ตอนที่ 145 - เกิดอะไรขึ้นกับบูอินของผม

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย****

ที่เมืองคังนึง

ในที่สุดการถ่ายทำรายการ Infinty Girls ก็ สิ้นสุดลง ทีมงานกำลังเก็บข้าวของอุปกรณ์ต่างๆขึ้นรถ ฮยอนจุงซึ่งยืนอยู่ข้างฮวางโบกำลังกล่าวคำอำลากับทีมงานและนักแสดงคนอื่นๆใน รายการ





บองซันถอนหายใจและพูดด้วยความเสียดายว่า “โอ เสียดายจังเลยนะ ที่วันนี้เวลามันหมดไปเร็วจริงๆ นี่เธออุตส่าห์มาตั้งไกลเพื่อจะเจอกับพวกเรา...คราวหน้าเธอมาเป็นแขกรับเชิญ ในรายการของเราเลยได้มั้ยจ๊ะ?



ฮยอนจุงยืนยิ้มเขินๆแทนคำตอบ...(คงไม่ไม่ไหวมั้งฮะ ผมคงแย่แน่ๆ)



ชินยังช่วยพูดตื๊อต่อไปว่า “ถ้าเธอไม่สามารถจะมาเป็นแขกในรายการละก็...ถ้าพวกเราจะชวนเธอไปกินอาหารมื้อเย็นด้วยกันละ ได้ป่ะ”



ซีอาช่วยแจมทันทีว่า “ พวกเราจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงเธอเองนะจ๊ะ”



โบรัมโวยใส่เพื่อนๆขึ้นมาว่า” นี่พวกเธอ มันดูไม่น่าดูสงสารเกินไปหน่อยเหรอ...นี่เราต้องอ้อนวอนขอร้องพ่อรูปหล่อคนนี้ไปกินข้าว แล้วยังต้องเสียเงินจ่ายค่าอาหารอีกอ่ะ?”



ฮวางโบเห็นท่าทางไม่ดีกลัวคุณสามีจะถูกป้าๆรุมทึ้งจึงรีบฉุดแขนคุณสามีให้เข้ามาใกล้ๆแล้วบอกว่า “เธอปฎิเสธพวกเขาไปก็ได้นะ ถ้าไม่อยากไปน่ะ...”



ซีอาว่า “ไม่นะคะพี่ พวกเราเต็มใจเลี้ยงเขานะคะ”



เมื่อป้าๆยังยืนยันเสียงแข็ง ฮวางโบจึงเปลี่ยนแผนใหม่บอกไปว่า “ถ้างั้น ชั้นจะขอเก็บค่าตัวคนละห้าหมื่นวอน ถ้าพวกเธออยากจะไปทานข้าวกับชิลลาง”



อึนยีได้ยินก็พูดว่า “แหมคิดได้ไงเนี่ย มีความสุขมากมั้ยจ๊ะ ที่หารายได้จากการเอาแฟนตัวเองมาเที่ยวขายแบบนี้น่ะ?”



ฮวางโบสะดุ้งโหยง “โอ พระเจ้า..พี่นี่เล่นแรงอ่ะ”



ฮยอนจุงได้ยินก็อมยิ้มอยู่เงียบๆ...



อึนยีรีบหันไปพูดกับฮยอนจุงเป็นเชิงขอโทษว่า “ฮ่าฮ่า..โทษทีนะ ชั้นไม่ตั้งใจจะเธอพูดล่วงเกินอะไรเธอหรอกนะจ๊ะ เจบู (น้องเขย)”



ชายหนุ่มรีบค้อมศีรษะพร้อมกับบอกว่า “ไม่เป็นฮะ กรุณาอย่ากังวลเรื่องผมเลยนะฮะ”



ที่สนามบิน คัง นึง

คู่ผักกาดหอมนั่งคุยกันอยู่ที่บริเวณที่นั่งผู้โดยสารบริเวณประตูทางออกขึ้นเครื่อง



ฮยอนจุงว่า “วันนี้ผมมีคิวถ่ายละครแถวนี้ด้วยฮะ”



ฮวางโบถามด้วยความสนใจ “ที่ไหนเหรอ?”



ชายหนุ่มหันไปมองทางภูเขาซึ่งอยู่ด้านนอกแล้วพูดว่า “ที่สกีรีสอร์ตฮะ”



“มิน่าล่ะเธอถึงมาหาชั้นที่นี่ได้”



“……………………….”





“เธอน่าจะบอกชั้นก่อนล่วงหน้านะ...ชั้นไม่รู้เลยว่าเธอจะมาที่นี่น่ะ...”



...คุณสามีไม่ตอบแต่กลับถามด้วยน้ำเสียงที่ดูห่วงใยว่า “ คุณจะโอเครึเปล่าฮะ ถ้าต้องกลับไปอยู่ที่บ้านคนเดียวน่ะ?”



“โอเค ....ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก”.



“...ผมได้ยินทีมงานบอกว่า ผมต้องอยู่ต่อที่นี่อีก 2 วันฮะ..”



“เพื่อถ่ายละครน่ะเหรอ?”



“ใช่ฮะ”



เธอพูดพลางหันไปจับปกเสื้อเขาขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่น “ถ้างั้น..ระหว่างที่อยู่ที่นี่ ก็อย่าลืมใส่เสื้อผ้าหนาๆให้อุ่นๆเข้าไว้นะ...จะได้ไม่เป็นหวัด”



...ฮยอนจุงมองเธอด้วยความห่วงใยแล้วก็ถอนหายใจ...(ผมเป็นห่วงคุณมากกว่าฮะ)



เธอตบหลังเขาเบาๆแล้วพูดว่า “ชั้นว่า ตอนนี้เธอน่าจะกลับได้แล้วน่ะ”...?



“ฮะ”เขาตอบแต่สีหน้ากลับดูเศร้าสร้อยเหมือนไม่อยากจากเธอไป



“ว่าแต่..เธอมาที่นี่คนเดียวโดยไม่มีผู้จัดการตามประกบมาด้วยเหรอเนี่ย?”



“อีกเดี๋ยว พี่เขาก็คงจะมาถึงที่นี่แล้วล่ะฮะ ผมแค่ล่วงหน้ามาก่อน เพื่อมาพบคุณ.”



ระหว่างนั้นก็มีเสียงประกาศจากเจ้าหน้าที่ประจำเคาน์เตอร์สายการบิน ให้ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปโซลขึ้นเครื่องได้แล้ว



“คุณไม่มีงานที่อื่นต่อแล้วใช่มั๊ยฮะ”



“มีแค่รายการวิทยุตอนเย็นจ้ะ.”



เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วบอกเธอ “...เอ่อ...คุณน่าจะไปที่คลินิคให้คุณหมอตรวจหน่อย...ดีมั้ยฮะ?”





หญิงสาวพูดยิ้มๆว่า..”.ชั้นไม่ได้เป็นอะไรซ่ะหน่อย…ไม่ต้องห่วงหรอกจ้า”



“คุณจะรู้ได้ไงว่าไม่ได้เป็นอะไร ผมว่า..ทางที่ดีคุณควรจะโทรไปนัดพี่ชายคุณ และก็ไปให้เขาตรวจดูจะดีกว่านะฮะ”...





“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้า...ชั้นดูแลตัวเองได้..”



“อีกสามวัน ผม...ก็คงจะกลับโซล..ยังไงคุณก็รอผมหน่อยนะฮะ”



“โอเคจ้ะ”เธอพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อให้เขาสบายใจในยามที่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน





เขามองหน้าภรรยาสุดที่รักด้วยสายตาแสดงความห่วงใย พร้อมกับถอนหายใจออกมา...



หญิงสาวพยายามทำตัวสดชื่น กล่าวอำลาพร้อมกับอวยพรคุณสามีว่า “.โชคดีนะจ๊ะ ขอให้การถ่ายทำราบรื่นด้วยดีนะ”



“...โอเคฮะ ดูแลตัวเองให้ดีดี ทานอาหารที่มีประโยชน์และมากๆ ในระหว่างที่ผมไม่อยู่นะฮะ”เขาโบกมือให้เธอและยืนส่งเธอจนลับตา



ที่อพาร์ทเม้นท์ของฮวางโบ

เมื่อ กลับมาถึงห้องหญิงสาวก็ล้มตัวลงบนเตียงนอน เพียงชั่วครู่เธอก็หลับเป็นตายด้วยความเหนื่อยและเพลียจากการถ่ายทำรายการ มหาโหดที่ผ่านมา ในขณะที่ฮยอนจุงกำลังอยู่ในกองถ่ายทำละครที่สกีรีสอร์ตแห่งหนึ่ง ที่เมืองปี-ยอง-ชาน ในจังหวัด กังวอนโด เกาหลีใต้



ภาย ใต้แสงไฟเจิดจ้าของกองถ่ายละคร นักแสดงต่างกำลังแสดงตามบทบาทของแต่ละคนในฉากที่กำลังถ่ายทำอยู่ ในขณะที่จะฮยอนจุงซึ่งมีแววตาที่ดูซึมเศร้าไร้ชีวิตชีวา ยืนอยู่ที่ด้านข้างกำลังยืนฟังคำแนะนำจากผู้กำกับ ระหว่างที่ฟังชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม มีบางช่วงที่เขาหันไปมองอีกด้านนึงของฉากซึ่งมืดสนิทเหมือนกับคิดอะไร บางอย่างในใจ



เช้าวันต่อมา

ฮวาง โบตื่นนอนขึ้นมาในสภาพที่ยังดูสลึมสลือ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำตรงไปห้องครัวเพื่อเปิดตู้เย็น แต่แล้วเธอก็ยืนหยุดนิ่งอยู่ครู่ใหญ่เหมือนกับยังไม่ค่อยได้สติ ก่อนจะกระพริบตาช้าๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องนมออกมาจากในตู้



และช่วงสายของวัน ฮวางโบก็ผลอยหลับไปอีกรอบในขณะที่นั่งเล่นอยู่ที่เก้าอี้ยาว จน กระทั่งช่วงเย็น หญิงสาวถึงได้ตื่นขึ้นมาเนื่องจากเสียงเห่าระงมของบรรดาน้องหมาที่เธอเลี้ยง ไว้ เธอลืมตาขึ้นมาและจ้องมองที่เพดานด้วยความงุนงง



ในวันรุ่งขึ้นต่อมา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องนอนของฮวางโบ หญิงสาวรับสายในขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียง



“สวัสดีค่ะ”หญิงสาวพูดทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่



“คุณไม่สบายหรือฮะ?” เสียงฮยอนจุงที่ปลายถามถามกลับมาด้วยความเป็นห่วง



“ชิลลาง...เหรอ?



“ใช่ฮะ”




หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะพยายามตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติว่า “ไม่จ้ะ...ชั้นแค่กำลังหลับอยู่น่ะ..เสียงมันก็เลยอู้อี้เหมือนคนไม่สบาย...”



“เมื่อคืนคุณทำอะไรอยู่ทั้งคืนหรือฮะ? ทำไมป่านนี้ถึงยังนอนอยู่?”



หญิงสาวหัวเราะคิกก่อนตอบไปว่า “เมื่อคืนชั้นออกไปข้างนอกทั้งคืนเพิ่งจะกลับมาตอนตีห้านี้เองจ้ะ...”



ชายหนุ่มได้ยินก็พ่นลมหายออกมาก่อนจะพูดแกมบ่นว่า..”.แบบนี้ไงล่ะ...ผมถึงปล่อยมือจากคุณไม่ได้ซักที คุณนี่ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย ”.



“...เธอนี่ปากดีจริงนะ ได้ยินเสียงเธอแบบนี้..ชั้นก็หายคิดถึงเธอแล้วละ”




“คุณไม่เป็นไรจริงๆนะฮะ?”




“ขั้นก็แค่รู้สึกเพลียๆน่ะจ้ะ...อืม..อาจจะเป็นเพราะเป็นหวัดนิดหน่อย เพราะช่วงนี้อากาศมักจะเปลี่ยนแปลงน่ะ”




“แล้วคุณทานยาหรือเปล่าฮะ?”



“ชั้นไม่แน่ใจว่ามันจะโอเครึเปล่า ถ้าจะต้องทานยาแก้หวัดเข้าไป...ก็เลยยัง...”



“ผมว่า..คุณควรจะไปโรงพยาบาลให้เขาตรวจหน่อยก็ดีนะฮะ”





“เอาไว้ถ้าอาการมันแย่ลงกว่านี้ ค่อยไปก็แล้วกัน”





“พรุ่งนี้ผมก็จะกลับโซลแล้วนะฮะ”



“งั้นเหรอ ดีใจจังจะได้เจอชิลลางแล้ว”


“แต่หลังจากกลับมาพักที่โซลวันนึงแล้ว ผมก็ต้องไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัดอีกฮะ”



“งั้นเหรอ ”



“.........................”





“เวลาแต่ละวันผ่านไปเร็วจัง..นั่นเป็นเพราะช่วงนี้เธองานยุ่งมากๆเลยสิน่ะ...”



เขายังคงกังวลเรื่องอยู่เรื่องเดิม “ตกลงคุณจะไปโรงพยาบาลใช่มั้ยฮะ?”




“จ้า ว่างเมื่อไหร่ชั้นจะไปโรงพยาบาลนะ ส่วนเธอเองก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน...”


“ปีนี้เป็นปีที่ยุ่งมากกว่าปีที่แล้วอีกนะฮะ ผมแทบไม่มีเวลาได้หายใจหายคอเลย”





“ใช่แล้วล่ะ...ตอนนั้น...เรื่องต่างๆมันยุ่งเหยิงจนแทบจะเป็นบ้าเลยล่ะ...”



“ยังไงซ่ะ คุณอย่าลืมไปหาหมอนะฮะ”



“จ้า ไม่ต้องห่วง วางหูได้แล้ว มันเปลือง”เธอพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ



“เดี๋ยวฮะ ผมยังไม่ได้ทักทายฮยอนซึเลย คุณช่วยเอาโทรศัพท์แนบพุงหน่อยได้มั๊ยฮะ ผมอยากทักทายแก”



“ฮ่า ฮ่า เธอนี่ขี้เห่อจริงๆเลยน่ะ ฮยอนซึตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องหรอก ฮ่า ฮ่า” เธออดขำกับว่าที่คุณพ่อขี้เห่อไม่ได้



“ไม่นะฮะ ผมเคยได้ยินมาว่า ..เด็กจะได้ยินและคุ้นเคยเสียงของพ่อตั้งแต่วันที่แกเป็นตัวเป็นตนแล้วละฮะ เร็วสิฮะ “



“โอเคจ้า ฮยอนซึจ๊ะ อัปปาฮยอนจุงจะคุยด้วยนะ” ว่าแล้วเธอก็เอาโทรศัพท์แนบกับพุงน้อยๆที่นับวันเริ่มจะโตขึ้น



“ฮยอน ซึลูกพ่อ อยู่กับแม่อย่าดื้อ อย่าซนนะ เดี๋ยวคุณแม่จะไม่สบาย ตอนนี้พ่อกำลังทำงานหาเงิน พ่อนับวันนับคืนจะได้เห็นหน้าลูก อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกัน ลูกต้องเป็นเด็กดีและเชื่อฟังพ่อและรักคุณแม่ให้มากๆนะ” น้ำเสียงที่เขาทักทายลูก ดังลอดออกมาจากโทรศัพท์



“ฮ่า ฮ่า เธอนี่ จริงๆเล้ย ขี่เห่อเป็นบ้าเลยน่ะ” ฮวางโบอดขำไม่ได้



“ก็ฮยอนซึเป็นลูกที่เกิดจากความรักของพวกเรานี่นา..”



“โอเค โอเค ชั้นไม่เถียงเธอแล้วหล่ะ ตั้งใจทำงาน แล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะ”เธอพูดตัดบท



“ฮะ ผมคิดถึงคุณนะฮะ”



“เช่นกันจ้า” เธอพูดพร้อมกับกดสายโทรศัพท์ พร้อมถอนหายใจโล่งอก ที่ไม่ได้แสดงออกให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอเหมือนจะมีไข้และไม่สบาย



ช่วงเย็นของวันเดียวกัน ฮวางโบยังคงนอนอยู่เตียง โดยที่มีอึนยีนั่งอยู่ข้างๆ



อึนยีลองเอามือไปแตะที่หน้าผากของเพื่อนรุ่นร้องแล้วบอกว่า “.อืมม...ตัวรุมๆนะ...เธอมีไข้นี่นา..”.



ฮวางโบตอบน้ำเสียงแทบไม่ค่อยมี “.ชั้นเป็นหวัดน่ะค่ะ...”



“แล้วนี่..เธอทานยาเข้าไปบ้างรึยัง?”



“แล้วค่ะพี่.”




“.........................”




ฮวางโบรู้สึกเกรงใจที่ทำให้เพื่อนร่วมงานมาเยี่ยม “จริงๆ..พี่ไม่น่าลำบากมาถึงที่นี่เลยนะคะ”



อึนยีตอบทันที “ก็วันก่อนนั้น...เธอดูอาการไม่ค่อยดีเลยนะ...มันก็เลยกวนใจชั้นมาตลอดตั้งแต่กลับมา...”




หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะถามกลับไปว่า...”วันนั้นชั้นทำตัวเป็นคุณหนูผู้อ่อนแอเกินไปใช่มั้ยคะพี่?”




“นี่.เธอไม่สบายตั้งแต่วันนั้นรึเปล่า?”




“ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นค่ะ...”




“.........................”




“.........................”




อึนยีถามยิ้มๆว่า “แล้วฮยอนจุงเขาว่ายังไงบ้างล่ะ?”




“ พี่หมายถึงอะไรคะ?”



“เขาไม่เคยขอร้องให้เธอเลิกทำรายการ IG บ้างเลยเหรอ? “อึนยีอดสงสัยไม่ได้



หญิงสาวหันไปมองหน้าอึนยี “.ทำไมพี่ถึงพูดอย่างนั้นล่ะคะ?”



อึนยีหัวเราะคิกก่อนตอบไปว่า “คือว่า...ก็วันนั้นน่ะ...ท่าทางของเขาดู...(เหมือนอยากจะงาบหัวพวกเราทุกคนเข้าไปแล้วอ่ะ)”



“เขาเป็นยังไงหรือคะพี่?”



“ท่าทางของเขาดูจะไม่พอใจ....เอ...หรือว่าจะมีแค่ชั้นคนเดียวที่เห็นนะ? เธอได้เห็นสีหน้าของเขาด้วยรึเปล่า? เธอน่าจะรู้จักเขาดีกว่าชั้น....”



“ชิลลาง...เขาก็แค่เป็นห่วง และกลัวว่าชั้นจะหนาวจนไม่สบายน่ะคะ....”





“อืมม....เข้าใจแล้วล่ะ...”อึนยีโล่งอก





...หลังจากพยายามช่วยแก้ตัวให้คุณสามีหญิงสาวก็หลับตาลงอีกครั้ง


อึนยีเห็นอาการของฮวางโบก็พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ชั้นว่าเธอควรจะไปโรงพยาบาลดีกว่านะ อาการเธอดูแย่จริงๆเลยอ่ะ”



“...ชั้นไม่เป็นไรค่ะ”



“ไม่เป็นอะไรของเธอฮึ...ดูสิหน้าตาซีด..ตัวก็ร้อน..ลุกจากเตียงแทบไม่ขึ้นแบบนี้อ่ะนะ”



“จริงๆค่ะ...ชั้นโอเค...”


“ดูสิเนี่ย? เธอน่ะเป็นคนประเภทที่จะไม่ยอมปริปากออกมาซักคำถึงแม้ว่าป่วยจนแทบจะหามเข้าวัดได้แล้ว”



“ถ้าชั้นตายจริงๆ...ชั้นก็คงไม่สามารถพูดอะไรได้ถึงแม้ว่าอยากจะทำอย่างนั้นก็ตาม...”



“ยังมีแรงปล่อยมุขอีกเหรอ งั้นชั้นเดาว่าเธอคงจะโอเคจริงๆเพราะยังมีแรงคิดมุขตลกออกมาได้.”



“ชั้นบอกแล้วไงคะว่า ไม่เป็นไร…”



“อยากให้ชั้นออกไปซื้อยาแก้หวัดมาให้มั้ยล่ะ?”


หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนพูดแกมบ่นว่า “พระเจ้า ยังไงพี่นี่ก็ต้องดูแลชั้นให้ได้ใช่มั้ยคะ! ตามใจพี่เถอะค่ะ”



“โอเค งั้นเดี๋ยวชั้นไปซื้อแล้วจะรีบกลับมานะ

เมื่ออึนยีกลับมาที่ห้องพักหลังจากไปซื้อยา ฮวางโบยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

“ชั้นกลับมาแล้วจ้ะ มียามาให้เธอด้วยนะ”อึนยีบอกขณะที่เดินเข้ามาใกล้ๆเตียง


“.........................”



เธอพยายามเรียกคนป่วยที่หลับอยู่ตรงหน้า “...นี่เธอหลับอยู่รึเปล่าน่ะ?”


“.........................”


อึน ยีชักรู้สึกไม่ค่อยดีหลังจากไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนป่วยแม้แต่น้อย จึงก้มลงไปมองใกล้ๆและพบว่าที่หน้าผากของฮวางโบมีเหงื่อเปียกชุ่มส่วนใบหน้า ก็ซีดจนแทบจะไร้สีเลือด...


เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็เริ่ม รู้สึกกลัวว่าฮวางโบจะอาการหนัก “นี่..เฮจุง”อึนยีพยายามเอามือไปตบที่แก้มเบาๆแล้วส่งเสียงเรียกดังขึ้นอีก “นี่เธอ ตื่นได้แล้ว เฮจุง เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”


ตอนนี้อึนยีเริ่มเครียดและกังวลสุดๆ หลังจากหันซ้ายหันขวาว่าจะทำอย่างไรดีในที่สุดก็ไปหยิบโทรศัพท์มือถือของฮวางโบมา


ระหว่างนั้นก็มีเสียงเรียกแผ่วๆขึ้นมาว่า “พี่คะ...”


รุ่นพี่ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน “โอ๊ะ นี่เธอตื่นแล้วเหรอ ชั้นใจคอไม่ดีเลยนะ”เธอก้มลงมองหน้าฮวางโบขณะที่พูด



“อย่าโทรไปนะคะ”หญิงสาวเอ่ยปากห้ามทันที


อึนยีถาม “โทรไปไหน?”




เธอตอบในขณะที่หลับตาอยู่อย่างนั้น “ห้ามโทรไปที่ไหนทั้งนั้นค่ะ...”



“นี่เธอกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ?”


“อย่าโทรนะคะพี่...ชั้นไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง ได้..โป รด....”แต่พูดยังไม่ทันจบหญิงสาวก็หมดสติไป


อึนยีร้องเรียกเสียงดังด้วยความตกใจสุดขีด “นี่เธอออออ? เฮจุงงงงงง!!!!เป็นอะไรไปนะ ชั้นกลัวแล้วนะ”


อึนยีพยายามเขย่าตัวเพื่อปลุกฮวางโบอยู่พักนึง ก็นึกขึ้นมาได้ว่าถือโทรศัพท์อยู่ในมือ
หลังจากลังเลอยู่ชั่วครู่ เธอก็ตัดสินใจกดปุ่มโทรด่วนสำหรับหมายเลขพิเศษแล้วนั่งรอฟังเสียงตอบรับจากปลายสายอย่างใจจดใจจ่อ...


ไม่นานนักก็มีเสียงพูดทักกลับมาว่า “เฮ้ ผมเพิ่งจะเสร็จงานเมื่อกี้นี้เองฮะ นี่คุณคิดถึงผมมากขนาดนี้เลยเหรอฮะเนี่ย”



อึนยีสูดลมหายใจเข้าไปลึกเพื่อรวบรวมสติก่อนจะพูดตอบไปว่า “เจบู...นี่พี่เองนะ”



“สวัสดีฮะ? “(พี่? พี่ไหนหว่า?) ฮยอนจุงรีบทักทายกลับมาด้วยความประหลาดใจ


น้ำเสียงปลายสายตอบไม่เต็มเสียง “นี่ชั้นเอง...ซองอึนยี..”.


“โอ๊ะ...สวัสดีฮะ”


“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”


“ที่นี่เหรอฮะ?.เมืองปี-ยอง-ชาน ฮะ? “



อึนยีถามต่อไปด้วยท่าทีลังเลว่า..”เมื่อกี้เธอบอกว่าเสร็จงานแล้วใช่มั้ย?”



“โอ? .ใช่ฮะ”



“ถ้างั้น...เธอก็คงกำลังจะกลับมาโซลคืนนี้เลยใช่มั๊ย”



“ผมกะว่าจะกลับไปตอนพรุ่งนี้เช้าน่ะฮะ...?”



“กลับพรุ่งนี้เลยเหรอ”อึนยีหยุดแค่นั้น เพราะเธอนึกได้ว่า ฮวางโบไม่ต้องการให้บอกเรื่องนี้กับฮยอนจุงเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นกังวล



แต่ สัญชาตญานหรือเพราะความผูกพันมันทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น หลังจากได้ยินคำถามแปลกๆเป็นชุดๆจากเพื่อนสนิทของภรรยา...”มีอะไรเกิดขึ้นรึ เปล่าฮะ?”




“...ชั้นก็ไม่แน่ใจว่าทำสิ่งที่ถูกต้องรึเปล่าที่โทรมาหาเธอ”



ฮยอนจุงพูดพึมพำว่า “นี่มันเป็นเบอร์โทรศัพท์ของบูอินนี่นา...”



อึน ยีชำเลืองมองไปที่คนป่วยก่อนจะพูดต่อไปว่า...”ตอนนี้ เฮจุงเขาไม่สบายมากเลยนะ คือชั้นไม่รู้จะทำยังไงดี แต่เขาไม่ให้บอกเธอเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นห่วง แต่ว่า..ตอนนี้ .....”

"คุณจะเป็นอะไรไม่ได้นะฮะ ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะอยู่ได้ยังไง..ผมมีชีวิตอยู่ได้...ก็เพราะคุณนะฮะ..ฮวางบูอิน" เขาบ่นพึมพำ


โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนต่อไป


หมายเหตุ..เหตุเกิดในตำนานซางชู เมืองปียอนชาง

เมืิองปิ ยองซาง เป็นเมืองอันสวยงามเมืองหนึ่งในเกาหลีใต้ ซึ่งเต็มไปด้วยแหล่งท่องเที่ยวที่ไว้ค่อยต้อนรับนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุม โลกการเดินทางท่องเที่ยวปียอนชาง จึงน่าจะเป็นอีกหนึ่งทริปที่สามารถสร้างความประทับใจ

ความน่า หลงใหล ไม่ได้มีแค่ทัศนียภาพอันสวยงามหรือแค่สิ่งก่อสร้างที่เป็นเอกลักษณ์แต่ยังมี อาหารประจำท้องถิ่นไว้ค่อยบริการและสร้างความประทับใจให้กับนักท่องเที่ยว ด้วยรสชาดที่ไม่เหมือนอาหารชาติใด วัตถุดิบเฉพาะของท้องถิ่นและพ่อครัวหรือแม่ครัวที่เชี่ยวชาญในการปรุงคงจะดี ไม่น้อยถ้าท่านจบวันท่องเที่ยวอันแสนสนุก ด้วยอาหารประจำถิ่น อีกหนึ่งอย่างที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักจะไม่พลาดทำในระหว่างการเดินทาง ท่องเที่ยว ก็คงหนีไม่พ้นการซื้อของฝากหรือของที่ระลึกซึ่งมีให้ท่านได้เลือกมากมายหลาย ประเภทตามแต่ความชอบของแต่ละคน

Create Date : 10 มีนาคม 2554		5 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2554 13:20:03 น.
Counter : 7654 Pageviews.
Share Tweet