|
|
กรรมทันตา สมเกียรติ กสิกรไทย
สมเกียรติ กสิกรไทย
วันก่อนไปงานศพ แม่ ของเพื่อนสมัยมัธยมปลาย
ได้เจอเพื่อนเก่าหลายคน ทำให้นึกได้...
ผมเรียนมัธยม ร.ร.วัดมกุฏกษัตริย์ เป็น ร.ร. ชายล้วน
ตั้งแต่ ม.ศ.1 – ม.ศ.5
ตอนที่ขึ้น ม.ปลาย คือ ม.ศ. 4 เกือบถูกไล่ออก เพราะเอาระเบิดไปเล่นที่โรงเรียน
อันที่จริงมันเป็นระเบิดปลอม น่ะ...คือมันเป็นเปลือกของ ระเบิดน้อยหน่า
แค่เอาไปอวดเพื่อนดูกันเล่น ๆ
ไอ้เพื่อนเวรคนหนึ่ง ดันเอาไปแกล้งขู่เพื่อนในห้องน้ำ
เคราะห์ร้าย ครูพละเข้าไปไล่จับนักเรียนสูบบุหรี่พอดี
ไปเจอไอ้เพื่อนผมถือ ระเบิดน้อยหน่า...ก็ช๊อคไปเลย
ถอยหลังกลับออกมาร้องลั่น ร้องให้ทุกคนหมอบ ให้ทุกคนเข้าที่กำบังกันให้หมด
เป็นเรื่องใหญ่โต เอะอะวุ่นวายกันชุลมุนไปทั้ง ร.ร.
พอสุดท้ายกลายเป็นระเบิดปลอม ครูพละท่านนั้นคงจะเสียหน้า
เลยเสนอให้ไล่ผม กับเพื่อนออก แน่ะ
ดีแต่ว่าเป็นเทอมปลายแล้ว คุณครูใหญ่ท่านเลยให้อยู่จนจบ ม.ต้น
พอขึ้น ม.ปลาย คือ ม.ศ.4 ในสมัยนั้น
ก็มีแผนก วิทย์ คำนวณ ภาษา
อันที่จริงผมน่ะ เรียนพอใช้ได้ เลือกเรียนภาษาได้สบาย
แต่โทษทัณฑ์ที่ติดตัวเลยอด
โชคดีที่ในปีนั้น 2520 มีการเปิด แผนกใหม่เอี่ยมคือ...แผนกธุรกิจ
ในตอนนั้นเป็นของใหม่อย่างมาก เป็นการลอกเอาหลักสูตรของ ร.ร.พาณิชย์มาใช้
มันยุ่งอีตรงที่ ถ้าจบ ม.ต้น แล้วไปต่อ ร.ร.พาณิชย์ 3 ปี ก็จะได้วุฒิ ปวช.
แต่พวกผมเรียนแค่ 2 ปี ได้วุฒิฯ มัธยมศึกษาตอนปลาย ถือว่าต่ำกว่า ปวช.
อย่างที่บอกในสมัยนั้นเป็นแผนกเปิดใหม่เอี่ยม ไม่มีใครรู้จัก
หานักเรียนที่จะมาเรียนก็ยาก
เพราะคนที่ต้องการเรียนสายธุรกิจ เขาก็มุ่งไปเรียนพาณิชย์โดยตรง
พวกที่ต่อ ม.ปลาย สมัยนั้นก็หวังจะเข้ามหาวิทยาลัยอย่างเดียว
โดยสรุป เลยเอานักเรียนที่ต่อแผนกอื่นไม่ได้ และยังอยากจะเรียน ม.ปลาย
ห้องของผมก็กลายเป็นที่รวมของพวก แปลกๆ พวกมีปัญหาทั้งหลายแหล่
ต้องเรียนพิมพ์ดีด เรียนบัญชีขั้นต้น เรียนวิชาการขาย วิชากฎหมายธุรกิจ
เป็นที่หัวเราะเยาะ และโดนดูถูกจากพวกแผนกอื่นอย่างยิ่ง
คิดแล้วก็ตลกดีนะ...ในตอนนั้น พวกวิชาเหล่านี้ถูกมองเป็นวิชากระจอก วิชาเสมียน วิชาประหลาด
แต่ยุคนี้กลายเป็นวิชาพื้นฐานที่ทุกคนต้องมี ต้องรู้ไปซะนี่
แถมยังทำให้ผม และเพื่อนอีกหลายคนไปเรียนต่อ คณะบริหารธุรกิจกันอย่างง่ายดาย
ในห้องของผม บอกแล้วว่าเพื่อนแต่ละคนออกจะแปลก ๆ ประหลาด ๆ
มีคนที่ไม่ค่อยชอบเรียนหนังสืออยู่เยอะ หรือคนที่ทางบ้านค่อนข้างขัดสนก็หลายคน
เพื่อนบางคน ไม่มีแม้สตางค์จะกินข้าว ต้องช่วยกันเลี้ยงข้าวมันทุกวัน แบ่งกันกิน
บางคนที่บ้านเข็นรถขายลูกชิ้นปิ้งอยู่เทเวศร์ ตอนเย็นต้องไปช่วยแม่ขายทุกวัน
ในห้องก็จะแบ่งเป็นหลายกลุ่ม พวกเด็กขยัน พวกชอบเล่นม้า เล่นมวย พวกชอบเล่นกีฬา ฯลฯ
มีอยู่คนหนึ่ง ชื่อ...สมเกียรติ
ผมขอเรียก...ไอ้เกียรติ...ก็แล้วกันนะครับ มันเคยปาก
ตอนพักกลางวัน หรือเลิกเรียนจะมาสิงสถิตเล่นกันที่สนามบาสฯ
ไอ้เกียรติ มันเล่นบาสเก็ตบอล ไม่ได้เรื่องนี่ฝีมือห่วยมาก เพื่อนๆ ว่าเอาบ่อยๆ
จนวันหนึ่งมันโดนเพื่อนๆ ว่าเอาแรงไปหน่อย น้อยใจกลับบ้านไปเลย
แต่...หลังจากนั้น ทุกวัน เขาก็จะออกกำลังกายอย่างหนัก
ออกวิ่งทุกเย็น...ไม่มาเล่นกับพวกเพื่อนคนอื่น ๆ
อดทนฝึกฝนจนเก่ง ถึงเก่งมาก
มารู้อีกที ไอ้เกียรติ ไปสมัครเข้าเป็น...นักกีฬาบาสฯ ของโรงเรียน
ลงแข่งจนได้แชมป์ ได้เหรียญ ได้ถ้วยมาตั้งหลายใบ
ที่น่าเสียดายก็คือ มันไม่เคยมาเล่นกับพวกผม อีกเลย
ฐานะทางบ้านของ ไอ้เกียรติ ก็คงจะไม่ดีนัก
เพราะเมื่อจบ ม.ศ. 5 กันแล้ว เกือบทั้งหมดก็ไปเรียน มหาวิทยาลัยรามคำแหง
มีแค่ไม่กี่คนที่ไปต่อที่อื่น ด้วยเหตุผลต่างๆ กัน
ส่วน สมเกียรติ ไม่ได้ไปเรียน รามฯ เพราะเหตุผลว่า...ต้องรีบทำงานหาเงิน
ถ้าเรียนรามฯ อย่างน้อยต้องมี 3 ปีขึ้นไป
สุดท้ายก็เลยไปเรียน หลักสูตรเปิดใหม่ เรียนต่ออีกปีครึ่ง
เรียกว่า ปวท. ประกาศนียบัตรวิชาชีพเทคนิค
เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว…
แต่วุฒิที่ได้ยังต่ำกว่า ปวช. ของพาณิชย์อยู่ดี
จากนั้นก็ไปเป็นทหารรับใช้ชาติอีก 2 ปี
พอปี 2525 ไอ้เกียรติ ก็พยายามสอบเข้า ธนาคารกสิกรไทย จนได้
เริ่มจากเป็นพนักงานชั้นต่ำสุด เพราะวุฒิฯ การศึกษามีแค่นั้นเอง
ถึงแม้จะเข้าเป็นพนักงานแบงค์ได้แล้ว ก็ยังไม่หยุดดิ้นรน
ไปหาทางเรียนต่อ จนได้วุฒิ ปวช.
แล้วขยันอดทน ประจบใครไม่เป็น ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างหนัก
แต่ก็ยังไม่วายพ่ายแพ้การเมืองในที่ทำงาน ถูกกลั่นแกล้งจากเจ้านาย
จนตัดสินใจลาบวช 1 พรรษา...เพื่อทำจิตทำใจ
พอสึกออกมาทำงานต่อ เจ้านายตัวดีก็ได้ย้ายไปที่อื่นแล้ว
ทำให้มีกำลังใจ ลุยทำงานจนได้เลื่อนขั้นเป็น ผู้ช่วยสมุห์บัญชี
และเป็น สมุห์บัญชี ในปีต่อมา
ก่อนฟองสบู่แตก พนักงานแบงค์ ถือว่าเป็นอาชีพที่โก้หรูมาก
ทั้งรายได้ ทั้งภาพพจน์ดีไปหมด จนหลายคนหลงระเริงไปกับสิ่งรอบตัว
แต่ ไอ้เกียรติ กลับมุมานะทำงาน พยายามสอบเลื่อนขั้นเป็น ผู้ช่วยผู้จัดการ
แถมยังกระเสือกกระสนถีบตัวเอง ด้วยการไปลงเรียนเอาวุฒิปริญญาตรี
ที่ราชภัฏเพชรบุรี ในวันเสาร์ อาทิตย์
กัดฟันทนลำบาก เหนื่อยหนักอีกเกือบ 3 ปี
พอปี 2540 ฟองสบู่แตกดังโพล๊ะ
พนักงานแบงค์จาก เทวดา กลายเป็นพวกที่ย่ำแย่อย่างยิ่ง
มีการปลดพนักงานออก จาก 25,000 คน เหลือไม่ถึงครึ่ง แค่ 9,000 คนเท่านั้นเอง
ไอ้ที่เหลือก็ไม่มีการขึ้นเงินเดือน ไม่มีโบนัส ไม่มีอะไรทั้งนั้น
น่าสงสารพวกที่ถูกออก จะเป็นพวกที่วุฒิฯ ไม่ถึง ปริญญาตรี
หลายคนเคยฟุ้งเฟ้อ เคยทำงานสบาย ไม่ได้เตรียมตัว เตรียมอาชีพอื่น
หลายคนเอาเงินชดเชยไปลงทุนค้าขาย แต่ก็ไม่รอด เจ๊งไม่เป็นท่า
หลายคนออกแล้ว ก็ยังไม่มีงานทำจนทุกวันนี้
ปี 2544 ไอ้เกียรติ ก็ได้เข้าไปอยู่ สนง.ใหญ่ ทำงานประจำ
งานสบาย แต่ไม่ก้าวหน้า เป็นงานซ้ำซากแถมยังออกแนวจับผิดคนอื่นด้วยซ้ำไป
สุดท้ายเลยดิ้นรนขอออกไปอยู่สาขา ไปหาความท้าทาย หาโอกาสเอาข้างหน้า
ทั้งขยัน ทั้งอดทน จดจ่อกับเรื่องงาน...ลุยไปอย่างเดียว
พอปี 2551 ได้เป็น ผู้จัดการสาขา เล็กๆ...แต่ก็เป็น ผู้จัดการธนาคาร เชียวนะ
หลังจากนั้นก็ได้ย้ายไปสู่สาขาที่ดีขึ้น ใหญ่ขึ้น สาขาที่สำคัญมากขึ้น
ไอ้เกียรติ...เพื่อนผู้จัดการแบงค์ บอกว่า
ตลอดเวลาที่ทำงาน ไม่เคยประจบประแจง เลยทำให้ก้าวหน้าช้า...แต่ก็ภูมิใจ
และไม่กลั่นแกล้งใคร เคยโดนมาแล้วเลยรู้ว่ามัน แสนจะเจ็บช้ำแค่ไหน
ผมถามว่า แล้วไอ้เจ้านายที่เคยกลั่นแกล้งน่ะ เดี๋ยวนี้เป็นยังไง ก้าวหน้าไปถึงไหน
เขาถอนใจบอก...เป็นอัมพาตไปหลายปีแล้ว
ที่อยากเล่าเรื่องของ ไอ้คุณ สมเกียรติ เพราะผมรู้สึกนับถือมันมาก
เขามีโอกาสน้อยกว่าคนอื่น ๆ หลายคน
มีแค่วุฒิ ปวท. น้อยกว่า ปวช. ซะอีก
เริ่มจาก พนักงานแบงค์ ชั้นล่างสุด
ใช้เวลา 20 กว่าปี ลุยมาจนได้เป็น ผู้จัดการสาขา
มันไม่ง่ายเลยนะ...ไม่ง่ายเลย
ที่จริงผมนับถือมัน ตั้งแต่ที่มันเล่นบาสฯ ห่วยแตก
แล้วมุมานะ เอาคำเยาะเย้ย คำดูถูก แปรเป็นพลังใจ
จนกลายเป็น...นักกีฬา นักบาสฯ ประจำโรงเรียน
นับถือมันตั้งแต่วันนั้นแล้วละ
อย่างนี้เรียกว่า...ทวนกระแสกรรม
...ล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร
ใช่หรือเปล่า ครับ
อนณ 089-995-9377
tobeteam@yahoo.com
| Create Date : 29 มีนาคม 2554 |
| Last Update : 29 มีนาคม 2554 21:27:21 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1317 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Yoawarat  วันที่: 30 มีนาคม 2554 เวลา:0:24:28 น. |
|
|
|
| โดย: สมัชชา IP: 182.53.86.118 วันที่: 16 ธันวาคม 2554 เวลา:21:51:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [