Bloggang.com : Bumu_Chan : The Elegance of the Hedgehog

The Elegance of the Hedgehog

: : :

ความสง่างามของเม่น . . .
ฮึ่ม แปลเป็นไทยแล้วนึกไม่ออกว่า หนังสือเป็นยังไง
ตอนเห็นหนังสือเล่มนี้ทีแรก ชอบหน้าปก
ดูแล้วให้ความรู้สึก surreal ดี เหมือนน้องคนนี้กำลังเดินอยู่ต่างมิติ
พอเปิดอ่านหน้าแรกปุ๊บ ก็ติดกับทันที
มันเหมือนเป็นหนังสือที่เราอยากอ่านมานานแล้ว แต่ไม่รู้ตัวว่าอยากอ่าน
จนมีคนเขียนมันออกมา

The Elegance of the Hedgehog เป็นนิยายอิงปรัชญาเล่าผ่าน Renee
คนเฝ้าประตูตึกอพาร์ทเมนท์ของครอบครัวผู้มีอันจะกินในปารีส ภายนอก
เรอเนเป็น concierge ตามที่คนทั่วไปคิดว่าควรเป็นทุกกระเบียดนิ้ว
แต่จริงๆแล้ว เรอเนเป็นนักปราชญ์ เธอมีปัญญาเกินกว่าที่คนเฝ้าประตู
ธรรมดาๆควรมี และเพราะเชื่อว่าชนชั้นแต่ละชนชั้นมีเขตแดนของตัวเอง
ใครอยู่ชั้นไหนไม่ควรก้าวข้ามเส้นแดนไปยังอีกฝั่งนึง เรอเนจึงได้แต่ซ่อนตัว
ตนที่แท้จริงของเธอไว้ภายใต้คราบคนเฝ้าประตูที่แสนจะธรรมดา มองดู
ความเป็นไปในตึกและในโลกผ่านร่างของคนเฝ้าประตูนั้น

Paloma เด็กน้อยอายุสิบสอง ลูกสาวครอบครัวผู้มีอันจะกินที่อาศัย
อยู่ในอพาร์ทเมนต์ชั้นห้าของตึก ผู้มีปัญญา ไม่แปดเปื้อนไปด้วยอคติแบบที่
เด็กที่มาจากครอบครัวมั่งคั่งควรจะเป็น เด็กน้อยสามารถมองทะลุรูปลักษณ์
ภายนอกของคน และเห็นคนๆนั้นอย่างที่เป็น รวมถึงเรอเนคนเฝ้าประตูด้วย

เมื่อคนเฝ้าประตูผู้แอบซ่อนรูปทองอยู่ใต้เปลือก และคุณหนูผู้ไม่แยแส
ความมีอันจะกินของตัวเอง แต่กระตือรือร้นที่จะค้นหาความเคลื่อนไหวที่
น่าสนใจของโลก มาพบกัน จะเกิดอะไรขึ้น

ขอสปอยล์หน่อยว่า ตอนจบหักมุมสมกับเป็นนิยายอิงปรัชญา อ่านแล้วรู้สึก
ถึงความ absurd ของชีวิต และชอบย่อหน้าสุดท้ายของคนเขียนมากๆ

[I have finally concluded, maybe that's what life is about: there's a
lot of despair, but also the odd moment of beauty, where time is
no longer the same. It's as if those strains of music created a sort
of interlude in time, something suspended, an elsewhere that had
come to us, an always within never.

Yes, that's it, an always within never.]

[ในที่สุดฉันก็สรุปว่า นี่แหละคือชีวิต เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
แต่ก็มีบางขณะที่เต็มไปด้วยความสวยงาม ซึ่งเวลาได้แปรเปลี่ยนไป
มันเหมือนกับว่า ท่วงดนตรีเหล่านั้นทำให้เกิดคล้ายๆการสลับฉากของเวลา
บางสิ่งถูกดึงไว้ชั่วคราว ที่อื่นได้มาเยือนพวกเรา ความเป็นตลอดไปใน
สิ่งที่ไม่มีอีกต่อไป

ใช่เลย ความเป็นตลอดไป ในสิ่งที่ ไม่มีอีกต่อไป ]

- - -

ไม่รู้จะมีคนแปลเล่มนี้รึเปล่า (หรือมีคนแปลแล้วรึยัง)
ต้นฉบับเล่มนี้เป็นภาษาฝรั่งเศส เราอ่านฉบับแปลเป็นภาษาอังกฤษ
มีศัพท์หรูเยอะมาก อ่านไปเกาหัวไป แต่ก็ยังพอได้อรรถรส
แต่ถ้าแปลเป็นไทย คงได้ฟีลแบบไทยๆ นึกไม่ออกว่าจะเป็นไง
แต่ก็อยากให้คนอ่านเรื่องนี้เยอะๆ คนเขียนเขียนได้คมคาย สวยงามดี
(แต่สมัยนี้คนคงไม่ค่อยสนใจเรื่องคมคาย สวยงามอะไรแล้ว
เพราะอย่างงี้ พอมีหนังสือแบบนี้ออกมาที เลยรู้สึกว่า เราขาดสิ่งเหล่านี้ไป)

เดี๋ยวนี้คนเราใช้ชีวิตแบบ functional เกินไปจนขาดความสวยงามรึเปล่า
บางทีถ้ามันเป็นแบบนั้นก็น่าเบื่อนะ เพราะคนเรามีความสามารถในการ
appreciate ชีวิตในระดับลึกกว่านั้น ปล่อยให้ศักยภาพนั้นไม่ได้ออกกำลัง
อยู่ๆมันอาจจะทื่อขึ้นมา มีคนเคยบอกเราว่า ทำอะไรควรคำนึงถึงความ
สวยงาม ทำอย่างสง่างาม แม้แต่กิจกรรมธรรมดาๆในชีวิตประจำวัน
ถ้าเราทำมันอย่างส่งๆไปที ชีวิตเราก็จะเป็นแบบนั้น เป็นชีวิตที่ส่งๆไปที
เหมือนกัน เหมือนที่เคยได้ยินป้าญี่ปุ่นคนนึงพูดในรายการทีวี (ตอนอยู่
ญี่ปุ่น)

おしゃれ心がないと人生は面白くない
ถ้าไม่มีใจที่รื่นรมย์แล้ว ชีวิตก็ไม่น่าสนใจ

นี่ขนาดป้าแก่ธรรมดาๆในญี่ปุ่นยังคิดได้เลยนะเนี่ย
ฟังดูแล้วมันน่าเชื่อถืออะ

- - -

ป.ล. 1 อัพเดทชีวิตช่วงนี้หน่อย ตอนนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางกับบ้านใหม่แล้ว
ยังขาดเฟอร์นิเจอร์ใหม่มาแทนของเก่าอยู่บ้าง แต่จะค่อยๆทยอยหา ซื้อไป
เวลาย้ายบ้านที ทำเอาตารางชีวิตเขวไปเหมือนกัน เพราะมีนู่นนี่ จิปาถะต้อง
ทำเยอะ เพราะรู้ว่าต้องทำ ใจก็เริ่มว้าวุ่น ไม่นิ่ง อยู่ไม่สุข พาลทำอย่างอื่น
ไม่ได้ไปด้วย เลยรวนไปหมด ต้องค่อยๆแก้ไปทีละปม สรุปว่า ต้องใช้เวลา
เดือนหน้าคงเข้าที่เข้าทางมากกว่านี้

ป.ล. 2 บอกว่าจะอัพบล็อกบ่อยขึ้น แต่ก็ทิ้งช่วงมาสามอาทิตย์ นานเหมือน
เดิม พอนึกว่าจะเขียนบล็อก อีกใจนึงมันก็บอก เอาไว้ก่อนละกัน ผลัดไปๆ
จนรู้ตัวอีกทีก็สามอาทิตย์แล้ว ว่าจะผลัดน้อยลงแล้วเชียวนา เอาน่ะ นี่เดี๋ยว
อาทิตย์หน้าก็เริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นแล้ว เรียนภาษาญี่ปุ่นที่เมกานี่เหมือน
น้ำเชี่ยวเอาเรือขวางเลยนะ (นึกภาพออกมั๊ย) คือ วันๆทุกคนรอบตัวก็พูดแต่
ภาษาอังกฤษ เราก็จะฝืนหัดพูดภาษาญี่ปุ่นให้ได้ แบบมันต้องฝืนกระแส
ตัวเองมากๆ นั่นคือ สิ่งที่เราอยากพูดอะ แต่ถ้าไม่เรียนไปเรื่อยๆ เดี่ยวก็ลืม
หมด ต้องทนเข้าไว้

วันก่อนดูรายการทีวีญี่ปุ่น(อีกแล้ว) ไปสัมภาษณ์คน
ต่างชาติที่ได้ทำงานในออฟฟิศญี่ปุ่น ยังยกสำนวน ishi no ue ni san nen
คล้ายๆ ฝนทั่งให้เป็นเข็ม ทำอะไรต้องมีความเพียรอดทน ประมาณนั้น
เหวอเลยเรา ต้องเอามั่งๆ ยอมพี่ต่างชาติไม่ได้ (แบบว่า พี่เค้ายังพูดได้
เราเอเชียด้วยกันยอมน้อยหน้าพี่ต่างชาติไม่ได้)

เฮ้อ ความจริงมีเรื่องอยากเล่ามากมาย แต่เอาไว้ค่อยๆ ทยอยเล่าดีกว่า
วันนี้แค่นี้ก่อน

ป.ล. 3 ตัวเลขบล็อกเคาเตอร์มันขึ้นเอาๆ แต่ไม่เห็นคอมเมนท์ (หรือว่าเรากด
เข้ามาดูบ่อยไปหว่า) ฮ่าๆ

Create Date : 20 มกราคม 2554

Last Update : 20 มกราคม 2554 12:36:17 น.

9 comments

Counter : 888 Pageviews.

เฮ้ย...อ่านแล้วน่าสนใจมากค่ะ

ว่าแต่..จะมีเป็นไทยมั้ยนี่ อยากอ่านอย่างแรง

วันนี้มีึคิวโหวตครบสามบล็อกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาโหวตให้สำหรับกลุ่มบล็อกหนังสือนะคะ

เรื่องคอมเม้นท์ หลายคนชอบมาอ่านโดยไม่เม้นท์ค่ะ แนะนำให้เวลาไปบล็อกคนอื่นก็ทิ้งคอมเม้นท์ไว้นะคะ บางที่เพื่อนบล็อกก็จะกลับมาอ่านแล้วก็ทิ้งคอมเม้นท์ไว้เหมือนกันค่ะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 20 มกราคม 2554 เวลา:13:04:42 น.

อ่านแล้วรู้สึกว่า สาวน้อยที่แก่เกินตัวเบื่อ "โลก" ขนาดหนัก ถึงขนาดวางแผนจะพาตัวเองไปให้พ้น จนกระทั่งได้มาพบสาวแก่ ที่ทำให้เห็นความงามของ "โลก" ขึ้นมามั่ง ว่าไปแล้วคือสองคนที่ไม่ครบมาเต็มเติมให้กันและกัน
มีหนังด้วยค่ะ หนังใช้ได้เลยทีเดียว

โดย: na IP: 121.215.223.189 วันที่: 20 มกราคม 2554 เวลา:15:19:36 น.

แวะมาลงชื่อค่ะว่าเข้ามาอ่านอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ค่อยได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ อิอิ

ขอเมนท์เอ็นทรีก่อนหน้านี้ละกันนะคะ จะบอกว่ามีหนังสือของ Kate Williamson เหมือนกันค่ะ ชอบมาก เปิดดูแล้วมีความสุขมาก ทำให้อยากเรียนวาดรูปสีน้ำขึ้นมาตะหงิดๆ (มีแต่ความอยากค่ะ แต่ไม่ลงมือทำซ้ากที :P)

โดย: mommy45 IP: 219.20.252.51 วันที่: 20 มกราคม 2554 เวลา:21:41:01 น.

^
^
ขอบคุณคุณสาวไกด์ใจซื่อสำหรับคำแนะนำค่ะ ไว้วันหลังจะลองดู เดี๋ยวต้องไปสืบดูว่าของไทยมีคนแปลรึยัง

คุณนา พูดได้ตรงเชียวค่ะ มีหนังด้วยเหรอคะ เค้าสร้างตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้เลย แต่เราว่าอ่านหนังสือก็ได้อรรถรสดี

คุณmommy45 ไม่บังคับค่ะ ไม่บังคับ ไม่มีเวลาเมนท์ไม่เป็นไร เราก็บ่นๆไปงั้น แค่สงสัยเฉยๆ ว่าคนหลงๆเข้ามาหรือมาอ่านกัน เข้ามาอ่านก็ขอบคุณแล้วค่ะ

โดย: bumu_chan IP: 68.173.96.113 วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:5:50:48 น.

ได้ยืมนิยายเรื่องนี้จากห้องสมุดมหาลัยมาอ่านเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ อยากอ่านนิยายก่อนที่จะดูเวอร์ชั่นภาพยนต์ อ่านยังไม่จบเลยค่ะเหลือนิดเดียว แต่ก็ต้องส่งคืนห้องสมุด เลยดูเวอร์ชั่นที่ทำเป็นหนังเลยเพราะอดใจไม่ไหว ตอนจบนี่ทำเอาชอคเหมือนกันค่ะ
ถ้านับตัวนิยายเองก็ชอบค่ะ อยากรู้มานานแล้วว่านิยายปรัชญาที่ประสบความสำเร็จได้ในยุคสมัยนี้จะมีแนวการเขียนเป็นยังไง อ่านแล้วก็ไม่ผิดหวังค่ะ มีเวลาว่างๆจะไปอ่านอีกสามบทที่เหลือให้จบค่ะ

โดย: reinedesfleurs

วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:8:30:30 น.

มาโหวตให้สำหรับบล็อกหนังสือแล้วนะคะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:8:32:56 น.

สวัสดีค่ะ แวะมารายงานตัวว่าเข้ามาดูทุกครั้งที่เปิดเนต แต่ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นอะไร

..เรื่องย้ายบ้านอารมณ์เดียวกันเลยค่ะ คุณbumu_chan เก่งจังที่นิยามความรู้สึกออกมาได้..ตัวเองก็เป็นอย่างนั้น แต่กลับไม่ค่อยเข้าใจ สภาพเลยออกมาแบบงง ๆ กับชีวิตใหม่ในที่ใหม่น่ะค่ะ..แต่ก็พอใจและมีความสุขกับชีวิตตัวเองเยอะเลยค่ะ :)

..เป็นคนหนึ่งที่ชอบการใช้ชีวิตของคนญี่ปุ่นเหมือนกันค่ะ (หมายถึงความเรียบง่าย สวยงาม อ่อนโยน และใส่ใจ)

โดย: bag by pat IP: 125.24.66.69 วันที่: 22 มกราคม 2554 เวลา:10:35:03 น.

สวัสดีอีกรอบค่ะ

ยินดีค่ะ จะได้เป็นกำลังใจให้ทำบล็อกต่อไปเนาะคะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 22 มกราคม 2554 เวลา:16:40:15 น.

หนังสือน่าอ่านมากเลยค่ะเล่มนี้ สงสัยต้องไปหามาอ่านเสียแล้ว

โดย: MamaBun IP: 94.15.28.41 วันที่: 5 เมษายน 2554 เวลา:5:39:43 น.