 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
| 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
Title: รัก...ตัวตน และความแปรปรวน
เข้าสู่หน้าหนาวทีไรนั่นหมายความว่าฤดูแห่งความรัก กำลังจะมาถึง
ผมมักจะเขียนถึงฤดูรักแบบนี้ทุกทีไป ขึ้นอยู่กับตามเหตุผล และสถานการณ์ในช่วงนั้นๆ แต่ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านมาก็ตาม ชีวิตผมก็ยังคงเหมือนเดิมอยู่ดี
ขณะที่ใครต่อใครต่างพากันร่อนการ์ดแห่งความสุขกับการที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตคู่ ผมยังคงมีความสุขกับการอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ
ผมกลับมานั่งคิด...
บางทีวิถีชีวิตของผมอาจจะเหมาะกับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยตัวคนเดียวก็เป็นได้
ความกระตือรือร้นในเรื่องของความรักได้หายไปจากผมนานมาก
และถึงแม้ว่าจะมีโอกาส ผมก็ไม่ได้ไขว่คว้ามันไว้
ผมไม่มีความใส่ใจ เลยเถิดจนถึงขั้นไม่สนใจ
บางคนที่คิดว่าใช่ ไปๆ มาๆ กลับไม่ใช่ และแม้ถึงผมจะคิดว่ามันใช่
ผมก็ไม่อยากให้เธอคนนั้นมานั่งเสียใจจากการกระทำของผมอยู่ดี
ผมจึงมักจะแสดงตัวให้ใครต่อใครเห็นอย่างชัดเจนถึงความเป็นตัวของตัวเอง
ตัวตนของผมเป็นอย่างไร คำพูดคำจาของผมเป็นอย่างไร และ
ทัศนคติในการดำเนินชีวิตของผมเป็นอย่างไร
และถึงแม้ว่าใครจะแสดงออกถึงความไม่ชอบในตัวผมอย่างไร
ผมก็ไม่ใส่ใจกับความรู้สึกของคนคนนั้นเท่าไหร่นัก
คบกันได้ก็คบ คบกันไม่ได้ก็ไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ
ผมมักพูดคำนี้ให้เพื่อนๆ ของผมได้ยินอยู่บ่อยๆ
หากคบกันไปแล้วไม่สบายใจในตัวตนซึ่งกันและกัน ก็ป่วยการที่จะใช้เวลาร่วมกัน
ผมคิดอย่างนั้นนะ
แต่แน่นอนการแสดงตัวตนอย่างชัดเจนย่อมมีขอบเขต
ขอบเขตของมารยาท ขอบเขตของสังคมที่เราจำต้องปฏิบัติตาม
ผมยังพอแยกแยะได้ว่าอันไหนควรทำ หรืออย่างไหนไม่ควรทำ
แต่ถ้าเวลาผมอยู่กับเพื่อน ผมก็ยังคงแสดงออกอย่างชัดเจนเหมือนเดิม
หากเป็นเพื่อนกัน แล้วต้องมาระวังคำพูดคำจา หรือเกรงใจในสิ่งที่ไม่ควรเกรงใจ
ผมว่ามันอึดอัดออก
ผมยังคงยืนยันในคำพูดเดิม
มารยาท = มารยา
เรายังคงต้องใช้มารยาเพื่อดำรงชีวิตอยู่ในสังคม
เรายังคงต้องใช้มารยาเพื่อเอาตัวรอดให้ได้
เรายังคงต้องใช้มารยาในการติดต่อสื่อสารในการทำธุรกิจ
เรายังคงต้องใช้มารยากับเจ้านาย
แต่เราคงไม่ต้องใช้คำว่ามารยา กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า เพื่อน หรอกนะ
เพราะถ้าอย่างนั้น ผมก็ไม่รู้จะคบ มัน เป็นเพื่อนไปทำไม
ซึ่งนอกจาก เพื่อน แล้ว ยังอาจรวมไปถึง คนรัก ของผมที่ยังไม่เกิดก็เป็นได้ ดังนั้นไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ตามผมก็จะเป็นของผมอย่างนี้แหล่ะ
ไม่ว่าจะที่บ้าน ที่ทำงาน หรือแม้กระทั่งสถานศึกษาที่ผมกำลังศึกษาต่อในระดับที่สูงกว่าปริญญาตรี
ผมเป็นอย่างไร ผมก็เป็นอย่างนั้น
เคยทำตัวยังไง ผมก็ยังคงเป็นคนปกติเหมือนเดิม
บทบาทหน้าที่อาจจะเปลี่ยน แต่ใจและการกระทำไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตาม
แม้จะเรียนสูงขึ้น แต่จิตใจตกต่ำลง เรียนไปมันก็เท่านั้น
ท้องฟ้าแปรปรวน จิตใจของผมก็แปรปรวน มาจนถึงบรรทัดนี้ผมยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าจะจบบทความนี้อย่างไร ในเมื่อมันมั่วมาตั้งแต่ต้น เริ่มต้นด้วยฤดูรัก แต่จบด้วยความแปรปรวนของอารมณ์ เอาเป็นว่าหากใครหลงเข้ามาอ่านบทความนี้ ก็คิดเสียว่าอ่านเล่นเอาสนุกก็แล้วกันนะครับ เพราะผมก็จะคิดว่าผมเขียนบทความนี้ขึ้นมาเล่นๆ เช่นเดียวกัน
| Create Date : 18 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2553 0:11:57 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 2825 Pageviews. |
|
 |
|
|
| โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 223.206.16.37 วันที่: 18 ตุลาคม 2553 เวลา:8:40:14 น. |
|
โดย: นนนี่มาแล้ว  วันที่: 18 ตุลาคม 2553 เวลา:23:21:16 น. |
|
|
|
|
| ยางมะตอยสีชมพู |
 |
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้
ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน
ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน
และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม
ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง
ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู)
ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง
ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม
(ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
|
|
|
|
เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
คนเราก็เลยแปรปรวน
เป็นธรรมดา
...