ตอนที่ 46- ..ขอต้อนรับการกลับมาของ คิมฮยอนจุง คนเจ้าเล่ห์

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****


ในห้องนอน ที่บ้านของคู่ผักกาดหอม
ฮวางโบนอนตะแคงอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางงงๆคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในขณะที่ฮยอนจุงนอนหลับอยู่บนเตียง

<เขานี่เป็นยิ่งกว่าทุ่งกับระเบิดซะอีก...เขาเหมือนกับตัวจุดระเบิดหัวรบนิวเคลียร์อะไรแบบนั้นเลยน่ะ.>..

<นี่ชั้นกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?...ชั้นกำลังสับสนสุดๆ...นี่ชั้นกำลังถูกเขาหลอกรึเปล่าน่ะ? ไม่น่ะฮยอนจุงไม่ได้พูดโกหกอะไรเลย...เขาก็แค่เป็นคนที่ดูซับซ้อนมากกว่าที่ชั้นเคยรู้จัก...> เธอนึกถึงคำพูดของเขา

“ผมมันเจ้าเล่ห์...ผมมักจะแอบซ่อนอะไรเอาไว้เสมอ...เหมือนกับตัวแบดเจอร์แก่ๆที่แอบอยู่ในโพรงเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเจอมันเข้า...”

<นี่เขาสารภาพออกมาเองว่าเป็นคนเจ้าเล่ห์...แต่ว่า...คนที่เจ้าเล่ห์จริงๆจะมาสารภาพอะไรแบบนี้เหรอ?>

“คำพูด... เป็นอะไรบางอย่างที่คุณเอามันกลับคืนไม่ได้เมื่อใดที่คุณได้พูดออกมาแล้ว...และคุณก็ไม่สามารถจะลืมมันได้เมื่อใดที่คุณได้ยินมัน...ดังนั้น..เรามาทำเหมือนกับว่าคุณพูดออกมาแล้วและผมก็ได้ยินมันแล้วจะดีกว่าน่ะฮะ... “

<เขาเป็นคนที่ฉลาดจนน่ากลัว...เขาสามารถจะทำให้ชั้นหน้ามืดตามัวไปเลยก็ได้น่ะ..T_T>

“ผมไม่รู้จริงๆว่า...ทำไม...มันแค่แว่บขึ้นมาในสมองของผม...บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมรักคุณ...หรืออาจเป็นเพราะคุณเป็นคนที่ไร้เดียงสามากๆ...คุณไม่เคยหลอกลวงคนอื่นมีแต่ความซื่อสัตย์จริงใจ... “

<คำพูดของเขาฟังดูจริงใจมากๆเลย...ถ้างั้น...เขากำลังบอกว่าเขาไม่ได้ไร้เดียงสาใช่มั้ย? โอ๊ย..นี่มันมากเกินไปจริงๆน่ะ...ชั้นปวดหัวจะระเบิดแล้ว!...แบบไหนกันล่ะที่เป็นตัวตนจริงๆของเธอ?>

“ผมเป็นคนที่ดูง่ายมากเลยน่ะฮะ ถึงแม้จะดูเหมือนว่าเป็นคนที่ซับซ้อนเข้าใจยากก็ตาม..สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้คือผม และทั้งหมดที่คุณได้เห็นมา..มันคือตัวตนของผมทั้งหมด... “

<ชั้นดันมาตกหลุมรักคนที่ร้ายกาจเกินไปรึเปล่าน่ะ...ชั้นอยากจะหยุดมันซ่ะจริงๆ..แต่ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า...นี่ชั้นถลำลงมาลึกเกินกว่าที่จะถอนตัวแล้ว...ตอนนี้ชั้นควรจะทำยังไงดีน่ะ...? T_T>

เธอหันไปจ้องฮยอนจุงซึ่งกำลังหลับอยู่บนเตียง

<ทำไมถึงต้องเป็น...คนเจ้าเล่ห์นี่ด้วยน่ะ!!!>

แล้วฮวางโบก็ลุกขึ้นอย่างกระทันหันและเดินไปที่เตียงจับไหล่ของฮยอนจุงเขย่าอย่างแรงเพื่อปลุกให้เขาตื่น

”นี่ ตื่นขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้”

เขานอนนิ่งเงียบ.

เธอเริ่มถลึงตาและเรียกเขาดังขึ้นอีก “นี่~~~~~~ “

ไม่มีปฎิกริยาใดๆจากเขา

“นี่” เธอเปลี่ยนไปสะกิดขาเขาแทน

เขาเริ่มรู้สึกตัวและผงกหัวขึ้นมา “ อืมมม...มีอะ..ไร?”

เธอจ้องหน้าเขาแล้วออกคำสั่งว่า “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย!”

เขาพูดทั้งๆที่ตายังคงหลับอยู่ “นี่คุณ...เป็นใครกัน?”

เธอถึงกับขมวดคิ้ว “คุณเป็นใครอย่างงั้นเหรอ? เธออยากตายใช่มั้ย? “

เขาลืมตาขึ้นมาข้างนึง”อ๊ะ บูอิน...?”

”บูอินเหรอ? ไม่ตลกเลยน่ะ...จากนี้ไปเธอต้องเรียกชั้นว่า “นูน่า” ! เข้าใจไหม”

”หืม?”

”แล้วก็ต้องพูดกับชั้นแบบเป็นทางการด้วยน่ะจนกว่าชั้นจะบอกให้เลิกพูดได้”

”...เกิดอะไรขึ้นฮะ คุณกินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าฮะ?

”ชั้นบอกให้พูดแบบเป็นทางการกับชั้นไงล่ะ เธอไม่เข้าใจหรือไง!”

เขาถอนหายใจเอามือปัดผมที่ปรกหน้าผากแล้วลุกขึ้นมา” ทำไมคุณถึงได้อารมณ์เสียนักขอรับ nun-nim นูนิม?”

<ให้ตายเหอะ ขนาดเพิ่งตื่นยังดูดีเลยน่ะ...คนเจ้าเล่ห์นั่น T_T)...

”กรุณาได้โปรดให้กระผมนอนต่ออีกซักหน่อยจะได้ไหมขอรับ - นูนิม? <พูดทางการแบบนี้พอใจหรือยังครับคุณผู้หญิง>

<อ้ากกกก...เขากำลังจะทำให้ชั้นเป็นบ้า..> “ชั้นไม่มีอารมณ์มาเล่นมุขตลกกับเธอหรอกน่ะ”

”ผมก็ไม่ได้พูดตลกน่ะครับ...มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยกับการที่ปลุกคนอื่นขึ้นมาตอนที่เขากำลังนอนหลับอย่างสบาย มันดูแรงเกินกว่าจะเป็นเรื่องตลกน่ะฮะ”

เธอสูดหายใจเช้าไปลึกๆ <ใจเย็นๆก่อน...เขารู้ดีกว่าจะปั่นหัวชั้นได้ยังไง...ถึงแม้ว่าจะเพิ่งตื่นนอนก็ตาม...มันต้องเป็นสัญชาตญาณแน่ๆเลย...ชั้นอยากจ้ะบ้าตายยยยยยย> “นี่!”

”ขอรับ นูนิม.” พูดจบก็หาวติดๆกันหลายรอบ

”เราต้องคุยกัน” <ไม่ ไม่ใช่แบบนี้ เฮ้อ! ทำไมเป็นผู้นำคนมันถึงยากเย็นนักน่ะนี่แค่เริ่มต้นยังเป็นแบบนี้T_T>

เขาเริ่มรำคาญแล้ว “พูดเรื่องอะไรฮะ?...ผมกำลังหลับอยู่ดีๆ...เราค่อยพูดตอนพรุ่งนี้เช้าไม่ได้หรือฮะ?”

เธอตะโกนเสียงดัง “นี่~~~~ ใครอนุญาตให้เธอเลิกพูดอย่างเป็นทางการ หา!!!?”

เขาแหงนคอไปด้านหลังแล้วถอนหายใจออกมา “ อ๊าาา...จะพูดเรื่องอะไรกันตอนกลางดึกแบบนี้เหรอฮะ? เราจำเป็นต้องคุยกันตอนนี้จริงๆเหรอ?”

<ให้ตายเหอะ เด็กคนนี้...ทำไมเขาถึงได้ไม่กลัวเอาซะลยน่ะ...? T_T> เธอพยายามทำเสียงเข้มบอกเขาไปว่า “ใช่ เราต้องคุยกันตอนนี้!”

”งั้นก็ว่ามาเลยฮะ” เขาพร้อมจะฟังทั้งๆที่หลับตา

”ลืมตาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ”

เขาถอนหายใจ “คุณช่วยพูดให้ตรงประเด็นหน่อยน่ะ? รู้มั๊ยกว่าผมจะทำให้ตามันปิดได้เนี่ยลำบากแค่ไหน ผมรู้สึกสงสารมันถ้าจะต้องลืมขึ้นมาก่อนเวลาอันควร”

เธอกัดริมฝีปาก <ทำไมคนเจ้าเล่ห์นี่!!! เขายังพยายามเล่นเกมกับชั้นอยู่...T_T> “ไม่ได้น่ะ เธอต้องลืมตามาคุยกับชั้น! “

เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรงจนแทบจะทำให้กำแพงเป็นรูได้ “เฮ้อออออออ “ ตอนนี้เขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว

เธอพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเขาลืมตาข้างเดียว ไม่ได้น่ะ ชั้นยังไม่ได้พูดอะไรซักอย่างเลยน่ะ!!!> “ลืมตาทั้งสองข้างสิ”

เขาลืมตาขึ้นมาแต่มองอะไรเบลอไปหมด “อ้ากกกกก! ผมกำลังจะบ้าอยู่แล้วน่ะฮะ!!! นี่คุณกำลังทำอะไรเหรอเนี่ย? “

”ตอนนี้เธอกำลังพูดกับใครอยู่? คำพูดเป็นทางการหายไปไหนกัน?”

”อ่า...ขอโทษขอรับ..แต่กระผมคิดว่ากระผมกำลังจะเสียสติอยู่แล้ว คุณกำลังจะทำอะไรหรือขอรับ ถึงได้ปลุกผมขึ้นมา...? “ ขณะนี้เขาลืมตาทั้งสองข้างมองเธอแล้ว

”ฮุ” <ไม่ได้น่ะ ชั้นจะหลุดขำตอนนี้ไม่ได้!!> “ชั้นมีเรื่องนึง ไม่ใช่สิ สองสามเรื่องที่อยากจะถามเธอ..”

”คุณจะถามสามหรือสี่เรื่องก็ได้ครับ แต่เพราะผมง่วงนอนมากๆตอนนี้ ดังนั้นช่วยกรุณาจำกัดให้เหลือแค่สองคำถามได้ไหมขอรับ” พูดไปตาก็เริ่มหรี่ลงครึ่งหนึ่งแล้ว

”อุ๊ปส” <ไม่น่ะ หัวเราะตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!!> “อืมม..เธอ!”

”ครับกระผม”

<ชั้นกำลังจะพูดอะไรออกไปเนี่ย? นี่เธอแค่ทำเล่นๆกับชั้นมาตลอดเลยใช่มั้ย? ไม่ใช่ ไม่ใช่ แบบนี้ ...เธอรักชึ้นจริงๆรึเปล่า? หืมมม...ถ้าถามเขาไปแบบนี้ มันกลายเป็นเรื่องตลกไปเลยน่ะสิ…T_T>

”ว่าไงขอรับ รบกวนพูดได้แล้วขอรับ”

”นี่ คิมฮยอนจุง”

”ครับกระผม”

”นี่!”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ขอรับ”

เธอนึกอะไรไม่ออกได้แต่แผดเสียงใส่เขาดังขึ้น “นี่ !!!”

ส่วนฮยอนจุงซึ่งง่วงนอนและรำคาญสุดๆ ก็แผดเสียงตอบกลับไปเช่นกัน “ขอรับบบบ!!!”

”ให้ตายเหอะ” เธอทำเสียงเหมือนสะอื้นหน่อยๆ “คนเจ้าเล่ห์!”

เขาหรี่ตามองเธอแล้วถามไปว่า “ผมควรจะตอบคุณว่ายังไงดีครับ?”

เธอจ้องหน้าฮยอนจุงในขณะที่เริ่มมีน้ำตาคลอๆ “เธอ..มันคนเจ้าเล่ห์”

เขาถอนหายใจ “ผมเป็น ชิลลางของคุณน่ะ นี่คุณจะเรียกผมว่าคนเจ้าเล่ห์อยู่อย่างนี้เหรอฮะ?”

”นี่ชั้นกำลังจริงจังอยู่น่ะ คนเจ้าเล่ห์~”

”ทำไมผมถึงเป็นคนเจ้าเล่ห์ล่ะ? ช่วยบอกเหตุผลหน่อยได้มั้ยฮะ”

”เธอ..โกหกชั้น.”.

”เมื่อไหร่ฮะ?”

”ตั้งแต่ต้นจนมาถึงตอนนี้.”

”ผมโกหกคุณเรื่องอะไรหรือฮะ?”

”เธอเป็นคนเสแสร้ง…”

”อะไรน่ะฮะ?”

”เธอมีใบหน้าที่งดงามเหมือนเทวดา...แต่เบื้องหลังภายในแล้ว...เธอมันร้ายกาจ...”

เขารู้สึกตกใจทันที “อะไรน่ะ?”

”ถ้าคนอื่นรู้ว่าข้างในแล้วเธอเป็นคนยังไง เธอจะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนหลอกลวง”

เขาถอนหายใจ “ผมไปโกหกคุณเมื่อไหร่กันฮะ? มันเป็นความผิดของคุณเองที่มีความคิดที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับตัวผม...”

“ถ้างั้น เธอก็ไม่ควรจะหน้าตาแบบนี้สิ...!”

เขาแปลกใจและงงสุดๆ “อะไรน่ะ?”

เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่ที่พูดแบบนั้นออกไปแบบนั้น เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “สิ่งที่ชั้นกำลังพูด..”

เขาถอนหายใจนั่งฟังเธอ

”ชั้นไม่ได้พูดเล่นน่ะ...มันเป็นเรื่องจริงจัง...”

เธอถอนหายใจ “ชั้นนอนไม่หลับเลยในขณะที่เธอกำลังหลับอย่างสบายใจ..แต่ลืมเรื่องนอนไปซะเถอะ..เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เช้า ชั้นไม่แน่ใจว่าชั้นจะกล้าเจอหน้าเธอรึเปล่า..”

เธอตาเริ่มมีน้ำตาเอ่ออยู่ริมขอบตา “เธอดู..แปลกมากๆ..ชั้นไม่แน่ใจว่าเธอเป็นคิมฮยอนจุงคนที่ชั้นรักรึเปล่า ตอนนี้เธอดูเหมือนกับคนแปลกหน้าสำหรับชั้น...”

เธอหันไปมองเขา “หน้าตาของเธอก็ยังดูเหมือนเดิม...แต่...ชั้นสับสนไปหมดแล้วว่า...ใครกันแน่ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าชั้น…?”

”ก็ผมไง..ฮยอนจุง”

เธอส่ายหัว “ไม่ ชั้นไม่คิดอย่างนั้น เธอไม่ใช่คิมฮยอนจุงที่ชั้นรู้จัก...”

”ใช่สิฮะ ผมนี่แหละคิมฮยอนจุง คนที่รักฮวางโบ เฮจุงไงล่ะ”

เธอรู้สึกปวดใจ “แต่ว่าก่อนหน้านี้เธอดูแตกต่างไปมาก...เธอเหมือนกับคนแปลกหน้า...”

เขาถอนหายใจ “นั่นมันก็ตัวผมอีกเหมือนกัน ผมก็แค่...ผมแค่พูดให้คุณฟังในบางเรื่องที่ผมไม่เคยพูดกับใครมาก่อน...”

”ทำไมล่ะ?”

”ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม...ที่จริงแล้วผมก็ไม่รู้ตัวมาก่อนว่าผมกำลังคิดอะไรแบบนั้นอยู่ในหัว...ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงชอบพูดอะไรสั้นๆ...หรือทำไมผมถึงไม่เคยคิดถึงมัน..”

”อะไรน่ะ?”

”ผมคิดว่าเป็นเพราะผมไม่อยากจะใส่ใจกับมัน...แต่อาจเป็นเพราะ...ผมไม่เคยคิดถึงมันเนื่องจากกลายเป็นนิสัยดั้งเดิมไปแล้ว...”

เขาถอนหายใจ “จำได้มั้ยฮะที่ผมบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมพูดออกมามันได้ผ่านการคำนวณมาอย่างดีแล้ว?”

”จำได้”

”ที่จริง ผมก็ประหลาดใจเหมือนกันตอนที่ผมกำลังพูดอยู่...”

”หืม?”

”ผมรู้สึกตัวว่าผมกำลังทำแบบนั้นอยู่จริงๆในขณะที่กำลังพูดคำเหล่านั้นออกมา..”

เธอสับสนสุดขีด

”นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมสามารถจะทำให้คุณได้เวลาที่คุณเจอกับเรื่องที่แย่ๆ...เป็นเพราะคุณหัวเราะได้ง่าย..ผมจึงตั้งใจเลือกใช้คำพูดที่มันไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์...เพราะว่าคุณจะหัวเราะอยู่เสมอกับคำพูดที่คนอื่นมักจะมองข้ามไป…”

“ทำเรื่องที่ซีเรียส..ให้ดูซีเรียสน้อยลง..และไม่หดหู่จนเกินไป...เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมสามารถจะช่วยคุณได้...”

เขายิ้มหวานให้เธอ “ผมไม่เคยพูดมากแบบนี้กับคนอื่น แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของผม...เป็นเพราะว่าบูอินเป็นคนเดียวที่ตั้งอกตั้งใจฟังทุกคำพูดของผมมาตลอด...”

”จริงเหรอ?”

เขาพยักหน้า “ผมว่าที่ผมไม่มีโอกาสที่จะคิดเพราะว่าผมไม่ค่อยได้พูดมากเท่าไหร่...ผมมีสมาธิอยู่กับเรื่องดนตรีและงานของผม...ผมจึงไม่มีโอกาสที่จะไตร่ตรองความคิดของตัวเอง...”

เธอเริ่มสำนึกผิดและรู้สึกเสียใจ

”พอผมได้พูดกับบูอิน...ผมก็เริ่มรู้จักตัวเองดีมากขึ้น....ในแง่ที่ว่าตัวตนของผมเป็นแบบไหน...”

เธอยิ่งฟังก็ยิ่งปวดใจ

เขายิ้มจางๆ แล้วพูดต่อไปว่า “ผมต้องขอโทษด้วยฮะ ก่อนหน้านี้....ผมไม่ควรทำให้คุณรู้สึกกลัวแบบนั้น...”

ใบหน้าของเธอยังดูเคืองๆ

เขาถอนหายใจ “ก็อย่างที่คุณพูด...ไม่ว่าหน้าตาจะดูสวยงามซักแค่ไหน แต่ผู้ชายก็ยังคงเป็นผู้ชายอยู่ดี.. แต่บูอินก็ควรจะยอมรับเช่นกันว่าคุณเป็นคนที่ระแวงผมจนเกินเหตุ”

”มันไม่ใช่ว่าชั้นระแวงเธอจนเกินเหตุน่ะ”

”แต่คุณพูดก็ถูกน่ะ ที่ผมทำกับคุณแบบนั้น...มันก็เกินไปหน่อย...ขอโทษฮะ”

เธอเริ่มอ่อนไหว “จริงเหรอ?”

เขาพยักหน้า “ฮะ”


ทันใดทำนบน้ำตาของฮวางโบก็เริ่มแตก “เธอ คนเจ้าเล่ห์”

”นี่ผมยังคงเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่อีกเหรอฮะ?”

เธอสะอึกสะอื้น “เธอรู้มั้ยว่าก่อนหน้านี้ชั้นกลัวมากขนาดไหน? ชั้นคิดว่าคิมฮยอนจุงคนนั้นหายตัวไปแล้ว..คิมฮยอนจุงคนที่ชั้นรัก...”

เขารู้สึกซาบซึ้ง “จริงเหรอฮะ? ผมขอโทษน่ะ”

”เธอเป็นคนที่...ยากเกินไปสำหรับชั้นที่จะเข้าใจ..”.

เขายิ้มและพูดว่า “ก็ผมเคยบอกคุณแล้วใช่มั้ยฮะว่า แค่ยอมรับมันซะถ้ามันยากเกินไปที่จะเข้าใจ...ถ้าคุณยังฝืนที่พยายามจะเข้าใจมัน...หัวของคุณอาจจะระเบิดไปเลยก็ได้”

เธอถอนหายใจ “ยังไงเธอก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่ดี”

เขาหัวเราะด้วยความสับสนสุดๆ “นี่ต่อไปคุณจะเรียกผมว่า คนเจ้าเล่ห์ แทนที่จะเป็นชิลลางแล้วหรือฮะ?”

เธอพยายามกลั้นหัวเราะ แล้วหันมาจ้องหน้าเขา

ฮยอนจุงยื่นมือข้างนึงออกมาให้เธอ ”นี่ฮะ”



เธอทำท่าลังเลและงง “นี่เธอคิดจะทำอะไรอีกล่ะ?”

”จับมือคืนดีกันไงฮะ!”

”จับมือกันแค่อย่างเดียวน่ะ?”

”ใช่ฮะ”

”จริงน่ะ?”

”เอ่อ ฮะ”

”นั่นฟังดูเหมือนเธอไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลยน่ะ..”

เขากระพริบตา “ตอนนี้ผมก็คิดแค่จะจับมือกันเท่านั้น..แต่ว่าความคิดของผมมันสามารถจะเปลี่ยนได้อย่างกระทันหันฮะ”

เธอสะดุ้ง “นี่...!”

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่ากังวลไปเลยฮะ...ผมบอกคุณแล้วไง..ว่าผมจะรอจนกว่ามันกลายเป็นเรื่องที่เกินกว่าธรรมชาติจะต้านทาน...”

”ก็ได้ ชั้นจะเชื่อเธอ” ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆยื่นมือออกไปจับมือของฮยอนจุงด้วยท่าทางลังเลเล็กน้อย

เขาจับมือเธอเอาไว้อย่างแน่น “ขอบคุณน่ะฮะ...ที่ปลุกผมขึ้นมาให้ได้เห็นใบหน้าของคนที่ผมรัก”

”แต่ว่าชั้นรบกวนการนอนของเธอน่ะ?”

”ถ้าคุณไม่ได้ปลุกผมขึ้นมา...พรุ่งนี้เช้าเราอาจจะไม่สามารถจะมองหน้ากันก็ได้น่ะ...”

เธอซาบซึ้งอีกครั้ง “ขอบคุณที่เธอกลับมา...เป็นฮยอนจุงคนที่ชั้นรู้จักดี...”

เขาส่งยิ้มให้เธอ.

”เธอปล่อยมือชั้นได้แล้วล่ะ”

เขาลังเลอยู่พักนึง แต่แล้วก็ “โอเคฮะ” และปล่อยมือเธอ


เธอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วบอกเขาว่า “หลับตาเดี๋ยวนี้เลย”

”ทำไมล่ะฮะ?”

เธอบอกเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “หลับตาเหอะน่า”

เขาจ้องหน้าเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆหลับตา

”นี่สำหรับโอกาสพิเศษที่เธอกลับมา..”.

ฮวางโบใช้มือจับหน้าของฮยอนจุงให้เข้ามาใกล้ๆและค่อยๆบรรจงประทับจูบของเธอลงบนริมฝีปากเขาอย่างอ่อนโยน แล้วจึงถอยห่างออกมา

”ยินดีต้อนรับการกลับมาจ้ะ คิมฮยอนจุง..คนเจ้าเล่ห์!!”

”ฮุ “เขาลืมตาขึ้นมาแล้วตอบเธอว่า “ยินดีที่ได้เจอคุณอีกครั้งเช่นกันฮะ”

เขาหัวเราะออกมาดังๆและดึงตัวฮวางโบให้เข้ามาใกล้แล้วกอดเธอเอาไว้ ในที่สุดทั้งสองคนก็ล้มลงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียง

ฮวางโบมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่ แล้วพูดออกมาว่า “ชั้นรักเธอ..คนเจ้าเล่ห์”

ตาของเขาเริ่มปิดลงมาครึ่งนึง “ผมรักคุณ...แล้วก็ขอบคุณมากด้วยฮะ...”

ฮยอนจุงยิ้มอย่างสดใสแล้วค่อยๆก้มหน้าลงจูบเธอ

”ซารางเฮ...ผมมีความสุขเพราะว่าคุณอยู่เคียงข้างผม..เพราะคุณปลุกผมขึ้นมา...เพราะคุณทำให้ผมรู้ตัวว่าผมเป็นใคร เป็นคนแบบไหน...และเพราะเป็นคุณ...ผมรักคุณ...ฮวางโบ เฮจุง...”

”ชั้นได้เรียนรู้ว่าการสูญเสียเธอมันเป็นเรื่องยากกว่าการต้องต่อสู้กับโลกภายนอกที่โหดร้าย...ซารางเฮ...ไม่ว่าเธอจะเป็นคนแบบไหน...ไม่ว่าเธอจะทำให้ชั้นต้องประหลาดใจซักแค่ไหน...ชั้นตกหลุมรักเธอลึกเกินกว่าที่จะปีนขึ้นมาได้แล้ว..ชั้นรักเธอ...”

คำอธิบายท้ายบท
นูนิม: คำในภาษาเกาหลีที่เป็นการผสมระหว่างคำว่า นูน่า และ นิม ซึ่งเป็นคำที่แสดงถึงความยกย่องให้เกียรติสูงสุด นูนิมจึงป็นคำเรียกแบบให้เกียรติสูงสุดที่ผู้ชายอายุน้อยกว่าใช้เรียกผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า

โปรดติดตาม “คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนต่อไป”

Create Date : 24 พฤษภาคม 2553		17 comments
Last Update : 24 พฤษภาคม 2553 22:37:07 น.
Counter : 1072 Pageviews.
Share Tweet