ตอนที่ 15 (จบบริบูรณ์)

***ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนขึ้นโดยผู้แปลดัดแปลงการดำเนินเรื่องในรูปของการบรรยายหรือเรียกว่า ไดอารี่ ****

เวลา ผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ ผมรู้สึกว่า เริ่มคุ้นเคยกับครอบครัวเธอแล้วสิฮะ แต่เราคงจะทานอาหารกันอร่อยกว่านี้ ถ้าพ่อตาผมไม่เปิดประเด็นนี้ขึ้นมา


“แล้วพวกเธอจะแต่งงานกันเมื่อไหร”คุณพ่อตาผมถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย


“ฤดูร้อนปีหน้าฮะ” พ่อตาผมนิ่งเงียบประหนึ่งไม่พอใจคำตอบ


“เอ่อ ...อย่าช้าที่สุดปีหน้าฮะ” ผมตอบท่านอีกครั้ง


“ปี หน้ามีตั้ง 365 วัน จะแต่งวันไหนก็บอกมา ”พ่อตาเธอเริ่มเสียงเข้ม เอาอย่างงั้นเลยฮะ มันค่อนข้างเอ่อ ยังไงดีล่ะเนี่ย ผมยังไม่ได้บอกใครเลยด้วยซ้ำ


“คือว่า..ผมยังไม่ได้กำหนดวันเลยฮะผมคิดว่าจะเรียนปรึกษาท่านแล้วก็ครอบครัวของผมก่อนนะฮะ”ผมสารภาพออกไป


คุณ แม่ก็สวนขึ้นทันที “นั่นเป็นสิ่งที่เธอทำถูกต้องแล้วจ๊ะ”เธอเอ่ยปากชมผมพร้อมกับปรบมือชอบใจ “แม่ก็อยากจะพบและคุยกับครอบครัวเธอเช่นกัน”


บูอินยิ้มและพยายามส่งสัญญานบอกแม่ให้เก็บอาการดีใจ

“แม่ คะ ไม่ต้องตื่นเต้นนักหรอกคะ เพราะลูกวางแผนแต่งงานไว้ว่า เราจะจัดงานแบบเรียบง่าย เชิญแขกและญาติสนิทของเรามาแค่ไม่กี่คน ลูกคิดไว้ว่าไม่น่าจะเกินร้อยหรอกคะ”


“ลูกแน่ใจหรือว่างานแต่นี้จะไม่เอิกเกริกอย่างที่ลูกต้องการนะ”พ่อตาผมอดสงสัยไม่ได้


“ผมว่าจะไม่เชิญสื่อมวลชนฮะ เพราะเราต้องการแต่งกันแบบเงียบๆและเรียบง่ายเท่านั้น”
นี่ เป็นการแต่งงานที่ผมต้องการให้เป็นแบบนั้นจริงๆนะ พวกคุณก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอฮะ ว่าการแต่งงานมันมีพิธีรีตรองแล้วก็ยุ่งยากมากแค่ไหน แต่ผมกลัวว่าคุณแม่ยายผมจะไม่เห็นด้วยนิสิ


“แล้วชุดแต่งงานละ”คุณแม่เธอถาม แล้วสายตาพวกเราทั้งสามก็หันไปมองคุณแม่พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย


“แม่คะ”


“ลูก ต้องสวมชุดเจ้าสาวด้วยนะ รับรองแม่จะหาชุดที่เหมาะสมและจะเนรมิตให้ลูกของแม่เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด ในรอบปี”คุณแม่เธอพูดไปอดยิ้มไปไม่ได้ จนผมต้องสะกิดเรียกคุณแม่เบาๆ


“เอ่อ คุณแม่ฮะ”


“ว่าไงจ๊ะ ฮยอนจุง”


“คือว่าชุดแต่งงานของเธอ”ผมกลืนน้ำลายอีกครั้ง “คุณแม่จะว่าอะไรมั๊ยฮะ ถ้าผมต้องการมาดูชุดที่ท่านเลือกให้กับเจ้าสาว”


“ไม่ได้จ๊ะ..แม่ต้องการให้เธอเซอร์ไพรส์ รับรองทันทีที่เธอได้พบเจ้าสาว เธอจะต้องอึ้งแน่นอน”เธอโบกไม้โบกมือปฏิเสะ


“เป็นชุดแนวไหนพอจะบอกได้มั๊ยฮะ”คงไม่ใช่ชุดเหมือนอย่างในรายการที่เธอเคยสวมหรอกน่ะ ผมภาวนา


“แม่คิดไว้อยู่ในหัวแล้วล่ะจ๊ะ แม่คิดว่าชุดที่เธอใส่ควรจะต้องคว้านคอกว้างและลึกมันถึงจะดูดีและสง่าเหมาะสม”


“คว้าน คอกว้างและลึกหรือฮะ”อะไรกันนี่ คุณแม่ยาย พวกเราเพิ่งจะพูดกันถึงเรื่องชุดที่ค่อนข้างจะล่อแหลม แล้วนี่คุณแม่ผมยังจะพยายามหาชุดเจ้าสาวแบบนั้นให้บูอินใส่อีกหรือนี่


“แบบ นี้ไง...”บูอินผมตอกย้ำด้วยการทำท่าประกอบ ถ้าคว้านลึกแบบนั้น ..ไม่ต้องใส่เลยดีกว่า เฮ้อ บูอิน ทำไมคุณไม่รู้ใจผมบ้างเลยน่ะ ให้ตายสิ



“แต่นั่นมันลึกเกินไป ถ้าเกิดคุณต้องก้มหรือทำอะไรซักอย่าง มันจะไม่เห็นลึกไปถึงไหนต่อไหนหรือฮะ”ผมอดนึกถึงเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ


“จะไปยากอะไรล่ะจ๊ะ ก็ใส่ชุดช้นในไว้สิ จะได้ไม่โป๊”

คุณ แม่เธอช่วยอีกแรง โธ่คุณแม่ แทนที่จะเข้าข้างผมกลับช่วยสนับสนุนอีกแรง ไม่ได้การ ผมยอมไม่ได้จริงๆ ช่วงจังหวะที่คุณแม่ยายลุกไปเข้าห้องน้ำ ส่วนคุณพ่อตานั่งหลับ ผมแอบกระซิบกับเธอ


“บูอิน คุณรู้ใช่มั๊ยว่า ผมไม่ชอบอะไรที่มันโป๊ๆอ่ะ”


“ชิลลาง..ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นใส่ชุดนั้นแค่วันเดียวเอง..น่านะ หยวนๆไปเหอะ”บูอินกระซิบตอบกลับมา


ระหว่างที่เราสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่นั้น จู่จู่คุณพ่อเธอก็ตื่น แล้ว พูดขึ้นทันทีว่า


“ฮ้า นี่มันก็ดึกมากแล้วน่ะ”


ใช่ สิ คุณพ่อพูดถูกนี่มันก็ดึกแล้วจริงๆ ทางที่ดีผมรีบกลับบ้านก่อนดีกว่า ดีไม่ดีเกิดคุณพ่อตาอารมณ์ไม่ดีเอาไม้เบสบอลไล่เพ่นกระบาลผมล่ะก็ ได้เป็นข่าวหน้า 1 แหงๆ


“โอ๊ะ ฮะ ผมต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาการพักผ่อนของท่าน ถ้าอย่างนั้น วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันน่ะฮะ”ผมโค้งคำนับและลาท่านอีกครั้ง


“คุณแม่ฮะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อที่แสนจะอร่อยนะฮะ”ผมโค้งขอบคุณคุณแม่


“นอนมันที่นี่ล่ะ”

นี่ ผมหูไม่ได้ฝาดใช่มั๊ยเนี่ย คุณพ่อเธอชวนให้ผมค้างที่นี่ พระเจ้า นี่พ่อตารักผมเข้าแล้วใช่มั๊ยเนี่ย หรือว่า ท่านคิดอะไรกับผมหรือเปล่าน่ะ


“คุณพ่อฮะ เอ่อ...”ผมคิดจุถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง



“เธอ ได้ยินไม่ผิดแล้วละ นอนที่นี่แหละ ข้างนอกตอนนี้มันก็ดึกแล้วก็อันตรายด้วย เธอก็ค้างที่นี่ซ่ะแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน แล้วก็ไปพาครอบครัวของเธอมาพบชั้นที่นี่แล้วกัน ฝันดีน่ะ”


คุณพ่อเอ่ยล่ำลาผม ส่วนผมแอบส่งยิ้มให้บูอิน ว้าว สวรรค์นี่ช่างเป็นใจและอนุญาตให้เราสองคนจริงๆเลย


“นี่..ฮยอนจุง..” คุณพ่อตะโกนเรียกผม


“ฮะ..คุณพ่อ”


“ชั้น ลืมบอกเธอไป ว่าชั้นมีความสามารถพิเศษ คือชั้นสามารถมองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่งผ่านกำแพงได้ ดังนั้น..รู้ใช่มั๊ยว่าชั้นหมายถึงอะไร”


ผมพยักหน้าให้ท่านเป็น อันรู้กัน..เฮ้อ เขาถึงว่า ผู้ชายมองตากันก็รู้ดีว่าคิดอะไร เอาน่า อีกไม่นานผมและเธอจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ผมไม่กล้าทำอย่างนั้นที่นี่หรอกฮะ


แล้ว ความรักของพวกเราก็สมหวังซ่ะที ผมหวังว่า..ชีวิตแต่งงานของผมคงจะมีแต่ความสุข มากมายด้วยคำอวยพรจากแฟนคลับทั้งของเธอและของผม แต่ก็ไม่ง่ายนักหรอก ที่การแต่งงานจะราบรื่นโดยไม่มีอุปสรรคและปัญหา มันอยู่ที่ว่า จะฟันฝ่าและแก้ปัญหาไปด้วยกันได้อย่างไรนี่สิ


มาถึงบรรทัดสุด ท้ายแล้ว ผมต้องขอบคุณแฟนคลับทุกคนที่ให้กำลังใจผมและเธอเสมอมา และผมสัญญาว่า พวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนานๆและตลอดไป

ขอบคุณฮะ
ฮยอนจุง


ป.ล. คืนนี้ทั้งคืน ผมคงจะนอนนึกถึงแต่ชุดแต่งงานที่คุณแม่ยายจะออกแบบแน่นอน ><

***********************************************


จบแล้วจร้า.......ผมใจว่าคงจะติดตามผลงานกันในอีกต่อๆไปนะคะ
นาจา

ตัวอย่างเรื่องต่อไป
เจ้าสาวที่กลัวฝน-ไดอารี่ของฉัน
แปลจาก run away brige/joongbo proboard

เมื่อ ฉันยังเป็นเด็ก ฉันมักจะฝันถึงงานแต่งงานของฉัน อย่าบอกเธอว่าพวกเธอไม่ได้คิดอย่างฉัน ชั้นเชื่อว่าเด็กสาวทุกคนก็ต้องคิดเหมือนชั้นนั่นแหละ

ชั้นนั่งคิด ถึงงานแต่งงานในอนาคตของฉัน ชั้นจะใส่ขุดแต่งงานสีขาว ใบหน้าของชั้นคงเต็มไปด้วยความสุข ชั้นจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลก แม่ของชั้นคงจะร้องไห้และตรงเข้าสวมกอด และชั้นก็ค่อยๆเดินไปหาคุณพ่อและค่อยๆยื่นมือให้ท่าน

น้ำตาที่แสน ปลาบปลื้มที่ท่านได้ส่งลูกสาวสุดที่รักของท่านให้แก่เจ้าบ่าว แล้วเจ้าบ่าวก็จะพูดกับท่านว่า “ผมขอสัญญากับท่านว่า ผมจะนำความรักและความสุขที่สุดในชีวิตให้แก่ลูกสาวของท่าน และจากนั้น เจ้าบ่าวก็จะจับมือชั้นและยกมือขึ้นขอพร เราต่างจะให้สัญญากันและกัน

จาก นั้นเราทั้งสองก็จะแลกจูบกันอย่างดื่มด่ำ ทุกคนที่อยู่ในงานจะพร้อมใจกับปรบมือให้พวกเรา แล้วชั้นก็จะโยนช่อดอกไม้เพื่อให้หญิงสาวผู้โชคดีที่จะได้เป็นเจ้าสาวคนต่อ ไป ชั้นและเจ้าบ่าวต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข สัมผัสและรสจูบของเขา คือคำสัญญาที่ทำให้ชั้นตั้งหน้าตั้งตารอชีวิตคู่ที่สุดแสนจะงดงามในอนาคตที่ จะเกิดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

Create Date : 10 มีนาคม 2554		0 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2554 12:43:48 น.
Counter : 1366 Pageviews.
Share Tweet