ตอนที่ 50- ผมจะพยายามซ่อมมันอย่างดีที่สุด ***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย **** วันที่ 16 กันยายน ช่วงราวๆเที่ยงวันที่บ้านของคู่ผักกาดหอม ทีมงานของรายการ WGM ต่างแยกย้ายกันกลับไป เหลือแต่ฮวางโบที่เดินกลับเข้ามาในบ้านที่ว่างเปล่าอย่างเงียบๆ เธอมองไปรอบๆห้องด้วยความขมขื่นใจ <สิ่งที่ชั้นกลัวมาตลอดมันได้เกิดขึ้นแล้ว...ชั้นรู้สึกทุกข์ใจเหลือเกิน..ที่ชั้นไม่สามารถจะไปหาเธอได้ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเธอ...> ทันใดเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัด ”สวัสดีค่ะ” เธอรีบกดสายรับโทรศัพท์ ”นี่ชั้นเอง” เสียงของอึนยีดังมาจากปลายสาย ”ชั้นรู้ค่ะพี่” ”เกิดอะไรขึ้นกับ...ฮยอนจุงน่ะ?” ”พี่รู้ได้ยังไงค่ะ?” ”ข่าวมันว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ตแล้วล่ะ...” ”เขาบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย...ชั้นคิดว่าน่าจะเป็นเพราะว่าอ่อนเพลียมากๆ” ”อ่อนเพลียเหรอ?” อึนยีถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ ”ใช่ค่ะ...มันคงจะเป็นเรื่องที่เหนื่อยมากๆสำหรับเขาที่ต้องเดินทางไปๆมาๆตลอดเวลาระหว่างที่นี่กับญี่ปุ่น...ชั้นเดาว่าตอนนี้เขาคงจะปักหลักอยู่ที่นี่แล้ว...เขาคงจะทนกับความเครียดและความกดดันอย่างนั้นไม่ไหวอีกต่อไปมั้ง...” ”แล้วที่เขาพูดกันถึง...เรื่องยานอนหลับล่ะ?” <หา!!! อะไรน่ะ>“หา...นอนหลับเหรอค่ะ?” ”ตามที่ชั้นอ่านมาจากในข่าวนะ...เขาถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างรีบด่วนก็เพราะว่ากินยานอนหลับเข้าไปเกินขนาด...” เธอตัวสั่นด้วยความตกใจ “ที่..ที่ไหนค่ะ...พี่ไปเห็นข่าวนี้...มาจากที่ไหน?” ”ก็มีคนโพสต์เข้าไปในเน็ตน่ะ...บอกว่ากินยาเกินขนาดเข้าไปเล็กน้อย...แต่ถึงยังไง ยานอนหลับมันก็...” เธอพยายามจะควบคุมสติ “มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆเลยค่ะ..เขายังบอกชั้นเลยว่าไม่มีอะไรร้ายแรงและน่าเป็นห่วง” ”ฮยอนจุงเขาพูดอย่างนั้นเหรอ?” ” ใช่ค่ะ” ”จริงเหรอ? ..ถ้างั้นมันก็คงจริงล่ะ...เพราะว่าเธอได้ยินมาจากเขาโดยตรงเลยนี่ วิ้ว ค่อยโล่งใจหน่อย! ชั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงซะอีกที่เขา...ฮุฮุ!” คำพูดของอึนยีทำให้เธอเริ่มฉุกคิดในใจ <เดี๋ยวก่อน! แต่เขาไม่ได้บอกรายละเอียดกับชั้นเลยว่าเขาเป็นอะไรนี่นา...หรือว่าเขาจะ...จริง?> ”ถ้างั้นชั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมากแล้วสิน่ะ..เธอก็รู้นี่ว่าข่าวพวกนั้นมันเป็นยังไง...พวกเขาก็ใส่สีใส่ไข่กันไปเรื่อยนั่นแหละ!” ฮวางโบกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกเหมือนกับทุกๆอย่างรอบตัวเธอกลายเป็นสีดำไปสนิท เธอได้แต่ตอบอึนยีไปว่า “ใช่ค่ะพี่” ”โอเค งั้นชั้นคุยกับเธอแค่นี้ก่อนแล้วกันน่ะ” ”ค่ะพี่ ..บาย” เมื่อวางสายแล้ว ฮวางโบยืนงงๆจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย ”ไม่นะ..มันไม่น่าจะใช่หรอก...ฮยอนจุงไม่ได้เป็นคนแบบนั้น...จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?...ยานอนหลับเหรอ?” เธอกดโทรศัพท์มือถือเพื่อเข้าไปหาข่าวในเวบยอดนิยม และได้พบหัวข้อข่าวประมาณว่า “คิมฮยอนจุงถูกพาตัวส่งห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ” และ “คิมฮยอนจุงกินยานอนหลับเกินขนาด” มากมายเต็มไปหมดในอินเตอร์เน็ต หัวใจของเธอเต้นแรง ในขณะที่อ่านข่าวชิ้นหนึ่งที่เธอพบ และ จ่าหัวข่าวไว้ว่า <คิมฮยอนจุง หัวหน้าวง SS501 ซึ่งร่วมแสดงอยู่ในรายการโชว์ยอดนิยม WGM ด้วย ถูกผู้จัดการส่วนตัวพาส่งห้องฉุกเฉินในวันที่ 16 กันยายน เวลาประมาณ 7 โมงเช้า เนื่องมาจากผลข้างเคียงจากการกินยานอนหลับเกินขนาด ผู้บริหารของเอเจนซี่ได้แจ้งว่า ถึงแม้คิมฮยอนจุงจะหมดสติไปชั่วครู่ แต่เขาก็รู้สึกตัวทันทีหลังได้รับการช่วยเหลือจากห้องฉุกเฉิน คิมได้มีปัญหาเรื่องการนอนหลับอันเนื่องมาจากความเครียดและความอ่อนล้า และในคืนวันที่ 15 กันยายนเขาได้กินยานอนหลับเข้าไปมากกว่าปกติซึ่งก็ทำให้เขามีอาการไม่สบายอย่างรุนแรง บรรดาแฟนๆที่ตื่นตกใจกับข่าวนี้ต่างระดมเข้าไปในเวบไซด์ของแฟนคลับเพื่อที่จะส่งคำอวยพรและกำลังใจให้เขาหายเร็วๆ...> ฮวางโบรู้สึกเหมือนแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก... ”อะไรนะ? ...นี่เธอเธอนอนไม่หลับมาตลอดเลยเหรอ...ถึงกับต้องใช้ยานอนหลับช่วย...?” เธอทรุดตัวลงไปบนโซฟา ก้มหน้าลงแล้วถอนหายใจออกมา “...มันเป็นความผิดของชั้นใช่มั้ย?...ชั้นควรที่จะ...ปล่อยเธอไปใช่มั้ย...? นี่ชั้นเห็นแก่ตัวเกินไป ใช่รึเปล่า...?” ”ชั้นไม่รู้เลยว่าเธอกำลังทรมานมากขนาดไหน...มันเป็นความผิดของชั้นเอง! ชั้นขอโทษ..”. ฮวางโบเงยหน้าขึ้นมา และเห็นโหลแก้วที่ใส่นกกระดาษวางอยู่ ”พวกเราตกหลุมรักกันเร็วเกินไป และถลำลึกเกินไป...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ใช่มั้ย?...ถ้าเพียงแค่เราค่อยๆ รักกัน เพิ่มขึ้นวันละนิด...ทีละเล็กทีละน้อย...ค่อยๆก้าวไปทีละก้าว..> “ทีละเล็กทีละน้อย...แบบนั้นเธอก็จะไม่ต้องเจ็บปวด...และชั้นก็จะไม่เจ็บปวดเช่นกัน...เพราะว่าเราสามารถที่จะถอยหลังกลับได้ถ้าอะไรๆมันเกิดยุ่งยากและหนักเกินไปที่จะรับได้...เพียงแค่ว่าถ้าความรักของพวกเราเป็นแบบนั้น” ”แต่สำหรับตอนนี้...ชั้นไม่คิดว่าตัวเองจะทำแบบนั้นได้...ชั้นจะเจ็บปวดน้อยลงเหรอถ้าหากชั้นรักเธอให้น้อยลง...?” ”ถึงแม้ว่าใครๆจะเรียกพวกเราว่าเป็นคู่ที่ทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด...และเรียกความรักของพวกเราว่าเหมือนกับเด็กยังไม่โต...แต่ยังไงตอนนี้...คนๆนั้นต้องเป็นเธอคนเดียวเท่านั้น” ”ความรักของชั้นมันช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ...นี่ชั้นหวังเพียงแค่ชั้นไม่ยอมเสียเธอไปน่ะ ทุกอย่างมันจึงเป็นแบบนี้..” หลังจากนั้นสักพักใหญ่ ฮวางโบจึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วทำท่าลังเล ”ชั้นควรจะโทรไปหรือเปล่า? แล้วถ้าตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ล่ะ?” ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจส่งเป็นข้อความไปก่อน ”คุยกันได้มั้ยตอนนี้?” ไม่กี่อึดใจ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ฮวางโบรีบรับสายทันที ”สวัสดีจ๊ะ” ”ผมเองฮะ คุณทำงานเสร็จแล้วหรือฮะ?” เธอน้ำตาคลอและตอบ “ใช่จ้ะ” ”คุณมาหาผมตอนนี้ได้มั้ยฮะ?” เธอพยายามจะกลั้นน้ำตาด้วยความรู้สึกสงสารเขาเหลือเกินแต่ ” ชั้นก็อยากจะไปหาเธอน่ะ..” ”ถ้างั้น..ก็มาเลยสิฮะ ผมอยากเห็นหน้าคุณฮะ ผมกลัวจังว่าหากผมหลับไปแล้วไม่สามารถตื่นขึ้นมาพบกับคุณได้อีก ผมไม่อยากจะคิดถึงมันเลยฮะ ผมจะพยายามไม่นอนและจะรอจนกว่าคุณจะมาน่ะฮะ “ ”โอเคจ้ะ” ”แต่ว่าตนนี้ผมย้ายโรงพยาบาลแล้วฮะ ที่เก่ามันใหญ่เกินไป....อีกอย่างโรงพยาบาลที่ย้ายมานี่อยู่ใกล้บ้านผมด้วย” ”เธอย้ายแล้วเหรอ?” ”ตอนนี้แม่ผมก็อยู่ที่นี่ด้วยฮะ แต่ว่าท่านคงอยู่ด้วยได้ไม่นาน...บูอิน ได้โปรดมาหาผมหน่อย มาอยู่เป็นเพื่อนผมน่ะ” เธอรู้สึกเสียใจ และพยายามกัดริมฝีปากเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง”โอเคจ้ะ” ”คุณจะมาเลยรึเปล่าฮะ?” ”ใช่จ้ะ” ”นี่คือที่อยู่ของโรงพยาบาลน่ะฮะ คุณเตรียมจดน่ะ” ฮวางโบฟังเสียงเขาบอกที่อยู่ด้วยท่าทางที่สับสน <ชั้นอยากจะไปจริงๆน่ะ...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม...เรื่องอื่นขอเอาไว้คิดทีหลัง..แต่ตอนนี้ชั้นอยากจะวิ่งไปหาเธออย่างเดียวเท่านั้น...> เธอคิดพลางน้ำตาก็เอ่อล้นดวงตาทั้งคู่ของเธอ **************************************************************************** ช่วงบ่ายแก่ๆ ที่บ้านของฮวางโบ เธอกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางเพลียๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นอีกครั้งว่ามีข้อความใหม่เข้ามา ตอนนี้ Inbox ของเธอเต็มไปด้วยข้อความจากฮยอนจุง ข้อความล่าสุดเข้ามาเวลา 4:45 pm ”นี่คุณจะมาเมื่อไหร่ฮะ? ทำไมยังมาไม่ถึงอีกฮะ?” ”นี่คุณโทรหาผมตอนที่อยู่นอกเมืองรึไงฮะ?” ”ผมว่าคุณน่าจะมาถึงที่นี่ได้แล้วน่ะ หากว่าคุณเพิ่งเดินทางมาจากเกาะเจจู” ”ผมเผลอหลับไป และก็เพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้ ดีใจจังฮะ” ”มาอยู่ที่โรงพยาบาลนี่คุ้มจริงๆฮะ เพราะว่าผมนอนหลับได้เต็มที่” ”คุณช่วยเอาหนังสือการ์ตูนมาฝากผมด้วยได้มั้ย?” ”การ์ตูนอะไรก็ได้ฮะผมไม่เกี่ยง อยู่ที่นี่มันช่างน่าเบื่อจริงๆ...” ”พวกเขาไม่อนุญาตให้ผมอ่านการ์ตูนฮะ เขาว่ามันจะทำให้ผมนอนไม่หลับ” ”ผมนอนไปตั้งเยอะแล้วน่ะ แต่พวกเขาก็ยังยืนยันให้ผมนอนหลับพักผ่อนมากกว่านี้..”. ถึงเวลาช่วงหัวค่ำ ข้อความจากฮยอนจุงยังคงหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย ผมฝันว่าคุณมาหาผมพร้อมกับเอาหนังสือการ์ตูนมาให้ด้วย “ผมนึกว่าคุณมาจริงๆซะอีก แต่ทำไมคุณก็ยังไม่มาน่ะ” ”มันน่าเบื่อมากเลยน่ะฮะที่ส่งข้อความไปแล้วไม่มีอะไรตอบกลับมาเลย นี่คุณกำลังยุ่งมากเหรอฮะ?” เวลากลางคืนที่ห้องพักของฮยอนจุงที่โรงพยาบาล ”นายอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า?” เสียงผู้จัดการถามฮยอนจุง ”ฮะ ผมอยู่คนเดียวได้ อยู่ที่นี่ก็แค่นอนเท่านั้น ไม่ต้องห่วงผมหรอกฮะ” ”ถ้างั้น พรุ่งนี้เช้าชั้นจะตรงมาหานายที่นี่เลยน่ะ ท่านประธานบอกว่าไหนๆนายก็อยู่ที่นี่แล้ว พยายามพักผ่อนให้มากที่สุดเท่าที่นายต้องการก็แล้วกันน่ะ” ”เอ่อ พี่ฮะ แล้วเรื่องการถ่ายทำรายการ WGM ล่ะฮะ?” ”มันก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของนายน่ะ เราจะเลื่อนมันออกไปอีกซักวันสองวันหากว่าทำได้น่ะ”. ”โอเคฮะ” ”ถ้างั้นก็นอนซะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก...” ”โอเคฮะพี่ ขอบคุณพี่มากน่ะฮะ” หลังจากพี่ผู้จัดการกลับไป ฮยอนจุงก็รีบส่งข้อความถึงฮวางโบอีกครั้ง ”ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวแล้วฮะ พี่ผู้จัดการกลับบ้านไปแล้ว” ”นี่คุณยังยุ่งอยู่อีกเหรอฮะ?” ***************************************************************************** ช่วงดึกของคืนนั้น ฮวางโบค่อยๆเปิดประตูห้องของฮยอนจุงอย่างเงียบเชียบ แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวัง มีเพียงแสงไฟสลัวๆเพียงดวงเดียวที่เปิดอยู่ ส่องให้เห็นฮยอนจุงที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงโดยมือของเขาที่วางอยู่บนหน้าอกยังคงกำโทรศัพท์เอาไว้ ภาพที่เห็นทำให้เธอรู้สึกปวดใจ ฮวางโบก้มลงมองเขาที่นอนหลับอยู่ เธอขยับตัวเข้าไปใกล้ๆเตียงและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ พูดเบาๆว่า “ เธอดูซูบลงไปมากเลยน่ะ” จากนั้นก็เอื้อมมือไปเสยผมที่ปรกหน้าให้เขาอย่างเบามือที่สุด <ชั้นต้องมาที่นี่...เพื่อต้องการมาเห็นเธอด้วยตาของชั้นเอง...ชั้นรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่สิ้นคิดจริงๆที่ทำแบบนี้...แต่ชั้นไม่สามารถจะทนกับการที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอต่อไปได้แล้ว...ยกโทษให้ชั้นด้วยน่ะ.>.. ข้างๆเตียง เธอเห็นว่ามีเข็มน้ำเกลือเสียบอยู่ที่หลังมือเขา <เธอกลัวเข็มเอามากๆเลยนี่นา.นี่คงเจ็บมากสิน่ะ?> หัวใจของเธอเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขาซึ่งแก้มตอบจนเหลือเล็กนิดเดียวแล้ว “ชั้นไม่แน่ใจว่าชั้นรักเธอจริงๆหรือเปล่า...ชั้นกลายเป็นคนหูหนวกตาบอดกับทุกๆอย่างเพราะว่าชั้นต้องการจะได้เห็นเธอ...ความรักของชั้นมันช่างดูโง่เขลาสิ้นดี” “ชั้นไม่รู้หรอกน่ะว่าระหว่างชั้นกับแฟนคลับของเธอ ซึ่งต่างก็อยากจะเห็นหน้าเธอมันต่างกันยังไง สำหรับชั้นอาจเป็นเพราะชั้นอยากเจอหน้าเธอจนมองข้ามปัญหาการนอนหลับของเธอไป นี่ชั้นกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวขนาดที่จะละเลยปัญหานี้ของเธอเลยเชียวเหรอ ชั้นขอโทษจริงๆน่ะ ฮยอนจุง ที่ชั้นทำอะไรให้เธอมากกว่านี้ไม่ได้ ชั้นไม่สามารถทิ้งเธอได้ แต่ชั้นก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้เช่นกัน” ฮวางโบหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าถือและวางมันไว้ข้างๆหมอน ก่อนที่จะค่อยๆเดินจากไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา เช้าวันใหม่ที่ห้องพักในโรงพยาบาล ฮยอนจุงยังคงหลับสนิทอยู่ ในขณะที่ผู้จัดการของเขามานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ข้างๆเตียง นางพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องและถามว่า ”คุณคิมฮยอนจุง ยังหลับอยู่เหรอค่ะ?” ”ใช่ครับ ผมควรจะปลุกเขามั้ยครับ? “ ผู้จัดการถามกลับไป ”คือชั้นต้องการจะวัดไข้ของเขาน่ะค่ะ” ”เดี๋ยวผมจะปลุกให้ครับ” คุณผู้จัดการเอื้อมมือไปตบไหล่ของฮยอนจุงเบาๆ “ฮยอนจุง คิมฮยอนจุง” ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากเขา แต่ตัวเริ่มกระตุกเล็กน้อย... ”เฮ้ คุณพยาบาลเขาต้องการจะวัดไข้นายน่ะ ลืมตาหน่อยสิ... “ ฮยอนจุงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ...แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วถามอย่างงัวเงียว่า “นั่นใครพูดน่ะ?” คุณผู้จัดการรีบหันไปบอกพยาบาลทันที “คุณพยาบาล เขาตื่นแล้วครับ” พยาบาลยิ้มให้เขาก่อนจะบอกว่า “อ้าปากหน่อยน่ะคะแล้วก็กระดกลิ้นขึ้นนิดนึง ขอวัดไข้หน่อยน่ะคะ” ฮยอนจุงได้แต่ทำตามคำสั่งของนางพยาบาลทั้งๆที่ยังงุนงงอยู่ ”ช่วยจับปรอทไว้สักครู่ แล้วไม่ต้องเอาฟันกัดลงไปบนปรอทน่ะคะ” หลังจากนั้นเธอก็เช็คดูอุณหภูมิและบอกว่า “ อุณหภูมิร่างกายของคุณเป็นปกติค่ะ แล้วเมื่อคืนนี้คุณนอนหลับได้ดีมั้ยค่ะ?” เขาหันไปมองที่ถุงน้ำเกลือ “เมื่อคืนผมอยากจะเข้าห้องน้ำอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้กินน้ำเข้าไปมากนะฮะ คุณช่วยเอาไอ้เจ้าสายนี่ออกให้ผมได้มั้ยฮะ?” พยาบาลพยายามกลั้นหัวเราะ “ ยังไม่ได้หรอกค่ะ คุณยังต้องได้น้ำเกลือแบบนี้อีก 2 ขวดก่อนถึงจะเอาออกได้..” เขาถอนหายใจ “ตอนนี้ที่ผมตื่นก็เพราะผมต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ...ผมว่าผมคงนอนหลับได้ไม่เต็มที่เพราะเรื่องนี้.”. ”มันก็พอจะมีอีกวิธีที่คุณไม่ต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ.”. ”แล้ววิธีไหนหรือฮะ?” ”วิธีการแบบ Urological” ”วิธีการแบบ Urological หรือฮะ? ”ค่ะ คุณแคยได้ยินเกี่ยวกับท่อสวนปัสสาวะมั้ยคะ? ถ้าคุณใช้มัน ปัสสาวะก็จะถูกระบายออกมาทันทีโดยที่คุณไม่ต้องไปเข้าห้องน้ำ” เขาเอียงคอด้วยความสงสัยและอยากรู้เต็มที่ “แล้วคุณต้องทำยังไงหรือฮะ?” คุณพยาบาลยังคงอธิบายต่อไปว่า” ก็แค่ใส่ท่อเข้าไปตรงที่ๆปัสสาวะมันออกมานั่นแหละค่ะ” ”...?? !!!” ตาเบิกกว้างและหน้าก็เริ่มกลายเป็นสีแดงด้วยความตกใจและอายปนกัน ” ถ้าคุณไม่อยากจะต้องยุ่งยากลุกไปเข้าห้องน้ำบ่อยๆแล้วล่ะก็ กรุณาบอกดิฉันได้เลยน่ะคะ จะได้จัดการให้...” ฮยอนจุงรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที... คุณพยาบาลซึ่งกำลังพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดๆ บอกกับเขาต่อไปว่า “ อีกประมาณครึ่งชั่วโมง คุณหมอจะมาที่นี่ค่ะ ตอนนี้คุณก็พักผ่อนต่อไปก่อนน่ะคะ” ในขณะที่เธอก็เดินออกจากห้องไป พี่ผู้จัดการของฮยอนจุงก็มองตามหลังเธอไปด้วยใบหน้าที่แสดงความแปลกใจแบบสุดๆ ”อะไรเนี่ย “ เขาทำเสียงพ่นลมออกจมูกแบบเคืองหน่อยๆ” นั่นมันอะไรกัน? ชั้นไม่คิดว่าจากนี้ไปชั้นจะมองพวกพยาบาลว่าเป็นผู้หญิงอีกต่อไปได้แล้วล่ะ...:” จากนั้นก็มาช่วยจับสายน้ำเกลือยกขึ้นเพื่อให้ฮยอนจุงนอนลงได้สะดวกขึ้น และตอนนั้นเองเขาก็เอื้อมมือไปหยิบอะไรบางอย่างที่วางอยู่ข้างหมอน ”นี่อะไรน่ะ? กระดาษห่อหมากฝรั่งเหรอ? นี่นายเคี้ยวหมากฝรั่งรึเปล่า?” ”เปล่าฮะ.” ผู้จัดการก้มลงมองกระดาษที่ดูยับยู่ยี่ “แล้วใครเอามาวางไว้ตรงนี้ล่ะ? “ หลังจากนั้นก็โยนทิ้งลงถังขยะไป ฮยอนจุงเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ ...”!!! เดี๋ยวก่อนฮะ” ”มีอะไรเหรอ?” ”ช่วยหยิบมาให้ผมดูหน่อยฮะ!” ”อะไร?...กระดาษน่ะเหรอ?” ”ใช่ฮะ..ช่วยหยิบให้หน่อยฮะ” พี่ผู้จัดการทำหน้างงๆ ก่อนจะเดินไปคุ้ยเอาเศษกระดาษยับยู่ยี่ขึ้นมาจากถังขยะแล้วยื่นส่งให้ฮยอนจุง เขาจ้องดูกระดาษยับๆอันนั้น แท้จริงแล้วมันคือนกกระดาษยับๆตัวนั้นนั่นเอง” เขาได้ยินเสียงของฮวางโบก้องอยู่ในหัวของเขา... ”ขวดนี้มีนกกระดาษตัวแรกที่เธอให้ชั้นอยู่ด้วย..แล้วก็นกที่เธอให้ชั้นที่ปูซาน..” ”คุณเก็บพวกมันไว้ด้วยเหรอฮะ?” ”ใช่สิก็...ชิลลางเป็นคนทำให้ชั้นนี่นา” ”ตัวแรกก็เก็บไว้ด้วยเหรอฮะ?” ”ใช่ฮะ” ”มันเปียกหมดแล้วไม่ใช่หรือฮะ?” ”อือ มันเปื่อย แล้วก็ยู่ยี่นิดหน่อย.แต่ชั้นซ่อมมันแล้วล่ะ” เขากระซิบเบาๆกับตัวเอง “นี่คุณมาที่นี่ด้วยเหรอ...? คุณมาเมื่อไหร่...? ทำไมคุณไม่ยอมปลุกผมขึ้นมาล่ะ ทำไมคุณใจร้ายกับผมแบบนี้ล่ะ ผมทำผิดอะไรหรือฮะ ทำไมถึงไม่ยอมให้ผมเห็นหน้า? “ ความรู้สึกของคนที่ไม่สบายและต้องการคนรักมาดูแล แต่กลับ... “ผมอยากให้คุณปลุกผม...ผมอยากเจอหน้าคุณน่ะ” ความรู้สึกเสียใจของเขามันบีดรัดหัวใจจนแน่นไปหมดแล้ว สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงน้ำตาเป็นเพื่อนและเริ่มจะคลอและหยดลงในที่สุด ฮยอนจุงจ้องดูนกกระดาษสื่อรักตัวแรกในมืออยู่ครู่นึง...ก่อนจะจับมันคลี่ออกแล้วบรรจงพับใหม่อีกครั้ง ผมจะซ่อมมันให้ดี ผมจะพยายามซ่อมมันอย่างดีที่สุด....ผมคิดถึงคุณมากจริงๆน่ะ..” หมายเหตุท้ายบท จากการเปิดเผยของต้นสังกัด เมื่อเช้าวันที่ 16 กันยายน 2551 กล่าวว่า สาเหตุที่ คิมฮยอนจุง ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล อันเนื่องจากการรับประทานยานอนหลับเกินขนาด ซึ่งเขาถูกพบภายในที่พักเวลาประมาณ 7.20 น. ด้วยอาการหลับลึก ทำให้เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลซัมซุงใน เพื่อเข้ารับการรักษาฉุกเฉินทันที ล่าสุดเมื่อตอน 9.30 น. ( เวลาเกาหลี ) อาการของเขาก็กลับมาเป็นปกติ และกลับไปพักผ่อนที่บ้านเรียบร้อยแล้ว คณะแพทย์เปิดเผยว่า คิมฮยอนจุง รับประทานยานอนหลับเพื่อช่วยให้เขาหลับได้ง่ายขึ้น เพียงแต่เมื่อวานนี้เขาใช้ยามากเกินไปเท่านั้น ทางต้นสังกัดเปิดเผยยืนยันตรงกับโรงพยาบาลว่า ... คิมฮยอนจุง ค่อนข้างจะหลับยากครับ ทำให้เขากินยานอนหลับช่วย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับเขา เขาเลยกินเพิ่มไปอีกนิดหน่อย แค่นั้นเองจริงๆ ครับ บางครั้ง ฮยอนจุง ก็กินยานอนหลับเมื่อตอนที่เขานอนไม่หลับเหมือนปกติ ดังนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรสำหรับเหตุการณ์ในครั้งนี้ ... SS501 เตรียมคัมแบ็ควงการเพลงเกาหลีในช่วงกลางเดือนตุลาคม พร้อมกับผลงานชุดใหม่ ท่ามกลางการแข่งขันของศิลปินบอยแบนด์ที่จะวางจำหน่ายในช่วงเดียวกันอย่าง ดงบังชินกิ ( TVXQ! ) และ บิ๊กแบง ( BIGBANG ) อนึ่ง สำหรับรายการ We Got Married ทางช่อง MBC ก็จะเลื่อนการบันทึกเทปไปอีกสองวัน เป็นวันที่ 18 กันยายน 2551 ปิดท้ายด้วย "มินนี่ซีทรู" ของฝากจากยาย กระแทกความรู้สึกใจจริงๆ ยาย(นาจา) 31/5/53   Create Date : 31 พฤษภาคม 2553 23 comments Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 22:56:22 น. Counter : 1108 Pageviews. Share Tweet

ตอนนี้เศร้าจริงๆอ่ะยาย เศร้ามากๆเลยอ่ะ ขอบคุณยายนะค่ะ วันนี้ลงสองเรื่องเลย   โดย: แพร (PaB_KaP ) 31 พฤษภาคม 2553 21:31:08 น.

ตอนนี้สงสารทั้งสองคนจัง ยายจ๋าทำไมมันเศร้าแบบนี้อ่ะ   โดย: kimyoungbi IP: 118.172.49.249 31 พฤษภาคม 2553 21:37:48 น.

ขอบคุณสำหรับฟิคค่ะ เศร้ามากเลยค่ะ   โดย: pran IP: 58.9.149.92 31 พฤษภาคม 2553 21:43:18 น.

ตอนนี้เศร้าจังค่ะ แต่ก็ขอบคุณนะคะ วันนี้ได้อ่านสองเรื่องเลย ได้กำลังใจก่อนเริ่มงานพรุ่งนี้   โดย: pim_bk (PaB_KaP ) 31 พฤษภาคม 2553 21:58:02 น.

ยาย ตามมาอ่านฟิครวดเดียว ตั้งแต่ตอน36-50เลย ลึกซึ้งกินใจมาก เขียนได้เหมือนเป็นตัวตนจุงจริงๆเลย ยายก็แปลได้ใจมาก คงเหนื่อยน่าดู มีหลากหลายอารมณ์ คนอ่านยังรู้สึกได้ โดยเฉพาะตอน 50 นี่อ่านแล้วปวดใจอ่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ต่อไปตลอดไป.   โดย: P'mask IP: 113.53.10.196 31 พฤษภาคม 2553 22:11:18 น.

จุงจะทนได้มั้ย เจ็บทั้งตัว ทั้งหัวใจ สงสารจัง .....ตอนนี้เศร้ามากๆ ยายขอบคุณนะวันนี้ 2 ตอน ปรับอารมณ์แทบไม่ทันเลยจ๊ะ   โดย: Jai > FC.Joongbo IP: 119.31.2.211 31 พฤษภาคม 2553 22:14:34 น.

ตอนนี้เศร้าจังค่ะยาย..T_T... สงสารทั้งคู่อ่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ   โดย: ต้นอ้อ IP: 202.28.62.245 31 พฤษภาคม 2553 22:56:58 น.

ขอบคุณค่ะยาย..เศร้าจัง ฮือๆ ต้องไปดูLove Ya ย้อมใจก่อน เฮือกๆ   โดย: p_enjoy IP: 125.26.94.195 31 พฤษภาคม 2553 23:06:15 น.

แล้วจุงจะเคลียร์ยังไงอ่ะคะเนี่ย โบมาตัดสินใจแบบนี้ ToT   โดย: ooy IP: 183.89.105.129 31 พฤษภาคม 2553 23:14:26 น.

ขอบคุณค่ะ จุงจ๋าอย่าร้องให้นะ โอ๋ๆๆๆๆ บูอินคงแค่สับสนอ่า... ป.ล. มินนี่โฮกกกกกกก   โดย: ตอง IP: 117.47.80.52 31 พฤษภาคม 2553 23:21:22 น.

เศร้าจังเลยแต่ก็เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณมากคะ   โดย: lamlert29 IP: 87.171.69.103 1 มิถุนายน 2553 5:32:27 น.

เศร้าจังอ่ะ สงสารทั้งคู่เลย ทำไมโบทำงี้เนี่ยไม่สงสารจุงเหรอ โอ๊ยเริ่มจะดราม่าแล้ว เครียด เครียด ขอบคุณค่ะยาย   โดย: ma_ma@bojoong IP: 124.121.164.209 1 มิถุนายน 2553 10:39:30 น.

ยายเตรียมผ้าเช็ดหน้าไม่ทันเลย ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ น่าสงสารทั้งคู่เลย ความรู้สึกมันเป็นยังงี้มั่ง เค้าถึงขอโทษกันตลอดเลย อ่านตอนนี้แล้ว ต้องขอกลับไปอ่าน บันทึกตอน 6 ทันที ฮือ ฮือ ยายจ๋า ขอผ้าเช็ดหน้า 10 ผืน   โดย: มัม IP: 61.47.18.239 1 มิถุนายน 2553 11:59:49 น.

สงสารจุงจัง โบใจร้ายมากเลย แง..แง ขอบคุณนะคะยาย   โดย: ning IP: 124.122.158.242 1 มิถุนายน 2553 12:08:50 น.

ตอนนี้เศร้าจัง สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ ปวดใจมากมาย   โดย: kaprow IP: 124.120.134.172 1 มิถุนายน 2553 14:03:54 น.

เศร้ามากค่ะ..แต่สนุกค่ะ..ขอบคุณมากนะค่ะ...เป็นกำลังใจให้สำหรับยายนาจาค่ะ สู้ๆ...   โดย: rakjung IP: 58.8.103.25 1 มิถุนายน 2553 16:22:13 น.

ทำไมทำกับจุงจ๋าแบบนี้อะสงสารจุงแต่ก็สนุกมากๆนะยาย   โดย: giff IP: 58.97.60.3 1 มิถุนายน 2553 16:28:27 น.

ยาย น้ำตาไหลอีกแล้ว แปลได้ใจเจ๊มาก สงสารทั้งสองคนเลย   โดย: joy&yoo IP: 110.49.63.239 1 มิถุนายน 2553 16:59:55 น.

ยายนาจาค่ะ ตอนนี้เศร้าจังเลยและ สงสารจุงจังอยากเห็นหน้าคนรักตอนป่วยก็ไม่ได้เห็นนะ ...... แต่ขอบคุณนะค่ะยายนาจาแปลได้เศร้ามากกกก   โดย: hunny IP: 124.122.128.191 1 มิถุนายน 2553 20:39:25 น.

"เจ็บปวด" ...เป็นสามคำที่อยู่ในหัวส้มตอนนี้ สงสารทั้งจุง เสียใจกับโบ เศร้าค่ะ...มันเศร้ามากจริงๆ ยิ่งอ่านตอนนี้แล้วฟังเพลง Loveholic ไปด้วย อารมณืให้มากจริงๆ   โดย: OrangeεїзJuice IP: 61.90.80.13 1 มิถุนายน 2553 21:26:55 น.

สงสารทั้งคู่เลยแฮะ เฮ้ออออออ Thank you ka ยาย   โดย: speedy IP: 58.9.160.94 3 มิถุนายน 2553 10:32:02 น.

ยายมันหน่วงๆที่ใจอีกแล้ว ปวดใจมาก จุงก็น่าสงสาร โบหนูก็เข้าใจเพราะปวดใจไม่แพ้จุง เพราะโบมักจะนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองอย่างนี้สินะ หนูถึงรักโบมากๆ หาได้ยากเหลือคนแบบพี่สาวสุดแสนดีคนนี้ ช่วยภาวนาให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคข้อนี้ไปให้ได้เร็วๆ น้ำตาตกในลุ้นจังค่ะยาย หวังว่าทั้งคู่จะฝ่าฟันได้เร็วๆนะค่ะ ขอบคุณยายมากนะจ๊ะ ปล.มินนี่โฮกกกกกก5555หวิวได้อีกนะยาย   โดย: kanjabo IP: 192.168.182.187, 124.122.68.89 13 มิถุนายน 2553 20:46:18 น.

เศร้า สงสารจุงอ่ะ อยากให้โบมาดูแล แต่ก็เห็นใจโบ อยากมาแต่ก็ลำบาก (คนอ่านเริ่มอินจัดอีกแระ)   โดย: nolirin IP: 27.55.199.131 20 กันยายน 2553 16:11:55 น.