|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
お土産
::::::
ว่าจะเขียนเกี่ยวกับของฝากที่ได้มาจากญี่ปุ่นคราวนี้
แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได้ถ่ายรูปซะที . . .
(ที่เค้าเรียก พลังเฉื่อย คืออย่างงี้รึป่าวน้า)
แต่มีอันนึงที่ถ่ายไว้ตอนกลับมาใหม่ๆ เลยเอามานำร่องก่อนแล้วกัน
เป็นขนมญี่ปุ่นแบบดั้งเดิม (คล้ายๆข้าวตังไทย) รสหวานๆ เค็มๆ อร่อยดี
ห่อเป็นอันๆ (กลัวไม่รู้ว่าเป็นญี่ปุ่น) กล่องออกแบบลายดั้งเดิมแต่คลาสสิค
เวลาเดินผ่านอยู่ในบ้าน เห็นกล่องก็แฮปปี้แล้ว
เราเป็นคนบ้ากล่องแบบนี้ ไม่รู้บ้านเราเรียกว่าอะไร
แต่ภาษาอังกฤษเค้าเรียก tin can (รึป่าวนา)
เอาเป็นว่ากล่องสังกะสี ที่มีลาย ๆ น่ารัก ๆ
กินขนมหมดแล้วเก็บไว้ใส่ของกระจุ๊กกระจิ๊กต่อได้ อะไรแบบนั้น
เวลาไปเที่ยวเจอแบบนี้ทีไร ตกเป็นเหยื่อทุกที
อันนี้เห็นจากในแม็กกาซีนที่ญี่ปุ่น แล้วบังเอิญไปเดินเจอที่อิเซตัน ชินจูกุ
บางทีพวกร้านดังๆของญี่ปุ่น ทางห้างเค้าเอามาขายด้วยเพื่อดึงลูกค้า
เลยโชคดีเรา ถ้าต้องให้ไปร้าน เราคงไม่ได้ไป
ยังมีของฝากน่ารักๆอีกหลายอย่าง
จะค่อยๆทยอยเอามาลง . . .
แต่ตอนนี้ ขออัพเดทชีวิตช่วงนี้หน่อย
(ข้ามได้ ถ้าไม่สนใจ:)
ตอนนี้อย่างที่บอกว่า เตรียมตัวย้ายบ้านอีกแล้ว
ที่บ้านเราส่วนใหญ่คนอยู่"บ้าน"จริงๆ อยู่ที่ไหนก็ที่นั่น
บางทีชั่วชีวิตก็ไม่เคยย้ายไปไหน
แต่ที่เมกานี่ ไลฟ์สไตล์เค้าเป็นแบบอยู่อพาร์ทเมนต์
ไม่ได้เป็นเจ้าของ คนนึงเราว่าต้องย้ายไม่ต่ำกว่าสองสามครั้งในชีวิต
เข้ามหาลัยก็ต้องย้ายไปหอ จบแล้วได้งานเมืองอื่นก็ต้องย้าย
มีครอบครัวก็ต้องย้ายไปที่ใหญ่ขึ้น ฯลฯ
ส่วนของเรา ย้ายเพราะเดินทางไม่สะดวก
ต้องย้ายกลับไปอยู่ในเมืองอีกแล้ว
ตอนแรกๆก็ดีใจอยู่ แต่พอผ่านไปพักนึง
โดยเฉพาะหลังกลับจากญี่ปุ่น รู้สึกทำไมแมนฮัตตันมันสับสนอลหม่านจัง
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่คิดอย่างงี้ เพราะตั้งแต่ย้ายมานิวยอร์ก
ก็เพราะรักความอลหม่านแบบนิวยอร์กนี่แหละ
ไม่ว่าใครจากที่อื่นมาบอกว่า ไม่ชอบนิวยอร์ก สกปรก คนเยอะเกิน ฯลฯ
เราก็มองไม่เห็นอย่างที่เค้าว่าซักที
แต่กลับจากญี่ปุ่นครั้งนี้ ทำไมมันเริ่มเห็นแล้วไม่รู้
โตเกียวก็เป็นเมืองใหญ่ แต่รู้สึกตึกเค้าเตี้ยกว่า
มีที่โล่งๆให้หายใจหายคอได้มากกว่า
นิวยอร์กนี่ไม่ว่าจะไปไหน ก็ต้องมีคน(ไม่รู้จัก)อยู่ใกล้ๆตัวตลอด
ถึงไม่มีคน ก็จะมีเสียงสอดแทรกเข้ามารบกวนโสตประสาทตลอดเวลา
บางทีอยากหาเวลาสงบๆก็ยากเหมือนกัน
แต่บ่นไปอย่างงั้นแหละ
เพราะในขณะเดียวกัน เราก็รู้ว่า เราไม่ได้เกลียดความอลหม่านนี้ของ
นิวยอร์กซะทีเดียว
วิวที่คนเดินผ่านตาเราไป เหมือนมีม้วนฟิล้มฉายอยู่ตรงหน้าเวลานั่งอยู่
หน้าร้านกาแฟ ...
หรือว่าความสงบกับความอลหม่านจะเป็นสองหน้าบนเหรียญเดียวกัน?
เพราะบางทีในความอลหม่านแบบเกินทนนั้น เราก็รู้สึกสงบได้เหมือนกัน
(เปลี่ยนโทน)
สรุปคือ ช่วงนี้เลยกำลังยุ่งกับการเตรียมหาบ้านใหม่ แพ็คของ ฯลฯ
(พักนี้คนใกล้ตัวแอบคอมเมนต์ว่า เราชอบให้รายละเอียดเยอะเกิน
เวลาเล่าเรื่อง พักนี้เลยพยาม "สรุป" ตอนท้ายหน่อย :D)
อย่าลืมติดตามตอนต่อไป (ของฝากจากญี่ปุ่นภาคสอง) - ควรจะเปิด
กลุ่มบล็อกใหม่ "วัตถุนิยม" ดีมั๊ยเนี่ย 
| Create Date : 06 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 6 พฤษภาคม 2553 7:26:40 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 792 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Bumu_Chan  วันที่: 12 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:52:52 น. |
|
|
|
| โดย: fonkoon วันที่: 15 พฤษภาคม 2553 เวลา:19:34:49 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ผมอยุ่ลอนดอน
ได้ไอเดียอะไรเยอะแยะ จากการนั่งมองคน
(แต่จะมีเวลาว่างไปนัั่งมองคนบ่อยเท่าไหร่ นั้นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะปกติก็เป็นหนึ่งในคนวิ่งวุ่นวาย ที่อลหม่านไม่แพ้ชาวบ้านเขา)
ปล ..จะรอติดตามขนมต่อนะครับ