ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่อิม

สมุดไดอารี่ของพี่อิมคลาสสิกมากๆครับ
ผมเองก็เขียนบันทึกเอาไว้หลายเล่มมาก
แต่หลังๆมันกลายเป็นสมุดจนบันทึกคำคม
ที่ผมอ่านจากหนังสือเล่มต่างๆแทน

ความรักในวัยหนุ่มของพี่
เป็นรักที่ผมคิดว่าตราตรึงซึ้งใจ
บางอย่างที่เราไม่ได้ครอบครอง
กลับอยู่ในความทรงจำนานแสนนาน

ไดอารี่ที่บันทึกไว้ เวลากลับไปอ่าน นอกจากเตือนความจำแล้ว
ยังได้ได้ครุ่นคิดอะไรบางอย่างนะคะ
สมัยก่อนชอบบันทึกเรื่องราวเหมือนกัน
หลังๆมาไม่มีเวลาเลยหยุดบันทึกไป
มาตอนนี้นึกเสียดายค่ะ

ไว้แวะมาใหม่ค่ะ

ชอบเขียนไดอารี่เหมือนกันค่ะ บางครั้งที่กลับไปอ่าน บางเรื่องกลับจำไม่ได้

ยกตัวอย่างรูปใบหนึ่ง ถ่ายเมื่อ 2515 คนนึงก็ว่าฉันถ่ายภาพ คนถูกถ่ายภาพก็บอกว่าอีกคนเป็นคนถ่ายภาพค่ะ

เคยเอาไดอารี่สมัยเด็กๆมาอ่านเหมือนกันค่ะ อ่านแล้วก็ขำตัวเอง เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เขียนไดอารี่แล้ว หันมาเขียนบล็อกแทนค่ะ

เคยจดบันทึกไว้เมื่อช่วงเวลาหนึ่งเหมือนกันค่ะ
พอได้กลับไปอ่านความคิดตัวเองในตอนนั้นแล้ว
ยังแอบคิดเลยว่า เรามีความคิดอ่านแบบนั้นจริง ๆ เรอะเนี่ย 55

ช่วงสมัยวัยรุ่นผมเขียนบันทึกแทบทุกวันเลยครับเขียนลงในสมุดบันทึกนี่แหละตอนย้ายบ้านก็ค้นพบอยู่หลายเล่มเล่มเก่าสุดคือเมื่อประมาณ 13 ปีที่แล้วกลับไปอ่านเล่นก็สนุกมากเลยครับ

แล้วฝีมือของพวกเขาก็จะสมจริงมากขึ้น 555+
แต่คนที่ผมเจอก็ถือว่าใช้ได้นะครับสำหรับคนที่อยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวก็คงจะให้ไปเพื่อป้องกันการถูกรังควาญ

ครั้งที่เรียนมัธยม ตจว. กลับไม่ได้เขียนอะไรเลย

พอเข้าเรียนต่อใน กท. ต่อไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้เขียนอะไรเลย
รู้แต่ว่า เคยอ่านหนังสือ แล้ว ผู้เขียน บรรยาย เกี่ยวกับสนามหญ้า
ร่มไม้ แสงแดดที่สาดส่อง... ติดใจ

แต่ก็ไม่มีปัญญาเขียนตามนั้น...

ผมกลับมาเริ่มเขียน เมื่อต้องระหกระเหิน ย้ายที่ทำงานเข้า กท.
เริ่มเขียนใส่สมุด...ไดอะรี่... ย้อนหลังไปในวัยเด็กจากความ
ทรงจำ แล้ว ก็ สวนที่เมืองนนท์.

แล้วก็นึกขำ ชีวิตวัยรุ่น ชอบเพื่อนหญิงวัยรุ่นพี่ ปี่สาวครับ
ต๋อนนี้ผมเป๋นหนุ่มแล้วครับ... เพิ่งมาเขียนลงบล๊อกนี่เอง
จากเรื่องจริง

เห็นคุณอิมเขียนไว้.. นึกถึงความหลังเหมือนกัน... วันหลัง
ต้องเขียนอีก.. แต่เด็กรุ่นใหม่ อ่านแล้วคงจะ ขำกลิ้ง..โบ..
มาก.. 555

ความทรงจำไม่เคยได้บันทึกในไดอารี่เลยค่ะ
แต่วัยเรียน วัยรักยังคงติดตรึงในใจค่ะ อิอิ

ผมนี่เคยไม่ให้แล้วโดนด่าผมคว้าไม้แถวนั้นเตรียมสู้เต็มที่ครับ
แต่ว่าหมอนั่นเดินนี่ไปก่อน 555++

ไม่ได้จดแต่จำได้เป็นบางส่วนค่ะ

ไดอารี่มันไม่ค่อยได้เขียนเท่าไหร่ มีเล่มนึง (ตอนนี้ยังเก็บไว้) เขียนตอน ม.1 อ่านแล้วก็ได้เห็นถึงความรู้สึกนึกคิดของเราในสมัยนั้นได้เลย เดี๋ยวนี้เขียนบล็อกแทนไดอารี่

ไม่ได้บันทึกไว้เลยค่ะ
บางช่วงในวัยเรียนก็ยังจดจำได้อยู่ค่ะ

ตอนเรียนไม่ได้บันทึกไดอารี่เลย
แต่ตอน ม.6 และม.ศ 5 มีสมุดสำหรับจดที่อยู่เพื่อนๆ
และเขียนอวยพรให้จากไป ไปเรียนที่ถูกใจ
แต่พอมาอยู่เมกา 10 ปีกลับบ้าน สมุดสองเล่มก็หาไม่เจอแล้ว
ตอนนี้คิดถึงเพื่อนสมัยเรียน ก็ติดต่อไม่ได้ เพราะไม่มีที่อยู่แล้ว
เสียดายเหมือนกัน เลยไม่มีโอกาสเจอเพื่อนๆม ปลายเลย

มาอ่านเรื่องราวดีๆอีกรอค่ะคุณอิม
ขอบคุณที่แวะชมดอกไม้ค่ะ

สวัสดียามเช้าครับพี่อิม

โหวตครับพี่

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่อิม

การเขียนบันทึก
ผมว่าเป็นการเตือนตนเองได้ดีมากๆเลยครับ
รวมถึงจดความคิด ความรู้สึกของเราลงไปด้วย
เพือ่การทบทวนตัวตนในกาลต่อไป

ทุกวันนี้ผมไม่ได้เขียนบันทึกแล้ว
แต่เปลี่ยนมาเขียนบทกวีบันทึกความคิดแทนครับพี่

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
poepum Food Blog ดู Blog
Insignia_Museum Diarist ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น
หน้าปกไดอารี่ น่าจะมีอายุหลายปีล่ะ อิอิอิ แวะมาทักทายคุณimค่ะ

ไม่เคยเขียนบันทึกเรื่องราวของตัวเองเลยค่ะ คุณ IM
สงสัยจะมีความลับเยอะจนกลัวคนแอบอ่าน แต่จริงๆ
ก็คือ ในสายงานอาชีพต้องเขียนหนังสือเยอะมาก
จนไม่มีเวลามากกว่า ชอบอ่านเรื่องราวเก่าๆที่คนอื่น
เขียนอีกด้วย อ่านมากจนคิดว่า เรื่องของเราไม่เห็นมี
อะไรน่าเขียนไปโน่น

เรื่องยุวชนทหารนี้ก็ได้ยินได้ฟังมาตั้งแต่เด็กๆ รู้จัก
คำว่า รักชาติยิ่งชีพ มาด้วย แต่เข้าใจว่าหลังสงคราม
โลกครั้งที่สองไม่นานก็ยกเลิกไป ตอนนั้นก็จะสิบขวบ
แล้วค่ะ เพิ่งได้เข้าเรียนป.1 ใหม่ เด็กติดสงคราม
เป็นนักเรียนโค่งจริงๆ โชคดีระหว่างสงครามคุณแม่
สอนเขียนอ่านและเลขให้ เลยได้พาสชั้นสองครั้ง
จบมาไม่แก่มาก

ขอบคุณเรื่องราวของเอนทรี่นี้นะคะ ทำให้ได้เปิด
สมุดบันทึกในความทรงจำของตัวเองขึ้นมาเยอะเลยค่ะ

ขอบคุณกำลังใจด้วย

แล้วกัน
ตกลงสาวที่คบตลอด4 ปี่นี่
ไม่น่าจะใช่คนปัจจุบันนะคะ



ความรู้สึกดีๆมีให้คิดถึง
น้ารักออก


นี่ถ้าเขาได้ลำดับที่19 ไป
จะอยู่กับคณะ คสช รึป่าว
มีความเป้นไปได้สูงค่ะ

เริงฤดีนะ..เป็นสายเรียน สายกีฬา
อยู่สนามบาส กับโต๊ะปิงปอง
บ่มีไผ๋มาจีบเลย...
สูญเสียบันทึกรักในวัยเรียน
อิ อิ
(ผอมดำ.. ขี้เหร่เน๊ะ ด้วย)

เป็นแฟนตาซีที่ไม่ได้ขัดเกลาอะไรเลยครับ
ด้นสดเซฟแล้วก็โพสต์มิน่ามีคำผิดเพียบ. แหะๆ

อยากเขียนไดอารี่เหมือนกันค่ะ แต่ไม่มีความอดทนเพียงพอ

แค่เขียนประสบการณ์เวลาท่องเที่ยว ยังทำได้แค่เพียงไม่กี่ทริปเองค่ะ

สำรอง 19 แล้วพลาด นึกถึงเพื่อนที่ทำงานสอบทำงานกรมศุลกากรติดสำรองที่ 60 คนที่อยู่ข้างหน้าสละสิทธิ์หมด ได้งานด้วย ตอนรู้ถึงกับมึน แต่ก็ยังทำมาจนทุกวันนี้

เป็นเด็กมหาลัยเปิดเหมือนกันค่ะ ตอนเอ็นเลือกแต่ที่ต้องการจริงๆ และเลือกแค่จุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร ไม่ติดก็เข้ารามแต่ตอนนั้นเด็กมากอะ ไม่ติดก็ไม่เสียใจ ชอบรามด้วยซ้ำมีทุนเรียนดี แถมยังมีเรียนซัมเมอร์ 3 ปีก็รับปริญญาได้

สวัสดียามเช้าครับพี่อิม

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่อิม

ผมเชื่อเรื่องกรรม เชื่อในนิพพาน
เชื่อว่าถ้าเราปฏิบัติถูกทิศ ถูกทาง
ก็ไปถึงนิพพานได้ทุกคนครับ

สวัสดียามเช้าครับพี่อิม

เคยกลับไปอ่านไดอารี่เก่าๆ แล้วก็ขำตัวเองเหมือนกันค่ะ ประมาณว่า เฮ้ย แค่นี้ก็ไม่รู้เหรอว่าคืออะไร

ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวตครับพี่อิม

การตื่นรู้
เป็นเรื่องที่ผมเองก็สนใจครับพี่
ผมเชื่อว่ามันเปลี่ยนชีวิตเราได้เลยจริงๆ

มีรีสอร์ทหลายแห่งแถวนั้นคะ ไปเที่ยวไปชมเล่นได้ แต่ถ้าอยากอยู่รู้สึกที่ทางจะแพงนะ อ้อ ปลายๆ ห้วย มีบ้านจัดสรรน่าจะเหลือพอให้ซื้อค่ะ

เมื่อก่อนชอบเขียนไดอารี่เหมือนกันครับ แต่ไม่ค่อนเป็นชิ้นเป็นอัน ส่วนใหญ่จะวาดเป็นรูปและเขียนข้อความสั้นๆ เวลากลับมาอ่านย้อนหลังบางเรื่องก็นั่งหัวเราคนเดียว บางเรื่องก็นั่งเขินตัวเองว่าเขียนไปได้ไงฟะเนี่ย

เสียดายเหมือนกันครับที่ตอนนี้สมุดเหล่านั้นไม่รู้อยู่ที่ไหนแล้ว บางเรื่องอยากกลับไปอ่านก็ได้แต่ทบทวนในความทรงจำแทน ปัจจุบันไม่รู้คนยังนิยมเขียนกันมากขนาดไหน เพราะเทคโนโลยีเข้ามามีบทบาทในชีวิตมาก อะไรๆก็เลยแปลงรูปร่างไปอยู่ในรูปแบบออนไลน์มากขึ้น อย่างไรก็ตามสมุดบันทึกก็ยังให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปอยู่ดี

สวัสดียามเช้าครับพี่อิม

มาทักทายค่ะคุณอิม