Bloggang.com : Bumu_Chan : แอบอ่าน :)

แอบอ่าน :)

พักนี้ไปแอบอ่านบล็อกชาวบ้านบ่อยๆ (ฮิฮิ) มีบางบล็อกที่ต้องเข้าทุกวันเหมือนเป็นกิจวัตร บล็อกกลุ่มนี้ส่วนใหญ่จะเขียนสั้นๆ มีรูปประกอบนิดหน่อย ดูสะอาดๆ อาจไม่ได้เป็นบล็อกที่เขียนดีที่สุดหรือเพอร์เฟกที่สุด แต่เป็นบล็อกที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคย ไม่ทำให้แฮปปี้เกินไปหรือเบื่อเกินไป ทำให้กลับไปหาได้บ่อยๆเหมือนอาหารฝีมือแม่

ความจริงการอ่านบล็อกนี่มันก็เหมือนการติดตามชีวิตของคนเขียนนะ ระยะหลังมานี่เลยชอบอ่านบล็อกที่เจ้าของเขียนเกี่ยวกับชีวิตหรือความคิดของตัวเอง เพราะมันให้ความรู้สึก personal ดี คิดว่าคนที่เขียนดีคงคิดได้อย่างแตกฉานในหัวแล้ว เวลาเขียนเลยสามารถถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจน ทำให้คนอ่านอย่างเราเห็นภาพชัดและไม่งง

แต่ก่อนเราก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้อย่างจริงจังเท่าไหร่ เคยได้ยินเจ้านายพูดผ่านๆหูถึงคนรู้จักคนนึงว่าเป็นคนสับสนแค่ดูจากงานเขียนของเค้า ตอนนั้นยังนึกในใจว่าเว่อร์ จนวันนึงหยิบหนังสืออิมเมจมาอ่าน จำได้ว่าฉบับนั้นเป็นฉบับพิเศษเกี่ยวกับเรื่องสี สุ่มเปิดไปเจอคอลัมน์นึงก็เริ่มอ่านเลยพอรู้สึกตัวอีกทีก็อ่านจบแล้ว ตอนนั้นนึกในใจว่า เออ..คนนี้เขียนดีแฮะ อ่านง่ายดี เหมือนเล่าเรื่องให้เราฟัง ดึงความสนใจเราไว้ได้จนจบ มองหาชื่อคนเขียน พอเห็นชื่อเลยถึงบางอ้อ...วาณิช จรุงกิจอนันต์ หมดข้อสงสัยอีกต่อไปว่าทำไมเขียนดีจัง

ถึงตอนนี้เข้าใจที่เจ้านายพูดแล้วว่างานเขียนมันสะท้อนถึงกระบวนความคิดของคนเขียนยังไง โดยส่วนตัวแล้วชอบคนที่เขียนโดยใช้คำง่ายๆ ประโยคสั้นๆ และเขียนแบบกระชับ ไม่วกไปวนมา หรือลีลาจัดจนเกินไป จะว่าไปแล้วการเขียนแบบนี้ฟังดูค่อนข้างน่าเบื่อ แต่อาจเพราะความน่าเบื่อนี่แหละที่ทำให้อ่านได้ทนเพราะมันให้ความรู้สึกของความคงที่ (constant) ไม่เปลี่ยนแปลงมากจนเกินไป

* * * * * *
เรื่องเบาๆบ้าง :)

>>ช่วงนี้ไม่ได้ทำอะไรตื่นเต้น หรืออาจจะทำแต่ไม่รู้สึกตื่นเต้นเพราะมีเรื่องที่ตื่นเต้นกว่ารออยู่ ช่วงนี้เลยเหมือนช่วงเปลี่ยนผ่าน

>>ตอนนี้อากาศที่นิวยอร์กเริ่มเย็นแล้ว กะลังเข้าฤดูใบไม้ร่วง อุณหภูมิกะลังดี...ค่อยรู้สึกเหมือนอยู่เมืองนอกหน่อย เวลาอากาศดีจะทำให้อารมณ์ดีไปด้วย ก่อนมาอยู่ที่นี่ไม่เคยรู้ว่าสภาพอากาศมีผลต่ออารมณ์คนเราขนาดไหน อย่างเวลาไม่ได้เห็นแดดนานๆหลายๆวัน(ช่วงหน้าหนาว)วันสั้น กลางคืนยาว ทำเอาหดหู่ไม่ใช่เล่นเหมือนกัน

>>นอกจากดูหนัง ท่องตำราเรียนญี่ปุ่นแล้ว ช่วงนี้ก็พยายามรื้อของในบ้านทิ้งๆไปบ้าง เพิ่งรู้สึกว่าตั้งแต่ย้ายมานิวยอร์กซื้อของเข้าบ้านถี่มากๆ แต่พอตอนจะทิ้งกลับทิ้งไม่ลง เพราะของบางชิ้นมันมีประวัติหรือไม่ก็เก็บความทรงจำในบางช่วงชีวิตของเราไว้ อย่างมือถืออันเก่าๆที่เลิกใช้ไปแล้ว แต่ละอันจะมีเบอร์ของกลุ่มคนที่ไม่เหมือนกัน เป็นกลุ่มคนที่เราใช้เวลาด้วยในช่วงชีวิตนั้นๆ หรือรูปในมือถือก็เหมือนกัน เลยทิ้งไม่ลง...กลัวว่าถ้าทิ้งไปเพราะนึกถึงความสะอาดของห้องอย่างเดียวจะกลายเป็นคนไม่มีอดีตให้นึกถึง คิดแล้ววังเวงชอบกล...เลยตัดสินใจเก็บไว้ก่อน (ที่มาของ"ห้องเก็บของ"?)

วันนี้เท่านี้ก่อน...หวัดดีค่ะ ^_^

Create Date : 19 กันยายน 2550

Last Update : 19 กันยายน 2550 10:37:24 น.

7 comments

Counter : 567 Pageviews.

...แวะเข้ามาแอบอ่านของคุณบ้างละค่ะ

โดย: เพราะฉันห่างไกล

วันที่: 19 กันยายน 2550 เวลา:20:35:23 น.

มาแอบอ่านบ้าง
(คิดเหมือนคนข้างบน โดยไม่ได้นัดกัน)

โดย: fonkoon

วันที่: 20 กันยายน 2550 เวลา:21:37:49 น.

แอบอ่านไม่ดีนะครับ เพราะ แอบอ่าน กับ ขโมยอ่าน อันเดียวกัน

โดย: pecochan

วันที่: 21 กันยายน 2550 เวลา:2:11:42 น.

จะเรียกว่าแอบอ่านก็ไม่เชิง..แต่เพราะมักจะไม่ได้ทิ้งเมนต์ไว้ จขบ.เค้าคงไม่รู้ เลยรู้สึกเหมือนแอบหน่ะ

แอบอ่านยังดีกว่าไม่อ่านนะ
แต่แอบอ่านแล้วบอกด้วยคงยิ่งดี
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะ

โดย: Bumu_Chan

วันที่: 21 กันยายน 2550 เวลา:6:16:44 น.

เดี๋ยว blog หน้าขอ แอบอ่าน

โดย: pecochan

วันที่: 22 กันยายน 2550 เวลา:13:47:09 น.

ได้เลย ได้เลย

โดย: Bumu_Chan

วันที่: 22 กันยายน 2550 เวลา:20:21:50 น.

เรารักคนที่มีแฟนแต่เราไม่รู้จะทำกับความรู้สึกที่ชอบแฟนคนอื่น

โดย: บอล IP: 61.7.179.146 วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:22:57:11 น.