|
|
ตอนที่ 71 ~ อดทน ประนีประนอมและ แผนปรองดอง
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ช่วงสายของวันอังคาร ที่เกาะอันมยอนโด
ฮวางโบกำลังโพสท่าถ่ายรูปสำหรับมิวสิควิดีโอของเธอ แต่ในระหว่างการถ่ายทำนั้น บ่อยครั้งที่ดูเหมือนเธอจะครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่
ระหว่างนั้นเองอินจุง-สไตล์ลิสต์ก็วิ่งถือโทรศัพท์ของฮวางโบเข้ามาพร้อมกับบอกว่า “พี่ค่ะ มีสายเข้ามาจากคนเขียนบทรายการ WGM ค่ะ”
“โอ๊ะ ส่งโทรศัทพ์มาให้ชั้นเลย” เธอหันไปบอกผู้กำกับภาพแล้วพูดกับพวกเขาว่า “ ขอโทษน่ะค่ะ ชั้นขอตัวซักครู่ค่ะ”
จากนั้นก็รีบเดินถือโทรศัพท์ไปยืนอยู่ด้านหลังรถ “สวัสดีค่ะ คุณอึนมี...”
“คุณฮวางโบค่ะ ชั้นเช็คเทปทั้งหมดของพวกคุณเสร็จแล้วน่ะคะ ไม่มีภาพที่ไม่พึงประสงค์อยู่ในนั้นเลย คุณสบายใจได้แล้วล่ะค่ะ”
เธอถึงกับถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งใจ “วิ้ว ขอบคุณมากน่ะคะ~~”
อึนมีก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน “มันเป็นโชคดีของพวกเราค่ะ เรื่องนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้จริงๆ”.
“คุณว่าไงน่ะคะ?”
อึนมีหัวเราะคิกแล้วพูดต่อไป”ชั้นกำลังสงสัยว่าทำไมคุณถึงชอบทำอะไรที่มันดูสุ่มเสี่ยงแบบนี้ได้”.
“คือชั้น..ต้องขอโทษจริงๆค่ะ”
“แล้วคุณจะกลับมาที่โซลเมื่อไหร่คะ?”
“ชั้นคิดว่าน่าจะเป็นช่วงบ่ายวันนี้ค่ะ”
“ถ้างั้นคุณพอจะมีเวลาว่างมาพบกับชั้นช่วงเย็นวันนี้มั้ยค่ะ?”
“ได้ค่ะ ชั้นไปได้”
“โอเคค่ะ โทรหาชั้นแล้วกันน่ะคะตอนที่คุณกลับถึงโซล”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ”เธอขอบคุณก่อนจะวางสาย
ช่วงบ่าย ที่สตูดิโอ
ฮยอนจุงกำลังเข้าคลาสเรียนสีไวโอลินเพื่อเตรียมตัวสำหรับการแสดงละคร F4 ระหว่างช่วงพักเขาก็โทรศัพท์ไปหาจุนเบบี้เพื่อเช็คข่าวบางอย่าง
“เฮ้ นี่ชั้นเอง ฮยอนจุง” เขาเริ่มทักทายเสียงปลายสาย
“เฮ้ ว่าไงฮะ เพ่!!”
“วันนี้นายได้เข้าไปท่องเน็ตบ้างรึเปล่า?” เขารีบถามถ้วยความอยากรู้ทันที
“ตอนเช้า ก็เข้าไปแป๊บนึงฮะ”
“แล้วนายมีอะไร...ที่จะบอกชั้นบ้างมั้ย?”
“บอกพี่เรื่องอะไรเหรอฮะ?”
ฮยอนจุงเกาหัวแกรกๆ เมื่อเบบี้ไม่รับมุข “นายมีอะไร...ที่อยากจะพูดกับชั้นบ้างมั้ย?”
จุนเบบี้เงียบไปอึดใจนึงแล้วรีบพูดว่า “อ๊า มีอย่างนึงฮะ!”
น้ำเสียงของเขาเริ่มเครียดนิด “อะไรเหรอ รีบบอกชั้นมาเร็วเข้า?”
“ผมรักพี่ฮะ ^^”
“<^^> “เออ ชั้นก็เหมือนกัน”
จุนเบบี้หัวเราะชอบใจ “พี่เป็นอะไรรึเปล่าฮะเนี่ย? คิดถึงผมมากเหรอฮะ?”
เขาหัวเราะออกมาก่อนจะตอบไปว่า “ทำไมชั้นต้องคิดถึงนายด้วยหา? ในเมื่อชั้นมี...” เขาเหลียวไปมองรอบๆก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เบาลงว่า “ภรรยาที่แสนดีและน่ารักอยู่ทั้งคนแล้วน่ะ”
“อ้ากกกก คลื่นไส้อ่ะพี่ ผมจะวางสายล่ะนะ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.. รักน่ะ จุ๊บๆ” ฮยอนจุงก็แทบอยากจะอ๊วกเช่นกัน
หลังจากวางสายที่คุยกับเบบี้จุน ฮยอนจุงก็ถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งอก
*****************************************************************
ช่วงเย็น ที่ร้านกาแฟแห่งหนี่ง ฮวางโบและอึนมีนัดกันมาจิบกาแฟกันที่ร้านนี้
“ชั้นขอโทษด้วยค่ะ ที่จริงชั้นควรจะเลี้ยงอาหารเย็นคุณ”ฮวางโบขอโทษขอโพยก่อน
อึนมีตอบว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นชอบคุยที่ร้านกาแฟแบบนี้มากกว่า”
“งั้นหรือค่ะ”
“แล้วคุณกำลังวางแผนจะทำอะไรต่อไปค่ะ?” อึนมีพูดพลันยกกาแฟขึ้นจิบ
“ว่าไงน่ะคะ?”
“ชั้นคิดว่ามันดูจะเร็วเกินไป...แต่พวกคุณกำลังวางแผนที่จะประกาศข่าวของพวกคุณรึเปล่าค่ะ?”
“ไม่ค่ะ ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“ถ้างั้น...ทำไม...คุณถึงได้ทำอะไรแบบนั้นที่อันมยอนโดล่ะค่ะ?”
“อ๊า. “ เธอรู้สึกทั้งกังวลทั้งอาย รีบหลบสายตาจากอึนมี
“ ชั้นนึกว่าคุณจะเป็นคนที่ไม่กล้าทำอะไรที่มันบ้าบิ่นอย่างนี้...”
“ชั้นรู้ดีว่าชั้นไม่มีสิทธิที่จะไปพูดหรือวิจารณ์ใดๆเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ในระหว่างที่คุณกำลังอยู่ในรายการของเรา...ถ้าคุณสามารถจะ...” อึนมีจ้องตาฮวางโบคล้ายกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะพูดต่อ
“อย่างที่ชั้นบอกคุณไปเมื่อวานน่ะค่ะ ถ้าเรื่องความสัมพันธ์ของคุณเป็นที่รับรู้ของสาธารณชน...มันคงจะลำบากที่จะให้พวกคุณอยู่ในรายการของเราต่อไป...”
“ชั้นทราบค่ะว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่จะพวกเราจะไปจากรายการนี้...”
“คุณพีดีคิม ก็อยากจะให้คู่ของคุณอยู่ในรายการอย่างน้อยก็ไปจนถึงสิ้นปีน่ะค่ะ...”
“สิ้นปีนี่มันคง...” ฮวางโบถอนหายใจ <ชั้นไม่รู้ว่าพวกเราจะทำต่อไปได้อีกนานแค่ไหน>
“มันคงจะเป็นเรื่องยากสำหรับฮยอนจุงที่จะมาถ่ายทำรายการของเรา ถ้าละคร F4 ของเขาเริ่มเปิดกล้องแล้ว...”
ฮวางโบพยักหน้าเห็นด้วย “ ใช่ค่ะ..”.
“ถึงแม้ว่าชั้นเคยบอกว่าจะคอยช่วยเหลือคุณ...แต่อย่าลืมว่าทีมงานถ่ายทำของเรามีคนเยอะแยะมากมาย”.
“ใช่ค่ะ”
“ชั้นขอโทษค่ะ...ชั้นไม่ได้ต้องการที่จะบ่นอะไรคุณหรอกน่ะค่ะ”
“ชั้นสมควรโดนแล้วล่ะค่ะเพราะว่าการกระทำของชั้นมันช่างโง่จริงๆ” ฮวางโบนึกโกรธตัวเอง
*******************************************************************
ภายในรถของฮวางโบ
ตรงที่นั่งคนขับ ฮวางโบนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาในขณะที่กำลังคิดวุ่นวายอยู่ในหัว
“นี่มันน่าอายจริงๆ...ที่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นน่ะ ชั้นจะเป็นแฟนที่เธอภาคภูมิใจได้ยังไงกันถ้าชั้นทำตัวแบบนี้...? เธอจะเผชิญหน้ากับแฟนคลับอย่างภาคภูมิได้อย่างไรถ้ามีพฤติกรรมแบบนี้? สิ่งที่ชั้นสามารถจะทำเพื่อเธอได้...ก็คือปกป้องเธอเท่าที่ชั้นสามารถจะทำได้...ประเด็นมันไม่ใช่ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของใคร...ชั้นแค่อยากจะเป็นคนที่ไม่ได้ดึงเธอให้ต่ำลงมา...เป็นคนที่ไม่ได้ทำร้ายเธอ” เธอพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหยิบมือถือและกดปุ่มโทรไปหาฮยอนจุงทันที
“ หวัดดีจ๊ะ”
“หวัดดีฮะ ตอนนี้คุณอยู่ไหนฮะ?” น้ำเสียงดีใจเมื่อคนรักของเขาโทรหา
“ชั้นกำลังจะกลับบ้าน? แล้วเธอล่ะ?”
“ผมก็เพิ่งเสร็จงานเหมือนกันฮะ”
“เรื่องนั้นน่ะเธอไม่ต้องเป็นห่วงแล้วน่ะ ชั้นโทรมาเพื่อจะบอกเธอเรื่องนี้”
“คุณแน่ใจหรือฮะ?
“แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งซ่ะอีก “
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงฮะ?”
“คือว่า...”
ทั้งสองคนนัดกันออกมาเจอกันนอกรอบ หลังจากที่เพิ่งห่างกันยังไม่ถึง 24 ขั่วโมง
************************************************************
ภายในรถของฮยอนจุง ซึ่งจอดอยู่ในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ฮวางโบซึ่งนั่งที่เบาะข้างคนขับกำลังเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฮยอนจุงฟัง
“อึนมี คนเขียนบทรายการ WGM น่ะจ้ะ เธอรู้เรื่องของพวกเรา...”เธอเริ่มต้นเล่าให้ฟัง
เขาจ้องหน้าเธอ “เธอรู้หรือฮะ?”
“ใช่จ้ะ”
“เป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานรึเปล่าฮะ?”
“ไม่ใช่จ้ะ เธอรู้มาก่อนหน้านี้แล้ว”.
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ?”
“ชั้นก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะ...แต่ชั้นเพิ่งมารู้เรื่องนี้หลังจากที่เราถ่ายทำตอน “ทริปอำลา” กันน่ะ”
เขาได้แต่จ้องหน้าเธอ
“นั่นถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงไปขอให้เธอช่วยพวกเราไงล่ะ...โชคดีที่ไม่มีอะไรร้ายแรงหลุดไปอยู่ในเทป.”
“…………………………….”
“ที่ชั้นโทรมาบอกเธอว่าไม่ต้องเป็นห่วง ก็เพราะชั้นกลัวว่าเธอจะนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเรื่องนี้...”
“แล้วตกลงเธอพูดอะไรกับคุณบ้างหรือฮะ?”
“เธอขอร้อง...ให้เราระมัดระวังกันหน่อย อย่าให้ถูกจับได้ ตราบใดก็ตามที่เรายังอยู่ในรายการ WGM กันอยู่...”
“แล้วคุณตอบไปว่ายังไงฮะ?”
“นั่นมันก็เป็นคำขอที่ไม่ได้มากมายเกินกว่าจะทำได้ไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง มันก็เป็นสิ่งที่ชั้นต้องการจะทำอยู่แล้วด้วย”
เขายังคงนั่งเงียบ ได้แต่จ้องหน้าเธอ...
“มีอะไรเหรอ?”
“ผมคิดว่า...”
“…………………………….” นั่งฟังเพื่อรอคำตอบ
“เรื่องนี้อาจจะเป็นโอกาสที่ดี...”
“…………………………….”
“ผมกำลังคิดจะเปิดเผยเรื่องของเราก่อนที่วิดีโอคลิปนั่นจะหลุดออกไป...”
“…………………………….”
“นี่ผมต้องรอต่อไปอีกใช่มั้ยฮะ?”
“ก็ลองคิดซะว่า...พวกเรากำลังออกไปเที่ยวด้วยกันโดยที่ไม่ได้บอกใคร...”
“หา?” พูดจบก็หันไปมองเธอ
“ปกติคู่รักทั่วๆไปเขาจะต้องป่าวประกาศเรื่องของพวกเขาให้คนอื่นรู้ด้วยเหรอ? แล้วพวกเขาต้องจัดงานแถลงข่าวเรื่องความสัมพันธ์กันด้วยมั้ย?”
“ผมเข้าใจประเด็นที่คุณต้องการจะบอกนะฮะ...แต่ว่า”
“เดี๋ยวน่ะ ขอชั้นพูดอะไรอีกนิด”
เขามองหน้าเธอ
เธอยิ้มแล้วพูดต่อไปว่า “ เรามาคิดกันซะว่าพวกเรากำลังแอบคบหากันแบบลับๆ...เธอไม่คิดบ้างหรือว่ามันน่าตื่นเต้นดีออกน่ะ?”
“ปัญหามันอยู่ที่ว่า...เราคงปิดเรื่องนี้ไว้ตลอดไปไม่ได้...”
เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ “ เรามาแอบคบกันแบบนี้ต่อไปอีกพักนึงก็แล้วกันน่ะ ตอนนี้ชั้นชักเริ่มสนุกกับมันแล้วล่ะ”
“จริงหรือฮะ...?”
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ...
“…………………………….”
<ชั้นก็ไม่แน่ใจว่าชั้นจะสามารถซ่อนความรู้สึกจริงๆของตัวเองเอาไว้ได้หมดรึเปล่า เวลาที่ชั้นเจอหน้าเธอ...แต่ว่ามันก็ยังเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้> เธอคิดปลอบจัยตัวเอง
“แล้วถ้าเกิด...?” เขาเริ่มมีคำถามบ้าง
“ยังไงเหรอ?”
“เพราะว่าผมเป็นคนที่ไม่เก่งในเรื่องแอบๆซ่อนๆอะไรแบบนี้...”
“นี่ขนาดเธอบอกว่าไม่เก่งในเรื่องแอบๆซ่อนๆแบบนี้ แต่ชั้นว่า เธอนั่นแหละ ชอบส่งซิกให้คนอื่นรู้เรื่อยเลย ทำไมเธอไม่กั๊กไว้มั่งฮะ เธอไม่รู้หรือไง ไม่ว่าเธอจะทำอะไร แฟนคลับมักจะเอาไปจิ้นกันสนุกสนานกันในเน็ตอ่ะ เธอไม่เคยเข้าไปอ่านมั่งหรือไง”
“ก็นั่นล่ะฮะ คือวิธีการของผม ผมเคยบอกแล้วนี่ฮะ ว่าถ้าผมมีแฟน ผมจะปล่อยข่าวลือออกไปไงฮะ”เขาพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ยังไงซ่ะ มันก็ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะทำแบบนี้น่ะ”
“งั้นเหรอ แล้วพวกเราจะทำยังไง ถ้าคนอื่นเกิดรู้เรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ...?”
เธอหัวเราะคิกคัก “นี่เธอ ชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหาอะไรน่ะ ถ้าเธอพยายามทำตัวเนียนๆเหมือนกับที่ได้เคยทำมาโดยตลอด”
หน้าของเขาเริ่มเหวอขึ้นมาบ้าง ในขณะที่ฮวางโบยังคงพูดต่อไป
“ชั้นคิดว่าที่อึนมีรู้เรื่องของเราเป็นเพราะว่าเธอเป็นคนที่มีสัญชาตญาณแล้วก็ความรู้สึกไวกว่าคนปกติทั่วไปน่ะ...แต่ในสายตาคนอื่นๆแล้วเธอก็ยังคงเป็นคิมฮยอนจุงคนที่ไร้ความรู้สึกอยู่ดี...”
“ผมเป็นอย่างนั้นหรือฮะ?”
“ไม่ใช่...เวลาที่เธออยู่กับชั้นตามลำพังสิ...แต่เวลาที่เธอไปอยู่รวมกับคนอื่นๆน่ะ...ทำแบบนี้เธอแหมือนป็นคนที่มีสองหน้า...”
“บางทีคุณอาจจะรู้สึก...ผิดหวังเพราะว่าผมเป็นแบบนั้นรึเปล่า...?”
เธอกระพริบตา “ก็มีบางครั้งน่ะ..แต่สำหรับตอนนี้ชั้นถือว่ามันเป็นเรื่องที่ดี”
“เรื่องของเรื่องก็คือ...”
“จ้ะว่าไง..”
“เวลาที่ผมอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ คำพูดแปลกๆมันมักจะหลุดออกมาจากปากผมโดยไม่ตั้งใจ ผมมักจะพูดอะไรออกมาที่มันตรงกันข้ามกับที่ใจผมคิด...”
“หุหุ!”เธออดขำไม่ได้
“แต่...ผมก็ไม่สามารถจะแก้ไขในสิ่งที่ผมเป็นอยู่ได้...มันทำให้ผมระมัดระวังตัว หรือ ว่า นอยด์ มากเกินไป...”
มองเขาด้วยแววตายิ้มๆ “ชั้นรู้จ้ะ”
เขากระพริบตาแล้วมองหน้าเธออย่างสงสัย
“ถึงแม้ว่าชั้นจะรู้สึกผิดหวังบ้างในบางครั้ง...แต่เพราะชั้นรู้นิสัยของเธอ..ชั้นโอเคกับมันแล้วล่ะ”
“ถ้างั้น...?”
“...?”
“ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นกับผมเมื่อวานนี้ล่ะฮะ...?”
“เมื่อวานนี้...?”
“การแก้แค้นของคุณ~” เขากำลังละลึกถึงเรื่องการนวดเมื่อวานนี้
“อา เรื่องนั้นเอง หุหุ!!!”
เขาทำหน้าเศร้า “คุณก็รู้นี่ฮะว่าผมไม่ชอบอะไรที่มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บตัว...”
“ชั้นจะไม่ทำมันให้เธอหรอกนะ ถ้าทำแล้วมันแค่เจ็บอย่างเดียว แต่ที่ชั้นทำให้เธอเมื่อวานน่ะมันดีกับข้อต่อแล้วก็กล้ามเนื้อของเธอน่ะ”
จ้องหน้าเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “ถ้างั้น..”.
“หืมม?”
“คุณอยากจะให้ผมทำอะไรดีๆให้คุณบ้างมั้ยล่ะฮะ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆอีกแล้ว
เธอเริ่มกังวล “อะไรเหรอ?”
“ก็ดัดหลังให้คุณไงฮะ คราวที่แล้วผมต้องหยุดแค่กลางทาง...วันนี้เรามาทำต่อกันดีกว่า...ผมจะทำต่อลงไปให้ถึงข้างล่างเลยฮะ”
“นี่เธอ!!”
“มาทำต่อกันเถอะฮะ คุณไปนอนที่เบาะหลังแล้วเรามาทำกันตอนนี้เลย”
“หยุดพูดเล่นได้แล้วน่ะ!” เธอหันไปตีที่ไหล่ของเขา
“ผมจะไม่ทำให้คุณหรอกฮะ ถ้ามันเป็นแค่เรื่องเล่นๆ แต่นี่มันดีสำหรับกระดูกสันหลังของคุณจริงๆน่ะฮะ”
เธอจ้องหน้าเขา “ชั้นจะไปล่ะน่ะ” พูดจบเธอหันไปหยิบกระเป๋าแล้วเอื้อมมือจะไปเปิดประตูรถ
“ไม่ฮะ คุณยังไปไม่ได้ “ ว่าแล้วเขาก็ฉุดแขนฮวางโบเอาไว้แล้วดึงให้เข้ามาหาตัวเอง
เธอผวาเข้าไปซบฮยอนจุงตามแรงฉุด “นี่เธอ!!”
เขามองเธอด้วยแววตาเสน่ห์หา “โอเคฮะ ผมจะไม่ทำก็ได้ ทำในรถมันออกจะยุ่งยากและดูอลังการเกินไปหน่อย ใช่มั้ยฮะ?”
“ไม่ใช่แค่ในรถหรอกน่ะ...ที่ไหนๆก็ทำไม่ได้ทั้งนั้นล่ะ เธออย่าได้ฝันว่าจะทำอะไรแบบนี้น่ะ”
เขาถอนหายใจ “งั้นผมไม่ฝันก็ได้ เรามา...แต่งงานกันเถอะฮะ”
เธอจ้องหน้าแล้วพูดเสียงดุๆ “ไม่”
“ทำไมล่ะฮะ?”
“เพราะว่ามันเห็นได้ชัดๆเลยว่า ทำไมเธอถึงอยากจะแต่งงานนัก ชั้นรู้หรอกน่า”
กระพริบตา” แล้วมันผิดตรงไหนหรือฮะ..ที่ผมจะคิดแบบนั้น?
“อะไรน่ะ?”
“หา? มันผิดตรงไหนกันฮะ?”
“นั่นมัน....”
“คุณบอกผมว่าคุณจะไม่ยอมทำมันจนกว่าคุณจะแต่งงาน งั้นเราก็มาแต่งงานกันซะทีซิฮะ...”
“การแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่เหมือนกับไปซื้อของที่เซเว่นฯน่ะ”
“ยังไงฮะ?”
“การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายแบบนั้นหรอกน่ะ”
“แล้วการแต่งงานมันเป็นแบบไหนหรือฮะ?”
เธอพยายามคิด “ตอนนี้ชั้นไม่สามารถจะรวบรวมความคิดได้น่ะ...เพราะมันมีหลายเรื่องมากๆ...ตอนนี้สมองชั้นมันไม่ยอมทำงาน...”
“คุณอยู่มาได้ยังไงฮะเนี่ย คุณพยายามที่จะจัดระเบียบทุกๆอย่างในชีวิตของคุณ? แต่ทำไมคุณต้องพยายามจะจัดระเบียบพื้นที่เล็กๆในสมองของคุณด้วยฮะ?”
“ชั้นก็แค่ไม่อยากจะทำอะไรให้มันยุ่งเหยิงน่ะ...”
“แล้วความรักของคุณมันก็ถูกจัดระเบียบเรียบร้อยแบบนั้นด้วยรึเปล่าฮะ?”
“ว่าไงน่ะ?”
“คุณใช้ชีวิตให้มันง่ายๆไม่ซับซ้อนไม่ได้รึฮะ? แค่นี้มันก็มีเรื่องยุ่งๆให้ปวดหัวมากพออยู่แล้ว...”
“ถึงยังไง..เธอไม่สามารถจะใช้ชีวิตให้มันง่ายๆแบบที่พูดได้หรอกน่ะ บางครั้งเธอต้องไปตามกระแสสังคม...”
“ผมหวังว่าผมจะใช้ชีวิตแบบนั้นได้...แค่ไหลตามน้ำไป”
“เทียบกับชั้นแล้ว...ก็ถือว่าเธอก็กำลังทำอยู่น่ะ..”
“ผมหรือฮะ? มีชีวิตแบบนั้นน่ะเหรอ? คุณรู้มั้ยฮะว่ามีเรื่องมากมายแค่ไหนที่ผมกังวลและวางแผนเอาไว้?”
“เพราะงั้น เธอจึงมาขอชั้นแต่งงาน...ง่ายๆ แบบนั้นน่ะเหรอ?”
ฮยอนจุงตอบหน้าตายๆไปว่า “นั่นเป็น...เพราะว่าผมไม่สามารถแก้ปัญหาอย่างอื่นได้ฮะ”
ฮวางโบกัดฟันกรอดๆแล้วจ้องหน้าเขา ฮยอนจุงรู้สึกหดหู่ขึ้นทันที
เธอเองก็รู้สึกเสียใจที่ทำให้เขาหดหู่ แต่ก็ถามไปว่า “เธอจะสามารถใช้ชีวิตโดยการทำในสิ่งที่เธอต้องการอย่างเดียวเท่านั้นได้ยังไงน่ะ...?”
“................................”
“เราต้องรู้จักอดทน ประนีประนอมและ ปรองดอง...แล้วทุกๆคนก็จะมีความสุขร่วมกันได้ไงล่ะ...”
“ถ้างั้น...”
“...?”
“แล้วถ้า...ผมจะยอมประนีประนอม และ วางแผนปรองดอง แล้วบูอินก็จะทำแบบนั้นด้วยใช่มั้ยฮะ”
“จะให้ชั้นปรองดองเรื่องอะไรล่ะ?”
“ก็ปรองดองแบบนี้ไงฮะ...โอเคป่ะ? “ ฮยอนจุงก้มลงจุ๊บที่ปากเธออย่างรวดเร็ว
ฮวางโบถอยตัวออกมาแต่ยังคงมองหน้าเขาอยู่แล้วรีบส่งเสียงว่า “เธอห้ามทำอะไรมากไปกว่านี้แล้วน่ะ”<เนี่ยอ่ะน่ะ แผนปรองดอง ถ้ามันง่ายแบบนี้ ทำไมมันถึง....>
เขายิ้มกว้าง “ฮะ รับรอง “ แล้วเขาก็เริ่มจูบฮวางโบอีกครั้ง แล้วจ้องตาเธอก่อนจะพูดว่า “ ผมจะพยายามฮะ” <เป็นไงฮะ แผนปรองดองของผม ฮามั๊ย>
เธอมองเขาด้วยแววตาที่กังวล “นี่เธอ..”.
“อย่าห่วงไปเลยฮะ...อยู่บนรถผมคงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วฮะ เพราะมันไม่ถนัด” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอดและประทับจูบอีกครั้ง
โปรดติดตามคู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 72 - บูอิน ช่วยผมด้วย
ป.ล. โปรดสนับสนุนแผนปรองดองกันด้วยน่ะ (เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย)
ยาย(นาจา)
| Create Date : 19 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 19 กรกฎาคม 2553 20:18:03 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 895 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ooy IP: 58.8.89.175 วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:55:52 น. |
|
|
|
| โดย: มินมิน IP: 118.172.192.207 วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:32:58 น. |
|
|
|
| โดย: พี่มัม IP: 58.11.48.157 วันที่: 19 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:43:14 น. |
|
|
|
| โดย: kaprow IP: 124.120.131.45 วันที่: 20 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:14:52 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 124.120.248.177 วันที่: 20 กรกฎาคม 2553 เวลา:19:44:48 น. |
|
|
|
| โดย: เจเจ IP: 124.120.22.86 วันที่: 21 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:40:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [