: : :

เราลุกขึ้นมาหยิบปากกา แล้วจดทุกสิ่ง

ที่อยู่ในความครอบครองของเราลงบนเศษกระดาษ

ในห้องสตูดิโอแคบๆสำหรับอยู่คนเดียว

เรามีอะไรซุกอยู่เยอะขนาดนี้เชียวหรือ

เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เครื่องสำอางค์

เครื่องนอน กระเป๋าเดินทาง

อุปกรณ์ทำครัว จาน ชามแก้ว

หนังสือ ซีดี ดีวีดี อุปกรณ์ไฟฟ้า . . .

และอะไรอีกยืดยาวเป็นหางว่าวในรายการนั้น

ในตอนนั้น เราแค่คิดว่า ถ้าเราจัดของรอบๆตัวเรา

ให้เป็นระเบียบกว่านี้ ในหัวเราก็คงจะยุ่งน้อยลง 

และชีวิตของเราก็อาจจะเข้ารูปเข้ารอยขึ้นด้วย

เป็นตรรกะที่หาที่มาที่ไปไม่เจอ เป็นแค่ความรู้สึก

มาถึงวันนี้ มองย้อนกลับไป 

วันที่เราลุกขึ้นมาหยิบปากกา

จดทุกสิ่งรอบตัวเราลงบนกระดาษ 

เป็นวันแรกที่เราเริ่ม 'ปลด' 

ปลดของที่เราซื้อมาแต่ไม่ใช้

ปลดของที่หมดอายุแล้วแต่ตัดใจทิ้งไม่ลง

ปลดแอกตัวเองจากอะไรที่ไม่รู้ตัวว่ายึดติดอยู่มานาน

จะได้มีที่ให้ของใหม่ๆที่จำเป็นมากกว่า

เมื่อเร็วๆนี้ เราอ่านหนังสือฮวงจุ้ยเล่มหนึ่ง

โดยตามมันมาจากหนังสือขำๆอีกเล่มหนึ่ง

ในหนังสือเล่มนั้นมีประโยคนึงที่

ทำให้เรารู้สึกอุ่นใจเล็กน้อย

"True security can only come from knowing 

who you are and what you are here to do."

เป็นประโยคที่ไม่คาดว่าจะเจอในหนังสือฮวงจุ้ยขำๆ

จากการโยนอะไรต่อมิอะไรทิ้งไปหลายปีที่ผ่านมา

รวมทั้งของที่ทิ้งไปแล้วมานึกเสียดายทีหลังด้วย

เราก็ได้เรียนรู้ว่า แม้แต่การ 'ปลด' ก็ต้องดำเนินไป

ตามกระบวนการแบบธรรมชาติเหมือนกัน

เราปลดได้วันละนิดละหน่อย ทีละนิดละหน่อย

เราเห็นคนที่ปลดจนบ้านเหลือแต่ของจำเป็น 

โล่งๆ สีขาวหมด แล้วก็รู้สึกพิกล ไม่แน่ใจว่า 

อยากปลดจนบ้าน มีหน้าตาแบบนั้น 

มันดูชืดๆ ไร้ชีวิตจิตใจ

บางทีการปลดสิ่งของบางอย่างไป

เราอาจจะต้องมีอะไรในใจเกิดขึ้นมาทดแทน

บรรยากาศในบ้านจะได้สมดุลย์คงเดิม

ทุกวันนี้เราว่า เราก็ยังพยายามปลดเป็นระยะๆ

พยายามจะไม่ให้มี too much baggage 

อย่างที่จอร์จ คลูนี่ย์ว่าในหนังเรื่องนั้น

จะได้เดินไปข้างหน้าได้ตัวเบาๆหน่อย

แต่การปลดก็เป็นการเดินทางในตัวของมันเอง

เราไม่อยากนึกถึงสภาพบ้านตอนปลดจนถึงที่สุดแล้ว

เพราะคาดว่ามันอาจจะน่าเบื่อ

เราน่าจะเอนจอยกระบวนการปลดนี้มากกว่า

:)