|
Title: ชีวิตต้องสู้
วันนี้ในที่ทำงานของผม
ผ่านไปด้วยอาการสลึมสลือของผมเล็กน้อย
หลังจากผ่านการนอนในที่ทำงานมาค่อนวัน
และมาปั่นงานเมื่อตอนเย็น อีก 2 ชั่วโมงเลิกงาน
หนึ่งวันผ่านพ้นไปอีกครั้ง
ผมรู้สึกตัวเองว่า...
พักนี้ผมทำตัวเฉื่อยชาในการทำงานน่าดู
ขี้เกียจ...คิดงานไม่ออก...สมองตัน
หลากหลายเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกเบื่อเหลือเกิน
โดยเฉพาะ...ลูกค้า...แฮ่ม
เอาน่ะ อย่างน้อยเค้าก็ให้งานเราทำนี่เนอะ...
จะมาบ่นทำไมให้เปลืองน้ำลาย
เรื่องของเรื่องคือวันนี้...ก่อนกลับบ้าน
หัวหน้าผมได้รั้งไว้ ให้ช่วยแกถ่ายรูปหน่อย
ผมจึงถามว่ารูปอะไร...
แกจึงบอกมาว่า วันนี้หลานของพี่ที่ขายอาหารตามสั่ง
จะมาแคสงาน...
แต่วันนี้ผมขี้เกียจครับ...ถึงหัวหน้าจะเอาน้องพริตตี้
ที่ไหนมาล่อให้ผมอยู่...ผมก็ขี้เกียจอยู่
แหม พริตตี้แค่คนเดียว...ถ่ายเองได้อยู่แล้วน่า
ผมบอกหัวหน้าผมไปอย่างนั้น
แล้วก็ติดเครื่องสตาร์ท มอเตอร์ไซด์คู่ใจ
ที่ผมเพิ่งเอาออกมาแทนการขับรถยนต์ ด้วยเหตุผลที่ว่า
น้ำมันถูกกว่า...
ผมขี่มอเตอร์ไซด์ผ่านหน้าร้านพี่ที่ขายอาหารตามสั่งแถวออฟฟิศ
สายตาผมแอบชำเลืองมองเข้าไปเล็กน้อย
เห็นสาวน้อย หน้าใส ผิวขาวคนหนึ่ง นั่งอยู่ในร้าน
ในใจคิดว่า...ที่จะให้ถ่ายรูป คงเป็นคนนี้สินะ
ผมขี่มอเตอร์ไซด์ผ่านร้านเจ๊แกไป
เข้าซอยข้างหน้าที่เชื่อมกับซอยของ บริษัท
นำมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดที่ออฟฟิศเหมือนเดิม
แฮ่ะๆ และท่ามกลางเสียงหัวเราะของหัวหน้าและเพื่อนๆที่ออฟฟิศ
อ้าว...เฮ้ย ไอ้ไป๊ป์ ไหนว่าจะกลับบ้านไงวะ เพื่อนผมตะโกนแซว
อยู่ต่ออีกแป้บนึงก็ได้...วันนี้กูไม่รีบ
นั่งรอสักพัก น้องคนนั้นก็เดินเข้ามา
จากการสอบถามพูดคุย
ในระหว่างที่รอน้องเค้าแต่งหน้าอยู่นั้น
ได้ความว่า
น้องแกไม่ได้อยากเป็นพริตตี้...หรือ พิธีกร อะไรทั้งนั้น
แต่...แกเป็นมีอาชีพเป็นแดนซ์เซอร์อยู่
แล้วเราเต้นประจำอยู่ที่ไหนล่ะ ผมถามเธอไป
ก็ทั่วๆไปน่ะค่ะ...เป็นฟรีแลนซ์
ขอทำความเข้าใจก่อนว่า แดนซ์เซอร์ในที่นี้ คือ แดนซ์เซอร์จริงๆนะครับ
หาใช่ โคโยตี้ไม่...
อืม..ก็ดีเหมือนกันนะ...เผื่อเราไปจัดงานที่ไหน
จะได้มีแดนซ์เซอร์ไปเสนอลูกค้าด้วย เออีคู่ใจหัวหน้าผมพูดขึ้นอย่างดีใจ
แล้วนอกจากเต้นแล้ว ร้องเพลงด้วยหรือเปล่าครับ ผมซักต่อ
ร้องด้วยค่ะ...ร้องด้วย เต้นด้วย แม่ของเธอชิงตอบแทน
ผมสังเกตเห็นเด็กทารกในมือของพี่คนนี้ด้วย
ทราบทีหลังว่าก็เป็นน้องสาวของน้องคนนี้น่ะแหล่ะ
แล้วทำไมไม่ลองไปประกวดพวกอะคาเดมี่ฯ ดูล่ะ
ไม่ล่ะค่ะ...มันทำให้หนูเสียรายได้ ต้องเลี้ยงแม่เลี้ยงน้อง
ประโยคนี้ทำให้ผมทั้ง 3 คน มองหน้ากัน
แล้วน้องเรียนที่ไหนด้วยหรือเปล่าครับ
ค่ะเรียนค่ะ
ผมทราบว่าน้องคนนั้นเค้าเรียนอยู่ที่สถาบันอาชีวะแห่งหนึ่ง
ตอนเช้า...เรียนหนังสือ...
กลางคืน...ทำงาน...
และผมยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีก เมื่อทราบว่า
น้องคนนั้น...อายุเพียง 16 ปีเท่านั้น
อายุ 16 ปีของผมนั้น...
วันๆ เอาแต่วิ่งไล่ลูกบอลเล่นกับเพื่อน
และผลาญเงินพ่อแม่ไปวันๆ
แต่ในอายุ 16 ปีของเธอ
หาเงินเลี้ยงคนทั้งครอบครัวได้
ผมรู้สึกละอายขึ้นมาตะหงิดๆ
ถึงแม้ว่า...
ในสายตาคนภายนอกนั้น
จะมองว่าการทำงานกลางคืน
เป็นนักร้อง...เป็นนักเต้น
เต้นกินรำกิน ทุกๆวัน
เป็นสิ่งที่ไม่ดี...
หากแต่ว่า...การทำงานกลางคืนของน้องคนนี้นั้น
เป็นการทำงานเพื่อปากท้อง ของคนข้างหลังเธออีกถึง 3 คน
ด้วยภาระขนาดนี้...ด้วยวัยขนาดนี้
ผมแอบทึ่ง...และชื่นชมเธอยู่มากมายครับ
| Create Date : 14 กันยายน 2549 |
| Last Update : 14 กันยายน 2549 0:08:22 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 712 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: ดิว IP: 124.120.108.65 วันที่: 21 มิถุนายน 2550 เวลา:19:18:52 น. |
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
 |
|
