Don't Worry, Be Happy

<<
สิงหาคม 2550
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
18 สิงหาคม 2550
 

Title: ความคิดถึงจากแผ่นกระดาษ






หญิงสาวคนหนึ่งหยิบแผ่นกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้า
ขนาดประมาณ 6 X 4 นิ้วขึ้นมาจากร้านริมทางแห่งหนึ่งในตัวเมืองของจังหวัด

เธอต้องการส่งกระดาษแผ่นนี้ไปให้แก่คนที่เธอคิดถึง
เธอต้องการให้เขารับรู้เรื่องราวว่าในขณะนี้ ว่าเธออยู่ที่ไหน และกำลังทำอะไรอยู่
เธอต้องการให้เขารับรู้ว่า ที่ที่เธอยืนอยู่นั้น สวยงามเพียงใด
เธอไม่สนใจว่าเขาคนนั้นจะใส่ใจกับข้อความที่เธอเขียนลงไปในกระดาษแผ่นนั้นหรือไม่

เธอรู้แต่เพียงว่า...เธอต้องการส่งความคิดถึงจากสมองของเธอ ไล่ลงไปสู่หัวใจ
ก่อนผ่านสู่ลายมือบรรจง เป็นความสุขที่แสนจะอบอุ่น และหอมหวน
เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเธอในขณะนั้น ที่แสดงให้ตัวเองรับรู้ว่า
เธอกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่

เธอต้องการเพียงแค่นั้น...

หัวใจที่เต้นระทึกของเธอ กำลังแข่งกันส่งเสียงดังอยู่ที่หน้าตู้ไปรษณีย์สีแดง
เธอเขียนข้อความให้เค้ารับรู้ไปแล้ว...เพียงแต่เธอไม่กล้าเขียนลงไปว่า “คิดถึง”

กระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีรูปภาพดอกกล้วยไม้สวยถูกหย่อนลงตู้ไปรษณีย์ไปเรียบร้อย
หลังจากนั้น สิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด ก็คือการ รอคอย...

รอคอยให้...กระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าแผ่นนั้นส่งไปถึงมือคนที่เธอคิดถึง
รอคอยให้...เขาคนนั้นรับรู้ในความรู้สึกของเธอ
แม้การรอคอยนี้จะยาวนาน...แต่เธอก็มีความสุขที่จะรอ


ผมได้รับโปสการ์ดจากผู้หญิงคนหนึ่ง...
เธอชอบเล่าเรื่องต่างๆที่เธอได้ไปประสบพบเจอมาผ่านโปสการ์ดทุกครั้ง
และผมก็รับรู้ด้วยว่า เธอคิดถึงผม แม้ว่าเธอจะไม่ได้เขียนบอกออกมาเป็นคำก็เถอะ

และทุกครั้งที่ผมได้อ่าน มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
มันทำให้ผมยิ้ม...มันทำให้ผมหัวเราะ...มันทำให้ผมอารมณ์ดี...
ทุกครั้งที่ผมเปิดกล่องรับจดหมายหน้าบ้าน
หากวันไหน...
ผมเห็นโปสการ์ดนอนคุดคู้อยู่ท่ามกลางใบแจ้งหนี้ต่างๆ
การเดินทางไกลของมัน กว่าจะถึงมือผม มันก็คงอ่อนล้าน่าดู
ดังนั้นผมจะรีบหยิบโปสการ์ดนั้นขึ้นมาก่อน
เพื่อให้ความอบอุ่นแก่มันด้วยหัวใจของผมอยู่เสมอ

ภาพสวยๆจากโปสการ์ด ข้อความด้านหลังที่ผ่านการเขียนด้วยลายมือมนุษย์
หาใช่ฟอนต์คอมพิวเตอร์ มันทำให้ผมรู้สึกดี และมันทำให้ผมรู้ว่า
ผู้ส่งมันมา ตั้งใจส่งมาให้ผมด้วยความรู้สึกดีเช่นกัน


ปกติแล้ว ผมเป็นคนเฉยๆกับกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีรูปที่เรียกว่าโปสการ์ด
ไม่เคยมีใครส่งมันมาให้ผม และผมไม่เคยส่งมันไปถึงมือใครเหมือนกัน

ดังนั้นทุกครั้งที่ผมเดินผ่านร้านที่ขายโปสการ์ด
ผมจะเพียงแค่หยุดยืนมองรูปสวยๆ และเดินจากไป

จนวันหนึ่ง...เธอคนนั้นก็ทำให้ผมรับรู้ว่า
ความรู้สึกหลังจากได้รับโปสการ์ดใบแรกในชีวิตนั้น มันเป็นเช่นไร
หลังจากนั้นผมก็ได้รับโปสการ์ดอีกเรื่อยๆ จากใครต่อใครอีกหลายคน
และทุกครั้งที่ผมได้รับ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้ง

จนถึงตอนนี้...ความรู้สึกสงสัยของคนที่ชอบส่งโปสการ์ดของผมหายไป
ผมรับรู้ว่า โปสการ์ดต่างจากไปรษณียบัตรไม่ใช่เพียงเพราะมันมีรูปภาพ
แต่...รับรู้ว่าโปสการ์ด ที่ถูกส่งมาถึงปลายทางนั้น
อัดแน่นไปด้วยหัวใจ และความคิดถึงจากต้นทางอยู่เต็มล้นปรี่

คงยังไม่สายเกินไปใช่ไหมครับ ที่ผมจะเริ่มส่งโปสการ์ดบ้าง
เพื่อบอกใครคนนั้นให้รู้ว่า ผมก็คิดถึงเธอ...เช่นกัน









Create Date : 18 สิงหาคม 2550
Last Update : 19 สิงหาคม 2550 11:38:34 น. 8 comments
Counter : 1071 Pageviews.  
 
 
 
 
เรื่องความคิดถึงจากแผ่นกระดาษ
น่ารักมากคะ อ่านแล้วรู้สึกดี
ชอบคะ
 
 

โดย: กัน-กัน IP: 202.91.19.194 วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:13:52:29 น.  

 
 
 
เมื่อกี้ลืมบอกค้าว่าสู่ๆๆและพยายามเขียนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค้า
 
 

โดย: กัน-กัน IP: 202.91.19.194 วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:13:59:16 น.  

 
 
 
ข้อความเพียงเล็กน้อย
ที่เขียนจากลายมือสื่อความรู้สึกในใจได้มากกว่านั้น

^ ^
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 19 สิงหาคม 2550 เวลา:21:13:53 น.  

 
 
 
น่ารักดีจังเลยค่ะ
 
 

โดย: cotyledon067 วันที่: 20 สิงหาคม 2550 เวลา:15:07:50 น.  

 
 
 
"หากวันไหน...
ผมเห็นโปสการ์ดนอนคุดคู้อยู่ท่ามกลางใบแจ้งหนี้ต่างๆ
การเดินทางไกลของมัน กว่าจะถึงมือผม มันก็คงอ่อนล้าน่าดู
ดังนั้นผมจะรีบหยิบโปสการ์ดนั้นขึ้นมาก่อน"


เป็นฮุ้งก็หยิบก่อนแหละ ส่วนใบทวงหนี้ก็วางไว้ที่เดิม




แต่การได้รับโปสการ์ดที่ส่งทางไปรษณีย์เนี่ย ความรู้สึกมันต่างจากได้รับอีเมลล์เยอะเลยนะ ^^
 
 

โดย: Hoong ja ^_______^ (rukachan~ ) วันที่: 22 สิงหาคม 2550 เวลา:12:06:16 น.  

 
 
 
อ่านแล้วชื่นใจค่ะ

กระดาษใบเดียว แสตมป์ดวงนิดเดียว
ตัวหนังสือจำนวนหนึ่ง

แต่สร้างความคิดถึงมหาศาลได้

การสื่อสารแบบนี้ ไม่มีวันหมดไปจากโลกแน่
ฉันมั่นใจแล้วล่ะ
 
 

โดย: ตินกานต์ IP: 58.8.108.136 วันที่: 22 สิงหาคม 2550 เวลา:23:18:45 น.  

 
 
 
ฮู้ววว วิ้ววว ฮิ้วววววว หวานหวิ้ด หยดย้อยเยิ้มมม ฮี่ฮี่

แซว ๆ
 
 

โดย: นางสาวดุ่บดั่บ วันที่: 7 กันยายน 2551 เวลา:8:25:10 น.  

 
 
 
เสียงบรรเลงของตัวอักษรให้ความรู้สึกดีเสมอค่ะ
 
 

โดย: แว่นน้อยกลอยใจ IP: 118.173.127.106 วันที่: 31 ตุลาคม 2551 เวลา:17:48:43 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com