Bloggang.com : Bumu_Chan : conversation on the slope

conversation on the slope

คิดชื่อบล็อกนี้ได้ตอนเดินเขาอยู่ วันนี้วันอาทิตย์ที่อเมริกา เราไปเดินเขามา
นี่เป็นครั้งที่สามได้มั้ง ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าคนที่ไปเดินเขาเค้าเดินกันทำไม
แต่คนที่ไปด้วยกันชวนไปก็เลยไป เหมือนคนชวนไปกินอาหารร้านใหม่ที่เราไม่รู้จักมาก่อน
เราก็คงไป เพราะว่าอยากลองดู

คิดๆแล้วการเดินเขาก็เป็นกิจกรรมที่ตลกดี ต้องตื่นแต่เช้า ขับรถไปจอดที่ตีนเขา
แบกน้ำ แบกอาหารแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินขึ้นเขาไป เหงื่อไหลพลั่กๆตลอดทาง
พอไปถึงยอดเขาแล้วก็รู้สึกดี นั่งกินข้าวที่เตรียมไป เสร็จแล้วก็กลับลงมาทางเดิม
ขับรถกลับบ้าน

ถ้าคิดในแง่นึงการเดินเขาก็ดูเป็นกิจกรรมที่ตลกสิ้นดี ทำไมคนเราต้องทำอะไรให้
ยากลำบากโดยใช่เหตุ เดินขึ้นแล้วก็เดินลง ไม่ได้ตั้งใจไปดูอะไรเป็นพิเศษ
(ถ้าจะไปดูสัตว์อย่าง พวกดูนกก็ว่าไปอย่าง) แถมนั่งกินข้าวข้างล่างก็สบายกว่าเป็นกอง
แต่ถ้าคิดว่ามันเป็นการออกกำลังกายก็โอเค หรือบางคนบอกว่ามันเป็น achievement เล็กๆ
เป็นการฝึกตัวเอง ก็โอเค

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แต่เท่าๆที่ดู คนที่เดินเขากลับลงมา
ก็ดูพอใจกันทุกคน ไม่รู้ว่าพอใจกับอะไร แต่มันอาจไม่สำคัญนักก็ได้
แค่ความรู้สึกพอใจก็อาจเป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้วที่คนเราจะทำอะไรซักอย่างนึง
รึป่าว มนุษย์นี่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจดีนะ

สิ่งนึงทึ่เกิดกับเราเวลาเดินเขาคือ เรามักจะชวนคนที่ไปด้วยกันคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้
และหัวข้อที่เรามักจะลงเอยกลับไม่เหมือนเรื่องที่คุยกันบนพื้นราบ อย่าง
อยากได้เสื้อตัวนั้นตัวนี้จังเลย แต่กลับเป็นหัวข้อเรื่องปรัชญาเกือบทุกที

เนื้อหาที่เราคุยก็ไม่ได้ตื่นเต้นหรือแปลกใหม่ แต่เรารู้สึกแปลกใจว่า ทำไมเวลาเดินเขา
เรามักจะวนเข้าหาหัวข้อนี้โดยอัตโนมัติ หรือว่าเพราะเราอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ
เราเลยถูกปลดปล่อยจากสิ่งที่เป็นวัตถุ และย้อนมองกลับเข้าหาตัวเอง
อาจจะไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง หรืออาจจะมีหลายคำตอบที่ถูกต้องในเวลาที่ต่างกัน
แต่เราแค่รู้สึกสงสัยเท่านั้นเอง

เวลาไปเดินเขา เรามักจะนึกถึงหนังจีนโบราณ พวกฝึกกำลังภายใน
หรือไม่ก็พวกนักบวชแสวงบุญอะไรพวกนั้น เพราะทุกๆก้าวที่เราเดิน
เราต้องใส่ใจกับมัน (เพราะก้อนหินเยอะ) ไม่งั้นเราอาจจะลื่นไถล ขาแพลงได้ทุกเมื่อ
ก็เลยรู้สึกเหมือนต้องเพ่งดูทุกก้าว ยิ่งบางทีต้องหากิ่งไม้ยาวๆมาช่วยยันให้เดินง่ายขึ้น
ก็ยิ่งทำให้จินตนาการว่าตัวเองเป็นคนสมัยโบราณแบบที่ยังต้องเดินเขา
อาศัยอยู่ในถ้ำเข้าไปใหญ่ อย่าง สมัยพระถังซังจั๋ง หรือนักบวชนักบุญ
ในภาพวาด แต่ว่าก็ว่า คนพวกนี้มักจะพบความจริงที่น่าสนใจบางอย่างระหว่างเดินทางนะ

บางทีรู้สึกว่า คนเรา ถึงเวลาผ่านไปเป็นร้อย ๆพัน ๆปี แต่ตัวตนข้างในของคนเราก็
เหมือนเดิมเลย เดินทางเป็นหมื่น ๆ ลี้ พัน ๆ ปี เพื่อค้นหาตัวเอง
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่มีคำตอบ เพราะความจริงมันอาจไม่มีคำถามตั้งแต่ต้น
สิ่งที่สำคัญคือ การสนุกกับมัน เท่านั้นเอง รึป่าว (อดคิดไม่ได้อีก)

แค่นี้ละกัน ที่มาของ conversation on the slope ที่ๆทำให้เราวกเข้าหาตัวเองเสมอ
คนเราต้องทรมานตัวเอง เพื่อให้เราเห็นตัวเองได้ชัดขึ้นเสมอเหรอ
ถ้าหยั่งงั้นคงเป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ เพราะในขณะเดียวกันนั้น แมงมุมกับ
ไส้เดือนบนภูเขากลับใช้ชีวิตของมันไปได้ โดยไม่ต้องให้ใครมาคอนเฟิร์ม
อยู่ตลอดเวลาว่า เธอคือ ไส้เดือนนะ เธอคือ แมงมุมนะ
(โอเค ว่าจะเปลี่ยนเรื่องแล้วนี่นา) ^_^

Create Date : 17 สิงหาคม 2552

Last Update : 17 สิงหาคม 2552 9:32:04 น.

9 comments

Counter : 620 Pageviews.

ชอบเนื้อหาของบลอกวันนี้จัง
มันก็น่าตลกจริงๆนะ เดินขึ้น แล้วก็เดินลงทางเดิม
ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายเป็นวัตถุด้านบน
แต่มีจุดมุ่งหมายในใจ

..มนุษย์นี่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจดีนะ
^
^
พูดเหมือนไม่ได้เป็นมนุษย์ด้วยกันเลย

โดย: nanida

วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:9:20:32 น.

พูดเหมือนป๋ายานาซากิ
(จำชื่อป๋าถูกมั๊ยเนี้ยะ)

คนเราก็ทำเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ วน ๆ
เปลี่ยนฉาก เปลี่ยนการแต่งตัว เปลี่ยนสถานที่
เปลี่ยนตัวละคร
น่าจะยังงั้นนะ หรือว่าเราถูกสาป
อิ อิ

โดย: sai IP: 58.64.92.215 วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:21:51:56 น.

สวัสดีค่ะ

พอดีว่ายุ่งเรื่องงาน(ฝีมือ) เลยไม่มีกะจิตกะใจจะเข้าบล็อก

วันนี้พอจะผ่อนคลายได้บ้างแล้ว เลยเข้ามาเยี่ยมค่ะ

ก็เข้าใจนะคะเรื่องที่แพลนเอาไว้ว่าจะไปไหน ทำอะไร แล้วก็ต้องเลิกคิดไป เพราะว่ามาเจออากาศที่ร้อนแผดเผาแบบเมืองไทย

เพราะตัวเองก็จะหมดเรี่ยวแรงเหมือนกัน เวลาออกไปอยู่ out door แต่ถ้าอยู่ indoor ก็จะมีความสุขมากกก เวลาที่แดดออกจัด ๆ เป็นคนชอบแสงแดด แต่ไม่อยากโดนแดดค่ะ (ไม่ได้กลัวดำค่ะ แต่แสบผิว)

เลยชอบที่จะไปเซ็นทรัลเวิร์ลด์ทุกครั้งที่ว่าง

ดีใจจังที่รู้ว่าโตเกียว อลิซ ใกล้ออกแล้ว เห็นในเล่มบอกไว้เหมือนกันว่าออกปีละเล่ม

ขอให้มีความสุขในการรู้ใจตัวเอง จากการปีนเขาต่อไปนะคะ..^-^

โดย: pat's making IP: 58.9.135.56 วันที่: 20 สิงหาคม 2552 เวลา:11:55:33 น.

คุณ sai คะ ป๋ายานาซากิคือใครอะ อยากรู้ จะได้ตามไปอ่าน

คุณแพทท่าทางชอบทำงานฝีมือมากนะคะ ว่างๆเอามาโชว์บ้างก็ได้นะคะ ^_^

โดย: bumu_chan IP: 67.82.206.113 วันที่: 21 สิงหาคม 2552 เวลา:20:55:37 น.

มันเป็นการ์ตูนนะคะ นานแล้ว อ่านแล้วได้อารมณ์เดียวกันเนี้ยะแหละ เดี๋ยวหาชื่อที่ถูกต้องได้แล้วจะมาบอกนะคะ

โดย: sai IP: 202.80.229.92 วันที่: 23 สิงหาคม 2552 เวลา:21:53:31 น.

เรื่องงานฝีมือ แค่พอทำได้ค่ะ ไม่ได้ชอบไปหมดทุกอย่าง

อย่างแรกเริ่มที่เข้าบล็อก bumu_chan ครั้งแรก แล้วไปเจอหน้าที่ทำกระเป๋า ก็กรี๊ดมากค่ะ ดีใจที่มีคนชอบงานฝีมือ สไตล์ zakka เหมือนกัน

แล้วบล็อกก็เรียบง่ายน่ารักดี ตั้งแต่นั้นมาก็ favorite บล็อกนี้เอาไว้เลยค่ะ...แต่จำไม่ได้แล้วว่ารู้จักได้อย่างไร

แถม bumu_chan ยังนำพาให้ไปเจอบล็อกของคุณ kOok_k อีก ก็ยิ่งกรี๊ดกร๊าดใหญ่ (โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับงาน DIY )

ตอนนี้ก็เลยฝันไปไกลถึงขนาด อยากเปิดสตูดิโอเล็ก ๆ ที่บ้าน เพื่อให้เป็นแหล่งเจอะเจอกันของพวกชอบงานแฮนด์เมดน่ะค่ะ แต่ไม่อยากให้ถึงขั้นมืออาชีพจ๋า มันดูแล้วกดดันเกินไป อยากให้เป็นงานง่าย ๆ แบบที่คุณย่าคุณยายทำให้แม่เราสมัยเป็นเด็ก ยังงั้นมากกว่า

ก็ไม่รู้ว่าความฝันจะเป็นจริงเมื่อไหร่นะคะ เพราะยังไม่ได้ลงมือสต็อกของไว้เลยค่ะ แบบว่าจะทำกระเป๋าหรืออะไรซักอย่างที ก็เมื่อเพื่อน ๆ สั่งแกมบังคับให้ทำให้มากกว่า ^_^

แถมตอนนี้ก็ยังติดค้างกระเป๋าอยู่ตั้งหกใบ กับอีกงานที่เพื่อนของเพื่อนอยากได้เป็นของชำร่วย ที่ยังไม่แน่ใจเลยค่ะ ว่าจะทำไหวรึเปล่า เพราะไม่อยากทำงานอุตสาหกรรมค่ะ

ว่าแล้วก็ขอตัวไปถีบจักรต่อก่อนนะคะ...

โดย: pat's making IP: 58.9.209.227 วันที่: 24 สิงหาคม 2552 เวลา:9:32:36 น.

อืม เราเป็นคนนึงที่ชอบเดินเล่นนะ เดินที่ไหนก็ได้ ขอให้ได้เดิน
เวลาเราไปเดินเล่น (แน่นอนเคยเดินขึ้นเขาที่เกียวโตคนเดียว)
เราว่ามันเหนื่อยนะ แต่สนุกดีค่ะ
เหมือนได้ไปในที่ที่ไม่คุ้นเคยมั้งคะ
ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยคุยอะไร (ถ้าไปกับอีกคน)
เอาแต่เดิน ยิ้ม มองไปรอบๆ ดูนู่นนี่ (เพราะถ้าพูดด้วยมันเหนื่อย ฮ่าๆ)
และรู้สึกสนุกตรงที่เราสามารถเดินได้นานๆ (เพราะระยะทางมันไกล)
นานๆ ทีได้ทำแบบนั้น (เหนื่อย) แล้วรู้สึกสบายใจมากเลยละค่ะ

ป.ล.1 เราชอบวงเล็บเนอะ

ป.ล.2 ตอนนี้เรากำลังทำหนังสือเล่มใหม่ (ดูแลเฉยๆ ไม่ได้เขียนเองค่ะ)
เพิ่งใส่ปกในบล็อก คิดว่าต้องชอบแน่ๆ เลย ลองแวะไปดูนะคะ

โดย: fonkoon

วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:10:08:23 น.

^
^
เห็นด้วยค่ะคุณฝนว่าเวลาเดินเขาแล้วคุยไปด้วยมันเหนื่อย
แต่ถ้าไม่คุยมันก็เงียบๆ แล้วรู้สึกเหมือนทางมันไกลกว่าเวลาคุย เลยต้องคุยหลอกตัวเองให้ลืมๆว่าเดินเขาอยู่ (โกงเล็กๆ) ^^

โดย: bumu_chan IP: 67.82.206.113 วันที่: 26 สิงหาคม 2552 เวลา:5:29:05 น.

ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนเรารึเปล่าที่มักคิดถึงเรื่องต่างๆตอนอาบน้ำ ต้องเป็นน้ำจากฝักบัวเท่านั้นด้วย เหมือนสายน้ำไหลๆทำให้ความคิดไหลตาม โอ้ย ลึกๆ

โดย: Rive Gauche

วันที่: 29 สิงหาคม 2552 เวลา:10:30:55 น.