Don't Worry, Be Happy

<<
ธันวาคม 2551
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
9 ธันวาคม 2551
 

Title: ฤดูแต่งงาน


คาดว่าหลายๆ คนคงเคยคิดที่จะมีรักแรก รักเดียว และรักครั้งสุดท้าย
ซึ่งผมเองก็เคยคิดแบบนั้นเช่นกันเมื่อผมได้เจอเธอคนนั้น ทุกอย่าง...ล้วนหยุดลงที่เธอทั้งหมด


แต่ก็มีน้อยคน ที่สมหวังกับรักแรก
และผมก็ถูกจัดให้อยู่ในหมวดหมู่ของคนหมู่มาก อย่างที่ไม่สู้จะเต็มใจเท่าไหร่นัก

5 สิงหาคม 2545 คือวันที่ผมพบเธอครั้งแรก
จวบจนเข้าสู่ปลายปี 2550 เธอก็เดินออกไปจากชีวิตผม
ชนิดที่ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่า...เธอได้จากผมไปแล้ว


อยู่ๆ เธอก็หายไป ผมไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย
ไม่ว่าจะเป็นการสื่อสารจากช่องทางไหนก็ตาม

อย่างที่ทราบกันดีครับว่า ช่วงปลายปีเรามักจะเห็นหนุ่มสาวหลายๆคู่ จูงมือกันเข้าสู่พิธีวิวาห์
ซึ่งแน่นอนเพื่อนฝูงที่ผมรู้จักหลายคู่ ก็แต่งงานกันในช่วงนั้นเช่นกัน รวมทั้ง...คู่ของผมด้วย
หากว่า...ไม่เกิดโศกนาฏกรรมทางความรักของผมไปเสียก่อน ซึ่งอานุภาพการทำลายล้างของมัน ช่างหนักหนาเกินกว่าจะเป็นการอกหักครั้งแรกในชีวิตยิ่งนัก

จำได้ในช่วงที่ผมกำลังออกอาการเมาหมัดจากการอกหักอยู่นั้น ผมไปสัญญากับเพื่อนคนหนึ่งว่าผมจะออกแบบการ์ดแต่งงานให้...ด้วยสปิริตที่รับปากไว้แล้ว ผมจึงนั่งทำการ์ดงานแต่งงาน ให้กับเพื่อนผมคนนั้นด้วยน้ำตานองหน้า...

เป็นสถานการณ์อันสุดแสนจะฮาร์ดคอร์ในระดับโคตรพญาหมื่นแสนสุนทรสนานเชียวครับ
เพราะภาพในหน้าจอคอมพิวเตอร์ กับบรรยากาศแห่งความสุขของคู่บ่าวสาว
มันช่างตรงข้ามกับอารมณ์ และบรรยากาศรอบข้างของผมอย่างสิ้นเชิง

มาในปีนี้ ฤดูแต่งงานเวียนมาอีกครั้ง ขณะที่ผมกำลังจะลืมใครบางคนได้...
เธอก็มาปรากฎตัวต่อหน้าผม ชนิดที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ว่าเธอไม่ได้มาเพียงคนเดียว

ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก เดินสวนหนุ่มสาวทั้งคู่ไป ผมมั่นใจว่าชั่ววินาทีหนึ่ง
เธอได้สบตากับผม และผมก็มั่นใจว่า เธอคงไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน ที่ได้เจอผมโดยบังเอิญเช่นนี้

หลังจากวันนั้น ผ่านมาไม่กี่วัน โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น
ผมชำเลืองมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา...เบอร์ไม่คุ้น...ผมรับสาย

ปลายสายเงียบ...ผมเงียบ
“สวัสดีค่ะ...จำได้ไหม” เสียงอันคุ้นหูที่ผมไม่ได้ยินมาเสียนาน
ใช่ครับ เป็นเธอคนนั้นนั่นเองที่โทรเข้ามา

“จำได้สิ...” ผมตอบกลับ
“จะไม่ต่อว่า หรือด่าอะไรซักหน่อยเหรอ” เธอถามผมต่อ

ผมตอบกลับไปหลังจากทิ้งช่วงเวลาแห่งความเงียบไว้นาน
“ไม่รู้จะด่าอะไร ก็ไม่ได้โกรธอะไร...”

“ไม่โกรธเลยเหรอ”
“ตอนนี้...ไม่โกรธแล้ว” ผมตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ผมพยายามทำให้ราบเรียบที่สุด

จากนั้นเธอก็ไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของผม พร้อมกับคำทิ้งท้ายว่า “เป็นห่วง”
ผมหัวเราะในลำคอ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง พี่สบายดี”

ผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอเบาๆ ขณะที่ผมกำลังกลั้นน้ำตาอยู่เช่นกัน

จากนั้นผมก็ได้รู้ความจริงถึงสาเหตุที่เธอทิ้งผมไป และไปเจอใครคนใหม่อย่างไร
และเธอเองมีความสุขมากมายขนาดไหน ที่ได้อยู่กับ...เขา

“ตอนนี้เรียนจบโทฯ แล้วนะ กำลังเตรียมแต่งงานล่ะ”

สิ้นประโยคนี้ของเธอ มันทำให้ผมพูดไม่ออก ผมรู้สึกทั้งเจ็บ และจุกในเวลาเดียวกัน
ก่อนที่จะกลั้นใจอวยพรเธอไปว่า...

“ขอให้มีความสุข...”

ผมอดคิดไม่ได้ว่า ระหว่าง 6 ปีที่เราคบกัน กับหนึ่งปี ที่เธอกับเขารู้จักกัน...
เธอจะเลือกคนที่เธอรู้จักเพียงแค่หนึ่งปี มาใช้ชีวิตร่วมกับเธอ
แม้ว่าผมจะรู้ดีว่า ความรักนั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา
ว่าใครคบมานานกว่าใคร หรือ ใครเจอใครก่อนหลังกัน

แต่...ผมก็อดคิดไม่ได้จริงๆ

เธอวางสายไปแล้ว...ผมกดลบเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาล่าสุด
โดยไม่คิดที่จะบันทึกเบอร์โทร์ของเธอคนนั้นลงเครื่อง
แม้ว่าเธอจะบอกว่า ผมสามารถโทรหาเธอได้ ตลอดเวลา


ผมเริ่มต้นนับหนึ่ง...เพื่อที่จะลืมเธอให้ได้...อีกครั้ง



พูดตรงๆ - Bee




Create Date : 09 ธันวาคม 2551
Last Update : 9 ธันวาคม 2551 22:40:29 น. 6 comments
Counter : 2595 Pageviews.  
 
 
 
 
ไม่เห็นต้องลืมเลย มีเค้าต่อไปดีกว่า
 
 

โดย: หรึ่มเสมอ IP: 125.25.140.129 วันที่: 10 ธันวาคม 2551 เวลา:9:31:20 น.  

 
 
 
พี่ยางมะตอยสีชมพูครับ เข้ามาเยี่ยมเยียนครับผม
 
 

โดย: ชัยชาติ IP: 222.123.186.231 วันที่: 11 ธันวาคม 2551 เวลา:14:18:34 น.  

 
 
 
เง้อ เศร้าจังครับ

นับหนึ่งๆๆ เอาน่า สู้ๆ คุณตอย
 
 

โดย: คุณพีทคุง ณ (ลายปากกา ) วันที่: 13 ธันวาคม 2551 เวลา:15:14:17 น.  

 
 
 
อ่านแล้วจุกค่ะ
เพราะเจอมาคล้ายแบบนี้เหมือนกัน
หายไปไม่บอกกล่าว

 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 14 ธันวาคม 2551 เวลา:1:44:01 น.  

 
 
 
ศิษย์พี่เศร้าโครตเลยอ่ะ ..ว่าง ๆไปเช็คเรตติ้งกันเหอะเรา ไปมาววววแบบชิวๆๆดีกว่า
 
 

โดย: ศิษย์น้อง IP: 58.181.141.208 วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:15:35:10 น.  

 
 
 


มะ เหมือนกันเลย ต่างกันแค่ช่วงเวลาเท่านั้น

พบกันเดือนกันยายน 2545
หายไปจากชีวิตต้นปี 2550

ก่อนวาเลนไทน์ไม่กี่วัน เพียงเหตุผลที่ว่า

เขาอยากให้ของขวัญวาเลนท์ไทน์กับคนคนนั้น



เกลียดวาเลนไทน์...
 
 

โดย: BestChild วันที่: 15 ธันวาคม 2551 เวลา:19:01:16 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com