|
|
ตอนที่ 102 ~ คุณไปกับผมได้มั้ยฮะ?”
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่เตียงนอนภายในอพารท์เมนท์ของฮวางโบ
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องนอนที่มืดสลัวซึ่งคู่ผักกาดหอมกำลังนอนเคียงข้างกันอยู่บนเตียงโดยที่ศีรษะของทั้งคู่เอียงแนบชิดกัน ฮวางโบเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาและรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้กระชับขึ้นเนื่องจากอากาศที่ค่อนข้างเย็นในตอนเช้า
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาและเริ่มมองไปรอบๆห้องพร้อมกับคิดว่า< ชั้นรู้ว่าที่นี่คือห้องของชั้น...แต่ทำไมจู่ๆมันถึงได้รู้สึกแปลกๆขึ้นมาได้ล่ะ...?>
เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างหนักกดลงมาบนช่วงเอวของเธอ เมื่อหันไปดูรอยยิ้มก็ค่อยๆกระจายไปทั่วไปหน้าของเธอ
<ชั้นไม่เคยนอนบนเตียงนี้กับใครมาก่อน แล้วก็ไม่เคยตื่นขึ้นมาตอนเช้าในห้องนี้โดยที่มีคนนอนอยู่ข้างๆแบบนี้...> เธอก้มลงมองใบหน้าที่ยังคงหลับสนิทของฮยอนจุง
เขากำลังหลับสบายอย่างสงบและเธอก็นั่งมองดูเขาอยู่อย่างนั้นและนึกในใจขึ้นมาว่า
<เช้านี้มันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ชั้นรู้สึกหวิวๆในท้อง...มันเป็นการเริ่มต้นวันที่ออกจะดูน่ากลัวหน่อยๆ...ชั้นเดาว่า “การอยู่ด้วยกัน” ไม่ได้หมายถึงเพียงแค่หัวใจของคนสองคนเท่านั้น...แต่มันหมายถึงร่างกายของพวกเขาด้วย...นี่มันคือสิ่งที่เรียกว่า ชีวิตแต่งงานที่แท้จริง รึเปล่านะ?>
เธอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆพร้อมกับบอกตัวเองในใจว่า < จากนี้ไปชั้นจะพยายามคิดในแง่บวกเข้าไว้...ถึงแม้ว่าเราไม่สามารถจะตื่นนอนขึ้นมาพร้อมกันแบบนี้ได้ตลอดก็ตาม...ชั้นจะคิดว่ามันจะดูน่าตื่นเต้นมากกว่าเพราะว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน...ซึ่งจะทำให้ชั้นเห็นคุณค่าของมันมากขึ้นไปอีก ชั้นกลัวว่าถ้าชั้นได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นต้องการในตอนนี้...แล้วชั้นอาจจะไม่รู้ถึงคุณค่าในตัวเธอก็ได้>...
ฮวางโบก้มลงจุ๊บที่แก้มของเขาเบาๆ <ทำไม...ชั้นถึงคิดเธอมากทั้งๆที่เธอก็อยู่ข้างๆชั้นแล้วตรงนี้? บางครั้ง...ชั้นก็ชอบคิดโง่ๆว่าชั้นอาจจะตายเพราะความรักของชั้นที่มีต่อเธอมันมากมายเกินไป...ชั้นจะรู้สึกขอบคุณเพียงแค่ว่า คนที่ชั้นรักเป็นผู้ชายของชั้น...ถึงแม้ว่าเราไม่สามารถจะอยู่ด้วยกันทุกวัน...แต่ยังไงเธอก็เป็นคนของชั้น...และชั้นก็เป็นของเธอคนเดียว>
เธอก้มลงจูบที่ริมฝีปากของฮยอนจุงเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ฮวางโบวุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเช้ามาพักใหญ่หลังจากเสร็จเรียบร้อย เธอยื่นหน้าเข้ามาดูห้องนอนและเห็นว่าสามีสุดที่รักยังคงนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง
<ชั้นควรจะปลุกเขาดีมั้ยเนี่ย? แล้ววันนี้เขาไม่มีตารางงานอะไรเลยเหรอ?>
เธอตัดสินใจค้นกระเป๋าเสื้อแจ๊คเก็ตแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูเพื่อเช็คข้อความ
”คิมฮยอนจุง โทรหาชั้นด่วนที่สุด!!!”
และมีข้อความอื่นที่คล้ายๆกันนี้อีกมากมาย ฮวางโบถอนหายใจออกมาแล้วค่อยๆนั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางลังเลก่อนจะเอื้อมมือไปเขย่าตัวคุณสามี
“ชิลลาง”
เงียบ..เขายังคงหลับสนิท
“ชิลลางงง...”เธอเริ่มเรียกเสียงดังขึ้นพร้อมๆกับเขย่าไหล่ของเขาแรงขึ้นด้วย
คราวนี้เริ่มได้ผล ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกตัวและพูดพึมพำว่า “อืมมมม ขอผมนอนต่ออีกหน่อยเหอะน่ะ”
“มันสายมากแล้วน่ะ ตื่น ตื่น”
“ผมอยากจะนอนต่ออีกหน่อยอ่ะ~~”
“นี่ตื่นได้แล้วเอเจนซี่เขากำลังพยายามติดต่อเธออยู่น่ะ”
“พวกเขาก็โทรมาผม..ทุกวันอยู่แล้วอ่ะ”น้ำเสียงงัวเงียและเปลือกตายังคงปิดอยู่
“นี่มัน 9 โมงแล้วนะ! พวกเขาส่งข้อความมาหาเธอสักพักใหญ่แล้วล่ะ เร็วเข้า ลุกขึ้นมาได้แล้ว”
“9 โมงเหรอ? แล้วเมื่อคืนเราเข้านอนกันตอนกี่โมงฮะ? “
“อืม ไม่แน่ใจนะ..ราวๆตี 2 มั้ง?”
“ไม่มีทางอ่ะ ผมว่าเราต้องเข้านอนตอนตี 5 แน่ๆ เพราะก่อนหน้านั้น ผมกับคุณเพิ่งจะเด >< ไม่ใช่สิ คราวนี้ต้องเรียกว่า ส่งการบ้านจึงจะถูก”
“นี่เธอพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย การเบิ้นการบ้านอะไร ทะลึ่งใหญ่แล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ ผมรู้แค่ว่า ผมเพิ่งนอนไปได้แค่ 4 ชั่วโมงเองนะ ดังนั้น ขอผมนอนต่ออีกหน่อยก็แล้วกันน่ะ”
หญิงสาวตีที่ท่อนแขนของเขาแล้วพูดต่อไปว่า “ชั้นรู้ว่าเธอตื่นแล้วนี่นา เพราะว่าเธอสามารถพูดมากได้ถึงขนาดนี้น่ะ ลุกขึ้นเลย ให้ไว”
“แค่ปากของผมเองฮะที่ตื่นนะ...ส่วนอื่นของร่างกายมันยังคงอยู่ในภาวะจำศีลอยู่เลยน่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดจากโยกโย้ไร้สาระเลยน่ะ ถ้าเธอยังไม่ลุกล่ะก้อ ชั้นจะดึงผ้าห่มออกน่ะ ให้เธอหนาวตายไปเลย!” ฮวางโบยื่นคำขาดกับเขา
“.................”.
คำขู่ของเธอไม่เป็นผล เธอจึงเริ่มเอามือมากระตุกที่ชายผ้าห่มและส่งเสียงเร่งเขา “เร็วเข้าสิ”
“ฮะ ฮะ” เขาตอบไปทั้งๆที่กำลังหลับตาลงอีกครั้ง
ฮวางโบตัดสินใจใช้ไม้แข็งกระชากผ้าห่มออกจากตัวเขาพร้อมกับตะโกนว่า “ตื่นได้...” แต่พูดยังไม่ทันจบสายตาก็ไปเจอร่างเปลือยเปล่าของนายแบบนู้ดสุดหล่อนอนอยู่บนเตียง เธอร้องออกมาด้วยความตกใจว่า “อ๊าย อะไร (อยู่ใต้ผ้าห่ม)เนี่ย!!!!”
ฮยอนจุงลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีพร้อมโวยใส่เธอว่า “นี่มันอะไรกันฮะ? คุณอยากจะเห็นผมตอนไม่ใส่เสื้อผ้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ? (ขอดูกันดีๆก็ได้นี่นา)”
เธอรีบหลับตาปี๋นึกในใจว่า..”โอ พระเจ้า...ชั้นยังไม่ชินกับเรื่องแบบนี้เลยอ่ะ”<ถึงแม้หุ่นเขาจะดูดีมากก็ตาม> T_T จากนั้นเธอก็วิ่งจู๊ดหนีออกไปจากห้องทันที
ส่วนคุณสามีขี้เซาเห็นทางสะดวก ก็เลยล้มตัวนอนและดึงผ้าห่มกลับขึ้นมาคลุมอีกครั้ง
“ขอผมนอนต่ออีกหน่อยแล้วกันนะฮะ แบบเมื่อคืนดึกไปหน่อย ตอนนี้ขอผมนอนทดเวลาบาดเจ็บแล้วกันน่ะฮ่ะ...ไม่งั้นวันนี้ผมคงไม่ได้อะไรนอกจากคำตำหนิอย่างเดียวเพราะขอบตาดำเป็นหมีแพนด้า ZZZZ”ชายหนุ่มพูดพึมพำอยู่อย่างนั้นจนหลับไป
หลังจากนั้นอีกพักใหญ่...
คู่ผักกาดหอมกำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวเล็กๆ ฮยอนจุงซึ่งยังเมาขี้ตาอยู่ กำลังพยายามอย่างหนักที่จะถ่างตาตัวเองขึ้นมา ในขณะที่บูอินของเขานั่งมองอยู่ด้วยความเป็นห่วง
“เธอแน่ใจนะว่าวันนี้เธอไม่มีตารางงานอะไร?”
เขาตอบไปด้วยอาการมึนๆงงๆว่า “ผมคิดว่ามีงานบางอย่างตอนช่วงบ่ายนะฮะ...ผมควรจะโทรไปถามพวกเขาจะดีกว่า”
“แล้วเธอโทรไปหาเอเจนซี่รึยัง?”
“ยังฮะ”.
“แล้วเขาจะไม่ตำหนิเธอเหรอ ถ้าเธอไม่โทรไปอ่ะ”
“ผมจะโทรแต่ต้องหลังจากที่ผมกินข้าวเช้าด้วยฝีมือภรรยาสุดที่รักของผมซ่ะก่อน” พูดจบก็หยิบช้อนขึ้นมา
“เธอนี่ดูเหมือนกับ...เด็กเล็กๆที่กำลังพยายามจะหาเรื่องไม่ไปโรงเรียนเพราะว่าเขาไม่ได้ทำการบ้านที่คุณครูสั่งน่ะ...”
เขายกมือขึ้นเกาศีรษะแกรกๆแล้วตอบไปว่า “ผมว่าคุณพูดถูกฮะ ,<แต่ในความเป็นจิง เมื่อคืนผมส่งการบ้านให้คุณตรวจ แล้วคุณก็ให้คะแนนผม ถูกทุกข้อ ดีมากกกน่ะ ผมจำได้ >...
“เฮ้อ...นี่ชั้นควรจะรู้สึกว่าตัวเองต้องมีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วยรึเปล่านะ?”
เขาหันมามองหน้าเธอแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณไปกับผมได้มั้ยฮะ?”
ฮวางโบทำปากยื่นพร้อมโวยเล็กๆว่า นี่มันอะไรกัน? เธออยากจะให้มามี๊ไปกับเธอด้วยเพื่อที่จะได้ไม่ถูกคนอื่นต่อว่างั้นเหรอ?
“เรื่องนั้นน่ะผมจัดการเองได้ฮะ”
“จัดการเรื่องอะไร? เธอหมายถึงเรื่องถูกลงโทษนะเหรอ?”
เขากระพริบตาก่อนตอบไปว่า “ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมีแค่เรื่องนั้นรึเปล่า”
หญิงสาวหันหน้ามามองเขางงๆ...?
คุณสามีเริ่มชิมอาหารในจานเครื่องเคียงแล้วเอ่ยปากว่า “นี่มันแปลกมั้ยฮะ? อาหารที่คุณทำ...รสชาดมันก็ไม่เลวเลยถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่อาหารรสแซ่บแบบที่ผมชอบ”
“ก็ไม่เลว..เท่านั้นเองเหรอ?” <ได้ไงกัน ฮึ>
เขายิ้มกว้างก่อนบอกเธอว่า “มันสนุกดีออกนะฮะเวลาที่เราเปลี่ยนรูปแบบในการชมน่ะ...”
หลังจากทานอาหารเสร็จ ฮยอนจุงมานั่งเล่นเน็ตจากเครื่องโน้ตบุ๊คของเขาเงียบๆ ในขณะที่ฮวางโบเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมออกไปข้างนอก
“โอเคจ้ะ ไปกันได้แล้วล่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบสั้นๆว่า “ฮะ” แล้วก้มลงดูโน้ตบุ๊คต่อ...
เธอชำเลืองมองในหน้าจอซึ่งฮยอนจุงกำลังอ่านอยู่แล้วถามว่า “มีอะไรบ้างน่ะ?”
“ถ้าเกิด” เขาเริ่มเกริ่น
จ้ะ ว่าไง?
“อืมม...ช่างมันเถอะฮะ”
“ไม่เอาน่า ทำไมถึงได้หยุดพูดกลางคันแบบนี้ล่ะ?”
เขาพยายามเปลี่ยนประเด็น ทำเป็นมองไปรอบๆห้องแล้วพูดว่า “ห้องนี้มันออกจะใหญ่เกินไปสำหรับคุณคนเดียวนะฮะ”
ฮวางโบเหลียวมองรอบๆเช่นเดียวกันแล้วตอบไปว่า “ก็เพราะว่าทีแรกน่ะ ชั้นไม่ได้อยู่ห้องนี้คนเดียวน่ะสิ”.
“หา?” (คุณอยู่กับใครกันฮะ)
“คุณแม่กับคุณยายของชั้นเคยอยู่ที่นี่ด้วยน่ะ”
“...?”
“ชั้นต้องขอร้องพวกท่าน (ให้ย้ายออกไป).. มันออกจะหนักเกินไปสำหรับท่านที่จะรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นได้น่ะ”...
ฮยอนจุงถอนหายใจออกมาก่อนพูดว่า “ใช่ฮะ...พวกเราอาจจะพอมีภูมิคุ้มกันเรื่องนี้อยู่บ้าง...แต่ว่าครอบครัวของคุณนี่สิ”
“เราไปกันได้แล้วล่ะ..อืม..ว่าแต่ มันจะไม่เป็นไรเหรอที่เราออกไปข้างนอกอย่างนี้โดยไม่มีแผนการอะไรเลยน่ะ?”
ชายหนุ่มมองหน้าเธอแล้วถามว่า...”คุณไม่ชอบทำแบบนี้ ใช่มั้ยฮะ?”
เธอยิ้มท่าทางขมขื่นแล้วพูดว่า “มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะชอบนี่นา”
“แล้วถ้า..”.
“ว่าไงล่ะ พูดต่อสิ...”
“...เอาเป็นว่า....”
“จ้ะ ไงเหรอ?”
“...ถ้าเราแต่งงานกันจริงๆ”..
“จ้ะ?”
“แล้วผมยังไม่สามารถทำอะไรให้คุณได้...คุณยังคงจะแต่งกับผมมั้ยฮะ?”
“หา?” (พูดเรื่องอะไรของเธอน่ะ)
“ผมยังไม่มีความสามารถพอ..ที่จะทำให้คุณได้ใช้ชีวิตเป็นเพียงแม่บ้านธรรมดาๆเหมือนกับคนอื่นๆ...ผมยังไม่ได้เข้ากรมรับใช้ชาติ..ผมอาจจะทำให้คุณรู้สึกเหงาเพราะว่างานอันแสนยุ่งเหยิงของผม..แล้วคุณจะยังแต่งงานกับผมอีกรึเปล่าฮะ?”
ฮวางโบกระพริบตาปริบๆก่อนถามกลับไปว่า.”..ชั้นต้องคิดถึงเรื่องนี้อย่างจริงจังเลยเหรอ?”
“..ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นฮะ”
“ทำไมถึงพูดว่า ”อาจจะ” ล่ะ”
“แม้แต่เอเจนซี่ของผมเองก็จะต้องยอมรับ....ว่าชื่อเสียงของพวกเราอาจจะถูกกระทบอย่างหนักถ้าเกิดพวกเรายังคงทำอะไรที่มันดูกั๊กๆแบบนี้...บางทีพวกเขาอาจจะต้องตัดสินใจเลือกระหว่างไอดอลหนุ่มโสดที่ชอบทำตัวเป็นข่าวฉาว หรือว่าไอดอลที่แต่งงานแล้วแต่มีภาพลักษณ์และชื่อเสียงที่ใสสะอาด...อย่างนั้นใช่มั้ยฮะ?”
“.................”
ชายหนุ่มชำเลืองมองไปทางโต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องนั่งเล่นแล้วบอกเธอว่า”ถ้าคุณเข้าไปเซิร์ฟในเน็ตตอนนี้...บางที..คุณอาจจะเห็นรูปของพวกเราว่อนอยู่ในนั้นเต็มไปหมด...”
“รูปอะไรเหรอ? จากงานเมื่อวานรึเปล่า ..?”
“มันจะมีรูปที่ถ่ายตอนพวกเราอยู่ที่มาเก๊า...แล้วก็ที่สนามบิน...(มองหน้าเธอแล้วพูดต่อไปว่า) คุณต้องปิดมือถือเอาไว้แน่ๆเลยใช่มั้ยฮะ..ไม่งั้นคนทางคุณน่าจะต้องกระหน่ำโทรเข้ามาไม่ขาดสายแล้วแน่ๆ”
.”..ชั้นตั้งใจปิดเครื่องเอาไว้อยู่แล้วจ้ะ”
เขาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอแล้วพูดว่า “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลยนะฮะ”
“อะไรเหรอ?”
“คุณจะแต่งงานกับผมจริงๆมั้ยฮะ?”
“คำตอบของชั้นมันจะทำให้มีความแตกต่างอะไรกับสถานะปัจจุบันของพวกเราน่ะ?”
“ต่างมากเลยฮะ อย่างแรกเลยก็คือ พวกเราจะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องอายหรือว่าแคร์สายตาใครๆอีกต่อไป...เราไม่จำเป็นต้องคอยระมัดระวังตัวเวลาอยู่ด้วยกัน...แล้วก็ยัง”
“แล้วอะไรอีกเหรอ?”
<พวกเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่คุณอาจจะป่องตรงกลางขึ้นมาน่ะสิฮะ ตอนนี้ในเมืองไทยกำลังดังเรื่องนี้อยู่ด้วย> ฮยอนจุงได้แต่คิดข้อนี้อยู่ในใจและจ้องหน้าเธอเงียบๆ
“หืมม ว่าไงล่ะ?”
“...เอ่อ..พวกเราสามารถจะอยู่ด้วยกัน...ตลอดเวลาไงฮะ”
“ถ้างั้น...ทำไมเธอถึงถามขึ้นมาล่ะ?”
“หา?”
“จริงๆนะ..มันมีแต่ข้อดีทั้งนั้นเลยถ้าเราแต่งงานกันน่ะ ทำไมเธอถึงต้องเสียเวลาถามชั้นให้เมื่อยตุ้มด้วยล่ะ? มันไม่เห็นมีความจำเป็นที่ต้องถามเลยนี่”
ฮยอนจุงยิ้มแห้งๆแล้วพูดต่อไปว่า “มันก็จริงอยู่ฮะ..แต่ผมก็จะยังทำให้คุณต้องรู้สึกเหงา...ผมคิดว่ามันมีความแตกต่างอย่างแน่ชัดในการทำให้คุณแค่รู้สึกเหงา กับการทำให้คุณรู้สึกเหงาในฐานะที่เป็นภรรยาของผม”
“นี่เธอรู้มั้ยว่า ชั้นกำลังรู้สึกผิดหวังมากเลยนะ”
“หา?”
“ตอนนี้ชั้นไม่ได้เป็นภรรยาของเธอ...อยู่แล้วรึไง? พวกเราไม่ได้เพิ่งจะแต่งงานกันไปหรอกเหรอ? หรือว่าชั้นฝันไปเองคนเดียว?”
ฮยอนจุงจ้องมองเธอ..ก่อนจะดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้พร้อมกับบอกว่า “คุณเป็นภรรยาของผมตั้งแต่คืนนั้นแล้วนี่ฮะ..โยโบ”
ฮวางโบเอาแขนโอบรอบเอวของเขาแล้วพูดว่า “ชั้นได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้สำหรับเรื่องนั้นแล้วล่ะ...ว่าชั้นจะยิ่งรู้สึกเหงามากขึ้นเมื่ออยู่ในฐานะภรรยาของเธอ...เพราะว่าตอนนี้ชั้นได้เป็นภรรยาของเธอแล้ว”
เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วพูดว่า “ผมรู้ว่าผมไม่ใช่ชิลลางที่ดีสุดยอด..แต่ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนนี้พึงจะจะทำให้คุณได้!”
ฮวางโบเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่แสดงความรักใคร่ “ถ้าเธอสามารถรักชั้นให้ได้เหมือนกับที่เป็นอยู่ในตอนนี้...ไม่ใช่สิ..ถึงแม้เธออาจจะทำได้ไม่เท่ากับที่เคยเป็นมา..แต่ตราบใดที่เธอรับรู้ถึงความรักของชั้นที่มีต่อเธอแล้วล่ะก็...เธอจะเป็นสุดยอดชิลลางสำหรับชั้น...”
<ผมหวังว่า...ผมจะสามารถมองเห็นความรักของคุณที่มีต่อผมอยู่ตลอดเวลา...ดังนั้นผมจะได้ไม่ทำให้คุณต้องเสียใจ...> “ถึงแม้ว่าอาจมีบางครั้งที่ผมไม่รู้...ได้โปรดเข้าใจด้วยว่าผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น...คุณก็รู้ใช่มั้ยฮะว่าบางครั้งผมก็บื้อได้ขนาดไหนสำหรับเรื่องแบบนี้น่ะ?”
ฮวางโบรีบตอบทันทีว่า “ถ้าเธอพูดอย่างนั้น งั้นชั้นก็ไม่มีข้ออ้างที่จะเอามาบ่นว่าเธอได้น่ะสิ” ว่าแล้วเขาหรี่ตามองเขาแล้วพูดต่อว่า “เธอมันเจ้าเล่ห์จริงๆเลย”
ฮยอนจุงยิ้มจนเห็นฟันแล้วถามย้ำว่า “งั้นคุณจะแต่งงานกับผมใช่มั้ยฮะ?”
หญิงสาวกระพริบตางงๆ “แต่เราแต่งงานกันไปแล้วนี่นา ทำไมเธอถึงได้ถามชั้นแบบนี้อยู่เรื่อยเลยล่ะ?”
ฮยอนจุงยิ้มอย่างสดใสแล้วพูดว่า “ถูกของคุณฮะ” ว่าแล้วก็ก้มลงจุ๊บที่แก้มเธอ
ฮวางโบสะดุ้งเฮือกร้องออกมาว่า “อ๊าย จั๊กจี้อ่ะ”
เขายิ้มกว้างพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบคางและแก้มที่สากๆของตัวเอง “โทดทีฮะ ก็ที่นี่มันไม่มีชุดโกนหนวดให้ผมใช้นี่นา”
ติดตามอ่าน คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ตอนที 103 ต่อไป
| Create Date : 24 กันยายน 2553 |
| Last Update : 24 กันยายน 2553 21:41:07 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 979 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: joy&yoo IP: 222.123.2.203 วันที่: 24 กันยายน 2553 เวลา:22:02:06 น. |
|
|
|
| โดย: luck IP: 124.120.40.253 วันที่: 24 กันยายน 2553 เวลา:23:06:00 น. |
|
|
|
| โดย: มินมิน IP: 125.27.48.227 วันที่: 24 กันยายน 2553 เวลา:23:44:54 น. |
|
|
|
| โดย: noyhnasangchu2010 IP: 125.26.8.196 วันที่: 25 กันยายน 2553 เวลา:16:57:29 น. |
|
|
|
โดย: Pair (PaB_KaP  ) วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:18:19:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
กับการแต่งงานนะนี่
แต่ไม่เป็นไรหรอก
ยังไงก็ยังรับรู้ได้ว่ารักโบ
ขอบคุณยายและทีมฟิคบ้านซางซูนะคะ