ว่าแล้วเธอก็เริ่มสแกนสำรวจพื้นที่แบบลังเลเล็กน้อย 2-3นาทีต่อมาเธอก็เจอรูปวาดอยู่บนทราย

”โอ ชั้นเจออันนึงแล้วล่ะ ใช่รึเปล่า” ว่าแล้วก็ลงไปหมอบกับพื้นแล้วเริ่มขุดทรายแถวนั้นสักพักก็เริ่มขมวดคิ้ว “ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา” เธอบ่น

”อ้าวมันไม่อยู่ตรงนั้นเหรอฮะ” แล้วเขาก็ลงไปนั่งข้างๆเธอแล้วเริ่มขุดทรายแถวนั้นดูบ้าง

ไม่นานนักเธอก็เริ่มรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรอยู่ที่ปลายนิ้ว “นี่น่ะเหรอ” เธอถามหลังจากหยิบแคบซูลพลาสติกซึ่งมีเพียงครึ่งเดียวขึ้นมา

”โอ..ทำไมมันมีแค่..” เขาเริ่มงง..แล้วช่วยเธอหาต่ออีกครึ่งนึง “อา..อยู่นี่ฮะ” แล้วก็หยิบแคบซูลอีกครึ่งนึงขึ้นมาแล้วเอานกกระดาษในนั้นให้เธอดู

<ฮ้า..เจ้านกพวกนี้อีกแล้วเหรอ >”นี่นะเหรอที่เธอให้ชั้นหาอ่ะ” เธอถามเค้า

”ใช่ฮะ ยังมีแคบซูลอีก 4 อันนะฮะที่ผมฝังไว้ คุณต้องหามันให้ครบน่ะ”

เธอฉุนนิดๆ อะไรกันนักกันหนากับนกกระดาษพวกนี้เนี่ย แต่เธอก็คงพยายามซ่อนความรู้สึกเอาไว้ แล้วพูดไปว่า “อีกสี่อันใช่มั้ย ได้เลย”

หลังจากที่เธอใช้เวลาอยู่นานพอสมควร เธอก็เจอแคบซูลอีก 3 อัน

เธอคิดในใจว่า <ไอ้การทำภารกิจให้สำเร็จแบบนี้สำหรับ...ฮวางโบ ฮเยจุงเธอยอดมาก...เธอควรจะมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆแบบนี้ได้นะ> แล้วตะโกนบอกเค้าว่า “ชิลลางทำไงดี อันสุดท้ายชั้นหาไม่เจออ่ะ”

“อันสุดท้ายมันไม่มีเครื่องหมายฮะ แต่ผมจะบอกใบ้ให้”

”อะไรล่ะ”

”ผมฝังไว้ตรงที่ๆ ร่างกายของพวกเราได้สัมผัสไปแล้ว”

เธอเริ่มสงสัยอีกแล้ว “ร่างกายของเราเหรอ.”

ว่าแล้วเธอก็รีบสิ่งกลับมาตรงที่ที่เธอนั่งคุยกับเค้าแล้วก็เริ่มลงมือขุด..”ฮ้า เจอแล้ว..ครบหมดแล้วล่ะ แล้วมีอะไรต่ออีกล่ะ” <ฮยอนจุง..เธอยังไม่ยอมเลิก จนกว่าชั้นจะเหนื่อยและหมดแรงใช่มั้ย>

เค้ายืนถือนกกระดาษตัวสุดท้ายจากแคบซูลท่าทางมีความสุขแล้วพูดกับเธอว่า

“คุณจำได้มั้ยฮะ ผมเคยบอกเอาไว้ว่า ถ้าคุณพับนกกระดาษได้ครบ 1,000 ตัว ความรักของคุณจะสมหวังและเป็นนิรันดร์”

เธอยืนกระพริบตา งงๆ “อืม จำได้”

“วันนี้ผมให้นกคุณอีก 5 ตัว แล้วก็รวมกับตัวที่ตกน้ำไปคราวที่แล้วก็เป็น 6 ตัว”

“อืม งั้นก็เหลืออีก 994 ตัวสินะถึงจะครบสิน่ะ “<(แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ เจ้านกกระดาษที่เหลืออ่ะ บอกชั้นหน่อยซิ>

”ที่เหลือ ผมจะพับให้คุณในคราวต่อๆไป...”ว่าแล้วเขาก็ส่งนกทั้ง 5 ตัวให้เธอ...แล้วพูดต่อไปพร้อมๆกับกุมมือ “วันละตัว”

<อ้าว เธอไม่ให้ชั้นทั้งหมดตอนนี้เหรอ>...แต่ก็ตอบไปว่า “ขอบคุณนะ”

”หลังจากนี้ผมจะทำตัวดีๆให้ครบ 994 วัน”

เธอเริ่มซึ้งกับความตั้งใจของเขา..”.เข้าใจแล้วล่ะ.”.แต่จู่ๆเธอก็เกิดสงสัยขึ้นมา “แล้วหลังจากครบ 994วันล่ะ

เขาหัวเราะคิก “ผมจะเริ่มพับเต่าแล้วกันฮะ“

จู่ๆก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้น เธอพยายามก้มเพื่อซ่อนใบหน้าของเธอ...ก่อนจะบอกเขาว่า..”ขอบคุณมากนะ”

“ไม่เป็นไรฮะ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย คุณทำอะไรให้ผมเยอะกว่านี้อีกอ่ะ แค่นี้ไม่เพียงพอกับสิ่งที่คุณทำให้ผมหรอกฮะ”
*******************************************************************************
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ทั้งสองก็คงอิ่มเอมและประทับใจกับความรู้สึกที่เริ่มจะเปิดใจให้กันและกัน แล้วทั้งสองคนเดินกลับมาที่ห้องพักอย่างเงียบๆ ต่างคนต่างอยู่ในห้วงคิดคำนึงของตัวเอง

<ชินลาง พับนกกระดาษให้ชั้นวันละตัวก็ได้...เท่าที่เธอยังทำได้...ค่อยๆ ทำไปช้าๆ...ไม่จำเป็นต้องทำทุกวัน...แต่ทำไปเรื่อยๆ ตราบใดที่เธอยังอยากจะพับให้ชั้น เพื่อให้ความรักเป็นนิรันดร >ฮวางโบอดคิดถึงความรู้สึกนี้ออกมาไม่ได้

ในเวลาเดียวกับที่ฮยอนจุงคิด <ผมดีใจและมีความสุขมากนะฮะ ที่คุณชอบในสิ่งที่ผมตั้งใจทำให้ ถึงแม้มันจะไม่ดีพอ หากเทียบกับสิ่งที่พี่อเล็กซ์ทำให้พี่ชินเอ แต่ความพยายามและความจริงใจทั้งหมดของผมมันอยู่ในนั้น ผมจะพยายามทำให้คุณตามแบบฉบับของผมเอง”

***************************************************
วันต่อมาที่บ้านของฮวางโบ เธอกลับมาถึงบ้านอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เธอลากสังขารตัวเองเข้ามาในห้องนอนแล้วล้มตัวลงบนเตียง แต่จู่ๆเธอ ก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปที่ตู้หนังสือที่มุมห้อง หยิบกระเป๋าถือออกมาจากนั้นก็ล้วงเอาแคบซูลออกมา หลังจากนั่งจ้องนกกระดาษอยู่สักพักเธอก็หยิบขวดแก้วใบใหญ่ออกมาจากตู้แล้วเดินกลับไปที่เตียง เธอเปิดฝาขวดโหลออกแล้วหยิบนกกระดาษที่เปื่อยยุ่ยออกมา แล้วนั่งยิ้มพูดออกมาว่า”โชคดีนะ ที่ชั้นยังเก็บนกตัวนี้ไว้…” เธอยังจำได้ว่าเธอได้เก็บนกกระดาษที่เธอทำตกน้ำขึ้นมาไว้ก่อนที่จะนำเก็บใส่กระเป๋า และ ณ ขณะนี้ เธอก็มีนกกระดาษอยู่ในโหลแล้ว 6 ตัว เธอนั่งมองแล้วพูดออกมาอย่างเศร้าๆว่า”พวกมันจะมีชีวิตขึ้นมามั้ยนะ...ฮยอนจุง ชั้นอยากรู้จัง”

ติดตามคู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ ตอนที่ 19 – “นี่ใช่มั๊ยที่เรียกว่า “หึง”

********ฟิคเรื่องนี้คิดค่าบริการจากท่านผู้อ่านทุก ท่านเพียงคนละ 1 คอมเม้นท์เท่านั้น************

หมายเหตุจากยาย(นาจา)

นับเป็นอีกตอนหนึ่งที่ทำให้รู้สึกอินจริงๆ พี่เมี่ยงทำให้ยายยิ่งอินเข้าไปกันใหญ่ ยังไงก็แล้วแต่ ยายก็ยังรู้สึกว่า ผู้เขียนฟิค เรื่องนี้ ต้องเป็นโปรดิวเซอร์หรือไม่ก็ทีมงานปลอมตัวมาเขียนฟิคเรื่องนี้อย่างแน่นอน หวังจัยอย่างยิ่งว่าตอนนี้คงจะเป็นตอนที่น่าประทับใจให้กับคนหลายคนไม่แพ้กับตอนอื่นๆอย่างแน่นอน

ขอบคุณที่(ยัง) รักกัน
ยาย(นาจา)
13/4/53

Create Date : 18 เมษายน 2553

Last Update : 20 เมษายน 2553 18:35:09 น.

17 comments

Counter : 1332 Pageviews.

มีมา2ตอน
ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^

โดย: เลดี้ IP: 58.11.37.25 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:0:11:39 น.

ยายจ๋า ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับฟิคดีๆแบบนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ

โดย: lookomm IP: 110.49.100.149 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:2:44:54 น.

มาเม้มแล้วจ้า เด๋วคุณยายจะน้อยใจ พออ่านตอนนี้แล้วต้องกลับไปดูค่ะ
จริง ๆ แล้วสงสารจุงเหมือนกันนะ ดูเหมือนว่าไม่รู็ว่าจะทำตัวยังไงแล้ว เนื่องด้วยเด็กที่สุดในกลุ่ม นี่ถ้าหากว่าอยู่ในดั๊บนะ คงตะโกนโหวกเหวกไปแล้วล่ะเนอะ

โดย: wa..wa IP: 202.149.97.71 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:6:45:07 น.

ขอบคุณนะคะ

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ทำไมก็ไม่รู้

โดย: ซุ่ม IP: 222.123.11.168 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:8:52:16 น.

ตามมาอ่านต่อแล้ว
สงสัยเป็นคนในปลอมตัวมาเขียนแน่ๆเลยค่ะ 555

โดย: แพร IP: 58.8.203.223 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:12:37:29 น.

555 อ่านแล้วอิน ตามยายไปอีกคนแล้วจ้า สนุกจริง ๆ ตอนต่อ ๆ ไป สนุกยิ่งขึ้นไปอีกด้วยจิ อยากอ่านไว ๆ จังเลยค่ะ

โดย: อัม IP: 172.16.34.112, 202.149.101.72 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:13:43:04 น.

อ่านแล้วรูสึกอินจริงๆ เริ่มรูสึกถึงความตั้งใจของชิลลาง ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยก็ตาม ทำให้บูอินประทับใจขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกเหมื่อนกันว่าคนเขียนน่าจะเป็นคนวงใน เพราะรู้เรื่องราวดีเหลือเกิน

ยายนาจา เป็นกำลังใจให้ จะรอตอนต่อไป ตอนนี้เริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้ว

โดย: noyhnasangchu2010 IP: 118.173.239.245 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:14:54:40 น.

ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆ ช่วยให้หายเครียดยามบ้านเมือง

มันร้อน สงกรานต์ได้พักผ่อนบ้างหรือป่าวจ๊ะน้องนาจา

ดูแลสุขภาพนะ

โดย: sasaranger IP: 58.8.201.65 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:15:33:21 น.

ยิ่งอ่านก็ยิ่งอิน ยิ่งอินก็ยิ่งคิดถึง อยากเจอ อยากเห็น อยากรู้ข่าวสาร เฮ้อ คิดถึงจุงโบจังเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะคุณนาจา ขอบคุณจริงจริง

โดย: rjumma ชม IP: 125.24.184.139 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:17:12:44 น.

อ่านแล้วชอบมากๆๆ และ ชอบคำพูดนี้จัง.....
"ผมชอบให้คนที่ผมรัก รับรู้มันด้วยใจตังหากละฮะ”
ฟังแล้วประทับใจมาก ซึ้งมากๆ ดีใจแทนโบด้วยนะที่มีแฟนดีขนาดนี้น่ะ
ขอบคุณคุณนาจานะคะและรักษาสุขภาพด้วยค่ะ

โดย: J > FC.Joongbo IP: 110.49.4.237 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:17:38:47 น.

ตอนดูรู้สึกว่า จุงคงหาข้อมูลโบมาบ้างและรู้ว่าโบเจออะไร
มา จึงพยายามให้กำลังใจโบว่าหากคุณพับนกกระดาษ 1000 ตัว ความรักของคุณจะสมหวังและเป็นนิรันดร์

แต่จุงจะรู้ไหมนะ เพราะจุงเป็นคนพับนกให้ดังนั้น
รักของเราจะสมหวังและเป็นนิรันดร์ ฮิฮิ

ขอบคุณนะคะคุณนาจา ที่มอบความสุขให้

โดย: ning IP: 124.122.90.65 วันที่: 19 เมษายน 2553 เวลา:19:31:36 น.

*-* ยาย+ทีมงานน่ารักที่สุดเลย สูๆๆ *-*
”หลังจากนี้ผมจะทำตัวดีๆให้ครบ 994 วัน”
อ่ะน่ะ..ยาย..อิอิอิ..มันหมายความว่างัยอ่ะ(เป็นที่เข้าใจ)ลองนับดูจิจากวันนั้นถึงวันนี้จุงทามดีกะบูอินครบ 994 วันยังจ้า
*-*ปล.คิดเล่นๆ จาก เม.ย.2008 - 23 เม.ย.2010 ก็แค่ 751 วันเอง เหลืออีก 243 วันจะครบ 994 วัน พอครบ 994วันหลังจากนี้ประกาศ....เลยชิมิ555+*-*

โดย: aeka (เอ๋กะดึก) IP: 58.9.184.141 วันที่: 23 เมษายน 2553 เวลา:15:23:07 น.

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ...

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 24 เมษายน 2553 เวลา:16:02:14 น.

ทำไมหนุร้องไห้หละนิพี่นาจา
ไม่ว่ายังไงจุงก้เป้นอ้อกชิเจนของโบอยุ่แล้ว
มันดีมากๆๆเลยน่ะ
การที่คนเรารักกันอ่ะ

ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่เป้นตอนที่หนุชอบมากกๆเลยอ่ะ
อ่านไปก้ร้องไ้ห้แต่ก้ไม่รุ้ว่ามันเศร้าตรงไหนอ่ะ
แต่ก้เศร้า
มันไมรุ้สิ...ความรุ้สึกมันบอกว่าโบดีใจหนุก้ดีใจ....

อยากเป้นผุ้หญิงที่อยุ่ในความคิดของผุ้ชายคนหนึ่งตลอดเวลาจริงๆๆ

โดย: 1985pumpui IP: 125.25.36.104 วันที่: 16 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:34:49 น.

ลืมบอกอีกอย่าง...เมื่อจุงพับนกความรักของพวกเค้าก้เป้นนิรันดร์่ค่ะ

โดย: 1985pumpui IP: 125.25.36.104 วันที่: 16 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:36:50 น.

จุงจ๋ามีอะไรพิเศษออกมาเพิ่มขึ้นทุกตอนเลยนะ ตัวตนที่แท้จริงใช่ม่ะ
ประทับใจนะสามี รู้สึกและสัมผัสได้ถึงจิตใจข้างในของจุงจิงๆ
แน่นอนเชื่อเหลือเกินว่าบูอินรับรู้ได้แน่นอน หลังจากนี้ความรู้สึกมันกำลังเปลี่ยนแปลงใช่ม่ะโบจ๋า
พ่อออกซิเจนน้อยของฉ้านนนน (ของหนูด้วยอิอิเนียนๆ)
ชอบมากอ่ะตอนนี้ รู้สึกอยู่ตลอดอ่ะว่าจุงน่ะเป็นโรแมนติกอ่ะ(แต่ไม่ยอมรับ)
วิธีการไม่เหมือนคนทั่วไปแต่ผลลัพธ์ออกมาซึ้งใจทุกครั้ง
อ่ะนะก็สามีเป็นคนพิเศษนี่น่าจะซ้ำกะคนอื่นได้ไงเนอะ หุหุ
ยายตอนนี้หนูรู้สึกอยากมีคนแบบนี้ในชีวิตจิงของหนูมั้งอ่ะถ้ามีรักตายเลยอ่ะ
5555เพ้อฝันไปเรื่อย ขอบคุณมากนะค่ะยาย สนุกจังค่ะ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.151, 124.120.8.170 วันที่: 29 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:51:09 น.

ดิทๆๆ ทำไมน่ะ ขนาดหนูอ่านรอบสองแล้วนะ ทำไมยังรู้สึกตื่นเต้นอยู่เลยอ่ะ
555ยายหนูเป็นไรมากมั้ยอ่ะ
ปล.ว่าแต่หนูอ่านย้อนหลังอย่างนี้ยายได้เมนท์หนูป่ะค่ะ แต่ไม่เปงไร ยายนาจาสู้-สู้

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.151, 124.120.8.170 วันที่: 29 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:57:03 น.