|
|
วัดป่า...มหาสนุก 10
วัดป่า...มหาสนุก 10
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )
ต้องขอประทานโทษก่อนนะ
การเล่าเรื่องของผม ไม่ได้ตั้งพล๊อต ตั้งโครงของเรื่องเหมือนนักเขียนมืออาชีพเค้า
แค่นึกอะไรได้ ก็หยิบมาเล่าไป เหตุการณ์มันเลยมั่วซั่ว สาละวนไปนิดนึงนะครับ
ในตอนแรกเริ่มเลย เราสองคนผัวเมีย คิดว่าจะไป...บวชเนกขัมมะ ปฏิบ้ติธรรม ที่วัดใน อ.กมลาไสย
แต่วัดของท่านกำลังมีการก่อสร้างโบสถ์ขนาดใหญ่ มันเลยพลุกพล่านวุ่นวาย
หลวงตาฯ ท่านเลยไม่ให้อยู่ภาวนา ที่นี่ และจับเราสองคนส่งไปหา หลวงพ่อ....ที่วัดป่าฯ
เคยเล่าเกริ่นไปแล้วว่า...หลวงตามหาฯ ... ท่านบวชเรียนในสาย...มหานิกาย หรือ วัดบ้าน
ในตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะบวชอยู่นานอะไรหร๊อกกก แต่โดนพ่อแม่ กึ่งบังคับให้บวช
ท่านเป็นลูกคนเล็ก พี่ชายเคยบวชให้พ่อ ให้แม่ ชื่นใจไปสองคนแล้ว
เลยยอมตามเพื่อไม่อยากให้ท่านทั้งสองบ่น เท่านั้นเอง
แต่มันมีเหตุการณ์ แปลกประหลาดก่อนจะบวช
แต่เดิมเลยท่านเป็นคนที่สุขภาพไม่ค่อยดีอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว
คือท่านล้มป่วย ปวดท้อง ปวดลำไส้ เหมือนดังกับว่าใครมาบิดท้องไส้ เลยทีเดียว
อาการปวดเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ หมอที่มาดู ก็ไม่ค่อยจะมีความรู้ความเชี่ยวชาญสักเท่าไหร่...หาสาเหตุไม่เจอ
ท่านเล่าว่า....มันปวดทุกข์ทรมาน เหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ทนอยู่กับมัน ปวดกับมัน ทนทรมานกับมัน
จนถึงที่สุด ของความอดทนแล้ว ท่านคิดว่า เอาล่ะ คงต้องตายแน่นอนแล้ว
ความเจ็บปวด มันมากมายซะเหลือเกิน แต่...ก็ได้แค่ดูมัน ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ
ในขณะที่บอกกับตัวเองว่า...คงจะต้องตายแน่แล้ว ใจมันเลยปลง ปล่อยวางนิ่งไป
ท่านว่าตอนนั้น...มันเจ็บปวด จนจิตของท่าน หนีออกจากร่างกาย
ออกมายืนดู ตัวเองที่ทุกข์จนเกินทนอยู่ห่าง ๆ ....ไม่ใช่แค่ชั่วอึดใจ นะ
แต่นานถึง 30 - 40 นาทีเลยทีเดียว
ในขณะที่ดู ก็ให้ งง ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็รู้ว่า...นั่นคือกาย คือตัวเรา
แต่ที่ยืนอยู่นี่ คือจิต คือใจของเรา มันไม่ได้เจ็บปวดไปกับ กาย ของเรา
ขณะที่ดูไป ก็คิดไป...เราคงจะต้องตายแล้วล่ะ คราวนี้ คงไม่รอดแล้ว
เสียดายที่ไม่ได้...บวชให้พ่อ ให้แม่ ได้ชื่นใจ อุตสาห์ได้เกิดมาแล้ว
น่าเสียดายที่ชีวิตนี้คงเสียเปล่า เราน่าจะรีบบวช ซะก่อนตาย เน๊อะ
แล้วก็ยืนมองร่างของตัวเอง ค่อย ๆ อ่อนแรง อ่อนลมลงไปทุกขณะ
หลวงตามหาฯ ท่านเมตตาเล่าให้ผมฟังว่า...ในตอนนั้นไม่ได้มีความกลัว หรือตระหนกตกใจอะไร
จะมีก็แค่เสียดาย ที่ยังไม่ได้บวช ให้พ่อแม่ เสียดายที่เกิดมาครั้งนี้....มันช่างเสียเปล่า
แล้วจู่ ๆ ...ท่านก็ วูบ.บบบบ ไปเลย
มารู้ตัวอีกที กำลังถูกเช็ดเนื้อเช็ดตัวอยู่ อาการเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสที่มีอยู่ ....ก็หายไปดังปลิดทิ้ง
หายไปเฉย ๆ ไม่ได้เจ็บได้ปวด ไม่ได้มีอาการผิดปรกติ อะไรเลย
หมอ ก็หาสาเหตุไม่เจอ ทั้งตอนที่เป็น และตอนที่หายแล้ว
จากนั้นไม่นานท่านก็ได้บวชที่...วัดใหญ่ประจำ อ.กมลาไสย
วัดที่ท่านไม่นึกว่า จะต้องกลับมาเป็น สมภารเจ้าวัด ในอีก 25 ปีข้างหน้า
พอบวชแล้วปีแรก ๆ ก็เรียน นักธรรมตรี โท เอก ไปตามที่อุปัชฌาย์สั่งให้เรียน
ท่านเล่าว่า พอบวชแล้วร่างกายกลับแข็งแรงดีมาก
ท่านได้นักธรรมเอก แล้ว ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะลาสิกขา ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกคิดว่าจะบวช ให้พ่อแม่แค่ พรรษา เดียว
อุปัชฌาย์ ได้ให้เริ่มเรียนบาลี เปรียญธรรม ต่อไป และให้มาเรียนที่กรุงเทพโดยฝากให้มาอยู่ที่ วัดเทพ.....
มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับท่าน....คือเมื่อได้เรียนรู้เรื่องราวของ...องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
แล้วเกิดความซาบซึ้งใจนักหนา....โอ้หนอ พระคุณอันล้นพ้นเหลือประมาณที่ประทานให้กับสัตว์โลก
ความเมตตาที่มีต่อคนทุกคนเท่าเทียม สม่ำเสมอ ไม่เลือกว่าชนชั้นไหน
พระองค์ท่านยอมหันหลังออกจากความสุขสบาย ราชบัลลังก์ ทรัพย์สินเหลือประมาณ อำนาจอันเกรียงไกรล้นพ้น
หันหน้าหนี มเหสีเมียรักดังดวงใจ ที่เกิดเคียงคู่กันมาทุกภพทุกชาติ
ตัดใจจาก บุตรที่เพิ่งได้พบหน้า สุดห่วงหาเป็นดั่งแก้วตา หาอาลัยไม่
พระองค์เสียสละเอาตัวของท่านเอง เป็นเครื่องทดลองเพื่อค้นหายาวิเศษ ที่จะเอามาแก้...ความทุกข์
เมื่อได้ศึกษาไปถึง พระอัครสาวก แต่ละองค์ ก็ยิ่งซาบซึ้งถึงบารมีที่พวกท่านสร้างสม
ยิ่งเรียนล้ำลึก ขึ้นไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ขั้นต้น ๆ ไปจนได้ถึง เปรียญธรรม 8 แล้ว
ความรู้ที่สะสมในพระธรรมคำสั่งสอน ก็ยิ่งลึกซึ้งกินใจของท่านเองอย่างเกินบรรยาย
บารมีธรรมของ พระพุทธเจ้า และพระสาวกทั้งหลายมันจับใจเหลือเกิน
มันกระตุ้น มันกระแทกที่ใจให้ฮึกเหิม จนปฏิญาณกับตัวเองว่า...เราต้องไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรม
เราต้องเดินตาม พุทธองค์ ...เราต้องทำ นิพพาน ให้แจ้ง
แต่สิ่งหนึ่งที่กลับยอกย้อนทิ่มตำหัวใจอยู่เสมอ คือ...เล่าเรียนมาอย่างหนักหนา บากบั่นมาขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่พ้นทุกข์สักที
มันผิดพลาดที่ตรงไหน...ปริยัติฯ ท่วมหัวท่วมหู ก็ยังทุกข์อยู่
ความคิดนี้...วนเวียนอยู่ไม่รู้จักหาย
เมื่อคิดไม่ตก หาคำตอบไม่ได้...แสดงว่าตัวเราคงมาผิดทางแล้ว
ปริยัติฯ ที่ทุ่มเทไปแทบล้มแทบตาย คงยังไม่เพียงพอ เราต้องการ...ผล คือแจ้งในพระนิพพาน
อย่างนั้นต้องย้อนไปที่เหตุ...เหตุปัจจัย
องค์ประกอบที่จะทำให้ตัวเรา...พ้นทุกข์ เข้าถึง พระนิพพาน มันคงต้องมีมากกว่าปริยัติฯ แน่นอน
แล้วอะไรล่ะที่ขาดหาย ตกหล่นไป.... เมื่อปริยัติ แล้วต้องควบคู่...ปฏิบัติฯ
สองอย่างนี้ต้องไปด้วยกัน ต้องให้ได้สมดุลย์ทั้งสองฝั่งฝ่าย
ทุกวันนี้...สร้างบารมีทางความรู้ ในพระธรรม มากล้นแล้ว
แต่...ทางด้าน ปฏิบัติ ฯ ถึงจะตั้งใจทำอยู่ แต่คงยังไม่พอ ยังบกพร่อง ยังน้อยเกินไป ไม่ได้สมดุลย์กัน
การอยู่ในเมืองหลวง มันคงไม่เหมาะ ไม่...สัปปายะ
หลังจากคิดได้ดังนั้นแล้ว...หลวงตามหาฯ ท่านจึงขบคิดหาแนวทางในการ...ปฏิบัติฯ
ไปค้นพบเจอ...เรื่องราวของ พ่อแม่ครูอาจารย์.......หลวงปู่มั่น
เอาแนวทาง วิธีการ วิธีคิด วิธีปฏิบัติ .......เอามาศึกษาอย่างหมกมุ่นจริงจัง
เทวดา ฟ้าดิน ท่านอาจจะรับรู้ถึงความคิด และบารมีที่ท่านสั่งสมมา จึงหาทางน้อมสนอง
ในปีนั้นเอง....วัดเกษมาคม วัดบ้านเกิดทางธรรม ของท่าน กำลังอลเวง
ชาวบ้านเริ่มมองหา...ผู้นำ ที่เก่งกาจ และแข็งแกร่ง
มองไปมองมา นึกขึ้นได้...ลูกบ้านเราไปสร้างบารมีถึง เปรียญธรรม 8 อยู่ในเมืองหลวง
ว่าแล้วยกพวกพากันไป หว่านล้อมขอนิมนต์ ท่านกลับมาเป็น...หลักใจ ให้พวกเค้าเถอะ
ด้วยเหตุผลทั้งปวง หลวงตามหาฯ ที่ขณะนั้นท่านอายุไม่ถึง 50 ปี เกือบ 30 พรรษา.
ก็ยอมรับนิมนต์มาทำงานหนัก
ในปี 2535 ท่านมารับหน้าที่ สมภารเจ้าวัด ต้องเป็นผู้นำทางความคิด ทางการปฏิบัติ ให้กับคนใน กมลาไสย
แต่....มันไม่ได้ง่าย เลยสักนิด
ตอนที่ท่านกลับมาใหม่ ๆ วัด มันไม่ค่อยจะเป็น...วัด
ท่านไปอยู่วัดขนาดใหญ่ วัดหลวงของเมืองไทย ที่มีการดูแลจากทางราชการ และชาวกรุงเทพ
แต่ที่นี้ ถึงจะวัดของหลวง แต่คน...มันหลวม
พระลูกวัดที่มีอยู่เดิม...แตกเป็นก๊ก เป็นกลุ่ม แย่งกันเป็นใหญ่ แย่งกันหาผลประโยชน์
พระวินัย ไม่ต้องพูดถึง ปริยัติฯ สอบทานกันแล้วก็ให้อ่อนอก อ่อนใจ
วัดนี้เป็น...มหานิกาย แต่ความเป็นจริงมัน...มหาเลอะเทอะ มหาวุ่นวาย
เรียกอีกอย่างว่า....วัดบ้าน แต่มันใกล้คำว่าบ้าน มากกว่าวัดสกปรก รกรุงรัง หย่อนยาน และผิดเพี้ยน ผิดทาง
ออกห่าง...ความเป็น พระสงฆ์ และที่อันสัปปายะ ไปไกลแล้ว
งานหนัก...งานนี้มัน งานหนัก
สถานที่ สิ่งก่อสร้าง ก็หนักหนา...แต่เรามาพัฒนากันใหม่ได้
แต่ คน...ทั้งคนที่เป็น โยม และ คนที่เป็น พระ....มันหนักกว่า ดูแล้วให้เหนื่อยหน่ายนัก
แล้วเรื่องแบบนี้ ปัญหาแบบนี้...พระพุทธเจ้า ท่านทรงทำอย่างไรนะ ท่านทำอย่างไรหนอออออ
พระองค์ท่าน ใช้....ปัญญา
ท่านหาเหตุ หาองค์ประกอบปัจจัย แล้วไปแก้ที่ต้นเหตุ .....
พระพุทธองค์ท่านไม่เคย...หักหาญน้ำใจ กับใคร
ไม่เคยว่าร้ายใคร แต่พระองค์ท่าน ทรงเป็น....ผู้นำ
ท่านทรงนำ ทั้งความคิด และการกระทำ
หลังจากใช้เวลาตั้งหลักอยู่พักนึง หลวงตามหาฯ ท่านจึงเริ่มดำเนินการ...ทำตาม องค์พระบรมศาสดา
ทำตามแผน ที่วางไว้ในหัว....ทำให้ดู อยู่ให้เห็น
การทำให้ดู คือครูที่ดี
ครู...ที่ทำให้เราดูไว้เป็นตัวอย่าง ที่จับต้องได้เราก็มี...หลวงปู่มั่น
ท่านทำอย่างไร เราจะทำตาม...เพื่อประโยชน์ของตน เพื่อทำ...นิพพานให้แจ้ง
และประโยชน์ท่าน คือชาวบ้านที่ฝากความหวังว่า ท่านจะมาเป็นผู้นำ เป็นหลักใจ
ที่นี่ก็บ้านเกิด วัดนี้ก็วัดที่เราบวช
ถ้าทำไม่สำเร็จ จะร่ำเรียนถึง...เปรียญธรรม 8 ไปทำไม
ถ้าทำไม่ได้ ไม่สำเร็จ...ก็อาย พระพุทธเจ้า
คงไม่กล้าสบตาท่านอีกเลย.....
อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564
วัดป่า...มหาสนุก 11
https://pantip.com/topic/39187231
| Create Date : 04 กันยายน 2562 |
| Last Update : 4 กันยายน 2562 18:15:30 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 289 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [