|
|
ตอนที่ 68 ~ ผมอยากจะกระโดดข้ามผ่านช่วงเวลานี้จัง
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่บ้านพักชายทะเล ชั้นหนึ่ง
ฮยอนจุงและฮวางโบลงไปนอนอยู่ด้วยกันที่พื้นห้องนั่งเล่น
ฮยอนจุงนอนหลับตาและกอดฮวางโบเอาไว้แนบอก ตอนนี้เสียงเต้นรัวของหัวใจเขามันดังเสียจนเกือบจะทำให้หูของเขาอื้อไปแล้ว
ฮวางโบเองก็จวนเจียนที่จะคุมตัวเองตัวไว้ไม่อยู่แล้วเช่นกัน หัวใจของเธอเต้นแรงขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา...
ตอนนี้เขากำลังต่อสู้กับตัวเองอย่างสุดความสามารถ ดวงตาของเขาเบิกกว้างในขณะที่ขบกรามของตัวเองเอาไว้แน่น
ฮวางโบหลับตาลงในขณะที่รู้สึกได้ว่าแขนของเขาที่โอบอยู่รอบตัวเธอยิ่งรัดเข้ามาแน่นขึ้นไปอีก
ในที่สุดฮยอนจุงถอนหายใจออกมาอย่างรุนแรง ฮาาาา~~~ <ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วน่ะ>
ฮวางโบซึ่งตัวสั่นเทาก็หายใจออกมายาวๆและบอกเขาในใจว่า ชั้นเชื่อใจเธอน่ะ ฮยอนจุง
คุณรู้...มั้ยฮะ..? ฮยอนจุงเริ่มเอ่ยปาก
เธอตอบเขาไปด้วยเสียงเบาจนแทบจะกระซิบรู้อะไรเหรอ?
ตอนนี้...ผมกำลังรู้สึกภูมิใจในตัวเองสุดๆเลยล่ะฮะ?
จ้ะ...ชั้นก็ภูมิในในตัวเธอ...เหมือนกัน
.เขาค่อยๆคลายวงแขนที่รัดตัวฮวางโบเอาไว้จนแน่นออกแล้วจ้องตาของเธอ แล้วนี่คุณไม่คิดจะให้รางวัลอะไรผมบ้างเลยหรือฮะ?
แล้วเธออยากได้อะไรเป็นรางวัลกันล่ะ?
เขาเมินหน้าหันไปทางอื่น มันไม่มีประโยชน์ที่จะบอกคุณหรอกฮะ
เธอกัดริมฝีปากตัวเอง มันจะไม่กลายเป็นสิ่งที่ไร้ความหมายไปเลยหรือที่จะให้รางวัลเธอ...ถ้าชั้นมอบสิ่งนั้นให้เป็นรางวัลน่ะ?
เขาหันกลับมาหาเธอแล้วเหลือบตาลง ตอบเสียงอ่อยๆว่า ก็คงจะใช่ฮะ
เธอมองค้อนนิดๆแล้วพูดต่อไปว่า งั้นชั้นขอถอนคำพูด...ที่เมื่อกี้บอกว่าชั้นภูมิใจในตัวเธอ
เขารู้สึกหดหู่ ไม่เอาน่า ผมน่ะกำลังสะกดกลั้นตัวเองได้อย่างดีสุดๆเลยนะฮะ
เธอถอนหายใจมหายใจออกมา จ้ะ...เธอทำได้ดีมาก...ชั้นคิดว่าชั้นเชื่อใจเธอจริงๆน่ะ
เขายิ้มกว้าง จริงหรือฮะ?
เธอพยักหน้า จริงสิ
เขารู้สึกพอใจกับคำตอบที่ได้รับ การจะกลายเป็นลูกผู้ชายตัวจริง...
อือ-ฮึ แล้วไง?
มันเป็นเรื่องที่ยากมากเลยนะฮะ..แต่ว่ามันก็คุ้มค่าจริงๆฮะ
เธอมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ <นี่เธอรู้ความหมายจริงๆของการเป็นลูกผู้ชายตัวจริงรึเปล่าน่ะ? ทำไมจู่ๆถึงได้พูด?>
เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดอีกครั้งแล้วพูดว่า ผมว่าผมได้เรียนรู้เรื่องต่างๆมากมาย...ตั้งแต่วันที่ผมได้เริ่มรักคุณฮะ บูอิน
แล้วมันคืออะไรล่ะ?
มันค่อนข้างยากที่จะอธิบายน่ะฮะ
......................
ผมรู้สึกว่า
. ......................
ผมได้กลายเป็นลูกผู้ชายตัวจริง...ก็เพียงเพราะว่า...
เธอยิ้มกว้างแล้วถามขึ้นมาว่า ลูกผู้ชายตัวจริงมันเป็นยังไงเหนอ อธิบายให้ชั้นฟังหน่อยซิ?
คุณไม่รู้เหรอจริงๆหรือฮะ?
เธอกระพริบตาด้วยความสงสัย แบบว่า...ชั้นไม่ค่อยแน่ใจว่าลูกผู้ชายตัวจริงในความคิดของชั้นมันจะเหมือนกับที่เธอคิดหรือเปล่าไง?
อืมม...
เธอหันไปมองฮยอนจุงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ?????
เขาเอียงคอไปด้านนึงเหมือนพยายามใช้ความคิด ผมเพิ่งคิดมันขึ้นมาได้เมื่อกี้เองฮะ
ว่าไงเหรอ?
เขามองหน้าเธอ ผู้ชายที่คุณสามารถเชื่อใจและไว้ใจได้...?
เธอแอบตกใจหน่อยๆ <ผู้ชายที่ชั้นสามารถเชื่อใจได้>นี่เธอคิดแบบนี้จริงๆเหรอ?
เพราะว่าก่อนหน้านี้คุณเพิ่งบอกว่าคุณเชื่อใจและไว้ใจผม
เธอยิ้มกว้าง นั่นเลยทำให้เธอคิดมันขึ้นมาได้อย่างงั้นสิ?
ใช่ฮะ ผมรู้สึกดีที่ได้ยินคุณพูดมันออกมามากกว่าที่จะได้ยินคำพูดประมาณว่า...ผมดูเท่ห์มาก, หล่อโฮก หรือว่าเป็นแมนมากๆซะอีกน่ะฮะ
เธอรู้สึกกลัวปนทึ่ง เธอนี่...อัศจรรย์จริงๆน่ะ
ทำไมล่ะฮะ?
ปกติเธอชอบทำตัวเหมือนเด็กที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร...แต่ว่าตอนนี้เธอสามารถจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ได้มากกว่าใครๆ
เขามองเธอด้วยสายตาที่ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
เธอต้องไม่ได้...มาจากโลกนี้จริงๆด้วย
เขายิ้มกว้างออกมาแล้วคุณก็ไม่เคยเชื่อผม ที่บอกคุณตั้งหลายครั้งแล้วว่าผมน่ะมาจากดาวดวงอื่น
ฮวางโบส่งยิ้มอย่างสดใสมากขึ้นไปอีก...
คู่ผักกาดก็กลับขึ้นไปนอนอยู่บนเก้าอี้ยาวคนละตัว
ทำไมเธอถึงไม่เข้าไปนอนในห้องล่ะ?
ก็ผมไม่อยากนี่
ทำไมล่ะ?
ถ้าผมเข้าไปนอนในห้อง คุณก็จะไม่ยอมอยู่ด้วยกันกับผมตามลำพัง
ก็ตอนนี้ชั้นทำอย่างนั้นไม่ได้นี่นา
......................
เธอมองไปที่กล้องซึ่งตั้งอยู่ที่มุมห้อง
......................
กล้องตัวที่อยู่ตรงนั้นมัน
เขาหันไปมองตามสายตาของฮวางโบแล้วชำเลืองดูที่กล้อง
มันหันมาทางด้านระเบียงรึเปล่าน่ะ? เธอหันกลับไปถามอีกครั้ง
ฮะ...ผมคิดว่าน่าจะใช่น่ะ
ถ้างั้น...เมื่อกี้นี้เราอาจจะถูกถ่ายเอาไว้ก็ได้ใช่มั้ย...?
......................
......................
ผม
......................
ที่จริงแล้วผมรู้สึก...โล่งใจน่ะฮะ
เธอทำหน้ากังวล นี่มัน...
ผมรู้สึกเสียใจ...ต่อบูอิน...ที่ผมไม่กล้าพอที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ด้วยตัวของผมเอง
......................
และ...ผมกำลังรู้สึกโกรธตัวเอง
......................
บางครั้งผม
......................
ผมได้แต่หวังแค่จะมีใครซักคนมาผลักผม
......................
ให้ไปจนสุดทาง
......................
ผมเดาว่าคงเป็นตัวผมเองที่ทำแบบนั้น
......................
ผมรู้สึกกลัวว่าผมจะยังคงเป็นไอ้คนขี้ขลาด...ถ้าผมไม่ทำมันในตอนนี้
เธอนั่งฟังแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้
เขามองหน้าฮวางโบแล้วถามว่า บางที..คุณอาจจะไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้รึเปล่าฮะ
?
ชั้นก็ไม่รู้สิ...เพราะว่าชั้นก็เป็นคนขี้ขลาดเช่นเดียวกัน
......................
ชั้นแค่...
ว่าไงฮะ?
สิ่งที่มันกวนใจชั้นมากกว่าการเปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ของเราก็คือ...
......................
กล้องตัวนั้นมันถ่ายอะไรเอาไว้ได้บ้าง เธอพอรู้บ้างมั๊ย
เขาจ้องไปที่กล้อง
พวกเราจะออกมาในแบบไหน?...แล้วมันจะกลายเป็นคลิปฉาวที่ถูกกระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ตรึเปล่า?
เขาลุกขึ้นนั่งในทันทีเมื่อได้ยิน อะไรน่ะฮะ?
นี่ชั้นพูดขู่เธอมากเกินไปรึเปล่า?
เขารู้สึกปั่นป่วน นี่มัน ว่าแล้วเขาก็เดินไปดูที่กล้อง มันมีวิธีที่เราจะเช็คดูได้มั้ยฮะ?
เช็คดูเหรอ...?
ใช่ฮะ
มันมีเทปอยู่ในนั้นรึเปล่าน่ะ..?
ผมคิดว่ามีน่ะ
แล้วเธอเอามันออกมาได้มั้ย?
เขาหยิบม้วนเทปออกมา เทปนี่มันหมุนไปจนสุดถึงอีกด้านแล้วฮะ.
แล้วเทปนั่นมันยาวเท่าไหร่เหรอ?
น่าจะ 60 นาทีฮะ?
เราเข้ามาอยู่ในนี้นานกว่า 2 ชั่วโมงแล้วใช่มั้ยน่ะ?
น่าจะใช่ฮะ
ถ้างั้นเราก็อาจจะรอดตัวไปได้...แบบเฉียดฉิวรึเปล่า
เขารีบใส่เทปกลับเข้าไปที่เดิมแล้วเดินกลับมาหาเธอ ผมไม่อยากให้มีคลิปของเราว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต
เธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่มั้ย?
เขามองหน้าเธอด้วยท่าทางที่เป็นกังวลเราจะทำยังไงกันดีฮะ?
ถ้าพวกเราเอาเทปออกไป...แบบนั้นเราก็จะกลายเป็นขโมยใช่มั้ย?
เขามองไปที่กล้อง เราควรจะทำแบบนั้นมั้ยฮะ? แล้วเราจะเอาไงกันดี?
เธออยากจะทำยังไง?
ผมจะทำทุกอย่างที่บูอินต้องการจะทำ
เธอหลับตาลงเหมือนใช้ความคิด
.คุณต้องรีบตัดสินใจโดยด่วนเลยฮะ...เรามีเวลาไม่มากแล้ว
ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ
เอางั้นหรือฮะ?
เราอาจจะไม่ถูกถ่ายไว้ก็ได้...ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นไปตามโชคชะตาของพวกเราก็แล้วกันน่ะ
โชคชะตาหรือฮะ?
อืมม..สำหรับชั้นแล้วน่าจะใช้คำว่า..พระประสงค์ของพระเจ้า มากกว่าน่ะ
แล้วคุณโอเคกับมันจริงๆหรือฮะ?
เธอถอนหายใจ เฮ้อ ชั้นเดาว่าชั้นกลายเป็นคนกล้าไปแล้วจริงๆ..ตั้งแต่ชั้นถูกต้อนให้จนมุมน่ะ เธอมองหน้าเขาแล้วถามกลับไปว่า แล้วเธอล่ะ? เธอโอเคกับมันมั้ย?
ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชอบอินเตอร์เน็ต...แต่มันไม่ใช่ว่าผมจะอายในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป...ผมโอเคอยู่แล้วฮะ
พวกเรากำลังเอาตัวเข้าไปเสี่ยงจนเกินไปรึเปล่าน่ะ?
แล้วเราต้องการจะกดปุ่มฟาสฟอร์เวิร์ดกระโดดข้ามเวลาไปได้หรือเปล่าน่ะ หากว่ามันไม่มีทางเลี่ยงจริงๆ
<นี่เรากำลังทำสิ่งที่ถูกต้องรึเปล่าน่ะ? แล้วเราจะรับมือกับนี้ได้หรือ...?> เธออดคิดอยู่ในใจไม่ได้
<มันจะดีกว่ามั้ยที่พวกเราจะพูดเรื่องนี้ออกมาก่อนที่คลิปหลุดมันจะว่อนไปทั่วเน็ต?...นี่นายต้องถูกผลักไปอีกไกลซักแค่ไหนนายถึงจะกล้าเปิดปากพูดออกมาน่ะ...คิมฮยอนจุง?> เขาตั้งคำถามกับตัวเองทันที
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 69 ต่อไป
| Create Date : 12 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 12 กรกฎาคม 2553 23:34:11 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 945 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: มินมิน IP: 125.27.54.192 วันที่: 13 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:06:24 น. |
|
|
|
| โดย: luck IP: 124.120.42.37 วันที่: 13 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:24:32 น. |
|
|
|
| โดย: ป้ารคา IP: 124.121.106.170 วันที่: 14 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:51:37 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 124.121.209.130 วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:03:09 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [